Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
128
başqa cür mümkün ola da bilməzdi. Motosiklə tərəf yeridik, məni yedəkdə tək qoyub özləri də bir‐birinin belindən yapışıb Nağıdan tutdular. Motoru işə saldıq. Xansuvar birdən nəyisə yadına salıb bizə səsləndi: – Ay bala, ay oğul, bir ayaq saxlayın! – haylayıb bizə tərəf yortdu. “Oğul, başımı elə itirmişəm ki, adın da yadımdan çıx‐ dı..”. “Fərhad”, – deyə gözümü onun ağzına zillədim. – Dayan, bir az gözlə. Maşına minməmişdən qabaq atan bir boxça tulladı bizim mindiyimiz maşına, qoy onu gətirim – dedi və alaçığa tərəf getdi. Əlində anamın bel şalına bükülmüş boxça gəldi. “Bu sənə çatacaq. Fərhad, oğul, yemədin getdin, sən bu Xansuvar əmini pis adam kimi xatırlayacaqsan, bilirəm, amma inan nə yeməyə bir şeyimiz, nə içəcək suyumuz var. Bağışla məni, oğul, bağışla, onsuz da yerim cəhənnəmdir, heç olmasa sən bağışla”. Key kimi Xansuvarın sifətinə baxırdım. Görünür o da onu bağışlayıb bağışlamadığımı ayırd etmək üçün sifətimə diqqət kəsilmişdi. Motosikli yerindən tərpətdik. Qadağan səddini keçməyi bacarıb Bakıya doğru yol almış maşın karvanlarının yanından keçirdik. Bir “Zil” maşını sürət götürüb arxamızca düşdü – aramsız siqnal verib yanındakı ma‐ şınları az qala yoldan çıxarırdı. Kuzovu yüklə dolu idi, yükün üstündə isə xeyli adam. O qədər sürət götürmüşdü ki, yükün üstündəki adamlar qorxudan çığırışırdılar. Karvanı ötüb bizim qabağımızı kəsdi – sürəti azaltdı və saxladı. Nağı da motosikli kənara verib saxladı. 42‐45 yaşlarında olan sürücü “Zil”dən düşüb, əlində təkər çıxaran linglə bizə yaxınlaşdı. Salamsız‐ka‐ lamsız, – “Oğraş köpəyuşağı, mənim motosikletimi oğurlamı‐ sınız!?” – deyə Sabirə qıcandı. Sabir onun əlini havada tutub burdu, oğlan fırlanıb yerə çökdü. – Motosiklet səninkidir!? – deyə Sabir onun yaxasından yapışdı. 129
– Hə... – İndi artıq sənin deyil, mənimdi. Sənin olsaydı səndə olardı!
– Axı mənimdi! – Dedim ki, artıq mənimdi! “Zil”in kabinəsından yaşlı bir qadın düşdü, görünür oğ‐ lanın anasıydı, bizə yaxınlaşıb şivən qopardı: – Heç utanmırsınız, camaat arxasına baxmadan canını gö‐ türüb qaçır, sizsə onların malını‐heyvanını, maşınlarını, evlərini soyursunuz? Bir boy‐buxununuzdan utanın, sizin taylarınız indi ermənidən ana‐bacısının qisasını alır, sizsə oğurluqla məş‐ ğulsunuz, biqeyrətlər! Tfu sizin üzünüzə, it uşağı it! – Sabir üzünün tüpürcəyini sildi. Yedəkdən aşağı düşüb boxçamı əlimə aldım. Yeyin addım‐ larla yolu əlimə aldım – yeganə təsəllim olan bacım Nailənin məhrəmətinə doğru tələsirdim. Dostlarım da bir qədər çənə‐‐ boğaz vurduqdan sonra arxamca mənə çatdılar. Sən demə dərd batmanla gələndə insan daha dözümlü olurmuş, – bəlkə də qan bədəndə “donduğundan” belədir. Lal‐dinməz Hacıqabuladək yarım gün piyada yol gəldik. Yeganə yeyəcəyimiz, “oğurladığı‐ mız” motosikl yanımızdan keçərkən mükafat olaraq üstümüzə tula payı kimi tulladıqları təndir çörəyi idi. Nəvahıda yol kənarında soyutma qarğıdalı satan uşaqlardan hərəmizə birini alıb yedik. Burada bir yük maşınına minib Bakıya gəldik... Başımıza gələn müsibəti bacıma və onun həyat yoldaşı Mürvətə danışdım. Bacım qıy vurub üzünü cırdı, şivənqiyamət qopardı. İndi mən də ona baxır, onun itkisinə ağlayıb ürəyimi boşaldırdım. Həmişə cənazəni ağlamaq üçün avazı, naləsi yaxşı olan birini dəvət edərdilər ki, hamını ağlada bilsin. Məsələn, kəndimizdə bu işi Həvva xala və Səmayə xala kimi bacaran yox idi. “Bəs görəsən onlar dünyasını dəyişəndən sonra bizi kim 130
ağladacaq”, – düşündüm. Mən də öz dərdimi heç vaxt layiqincə ağlamağı bacarmamışam. Amma başqasının dərdi məni həmişə kövrəldib. İndi bacımla mənim dərdimiz eyni olsa da, əslində dərdimizi daha çılpaqlığı ilə ifadə edə bildiyi üçün, sanki onun dərdinə ağlayıb rahatlanırdım. Yeznəmiz bacıma toxtaqlıq verir, onu sakitləşdirməyə çalışırdı. Qonşular bir‐bir səsə gəlir, məsələdən agah olanda isə bacıma qoşulurdular. Bir saatın içində qonşular, tanış‐biliş bacımgilə yığışdılar. Axşama qədər evin qapısı açıldı‐örtüldü. Başsağlığı verən, dərdimizə şərik çı‐ xanlara yeznəmiz, – “Allah ölənlərinizə rəhmət eləsin”, – de‐ yirdi. Məni dərd boğurdu. Axşam düşmüşdü. Bacım mənə qonaq otağında yer saldı. Yerimə uzandım. Fikir məni yatmağa qoymurdu. Gözüm pianinonun üstündəki boxçaya sataşdı. Onu götürüb yerimdə oturdum. Anamın əli son dəfə dəymiş boxçanı açdım. İçindəkilər bunlar idi: atamın və anamın pas‐ portları, mənim metirkam, valideynlərimizin kəbin kağızı, me‐ tirkamın arasında üçümüzün mən hələ bir yaşındaykən çəkdirdiyimiz şəkil – bu şəkildə mən bələkdə idim, görünür altımı tez‐tez islatdığım üçün hətta bir yaşımda da məni bələyirmişlər, baş barmağımı sorurdum, atam və anam lap yaraşıqlı gənc idilər, – Dilbərlə çəkdirdikləri şəkil, anamın ata yadigarı canamazı, mənim anama aldığım canamaz, evimizin və mal‐qaramızın vaxtı ötmüş sığorta sənədləri, atamın təzyiq dərmanları, bir büküm kiflənmiş yuxa, burun dəsmalına bü‐ külmüş nişan üzüyü – mənə cehizlik almışdılar, anamın qızıl boyunbağı, qırmızı qaşlı iki gümüş üzük, Durna nənəmin gümüş kəməri, 500 manat pul, bir torba torpaq – görünür bir daha geri qayıtmayacaqlarından qorxublarmış. Rayondan çı‐ xardığımız bütün şeylər ancaq bunlardan ibarət idi...
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|