230
kimi bağırlarına basıb öpürlər... Niyə belə qaşqabaqlısan,
Zaurik?!
Zaur:
—Yox, — dedi, — kefim lap kökdür. — Və birdan-birə lap
səfehcəsinə soruşdu: — Məni daha sevmirsən?
Təhminə güldü:
—Dəli, əlbəttə sevirəm... Elə darıxırdım səninçün bütün
günü ki... Bəs sən neyləmisən bütün günü?
Zaur cavab verməyə macal tapmadı. Muxtar qayıdıb gəldi
və Təhminə indi də Muxtara müraciət elədi:
—Muxtar, o yelpicli qadın kimdir?
Muxtar qadının adını dedi.
—Bəs o cavan oğlan, yanındakı, əridir?
—Keçmiş əridir... Bax, onlara kofe gətirən oğlan da indiki
əridir... Yaxşı, gedək restorana?
Restoran, demək olar ki, tamamilə boş idi. Böyük salonda
cəmi-cümlətanı üç-dörd stolun ətrafında adamlar oturmuşdu.
Stolların üstündə kiçik çıraqlar yanırdı. Ayrı işıq yox idi
restoranda, odur ki, salon alaqaranlıq idi. Küncdə, pəncərənin
yanında oturdular — sağda Təhminə, ortada Zaur, solda
Muxtar. Ofisiant məzəli şəkillər çəkilmiş menyunu gətirib
qabaqlarına qoydu. Təhminə oxumağa başladı, elə bil
yeməklərin adından belə dadlı iy gəlirdi, Zaur hiss elədi ki,
möhkəm açıb — axı bütün günü dilinə bir şey vurmamışdı.
Təhminə:
—Heç özüm də bilmirəm nə istəyirəm, — deyə menyunu
Muxtara ötürdü, — sən seç...
Muxtar:
—Duru xörək yeyəcəyikmi? — deyə soruşdu.
Təhminə:
—Əlbəttə, yox, — dedi, — axşam—axşam nə duru
xörəkbazlıqdır?.. Mən toyuq istəyirəm.
—Tabaka?
—Hə.
231
—Zaur, bəs siz?
Zaur çiynini çəkdi.
Muxtar:
—Şəxsən mən yaxşı bir tikə ət parçası yeyərdim, — dedi,
ofisianta baxdı. — Podjarku u vas takje vkusno qotovət, kak
prejde?
Ofisiant başıyla təsdiq elədi.
—Toqda davayte nam dve podjarki, da, Zaur?
—Aha.
Bir xeyli məzə də sifariş verdi Muxtar.
—Yaxşı, içməyə nə içəcəyik?
Təhminə:
—Nə bilim, siz nə içəcəksiniz ki?
Muxtar koynak sifariş verdi.
Ofisiant hər şeyi yazıb getdi... Sükut çökdü, sonra Muxtar:
—Fikir verdiniz, nə qəmli gözləri var? — dedi. — Ofisiantı
deyirəm...
Zaur bu sözlərə təəccüb elədi, çünki o özü Muxtarın gözləri
haqqında bayaq bu cür düşünmüşdü.
Muxtar:
—Mən fikir vermişəm ki, ofisiantlardan, xüsusilə də yaşlı
ofisiantlardan çoxunun gözləri qəmli olur... Qəmli və ağıllı...
Görünür, peşələriylə bağlıdır bu cəhət... Ofisiant da allah kimi
qəmli və müdrik olur. — O gülümsündü.
Təhminə:
—Bəyəm sən allahı görmüsən? — dedi. — Nə bilirsən ki,
allah müdrik və qəmlidir?.. Yaxşı, tutalım müdrikdir, bununla
razılaşmaq olar birtəhər, bəs qəmli niyə olsun ki, allah?
—Bircə səbəbdən... Elə ofisiantlar da o səbəbdən
qəmlidirlər: allah da, ofisiantlar da insanlara yaxşı bələddirlər,
onların bütün zəif, naqis cəhətlərini görürlər, buna görə də
qəmlidirlər...
Zaur da bu sayaq, maraqlı bir şey demək istəyirdi. Muxtara
etiraz eləmək istəyirdi, həm də elə bir tərzdə eləmək istəyirdi
232
ki, həm ağıllı olsun, həm də məzəli, amma elə bil bütün zehni
qıc olub qalmışdı. Heç bir şey düşünməyə, tapıb deməyə
iqtidarı yox idi, sanki çuqun ağırlığı çökmüşdü bütün içinə, dili
də elə bil zəncirlə kilidlənib hərəkətsiz qalmışdı. Özünü çox
naqolay hiss edirdi, qorxurdu ki, birdən kobud bir səhv eləyər,
çəngəlləri-bıçaqları qarışıq salar, ya yöndəmsiz davranıb nəyisə
salıb sındırar. Salfeti hara qoymağı da bilmirdi, əllərinə də yer
tapa bilmirdi elə bil. Ona elə gəlirdi ki, bu narahatlığını
Təhminə də, Muxtar da duyurlar, xususilə də Muxtar. Zaur
görurdü ki, Muxtar hərdənbir altdan-altdan ona göz qoyur,
hərəkətlərini izləyir və Zaurun bütün varlığını, içini, rentgen
cihazındaymış kimi görür. Zauru bu cür gördüyüyçün də ona
bir qədər yüngül istehzayla baxır — yaşlı adam uşağa baxan
kimi...
Ofisiant məzələri gətirdi, konyakı badələrə süzdü. Muxtar
yeməkdən bircə tikə də ağzına götürməmiş konyakı daddı,
sağlıqsız-filansız bir qurtum içdi, sonra isə uzun müddət badəni
ovucları arasında sürtdü, elə bil isidirdi, sonra yenə də kiçik bir
qurtum aldı... Zaur da içmək istəyirdi, amma bilmirdi necə
eləsin. Muxtar kimi sağlıqsız-filan, kiçik-kiçik
qurtumlarlamı?..
Təhminə:
—Bir az salat ver, mənə, — dedi.
Zaur pis bir hisslə Muxtarın qonaq elədiyi məzələri
Təhminənin boşqabına qoyurdu. Sonra badəsini qaldırdı:
—Sənin sağlığına, Təhminə, — dedi.
Təhminə:
—Çox sağ ol, əzizim, — dedi və bir qurtum aldı. Muxtar
Təhminəyə baxıb gülümsündü və o da bir qurtum içdi. Sonra:
—Amma öz aramızdır, konyak doğrudan da əla konyakdır
ha, — dedi.
Zaur da təsdiq elədi.
Muxtar qəfilcən Zaurdan soruşdu:
—Bəs siz nəylə məşğulsuz?
233
Zaur:
—Geoloqam, — dedi və bir qədər sükutdan sonra əlavə
elədi. — Amma nəşriyyatda işləyirəm... Təhminəylə bir yerdə
işləyirdik.
—Elədir, hə, Təhminə deyirdi axı... Geoloq... Romantik
sənətdir... həmişə, dağda daşda...
Zaur tutuldu — onun söyər yerinə toxunmuşdu Muxtar.
Zaur həmişə xəcalət çəkirdi ki, bütün kurslarından bircə o əsl
peşəsiylə — geoloq peşəsiylə məşğul olmur, nəşriyyatda
geologiyaya aid kitabları redaktə edir. Nəşriyyata anasının
təkidiylə işə düzəlmişdi, aspiranturaya daxil olmaq üçün staj
lazım idi. Doğrudur, heç aspiranturaya da girmədi, yenə də
anasının təkidiylə sərbəst mövzu götürdü, amma hər halda
ikinci ildi ki, bu nəşriyyatda ilişib qalmışdı. "Dağlar,
meşələr..." Bilmirdi Muxtar qəsdənmi onun yaralı yerinə
toxunmuşdu, ya təsadüfən demişdi bu sözləri. Romantik
sənət... Təhminə ki, hər halda Zaurun bu zəif damarından agah
idi, amma o da Muxtarın sözlərinin fərqinə varmırdı elə bil.
Eybi yox, Zaur da borclu qalan deyil.
—Bəs siz nə sənət sahibisiniz? — deyə Muxtara müraciət
elədi. Əlbəttə, onun nə sənət sahibi olduğunu çox gözəl bilirdi,
necə də bilməyə bilərdi ki, söhbətləri bayaqdan məhz elə
Muxtarın işi-peşəsiylə əlaqədar idi.
Muxtar qımışdı və zeytunu ağzına atıb:
—Mən televiziya rejissoruyam, — dedi, — amma mənim də
əsl peşəm deyil bu... Təhsilimə görə mən kino rejissoruyam.
Vaxtilə Moskvada kino institutunu qurtarmışam. Bu, uzun
əhvalatdır...
Muxtar bunu elə tərzdə dedi ki, Zaur düşundü: "Deyəsən,
mən də yaralı yerinə toxunmuşam", — məmnun oldu bundan,
amma bu səfər Təhminə əlüstü söhbətə qarışdı:
—İnstitutu qurtarandan sonra Muxtarı burada, "Mosfilm"də
saxlayırlarmış... Elə nahaq qalmamısan o vaxt... Qalsaydın,
indi neçə böyük film çəkmişdin.
Dostları ilə paylaş: |