Seçilmiş əsərləri
Yüklə 5,01 Kb. Pdf görüntüsü
|
207 Fazil müəllim başı ilə təsdiq edə-edə: – Bilirdi! – dedi. – Bura gəlməyini də bilirdi? – Yox, ona deməmişdim. – Bəs kimə demişdiniz? Fazil müəllim bir az susduqdan sonra cavab verdi: – Imaşa. Səadətin qardaşı... Böyük qardaşı... Gündüz Kərimbəyli qapıya yaxınlaşıb kürkü mismardan aldı və geyinə-geyinə soruşdu: – Babanızı qarşılamağa tək getmişdiniz? – Bəli. – Yolda heç kimə rast gəlmədiniz? – Yox. – Birbaşa bura gəldiniz? – Hə. – Gələn kimi də evdən çıxdı? – Hə. – Niyə? – Bilmirəm, ürəyi qısıldı, ya nə oldu... Birdən-birə tutulmuşdu yaman. Paltosunu da çıxarmayıb beş-altı dəqiqə oturdu, bəlkə on dəqiqə... Sonra dedi ki, çıxıram küçəyə. Nə qədər elədim, olmadı. Məni də qoymadı ki, yanınca gedim. Dedi ki, bir az hava alıb qayıdacağam... – Yolda, ya da evdə olduğu vaxt sizdən bir şey soruşmadı? – Yox, soruşmadı. – Lap dəqiq? Fazil müəllim bir az fikrə getdi, sonra dedi: – Soruşdu ki, ev yiyəsindən razıyam, ya yox? Dedim ki, yaxşı adamdı Ayna xala. – Vəssalam? – Hə. – Yolda da? – Yolda heç nə soruşmurdu. Əvvəlcə kefi pis deyildi. Deyirdi ki, şəhərdən sonra buralar adama ləzzət eləyir, maşınların tüstüsü, hər tərəfin asfaltı bezikdirib məni... Sonra daha bir söz demədi... Gündüz Kərimbəyli portfeli götürüb qapını açmaq istəyəndə, əl saxladı və axırıncı sualını verdi: – Buradakı kişi Imaş idi? Fazil müəllim təəccüblə Gündüz Kərimbəyliyə baxdı: – Hə, o idi. Nə bildiniz? Mühüm işlər müstəntiqi gülümsəyib çiyinlərini çəkdi. Fazil müəllim də çarpayının başına saldığı paltosunu götürüb geyinə-geyinə dedi: – Sizi ötürüm... V 208 Rayon evlərinin yaş taxtapuşları qaranlıqda işıldayırdı; sulu qar elə hey yağır, yağırdı. Dəmir kirəmitli taxtapuşlardan süzülüb tökülən, novçalardan gələn su sel kimi küçələrdən axırdı. Rayonun işıqları yavaş-yavaş sönürdü və bu qaranlıq içində, bu kimsəsizlikdə küçələrdəki tut, qoz, söyüd ağaclarının çılpaq görkəmi adamı daha da üşüdürdü. Mühüm işlər müstəntiqi Gündüz Kərimbəyli balaca elektrik plitəsinin yanındakı taxta kətildə oturub cərəyandan qıpqırmızı qızarmış məftillərə baxırdı; bu balaca elektrik plitəsindən güclə seziləcək bir ilğım qalxırdı. Və elə bil ki, bu ilğım bayırın soyuğundan və ümumiyyətlə, dünyanın bütün əbləh işlərindən şikayət edirdi. Mühüm işlər müstəntiqi kürkünü çiyninə salmışdı və çölün zəhlətökən havasından sonra yəqin ki, bu saat bu plitə istisinin, bu balaca otaqdakı xudmaniliyin ayrı ləzzəti vardı; amma burası da hiss olunurdu ki, onun gözləri plitənin qızarmış məftillərinə baxırdısa da, fikri başqa yerlərdə dolaşırdı. Pəncərənin qabağındakı girdə mizin üstündə qənd, mürəbbə, balaca çaynik və bir armudu stəkan vardı. Pəncərənin pərdələri aralanmışdı və şüşənin bayır tərəfinə çırpılan sulu qardan bilinirdi ki, bu hava hələ düzələn şey deyil. Fəttah dayı əlində balaca bir torba içəri girdi: – Yatmamışdan əvvəl bir bankalıyam səni gərək, bacıoğlu... Gündüz Kərimbəyli banka dəsgahının ləzzətini əvvəlcədən hiss edə-edə gülümsədi və: – Fəttah dayı, – dedi, – pis öyrədirsən ha, qonağı... Fəttah dayı əlindəki torbanı dəmir çarpayının yanındakı alabəzək sandığın üstünə qoyub: – Qonaq istəyənin süfrəsi boş olmaz, – dedi. – Düzdü, bu zəmanədə heç kim ac qalmır, hərənin süfrəsində bir şey olur, ağ çörəyin kilosu otuz qəpiyədi, qonaq da ki, umduğunu yeməz, olduğunu yeyər... Amma, bacıoğlu, bu öskürəklə ki, o cür yağışın altında başladın işini görməyə, tanıdım səni yaxşıca! Bildim ki, sabah da belə edəssən, biri gün də, o birisi gün də. Lap ömrünün axırınacan... Deyiblər ki, yaxşılıq elə, at dəryaya, balıq bilməsə də, Xaliq bilər. Sənin də evdə gözləyənin var!.. Gündüz Kərimbəyli ayağa qalxıb kürkü çarpayının başına atdı və gəlib çarpayıda otura-otura dedi: – Bir anam var Bakıda, Fəttah dayı, elə bil sənin dediklərini yığıb bir-bir. Fəttah dayı bankaları torbadan çıxarıb, sandığın üstünə düzdü. – Sənin kimiləri az görməmişəm, bacıoğlu. Sizin xəmiriniz işlə yoğrulub. Astanın işi qalmaz, xəstənin işi qalar, deyiblər. Asta olmağına asta adama oxşamırsan sən, amma xəstə olmağına xəstəsən. Mənim də borcum budu ki, anan səni necə göndərib bura, elə də mən qaytarım səni onun üstünə. Niyə ki, mənim qonağımsan, başqasının yox. – Sonra Fəttah dayı qapıya tərəf dönüb bərkdən çağırdı: – Mürşüd! Mürşüd qapıdan içəri boylandı: – Nədi, dədə? – Gəl kömək elə mənə. Mürşüd içəri girib təbii ki, çarpayıda oturan qonağı tanıdı. Gündüz Kərimbəyli əlini uzadıb onunla görüşdü. – Ba!.. – dedi, – Mürşüd kişi, sənin qonağınammış ki... 209 Fəttah dayı təəccüblə onlara baxdı və o saat da məsələni başa düşüb, oğluna acıqlandı: – Yenə vağzala getmişdin? Gündüz Kərimbəyli əynindəki cempiri çıxara-çıxara: – Kişi kolleksiyaçıdır də! – dedi və əli ilə Mürşüdün qıvrım, qara saçlarını qarışdırdı. – Kolleksiyaçı bilirsən nədir? Biri marka yığır, o biri qəlyan yığır, bir başqası tramvay yığır. Sən də kibrit kağızı yığırsan. Kolleksiyaçı sizsiniz, sizə deyirlər... Fəttah dayı balaca dəmir çubuğun ucuna pambıq dolaya-dolaya lap təəccübləndi: – Tramvay ha! – Hə, Fəttah dayı, hardasa bir milyoner var, tramvay yığır. Fəttah dayı dedi: – Harınlıqdandı. Tramvay yığmaq da elə bir qızıl saatdan ötrü adam öldürmək kimi bir şeydi əslində... Bir şahının iki üzüdü... – Sonra spirt şüşəsini də torbadan çıxarıb ağzını açdı. – Tamam soyun, gir yerinə. Bankalayandan sonra üstünü basdıracam. Əslinə baxsan heç gərək sabah da çıxmayasan eşiyə... – Elə şey yoxdu, Fəttah dayı, sənin bankandan sonra sabah gərək qiyamət eləyək! Fəttah dayı başını bulaya-bulaya gülümsədi. Gündüz Kərimbəyli üzüqoylu çarpayıda uzandı. Fəttah dayı yorğanı belinəcən onun üstünə çəkib yekə, döyənəkli əlləri ilə Gündüz Kərimbəylinin kürəklərini ovxaladı, sonra kibriti Mürşüdə verib dedi: – Yandır görüm. Mürşüd kibrit çöpünü çəkib yandırdı, Fəttah dayı da yaşına uyuşmayan bir cəldliklə əlindəki dəmir çubuğun pambıqlı ucunu spirtə batırıb yandırdı və bankaları bir-bir salmağa başladı. – Hə, gör necə tutur!... Bacıoğlu, lap kefin istəyən soyuqlamısan ha... Gündüz Kərimbəyli qollarını hər iki tərəfdən yanlarına uzadıb, üzünü onlara tərəf tutmuşdu. O, Mürşüdə göz vurdu, Mürşüd gülümsədi. Fəttah dayı bankaları salıb yorğanı lap yuxarıyacan çəkdi, sonra kətildə oturub pencəyinin cibindən tənbəki kisəsini, qəlyanını çıxartdı. Mürşüd sandığın üstündə oturdu. Gündüz Kərimbəyli Mürşüddən soruşdu: – Neçə nəfərsiz? Mürşüd dedi: – Dörd bacım var, iki qardaşım. Gündüz Kərimbəyli gülümsədi: – Ordudu ki, bu, a Fəttah dayı!.. Fəttah dayı qəlyanını yandırıb, gülümsəyə-gülümsəyə başını buladı, yəni ki, görürsən də... Gündüz Kərimbəyli Mürşüddən soruşdu: – Sən kiçiyisən? – Yox, bir bacım məndən böyükdü, qalanları hamısı kiçikdi... Fəttah dayı qəlyanını tüstülədə-tüstülədə bir ayağını qaldırıb altına qoydu və dedi: Yüklə 5,01 Kb. Dostları ilə paylaş:
|