227
Nəhayət, Təhminə dostlarıyla vidalaşmağa başladı, əvvəlcə
əlini kişiyə uzatdı, kişi Təhminənin əlindən öpdü, sonra qadın
diktorla qucaqlaşıb öpüşdülər, sonra isə hər ikisinə bir daha əl
eləyib, çıxışa tərəf addımladı. Muxtar da moskvalılarla görüşüb
Təhminənin yanınca gəlirdi. Zaur heç bu variantı ağlına
gətirməmişdi...
Təhminə:
—Tanış olun, — dedi. — Zaur — Muxtar... Hər ikinizə bir-
biriniz haqqında o qədər danışmışam ki, elə tanış kimisiniz.
Muxtar:
—Çox şadam, — dedi və əlini uzatdı.
Zaur da əlini uzadıb nəzakətlə:
—Mən də şadam, — dedi.
Təhminə:
—Gedək, — dedi və onlar küçəyə çıxdıqda hər ikisinin
qoluna girdi.
—Yolumuz hayanadır, hara gedirik indi? — Təhminə heç
birinə müraciət eləmirdi, amma birinci Muxtar cavab verdi:
—Sənin kefin hara istəsə…
Təhminə:
—Bilirsən nə var, Zaur, — dedi. Zaur öz-özünə qeyd elədi
ki, Muxtarın yanında ona "Zaurik" yox, Zaur deyir. —
Muxtarın başına gözəl bir fikir gəlib, bizi yeməyə dəvət eləmək
istəyir. Məncə dahiyanə fikirdir bu, sən necə bilirsən?
Zaur tutulmuşdu, axı ona elə gəlirdi ki, bu axşam da ikisi
olacaqlar, dünənkitək... Amma budur bax bu Muxtardır nədir,
hardansa çıxdı ortalığa və Təhminə də indi onun adından dəvət
eləyir Zauru şam yeməyinə. Belə görünür ki, Muxtarın
hesabına... Özü niyə dinmir bəs?
Muxtar:
—Zaur, — dedi, — əgər, axşam elə vacib işiniz yoxdursa,
gedib bir yerdə oturmaq pis olmazdı məncə, hə?
"Gör bir məsələni necə qoyur? Vacib işiniz yoxsa... Burada
mənim Təhminədən başqa nə vacib işim ola bilər?.. Yəni
228
məgər bilmir bizim Təhminəylə münasibətlərimizi?.. Təhminə
qandırmayıb onu?.." Pis bir fikir gəldi Zaurun başına: "Bəlkə
elə mən özüm də Təhminəylə həmin bu Muxtarın əsl
münasibətlərindən bixəbərəm... Bu nə söhbətdir belə: "vacib
işiniz yoxsa...". Tutalım ki, mənim vacib işim olsaydı, mən
Təhminəni bununla qoyub gedəcəydim bəyəm...". Amma
qəribədir ki, Zaur Muxtara yox, Təhminəyə əsəbiləşirdi... bu
ikibaşlı münasibətlər üçün əsəbiləşirdi... Bir istədi açığcan
desin ki, hə, vacib işim var; amma qorxdu ki, onu saxlayan
olmasın, elə Təhminə də o cümlədən, madam ki, vacib işin var,
xoş gəldin…
—Yox, bir elə işim yoxdur, — dedi.
Muxtar:
—Lap yaxşı, — dedi. — Onda kino evinə gedək.
Taksi saxladılar — Muxtar qabaqda oturdu, Zaurla Təhminə
dalda. Muxtar ünvanı dedi.
Gəlib çatdılar, Muxtar sürücünün haqqın verəndə də Zaur
özünü birtəhər hiss elədi, indi burada qabağa düşmək, "yox,
mən verərəm" demək gülünc olardı, axı, yeməklərinin daha
böyük xərcini Muxtar çəkəcəkdi. Eyni zamanda Muxtarın
hesabına taksiylə gəlmək, yemək də heç açmırdı Zauru: Şam
yeməyinin hesabını verməyə isə heç bir imkanı yoxdu, cibində
cəmi-cümlətanı onca manat pulu qalmışdı.
Taksidə gələrkən Zaur susmuşdu. Muxtarla Təhminə
danışırdılar, verilişləri haqqında, Moskva televiziyasının
imkanları haqqında, onları bir neçə müddətdə sıx bağlamış olan
ümumi işləri barədə söhbət edirdilər. Burada imkanlar,
doğrudan da tamam başqadır. Bakıda iki trakt məşq olanda
allahımıza şükür eləyirik, burada isə rejissor yeddi-səkkiz trakt
ala bilir... Aparaturaları da necə kamildir, heç olmasa o sinxron
videoyazı aparatının bircəciyi bizim studiyada olaydı. Amma
bütün bu söhbətlərin dibində bir qürur hissi də vardı: bunlara
baxmayaraq yaxşı bir veriliş hazırlaya, apara bilmişdilər. Hətta,
Təhminəyə yarızarafat-yarıciddi burda qalıb işləməyi də təklif
229
eləmişdilər. Muxtarı isə lap çoxdan bura dəvət edirlər. Kino
evinin qapısında Muxtar üzvlük biletini göstərdi: — Bunlar da
mənim qonaqlarımdır, — dedi və onlar içəri keçdilər. Elə
pilləkəndəcə Muxtar hansı tanışlarınasa rast gəldi, mehriban
görüşdülər, şirin söhbətə başladılar... Təhminə iri güzgünün
qarşısına keçdi, saçlarını düzəldir, dodaqlarını boyayırdı.
Zaur isə neyləyəcəyini bilmirdi, siqaret çəkmək istəyirdi,
amma bilmirdi: məhz burda siqaret çəkmək olar, ya yox... Elə
bil onu tamam unutmuşdular. Muxtarın təzə-təzə tanışları
yanaşırdı ona, Təhminə isə güzgünün qabağında bərk məşğul
idi.
Foyedəki adamları Zaur ömründə birinci dəfə görürdü,
amma çoxunun sifəti yaman tanış gəlirdi. Ekrandan tanıyırdı
onların sifətlərini. Məşhur, adı dillər əzbəri olan aktyorlar
deyildi bunlar əlbəttə, amma hər halda çox filmlərdə
çəkilmişdilər və odur ki, sifətləri də yaddaşlarda həkk
olunmuşdu. Zaur yadına sala bilmirdi ki, bax bu müasir dəblə
geyinmiş qadını hansı filmdə görüb, özü də sadə rus kəndlisi
geyimində... Bax bu dama-dama pencəkli oğlan isə hansı
filmdəsə alman zabitini oynayırdı...
—Nədir, Zaurik, darıxmırsan ki? — Təhminə ona yanaşdı
və Zaur yenə də öz-özüyçün qeyd elədi ki, Muxtar olmayanda
Təhminə həmişəki kimi "Zaurik" deyir. — Ya kino ulduzlarına
tamaşa eləyirsən?
Zaur:
—Bəli, — dedi, — canlı Larionovanı gördüm indicə.
Təhminə də eyni zarafatcıl ədayla:
—Mən də canlı Tixonovu gördüm, — dedi.
—Dostlar, siz allah bağışlayın, — Muxtar onlara tərəf gəldi,
amma yenə də hansı tanışınısa gördü, salamlaşdılar, qucaqlaşıb
öpüşdülər.
Təhminə:
—Qəribə adamdır, — dedi. — Bax televiziyada da belədir.
Hamı tanıyır onu, özü də hamının ürəyi gedir onunçün, görən
Dostları ilə paylaş: |