ashulachilar ashula, rassomlar rasm, haykaltaroshlar haykal
yaratadilar. Mana
shularning hammasi va ularning go‘zalligi til vositasida aks ettiriladi. Bu tilning
go‘zallikni aks ettirishdagi xizmatidir. Ammo tilning o‘zi ham go‘zallik
moddasi
sifatida so‘z ustalari tomonidan va umuman xalq tarafidan foydalaniladi. Chunki til
yetuk hodisalardan bo‘lib, unda go‘zallik uchun zarur bo‘lgan
hamma sifatlar
mavjuddir.
Demak, tilning badiiy vazifasi ikki ko‘rinishda namoyon bo‘ladi:
1.
Til tabiat va insondagi mavjud go‘zallikni aks ettirish vositasi bo‘lib xizmat
qiladi.
2. Tilning o‘zi go‘zallikni vujudga keltiradi. Badiiylik deb ataluvchi nutq husni
so‘zlarning bir
-biriga tovush yo ma’no jihatidan yoxud har ikki jihatdan mutano-
sibligidan vujudga keladi.
Shoir va yozuvchilar hamda oddiy xalq orasidagi millionlab so‘zga chechan
kishilar tilning badiiy imkoniyatining mazkur har ikki jihatining biridan yoki har
ikkisidan birdan foydalanadilar va shu bilan o‘quvchi yoki tinglovchi
ga ham lazzat
bag‘ishlaydilar.
Badiiylikning ikkinchi ko‘rinishiga misol keltiramiz. Hammamizga ma’lumki,
bir fikrni juda ko‘p variantda aytish mumkin. Shulardan
birini olaylik, “Qalovini
topsang o‘tin yaxshi yonadi” deyish mumkin, ko‘p martalab shunday deyilgan ham
bo‘lishi kerak. Bu gapda hech qanday kamchilik yo‘q, chunki u til qoidalariga
muvofiq tuzilgan va o‘z vazifasini to‘la ado etadigan shakldadir. Biroq inson ta’bi
bu bilan to‘la ravishda qoniqmaydi. Uning ta’bidagi go‘zallikka bo‘lgan
ehtiyoj
shu gapni go‘zallashtirishni talab qila boshlaydi. Shu talab bilan o‘tin so‘zini qor
so‘zi bilan almashtiradi
-da, “Qalovini topsang qor ham yonadi” deydi. Shu bilan u
mazkur gapga go‘zal tus beradi. Eshitganlarga bu yoqadi. Kishi o‘ziga
yoqqan
narsani yo‘qotmaslikka harakat qiladi xalq buni maqol qilib asrab yuradi. Bu
jumlani yoqimli, go‘zal qilgan narsa, birinchidan qor so‘zining qalov so‘ziga
uyg‘unligi, ya’ni tovushdoshligi, ikkinchidan qorning olovga zidligi, uchinchidan
bo‘rttirish, ya’ni mubolag‘a borligidir.