Radyo telev zyon s nema anab L m dali lat n amer ka

 
 
152 
Arturo  Ripstein,  Meksika  sinemasının  en  üretken  yönetmenlerinden  biridir. 
Bir  yandan  “kendi  halkımıza  yabancılaşmamak  için  melodramlar  çektik”  (Avellar, 
1995:  58)  derken,  diğer  yandan  kendi  kişisel  sinemasını  yapmayı  sürdürür.  Kimse 
Kolonel'e  Yazmıyor
  (El  Coronel  no  Tiene  Quien  le  Escriba,  Meksika,  1999)  ve 
Ş
ehvetin  Bakiresi
  (La  Virgen  de  la  Lujuria,  Meksika,  2002)  yönetmenin  kişisel 
sinemasının  son  dönemdeki  örnekleri  arasındadır.  Ripstein  kimilerince  yaşayan  en 
önemli Meksikalı yönetmen olarak gösterilirken, diğer yandan filmlerinin çok yavaş 
ve  depresif  olması  ve  Meksikalılık  özelliklerinin  az  olması  nedeniyle 
eleştirilmektedir.  
 
Kübalı  Fernando  Perez,  Hayat  Islık  Çalmaktır  (La  Vida  es  Silbar,  Küba, 
1998) ve Havana Suit (Suite Habana, Küba, 2003) adlı filmlerinde Küba sinemasının 
yapısına  uygun  çalışmıştır.  Hayat  Islık  Çalmaktır’da  Küba  toplumunu,  biraz  da 
fantastik öğelerden yararlanarak anlatmaya çalışırken, konuşmasız bir belgesel olan 
Havana  Suit,
  Havana’da  farklı  kesimden  insanların  hayatlarını  perdeye 
yansıtmaktadır.  
 
Yeni kuşak yönetmenlerin sayısı çok fazladır, ancak birçoğunun ürettiği film 
sayısı  çok  azdır.  Sadece  Brezilya’da  1994–2000  arasında  55  yeni  yönetmen  ilk 
filmlerini  çekmiştir  (Moises,  2003:  3),  ancak,  her  ülkede  ön  plana  çıkan  birkaç 
yönetmen  bulunmaktadır.  Brezilya’da  1990’lardan  sonra  ilk  filmlerini  çeken 
yönetmenlerden  Tada  Amaral,  Beto  Brant,  Carla  Camurati,  Jose  Enrique  Fonseca, 
Jorge  Furtado,  Monique  Gardenberg,  Fernando  Meirelles,  Mara  Maurao,  Walter 
Salles,  Andrucha  Waddington,  Sandra  Werneck  yeni  sinemanın  önde  gelen 

---

 
 
153 
yönetmenleri  arasında  sayılabilir  (Johnson,  2005:  19).  Arjantin’de  Adrian  Caeteno, 
Pablo  Trapero,  Lucrecia  Martel,  Daniel  Burman,  Alejondro  Agresti,  Fabien 
Bielinsky (Gutierrez, 2003: 24-25), kadın yönetmenler arasında ise Lucrecia Martel, 
Paolo  Hernandez,  Vanese  Ragone,  Julia  Slomonoff  sayılabilir  (Rangil,  2001).    Bu 
yönetmenlerden Walter Salles, Adrian Caeteno, Lucrecia Martel, Daniel Burman ile 
Meksikalı  Alejandro  Gonzalez  Inarritu,  Carlos  Reygadas  ve  Şilili  Andres  Wood 
kendi sinema dillerini oluşturmuş ve uluslararası alanda en fazla tanınan yönetmenler 
olarak öne çıkan sinemacılar arasındadır.  
 
Walter  Salles  yeni  Latin  Amerika  sinemasının  en  başarılı  ve  en  tanınan 
yönetmenlerinden  biridir.  Merkez  stasyonu  yeni  Latin  Amerika  sinemasının  ilk 
önemli başarılarından biriyken, Yabancı Toprak (Terra Estrangeira, Brezilya, Walter 
Salles / Daniela Thomas, 1996),  lk Gün (O Primeiro Dia, Brezilya, Walter Salles / 
Daniela Thomas, 1998), Güneşin Arkasında (Abril Despedaçado, Brezilya, 2001) ve 
Motosiklet  Günlükleri 
(Diarios  de  Motocicleta,  Brezilya,  2004)  Salles’in  Latin 
Amerika’da çektiği diğer filmlerdir. Her filminde değişik bir temayı ele alan Salles, 
Yabancı  Toprak
’da  Brezilya’nın  sömürgeci  geçmişine  ve  kökenlerine,  lk  Gün’de 
ş
iddet  kültürüne,  Güneşin  Arkasında’da  Brezilya  tarihine,  Merkez  stasyonu’nda 
ülkesinin  azgelişmişliğine  değinirken  Motosiklet  Günlükleri’nde,  Ernesto  ‘Che’ 
Guevara’nın  gençliğinde  yaptığı  yolculuğu  filme  çeker.  Motosiklet  Günlükleri  yeni 
Latin  Amerika  sinemasının  en  başarılı  örneklerinden  biridir  ve  ortak  bir  Latin 
Amerika kültürünü perdeye yansıtmaktadır. Salles, filmlerinin yanı sıra teorik olarak 
da yeni sinemanın önde gelen sinemacılarından biridir. 
 
 

---

 
 
154 
 
Adrian  Caetano  Pizza,  Bira,  Sigara  (Pizza,  Birra,  Faso,  Arjantin,  Adrian 
Caetano / Bruno Stagnaro, 1998) Bolivya (Bolivia, Arjantin, 2001) ve Kızıl Ayı (Un 
Oso Rojo
, Arjantin, 2002) filmlerinin yönetmenidir. Walter Salles gibi her filminde 
ayrı bir konuyu incelemektedir. Pizza, Bira, Sigara’da umutsuz durumdaki gençlik, 
Bolivya
’da  Buenos  Aires’te  çalışan  bir  Bolivyalının  hayatı,  Kızıl  Ayı’da 
Arjantin’deki şiddet kültürünü perdeye yansımaktadır. Lucrecia Martel, Bataklık (La 
Cienaga
, Arjantin, 2001) ve Küçük Azize (La Nina Santa, Arjantin, 2004) filmlerini 
yönetmiş  ve  bu  filmlerde  kadınlar  ve  aile  ilişkileri  üzerine  yoğunlaşmıştır.  Daniel 
Burman,  Mesihi  Beklemek  (Esperando  al  Mesias,  Arjantin,  2000)  ve  Kayıp  Kucak 
(El  Abrazo  Partido,  Arjantin,  2004)  filmlerinde,  Buenos  Aires’te  kendi 
mahallelerinde yaşayan Yahudi azınlığı anlatır. Her üç yönetmen de farklı konularla 
ilgilenmiş  olsalar  da  ortak  yönleri  vardır.  Toplumu  yalın  bir  şekilde  anlatmaya 
çalışmaktadırlar  ve  bütün  filmlerde,  geleneksel  değerlerini  korumaya  çalışsa  da 
ekonomik krizler sonrasında değişmekte olan toplum başroldedir.   
 
 
 
Ş
ilili  Andres  Wood  Futbol  Hikâyeleri  (Historias  de  Futbol,  Şili,  1997)  ve 
Machuca 
(Şili,  2004)  filmlerinin  yönetmeni  olarak  son  dönem  Şili  sinemasının  en 
tanınan  sinemacısıdır.  Futbol  Hikâyeleri’nde,  üç  ayrı  futbol  hikâyesinde  Şili 
toplumunun  çeşitli  kesimlerini  ele  alırken,  Machuca  Şili’de  yapılan  ve  1973 
darbesini anlatan ilk film olma özelliğindedir.   
 
Meksikalı  yönetmenlerden  Carlos  Reygadas  ise  yeni  Latin  Amerika 
sinemasında  en  kişisel  tarza  sahip  olan  yönetmenlerden  biridir.  Japon  (Meksika, 
2002)  ve  Cennette  Savaş  (Batalla  en  el  Cielo,  Meksika,  2005)  adlı  filmlerinde 

---