Rəhman və Rəhim Allahın adı ilə
Yüklə 1,66 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Kərbəla şəhidlərinin məqamı
- Müsibət zikri
- Altıncı məclis
- İdeoloji (mədəniyyət) hücumlar
23
İmam Hüseyn (ə) atasının şəhadəti günündən başlayaraq həmin gün üçün mücahidlər hazırlayırdı. O Bədr və Ühüd səhabələrindən, atası Əlinin (ə) tərəfdarlarından fədakar fərdlər tərbiyə edə bilmişdi. Bu iki gecədə qeyd olunduğu kimi, bəşər tarixi Kərbəla hadisəsinədək bir bu qədər fədakarlıq göstərən din yardımçıları tanımır. Hadisədən sonra da bu yolda addımlayanlar özlərini həmin şəxslərə oxşatdılar, onlardan öyüd götürdülər. Həmin şəxsiyyətlərdən biri qılıncını əlində oynadaraq, gülümsəyir, zarafat edirdi. Yoldaşı ondan soruşdu: “Sənə nə olub? Axı zarafat vaxtı deyil!” O cavab verdi ki, ömrümdə belə xoş gün olmayıb. Bir saat qılınc və nizələrlə oynayacağıq, ardınca Allah və Onun peyğəmbəri (s) ilə görüş nəsibimiz olacaq.” Həmin 72 nəfərdə belə bir kamal vardı. Onlardan neçəsini tanıyırıq? Bəlkə də onlardan bəzilərinin adını bir dəfə olsun eşitməmişik. Onlardan birinin adı Yəzid ibn Əbu-Məhasir idi. Onun künyəsi Əbül-Şəsa idi. O, imam Hüseynin yanına gəlib dedi: “İcazə verin, sizin qarşınızda döyüşüm.” O Kufənin ən yaxşı oxatanı idi. Bu şəxs diz üstə oturub, imam Hüseynin (ə) hüzurunda 100 ox atdı. Rəvayətçi nəql edir ki, and olsun Allaha, onun oxlarından yalnız beşi hədəfə dəymədi! O ox atdığı vaxt imam Hüseyn (ə) dua edirdi: “Pərvərdigara! Onun oxunu hədəfə çatdır.”1 Oxu qurtardıqdan sonra bu mücahid qılınca əl atdı. Rəcəz oxuya-oxuya qızmış şir tək özünü düşmən cərgəsinə vurdu. Kafirlər onun qılıncı qarşısında qaçırdılar. O mömincəsinə vuruşdu və şəhid oldu.
Soruşula bilər ki, imam Hüseynin səhabələri şəhadət məqamı baxımından hansı dərəcədə olublar? İynə ucu qədər şübhə etməməliyik ki, Kərbəla şəhidləri ən uca şəhadət məqamında olublar. İmam Hüseyn özü şəhidlər ağası olan şəhidlər zümrəsinin seyyididir. Bu şəhidlər şəhadət məqamı baxımından şəhidliyin zirvəsindədirlər. Hətta aşura sübhünə qədər düşmən qoşununun komandanlarından olan, bir ömür Bəni-Üməyyəyə xidmət etmiş Hürr şəhidlik məqamı baxımından o birilərlə eynidir. Amma şücaət baxımından şəhidlərin biri o birindən üstün ola bilər.
İlahi hidayət və vilayət Hürrün qəlbini işıqlandırmışdı. O özü ilə danışır, özünü behiştlə cəhənnəm, küfrlə iman arasında görürdü. Qəfildən təhlükəli bir qərara gəldi. İmam Hüseyn gördü ki, bir şəxs ona doğru gəlir. Kimliyini soruşdu. Səhabələr dedilər ki, Hürdür, amma savaş halında deyil. Hürr başı aşağı yaxınlaşıb, səs çatacaq bir yaxınlıqda dayandı. İmam “başını yuxarı qaldır, kimsən” deyə soruşdu. Hürr peşiman olub, tövbə qıldığını bildirdi və tövbəsinin qəbul olub-olmaması barədə soruşdu. İmam buyurdu: “Allah sənin tövbəni qəbul etdi. Gəl, atdan düş.” Hürr dedi: “İcazə ver süvari qalım. Olsun ki, süvari qalmağım sizin üçün daha yaxşı ola.” Zənnimcə, Hürr əhli-beytdən xəcalət çəkdiyi üçün hərəmə yaxınlaşmaq istəmirdi. O Zəhra övladlarını qorxuya salmış birinci şəxs idi. Hürr meydana getdi. O, qarşı tərəfə moizə-nəsihətdən sonra rəcəz oxudu və savaşa başladı. Bir dəstəni öldürdü və nəhayət onu mühasirəyə aldılar. Yerə yıxıldığı vaxt imam Hüseynə (ə) salam verdi. İmam Hüseyn (ə) sürətlə ona yaxınlaşdı və buyurdu: “Anan sənə yaxşı ad qoyub, sən həqiqətən, dünya və axirətdə Hürr-azadsan.”2 Mərhum Mühəddis Qummi “Nəfsul-məhmum” kitabında nəql edir ki, şah İsmayıl Xətai Kərbəlaya çatdığı vaxt ona dedilər: “Bilinmir ki, Hürrün tövbəsi qəbul olunub, yoxsa yox!” Şah İsmayıl göstəriş verdi ki, Hürrün qəbrini açsınlar və vəziyyətin nə yerdə olduğunu görsünlər. Qəbri açdılar və Hürrün şəhadət vaxtı basdırıldığı halda qaldığını gördülər. Onun alnında dəsmal vardı. O sanki torpağın qoynunda yatmışdı. Şah İsmayıl dedi: “Bu dəsmal nədir?” Alimlərdən biri dedi: “Bu dəsmalı qan gözünə tökülməsin deyə imam Hüseyn (ə) onun yarasına bağlayıb. Şah dedi: “Bu dəsmal bizim üçün qələbə rəmzi ola bilər, onu açın.” Dəsmalı açdıqları vaxt yaradan qan gəlməyə başladı. Dəsmalı bağladılar, qan dayandı. Başqa bir dəsmal gətirdilər ki, imam Hüseynin (ə) dəsmalını götürə bilsinlər. Amma gətirilən dəsmal qanı saxlamadı. Şah İsmayıl dedi: “Bəli, imamın dəsmalı
1 “Məqtəlil-Hüsəyni-müqərrəm”, s. 243 2 Həmin mənbə 24
onun alnında qalmalıdır. (Rəvayətə görə şəhidlərin cəsədi çürümür. Şah İsmayıl Hürrün cənazəsinin hansı vəziyyətdə qaldığını bilmək və onun yüksək məqama nail olduğunu sübut etmək üçün qəbri açdırmışdı). İmam Hüseynin (ə) yoldaşlarından hansı şəhid olurdusa, imam onun yanına gəlirdi. Qardaşı Əbül-Fəzl də yerə yıxılanda imam onun yanında idi. Yalnız bir şəhidin başı üstündə dayanan olmadı. O da imam Hüseyn (ə) özü idi. Bəzi rəvayətlərdə nəql olunur ki, babası Peyğəmbər (s) onun başı üzərində dayanmışdı. Çox keçmədi ki, imamın məzlum bacısı Ömər Sədin dayanıb tamaşa etdiyini gördü. Ona xitabən dedi: “Ey Səd oğlu, qardaşımın necə öldürülməsinəmi baxırsan?” İbn Səd üzünü çevirdi. Zeynəb kimsənin yardım etmədiyini görüb əllərini başına qaldıraraq fəryad çəkdi: “Ey insanlar, sizin aranızda bir müsəlman yoxdurmu?!”1
Batil cəbhəsinin (Bəni-Üməyyə və əhdi pozanlar) haqq sahiblərinə qarşı qurğuları nəhayət onlar üçün yol açdı və istəklərinə çatdılar. Müsəlmanlara hakimiyyət, onların mal və canının ixtiyarı batil cəbhəsinin əlinə düşdü. Birinci plan bu idi ki, hakim olsunlar. Bu plan həyata keçdi. İkinci plan bu idi ki, Bəni-Haşimin ərsəyə gətirdiyini məhv etsinlər. Bəni-Üməyyə öz hakimiyyətini davam etdirmək üçün Quran, peyğəmbər sünnəsi və əhli-beyt göstərişləri əsasında etiqad və rəhbərliyi aradan götürməli idi. Əlbəttə ki, onlar tədricən hərəkət etməli idi. Çünki, onların dinlə düşmənçiliyinə qarşı çıxan etiqadlı insanlar vardı. Baxmayaraq ki, xalqın əksəri dünyaya qul idi və Müaviyə də bu nöqtəyə diqqət yetirirdi. İmam Sadiqin (ə) hüzurunda ağıldan söhbət düşərkən həzrət buyurdu: “Ağıl odur ki, onun vasitəsi ilə Allaha bəndəlik edilsin, Allahın mərhəmət dolu məqamı əldə olunsun.” Rəvayətçi soruşur ki, bəs Müaviyədə olan nə idi?” Həzrət buyurur: “O şeytənət və hiyləgərlik idi. Adi camaat bu sayaq zirəkliyi ağıl sayır!”2 Müaviyə bəşər tarixində şeytənət baxımından misilsiz olmuşdur. Belə ki, o zahirən Əlini (ə) meydandan uzaqlaşdıra bilmişdir. O, İslamın bünövrəsini sarsıtmaq üçün planlar hazırlamışdır. Bu proqram uzun bir müddətə gerçəkləşməli idi. Müaviyə dinin əsasını sarsıda bilməsə də, xalqın etiqadını süstləşdirdi. Zahirdə Quran qiraəti, məscid, minbər və moizə qalsa da, xalqa təlqin olunmuşdu ki, bu məsələlərə ciddi yanaşmasınlar. Şərabxorluq və qumarbazlıq üçün maneə yox idi, zinaya yol vermək qorxulu sayılmırdı. Müaviyə ilahi hökmlərə etinasızlığın təlqininə öz ətrafından başladı. Yəni öncə saray adamları, hakimlər və məclis rəisləri şərab və zinaya aludə oldu. Onların bu münasibəti uyğun məsələlərə başqalarının da baxışını dəyişdi.
Artıq bir neçə ildir ki, bu mövzuda söhbət gedir. Amma ideoloji (mədəniyyət) hücum yeni bir mövzu deyil, Müaviyənin dövründən həyata keçirilir. Dinin bünövrəsini sarsıtmaq məqsədi ilə Müaviyənin ətrafı, saray mollaları, Bəni-Üməyyənin muzdur natiqləri fəaliyyət göstərirdi. Onlar xalqı Qurana bağlılıqdan uzaqlaşdırmaq, onları vəsiqə müsəlmanı etmək istəyində idilər. Təbii ki, bu ruhiyyə xalqın dini prinsiplərə biganəliyi ilə nəticələnir. (İngilislər quldur Rza xanı İrana hakim etmək üçün onu din yolu ilə meydana çıxardılar. O, başına torpaq tökür, boynuna qara şal bağlayır, ayaqyalın vəziyyətdə əzadarların qabağına düşürdü. Amma zaman ötdükcə proqramlar dəyişdi. Elə ki, Rza xan taxta oturdu, Qacarı güc meydanından, alimləri məclisdən uzaqlaşdırdı. Ayətullah Müdərris sürgün olundu. Din adı ilə meydana atılan bu şəxs çox keçməmiş arvadı və qızını hicabsız vəziyyətdə milli şura məclisinə gətirdi və dedi: “Biz bu ləkəni, qadınların qarğa görkəmini azadlıq və hürriyyətə çevirmək istəyirik. Bu səbəbdən də öncə öz arvadımı və qızımı hicabsız gətirmişəm. Siz də sabahdan bu işi görməlisiniz!” Bəli, bu sayaq hücumlara tarix şahiddir.) Müaviyə və onun ətrafının planı İslamı aradan götürmək idi.
1 “Məqtəlil-Hüsəyni-müqərrəm”, s. 284 2 “Kafi”, c. 1, s. 11 Yüklə 1,66 Mb. Dostları ilə paylaş:
|