Qəm leysani
Yüklə 2,8 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Əliyev Babək Famil oğlu
118 NAKAM ÖMRÜN SƏDASI Göyçək bacı adəti üzrə sübh tezdən ayağa qalxıb ailə üzvlərinin sığındıqları otaqlarda yır-yığıĢ etsə də, gördüyü yuxunun təsirindən qurtara bilməmiĢdi hələ. Könül anasının gözlərindəki nikarançılıq hisslərini anlayıb: - Xeyir ola, ana? - dedi, - harasa getməyə hazırlaĢan adama oxĢayırsan bu gün. Göyçək bacı kövrəldiyini gizlətməyə çalıĢsa da, titrək səsi evdəkilərin də qulaqlarına çatdı: -Bu gecə yuxuda Elmar balamı görmüĢəm. Nə qədər səslədimsə də yaxına gəlmədi. Bilirəm ki, nədənsə nigarandı, gərək bir azdan qəbri üstə gedəm. -Məni də özünlə apar, ana, neçə vaxtdır ki, qardaĢımın üstə getməmiĢəm, dilim-dodağım alıĢıb-yanır ondan ötrü. Ana Samirəyə tərəf dönüb: -Bax, keçən dəfəki kimi orda ağlayıb üz-gözünü didəcəksənsə, aparmayacağam... -Ġnsafın olsun, ana. Məgər qardaĢım uyuyan o məzarın üstündə sakit dayanmaq mümkündürmü? Mən özüm sənə yalvarıb deyəcəkdim ki, özünü üzüb əldən salma, onsuz da gecə-gündüz ağlamaqdan gözlərinin yaĢı da quruyub... -Siz mənə baxmayın, özünüzü toxdaq saxlayın. Bir də ki, təkcə sizin qardaĢınız ölməyib ki. Yeddi ildən bəri camaat yasda, ələmdədir... Göyçək ana o gün qızları Samirə və Könüllə birlikdə Bakıxanov qəsəbəsindəki ġəhidlər xiyabanında uyuyan ciyərparasına baĢ çəkib onun qəbrini bağrına basdı. Oğlu uyuyan torpaqdakı Ģəhid qəbirlərini oxĢaya-oxĢaya elə bil toxdaqlıq tapdı ana: -Qurbanı olduğum həyatda dostcanlı idi, öləndə də dostları ilə yan-yana, kürək-kürəyədir... Elmar Cəbrayıl Ģəhər orta məktəbini bitirəndən sonra düz üç il Tallin Ģəhərindəki hərbi dəniz donanmasında qulluq etmiĢdi. Baltikin mavi suları Xəzərin özü kimi doğma gəlmiĢdi ona. Qayıdandan sonra da mavi sulara olan istəyini çıxa- ra bilməmiĢdi ürəyindən. Ġmtahan verib Bakı Dənizçilik Məktəbinə qəbul olmuĢdu. Ġstəyi bu idi ki, Xəzərlə əbədi ülfət bağlayıb onun ayna sularının qoynunda dolaĢıb gəzsin. Hələ ürəyində bir həzin nəğmə də qoĢmuĢdu Xəzərə: Sənin Ģəffaf suların, Bir ləkəsiz aynadır. Qırçınlı ləpələrin, Gözümdə bir dünyadır. AxĢam, səhər mən sənin Sahilində gəzərəm. 119 Mənim könül sirdaĢım, - Xəzərim, ay Xəzərim... Ana Vətənimizin baĢı üstünü ölüm kabusu kəsdirəndə Elmar könül verdiyi Xəzərlə vidalaĢıb doğma Cəbrayıla qayıtdı. Evdəkilər Elmarın yurd istəyinə bələd olduqlarından onu yolundan saxlamadılar... Elmar Sur, ġiĢqaya, QuĢçular, Hintağlar əməliyyatlarında fədakarlıq göstərib öz həyatına Ģanlı səhifələr yazdı. DöyüĢçü yoldaĢı - xalası oğlu MüĢfiq Alməmmədov deyir ki, hərbi əməliyyatlarda igidlik göstərdiyindən ona kiçik leytenant rütbəsi verib vzvod komandiri təyin etmiĢdilər. Hünərinə verilən qiymət onun məsuliyyətini daha da artırmıĢdı. Elmar torpaqlarımızı udmaq həvəsinə düĢən quldurların dərsini vermək üçün bir yerdə qərar tuta bilmirdi... ...Cəbrayılın iĢğalından sarsılsa da, silahı əlindən yerə qoymadı Elmar. sonuncu dəfə doğmalarına baĢ çəkib cəbhəyə yola düĢəndə bacısı Sevinc: - Qağa, qurban olum, - dedi, - özündən muğayat ol, düĢmən çox hiyləgərdir. Yadında saxla ki, ata-anamız da, qardaĢlarımız Anar, Arif də, biz bacıların da yoluna göz dikmiĢik. Bizi boynuburuq qoyma... Demə Ağdam torpağında düĢmən tərəfdə dayanan ölüm nə vaxtdan bəri həsrətlə gözləyirmiĢ yolunu onun. Salahlı, Kəngərli-GüllüCə istiqamətində gedən döyüĢlərdə hünərlə vuruĢsa da, düĢmən gülləsindən yayına bilmədi Elmar. Ġgid komandiri ġakir Abbasovla bir yerdə vuruĢub bir yerdə də Ģəhid oldu. "Namərdlər məni vurdular, irəli gedin qardaĢlar!" - bu sözlər onun yaralı sinəsindən qopan sonuncu nidası oldu. Elmarın nakam ömrünün son sədası dünyamızı hələ də gəzib dolaĢmaqdadır. Heç vaxt itən, unudulan deyil bu səda... Əliyev Babək Famil oğlu doğulub - 21.05.1971-ci il, Cəbrayıl rayonu DaĢkəsən kəndi; Ģəhid olub - 04.03.1994-cü il, Füzuli rayonu Horadiz kəndi 120 LALƏLƏR BĠTƏCƏK QƏBRĠNĠN ÜSTƏ... Sən Azərbaycan ellərinin ürəyi təpərli bəlası idin, Babək. Ağlın kəsəndə adını daĢıdığın qəhrəmanın qeyrət simvolumuz olduğunu biləndən sonra iftixar hissi keçirirdin. Sənin nəzərində Azərbaycan torpağı dünyanın möcüzəsi idi. Elə zənn edirdin ki, doğulduğun ata ocağından baĢlayır Vətənin yol ayrıcları. Burada dayanıb payızdan bahara üz tutan durna qatarına tamaĢa etdikcə qollarını geniĢ açıb aranlı - dağlı Azərbaycan torpağını bağrına basmaq istəyirdin. Dilində, dodağında bu torpağın nəğmə kövrəkliyi dil açırdı sənin: Bir dünyayam, təbiətin Nəfəsindən yaranmıĢam. Gözlərindən alov yağan Bir ĢimĢəyin həvəsindən YaranmıĢam. Anam günəĢ baĢım üstə Nur çələngi. Zaman-zaman igidlərə Bayraq olub "Yallı", "Cəngi"... Xəritədə bir nöqtəyə Bənzəsəm də, Ürəklərdə gur nəğməyəm, Solmaz duyğu yarpağıyam. Ölkə-ölkə, qitə-qitə Sözü gəzən Azərbaycan torpağıyam... Bu torpaq sənin varlığın, hissiyyatın, can evin idi Babək. Onun cazibəsindən uzaqda yaĢaya bilmirdin. Səksən səkkizinci ildə əsgəri xidmət illərini də doğma Vətəndə, Bakıda baĢa vurmuĢdun. Tanrı valideynlərini övlad sarıdan yarıtmıĢdı. Yeddi qardaĢ, üç bacı böyütmüĢdü ata ocağınızın baĢında. Hamınız atanız Famil kiĢi, ananız ġükufə xanım kimi torpağa yanımlı idiniz. Atanız ölənə kimi boyunuzu oxĢayıb sizinlə nəfəs almıĢdı. ġükufə ana kiprikləri ilə od götürmüĢdü sizi böyüdənə kimi. Onun əhliyyətindən çıxmaq üçün od içindən keçməyə belə hazır idiniz... Əsgərlikdən sonra Bakının Binəqədi rayonu ərazisindəki evtikmə kombinatında iĢə girmiĢdin, Babək. Tale aman versəydi, xeyirxah əməllərində çoxlarını sevindirib özünə də ev-eĢik düzəldəsi idin. O vaxtlar qardaĢlarından ikisi Milli Orduda qeyrətlə döyüĢür, düĢmənə qan uddururdu. Onların taleyindən narahat olduğundan tez-tez evinizə baĢ çəkib təsəlli verirdin anana. Od içində yanan Cəbrayıl torpaqlarından uzaqda yaĢamağı kiĢi qeyrətinə sığıĢdırmadığından Yüklə 2,8 Kb. Dostları ilə paylaş:
|