Orxan pamuk
Yüklə 4,51 Mb. Pdf görüntüsü
|
782 boynuna qədər iri yara vardı. Köynəyinin üstü, hər yeri qandan qıpqırmızı qızarmıĢdı. Yuxulardakı ər kimi ən axırda evə qayıda bildiyindən mənə qeyri- müəyyən halda gülümsəyirdi. «Gir içəri», – dilləndim. «UĢaqları çağır», – dedi. «Evə qayıdırıq». «Sənin evə qayıtmağa halın yoxdu». «Artıq ondan qorxma», – dedi. «Əcəm Vəlican əfəndiymiĢ». «Zeytun...» – dedim. «O bədbəxti öldürdünmü?» «Kadırğadan çıxan gəmiylə Hindistana qaçdı», – dedi, iĢini yarımçıq gördüyünü bildiyinə görə bir anlığa nəzərlərini qaçırtdı. «Evə piyada gedə biləcəksənmi?» – soruĢdum. «Sənə at çıxartsınlar». Evə qayıdanda öləcəyini hiss elədim, ona yazığım gəldi. Yalnız öləcəyinə görə yox, heç bir xoĢbəxtlik görmədiyi üçün də yazığım gəldi. Bu yad evdə ölmək istəmədiyini, əslində, bu dəhĢətli vəziyyətiylə kimsənin gözünə görünmədən yox olmaq istədiyini də gözlərindəki kədər və qətiyyətdən görürdüm. Onu zorla ata mindirdilər. Əllərimizdə bağlamalarımız ara küçələrdən keçib yola düĢəndə uĢaqlar əvvəlcə at belindəki Qaranın üzünə baxa bilmirdilər. Amma, bununla belə, Qara babanı öldürən alçaq qatilin oyununu
783 necə
pozduğunu, onunla
qılıncla necə
vuruĢduqlarını ağır-ağır yeriyən atın belindən onlara danıĢa bildi. Ona bir az isindiklərini görür, Allahıma yalvarırdım ki, Qara ölməsin. Evə qayıdanda Orxan elə sevinclə «Evə gəldik!» deyib qıĢqırdı ki, Əzrayılın bizə rəhm eləyəcəyi, Allahın hələ vaxt verəcəyi ürəyimə həmin anda damdı. Amma yenə də ulu Allahın kimin canını niyə və nə vaxt alacağının heç bəlli olmadığını təcrübəylə bildiyimə görə artıq ümid bəsləmədim. Qaranı çətinliklə atdan düĢürtdük, hamımız birgə yuxarı çıxartdıq, atamın mavi qapılı otağına salıb yatırtdıq. Xeyriyyə su qaynadıb gətirdi. Ətinə yapıĢmıĢ qanlı köynəyini, qurĢağını, ayaqqabılarını, alt paltarlarını, donuna qədər hər Ģeyini Xeyriyyəylə cırıb, qayçıyla kəsib çıxartdıq. Pəncərələri açanda bağçadakı budaqlarda oynaĢan ilıq qıĢ günəĢi otağa doldu, cürdəklərdə, qazanlarda, yapıĢqan qutularında, hoqqalarda, ĢüĢə
parçalarında, qələmyonanlarda bərq vurub Qaranın ölüm rənginə çalan dərisini, viĢnə və ət rəngində olan yaralarını iĢıqlandırdı. Sabun sürtdüyüm mələfəlik qumaĢ parçalarını isti suyla isladıb Qaranın bədənini qiymətli, köhnə xalını təmizləyən sayaq diqqətlə, oğullarımdan birinə baxan kimi, Ģəfqətlə və istəklə sildim.
784 Üzündəki göyərmiĢ yerlərə toxunmadan, burun deĢiyindəki kəsiyi sıxmadan çiynindəki dəhĢətli yarığı həkim təki təmizlədim. Balaca olduqları vaxt uĢaqları təmizləyəndə elədiyim kimi bir tərəfdən də avazla ona zarafatyana sözlər deyirdim. Sinəsində, qollarında da kəsiklər vardı. Sol əlinin barmaqları diĢlənib gömgöy olmuĢdu. Əlimdəki əsgilər vücudunun üstündə gəziĢdikcə qana batırdı. Sinəsinə toxundum; qarnının yumĢaqlığını əlimlə hiss elədim; Ģeyinə uzun-uzadı baxdım: aĢağıdan, həyətdən uĢaqların səsi gəlirdi. Buna bəzi Ģairlər niyə qamıĢ qələm deyirlər? Esterin yeni xəbərlərlə gəldiyi vaxtdakı Ģən və Ģaqraq səsi, sirli ovqatıyla mətbəxə girdiyini eĢidəndə aĢağı endim. Ester elə həyəcanlıydı ki, məni qucaqlayıb öpmədən danıĢdı: Zeytunun kəlləsi nəqqaĢxananın qapısında, əvvəlki günahlarını sübut eləyən rəsmlər və düyünçəsiylə birgə tapılıb. Hindistana qaçacaqmıĢ, amma deyib, son dəfə nəqqaĢxanaya gedim.
ġahidlər varmıĢ: Zeytunu orada görən Hasan qırmızı qılıncını çəkib, baĢını bir zərbəylə kəsib. O danıĢanda mən bədbəxt atamın harada olduğu barədə düĢünürdüm. Qatilinin öhdəsindən gəlindiyini öyrənmək məni əvvəlcə bir qorxudan qurtardı. Həm də hiss elədim ki, intiqam insan
785 qəlbinə xoş rahatlıq və ədalət duyğusu gətirir. Atamın olduğu yerdə bu duyğunun necə yaĢandığıyla həmin anda çox maraqlandım, birdən bütün aləm mənə bütün qapıları bir-birinə açılan saysız-hesabsız otaqlı saray kimi göründü. Bir otaqdan o birinə ancaq xatırlaya-xatırlaya, təsəvvürümüzə gətirə-gətirə keçə bilirdik, amma əksəriyyətimiz tənbəllikdən bunları çox az eləyib, elə eyni otaqda gözləyirdik. «Ağlama, canım», – Ester dilləndi. «Bax hər Ģey axırda yaxĢılıqla qurtardı». Ona dörd qızıl verdim. Bir-bir onları ağzına alıb ehtirasla, istəklə, ancaq bacarıqsızlıqla diĢlədi. «Hər tərəfi venesiyalı kafirin qəlp qızılı bürüyüb», – gülümsəyə-gülümsəyə dedi. O gedər-getməz Xeyriyyəyə dedim ki, uĢaqları yuxarı buraxmasın. Yuxarı çıxdım, qapını kilidlədim, Qaranın çılpaq bədəninə ehtirasla yaxınlaĢdım, bədbəxt atamın öldürüldüyü gecə asılmıĢ yəhudinin evində məndən eləməyimi istədiyi Ģeyi ona istəkdən çox maraqla, qorxudan çox ehtiyatla elədim. Əsrlərdən bəri Əcəm Ģairlərinin o aləti qamıĢ qələmə bənzətdikləri kimi, biz qadınların ağzını niyə hoqqaya oxĢatdıqlarını, əzbərdən təkrarlana- təkrarlana əsli unudulan təĢbihlərin arxasında nə olduğunu – ağzın kiçikliyi? hoqqanın sirli sükutu?
Yüklə 4,51 Mb. Dostları ilə paylaş:
|