Zaur:
Altında da yazaydım: Zaur Təhıninə və oxla dəlinmiş ürək şək-li
çəkəydim, hə?
Təhminə:
Bəli, - dedi, - bu yay da belə keçdi... Bizim yay...
Zaur çevrilib arxaya baxdı: Təhminə saçlarını darayırdı.
Gedək?
Gedək.
Zaur motoru işə saldı və maşını qumlu sahil yollarıyla şoseyə tə-rəf
sürməyə başladı.
Susmuşdular. Təhminə birdən-birə:
- Zaur, - dedi, - bilirsən ki, mən işdən çıxıram?
Nə?
Dəyişirəm iş yerimi.
Zaur maşmın sürətini azaltdı, elə bil lap saxlamaq istəyirdi, çevri-lib
Təhminəyə baxdı:
Necə yəni? Hara belə?
Televiziyaya. Təsəvvür eləyirsən, məni diktor götürürlər. Bir dostum
var, o düzəltdi... Neçə ildi elə hey ınəni dilə tuturdu ki, gəl te-levizorda
bizimlə işlə, amma onda nədisə fikir vermirdim. İndi birdən yadıma düşdü
onun təklifı, o gün götürdüm zəng elədim... Orda işləyir, amma vallah, belə
tapşırıqsız-zadsız özüm öz gücümlə getdim, məni sınaqdan keçirtdilər, mətn
verdilər, oxudum - azərbaycanca da, rusca da - bəyəndilər... Görünür,
məqamına düşmüşəm, elə diktor axtarır-larmış, Moskvadan deyir,
verilişimiz olacaq, elə lap yerinə düşdü. Böyüklərdən biri məni təriflədi də:
hər iki dildə, deyir, mükəmməl danışırsınız, zahiri görünüşünüz də
münasibdir.
Zaur Təhminənin indicə ona verdiyi bu təzə xəbər haqqında dü-şünür
və özü də təyin edə bilmirdi ki, sevinir, yoxsa heyifsilənir. Təh-minənin
belə bir qərara gəlməsinin səbəblərini bilmirdi, amma hər hal-da başa
düşürdü ki, bu qərar müəyyən dərəcədə onun özüylə - Zaurla. onların
münasibətləriylə bağlıdır...
- Niyə birdən-birə bu qərara gəldin axı?
Bilirdi ki, Təhminənin cavabı dəqiq və dürüst olacaq, nə varsa. onu
deyəcək.
Təhminə:
Sənə görə, - dedi.
Mənə görə?
Əlbəttə. - Sonra əlavə etdi: - Gündə səni görmək mənə çətin olardı.
Məni görmək yəni belə məşəqqətdir səninçün?
Eşitməmisən, aşıq deyib: nə gözlərim səni görsün, nə könlüm qubar
eyləsin. Hər gün səni görəcəydim, fıkirləşəcəydim ki, daha mə-nimki
deyilsən.
Zaur az qala dilindən qaçırtmışdı: “Məgər mən haçansa səninkiy-dim
ki, indi daha səninki deyiləm”, amma demədi bunu, həmin fıkri başqa cür
ifadə elədi:
Nə dəyişib bizim münasibotlərimizdə?
Təhminə səssiz gülümsündü. Zaur görməsə də, elə bil bu tə-bəssümü
kürəyiylə hiss elədi, maşının güzgüsündə Təhminənin sifə-tinə baxdı.
Təhminə təbəssümünü hələ silib atmamışdı üzündən.
- Zaurik, yəni doğrudan sən heç nə başa düşmürsən? - dedi: - Doğrudan,
başa düşmürsən ki, bizim axırıncı görüşümüzdür?.. Yaxşı, tutalım, axırıncı
görüşümüz deyil, bir şəhərdə yaşayırıq, yəqin bir-bi-rimizə rast gələcəyik
təsadüfdon-təsadüfə... amma bu son görüşümüzdür. O mənada ki, - yenə
gülümsündü, - bir daha bu ciir görüşməyocoyik.
“Niyəsini” soruşmaq istədi Zaur, amma dinmədi, səbobini özii tapmaq
istədi. Axı, Təhmino onu hey məzəmmət edirdi ki, hossas de-yilsən, zərif
deyilsən, qadınla kişi münasibətlərinin bütün incəlikləri-ni duya bilmirson.
Hiss edə bilmirsan ki, bu əlaqələr noylo düyünlonir və nədon qırıla biloı*...
Aınma hor halda Tohminonin bu qorarı Zauru çox da sarsıtmırdı. Hotta,
müoyyon biganəliklo qarşıladı bu sözlori. Bolkə də bu, sırf fizioloci bir
halla olaqədar idi. Bir az qabaqkı ehti-raslı, çılğın mohəbbot görüşündən
sonra Zaur özündo bir laqeydlik, boşluq, toxluq hiss edirdi. Axır vaxtlar çox
tez-tez görüşürdiilor, bir də bundan idi bəlko bu doyğunluq. Bəlkə Təhminə
bu xəbori bir neço saat bundan qabaq, onlar çimorliyo gəlorkən, öpüşlərdon,
ağuşlardan, pı-çıltılardan vo novazişlordon qabaq desəydi, Zaur daha çox
narahatlıq keçirordi. Bir neçə gün, Tohminoni yenidən ağuşuna almaq istoyi
çıl-ğın, döziilmoz bir ehtirasa çevrilincoyə qodor bu fikro - “ayrılınaqla-rı”,
“bir daha görüşməyocokləri” fıkrinə nisboton sakit vo biganoliklo baxa
bilərdi. “No yaxşı ki, o axmaq məktubu cırıb atdım. Tohminoyo
göndormədim - deyo düşünürdü. - İlk yaxınlığın tosiri altında, hom də dəm
vaxtımda yazdığıın o kağızda nələr qırıldatmamışdım, ilahi... İn-di bütün o
fikirlor necə də gülməli gəlir monə, məhəbbot-fılan, sonsiz
yaşaya bilmirəm, getmə gözümdən, gedərəm özümdən. Nə sevgi, n ə fılan,
əşşi?.. İstək var, ehtiras var, arzu-kamına çatmaq intizarı var, bir də
istədiyinə nail olandan sonra doyğunluq, bezginlik, biganəlik var, vəssalam.
Qalan hamısı sözdür, havayı söhbətlərdir...”
- Bilirsən bu kimin bağıdır?
Təhminənin səsi Zauru fıkirlərindən ayırdı.. Yolun sol tərəfində
nahamvar boz daşlardan hörülmüş uea barımn arxasında ikimərtəbəli, əyri-
köndələn eyvanlı bir ev vardı. Eyvan bulanıq yaşıl rəngə b o - yanmışdı.
Yox.
Murtuzovgilin. Sizin qonşularınızın.
Zaur təəeeüblə:
- Murtuz Balayeviçin? - deyə xəbər aldı. - Sən hardan onu tamyırsan?
Oğlunu tamyıram.
Spartakı? - dedi və elə bil içində nə isə titrədi. Spartakı yaxşı ta-
myırdı. Bilirdi nə yuvamn quşudur, qadınlara, illah da gözəl qadınlara nə
gözlə baxır. Ümumiyyətlə, bilirdi nə oyunlardan çıxır Spartak. Ağ-zım
Allah yoluna qoyub, qadınlar haqqında nələr danışdığından da xə-bərdar idi,
Təhminənin Spartakla tamşhğı Zauru heç açmırdı. Amma qəsdən
biganəliklə:
Bəs Spartakı hardan tanıyırsan? - deyə soruşdu.
Mənim bir rəfiqəm var, onun tanışıdır.
“Tanışıdır” sözü Zaurun bütün içini qaynatdı, axı bilirdi Spartakla
tamşlıq qadınçün nə demokdir.
Təhminə birdən:
Saxla, - dedi. Zaur əyləci basdı və maşın iri dəmir darvazamn düz
qabağında dayandı.
Nədir?
Gəl düşək. Bilirsən bu eyvandan nə gözəl mənzərə görünür. Adamın
ürəyi açılır.
Bircə elə bu çatmırdı. Özgonin bağında nə işimiz var?
Tərsliyino salma, birco doqiqoliyə düşək.
Zaur könülsüz-könülsüz maşından çıxdı.
- Deyəsən, sən bu eyvandan çox seyr elomisən mənzərəni, - dedi. - Heç
ağlıma da golməzdi ki, son Murtuzovgilə gedib-gəlirsən? Bakıda da goliş-
gedişiniz var? Bos no əcob heç rastlaşmaımşıq bizim həyotdo?
- Əşi, yox, canım. Bakıda hcç evlorini tanımıram. Bu bağda da bircə
dəfo olmuşam... Qonaqlıq idi, çoxlu adam vardı, mən də hara-dansa gəlib
düşmüşdüm onların kompaniyasına...
Kim verirdi qonaqlığı, Spartak, ya Mıırtuz Balayeviç?
Murtuz Balayeviç kimdir. Spartakın atası ' Hcç onun sitbtini do
görməmişəm. Qonaqlığı Spartak düzəltmişdi... O vaxt monim rofi-qəmlə
gəzirdi. Deyəsən, Spartakın ad günii idi, yadımda deyil, bir söz, moni də
dartıb gətirdilər.
Sən əlbəttə, tək idin, ərsiz...
Allahu-əkbər. Nə belə moni sorğu-suala tutmusan? hə, Manaf,
deyəsən, doğrudan da, Bakıda yox idi.
Zaur:
Tiflisdəydi, - dedi vo dərhal da dediyinə peşman oldu... Elə bil
Təhminə birdən-birə söndü, içinə çəkilib büzüşdü. Axı hər ikisinin yadında
idi: Təhminə Zaura özü demişdi ki, Manafın Tiflisdə aşnası var, ara-sıra
bəhanə tapıb onun yanına cumur. İndi Zaur ona mohrəm-liklə açılmış bu
sirri şapalaq kimi çırpmışdı Təhminənin üzünə.
Təhminə qəmli-qəmli başını buladı.
Özün bil, - dedi. - Mon istəyirdim ki, eyvandan baxasan, dəniz, kənd
çox qəşəng görünür. İstəmirsən baxma, daha məni sancmaq nəyə lazımdır?
Zaur günahım yumaq üçün yumşaqlıqla:
Axı qapı bağlıdır, - dedi və nəvazişlə Təhminənin gözlərinin içi-
nə baxdı.
Təhminə, doğrudan da, elə bil yumşaldı.
- Bos, uşaqlıqda heç üzüm oğurluğuna getməmisən? - dedi,- Bir yandan
da idmançısan həlo, aş görüm bu barını.
Zaur da bu yarızarafat danışıq və davrantş tərzini saxlamağa çalış-dı,
odur ki, qıvraq bir horokotlo tullanıb barının üstündən yapışdı, dar-tınıb
hasarın üstünə çıxdı vo o torəfə aşdı... Darvazanı taybatay açdı vo
Təhminəni içori dəvət clədi.
- Buyuracaqsınız, xanım, - dedi.
Axar-baxarlı eyvandan dənizin, sahilin, qəsobənin geniş monzo-rəsini
seyr edirdilor. Eyvamn döşəməsində azı bir on cüt köhno, yırtıq çəkmə,
most vardı. Onların arasında nimdaş dikdaban qadın ayaqqabı-ları da vardı,
Tohmino:
- Vaxtilo bu ayaqqabılar dəb idi, - dedi vo qofilcon xobər aldı.
Bacısını neco, tanıyırsan? Spartakın bacısını.
- Firanı? Əlbottə, tanıyıram. Dedim axı bizim qonşularımızdır. Nodir
ki?
- Heç. Deyirlor, çox gözəl qızdır, mon görməmişom...
Dostları ilə paylaş: |