Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
134
Nailə dunyaya gəldi. Gözümüzü açıb gördük ki, qızımız bö‐ yüyüb, ərə getmək vaxtıdır. Xocamsaxlıdan olan qohumum Əh‐ mədin oğlu ilə evləndirdik. Mürvət çox ağıllı və tədbirli, ailə‐ sinə bağlı, həlim adam idi. İlk nəvəmiz olanda, “baba”, “nənə” deyib üstümüzə qa‐ çanda Familəylə dünyanın ən xoşbəxt insanlarıydıq. Çoxlu nəvə, nəticələrimizin xəyallarını necə qurardıq onunla.., qismət deyilmiş. Həyatı iki cür yaşayanlar var: birincisi, həyatda heç bir möcüzənin olmadığına inananlar, ikincisi, həyatda hər şeyin möcüzə olduğuna inanaraq yaşayanlar. Familənin bir an içində, bir təsadüf nəticəsində dünyasını dəyişməsi möcüzəydi və bu möcüzə məni mat qoyduğundan nə edəcəyimi, mənə üz vermiş bu bədbəxtliyin, dərdin miqyasını anlaya bilmirdim.
* * *
Səhər açılırdı. Rayon mərkəzindən seyrək artilleriya səsləri gəlirdi. Heç kim gözə dəymirdi, daha yoldan maşınlar da keçmirdi. Əsir düşmək qorxusu üstün gəlməyə başlamışdı. Hamamda meyidi yuyub kəfənlədi. Tövlənin yolağasını sökdü, qazmaq üçün bel götürdü. Yolağanı daraldıb vəl kimi ulağın belinə bənd elədi. Sonra meyidi vəlin üstünə qoyub bərkitdi. Ulağın çatısından tutub kənd qəbristanlığına tərəf üz tutdu. Qəbristanlıq kəndin ən hündür yerində salınmışdı. Oradan kənd əl içi kimi görünürdü. Kənd yolu ilə şütüyən bir neçə erməni tankı və zirehli texnikası Xanlığa tərəf yol almışdı. Yanında ona təsəlli verəcək, “başın sağ olsun” deyəcək adamın olmaması onu yaman sıxırdı. İnsan, yaxınları yanında olanda dərdi tez adladır. Sən demə təklikdə də dərd çəkilərmiş, həm də lap asan... Özünə toxtaqlıq vermək üçün yenə də sevdiyi zikr‐nənnini zümzümə etməyə başladı: 135
Hərə bir “Allah” desə, görməz cəhənnəm odu. “Allah” dedim oyandım, baş yastığa dayadım, Allah, sənin qorxundan əlvan‐əlvan boyandım. Ləiləha illəllah, Muhəmmədən Rəsulullah...”
Başı ağır işə qarışanda, ya da kədərli vaxtlarında oxuyardı bu nənnini. Ulağı vəldən açıb buraxdı – “Get, vəfalı dostum, ən ağır dəqiqələrimdə mənimlə olduğun üçün sənə minnətdaram, səni çox incitmişəm, haqqını halal elə, indisə tam azadsan, get, Allah amanında ol!”. Ulaq bir qədər aralanıb acgözlüklə əl dəyməmiş dəj
42 qəbristanlıq otuna girişdi. Ağəli beli götürüb Durna nənənin yanında məzar qazmağa başladı. – Hə.., Durna nənəsi (Fərhadın dili ilə həmişə “nənəsi” deyərdi), Familə səni doğrudan da çox istəyirmiş, səni tək qoy‐ madı, yanına gəlir... İndi doyunca, nə qədər istəyirsiniz qeybət eləyin, sizi nə tövləyə, nə ota, nə də xörək bişirməyə göndərən olmayacaq... Çox deyirdin ki, kəndçinin həyatı öləndən sonra rahatlanır, di rahat dincəlin... Elə ölümləriniz də bir‐birinizinkinə bənzədi, ikinizin də canını qara asfalt aldı. Görünür sizə yola çıxmaq düşmürmüş... Deyirlər ruh Allahdan izn alıb, əvvəllər içində yaşadığı bədənini ziyarətə gəlir. Məzardakı qan və iylənmiş su içində acınacaqlı halını görəndə kədərlənib: “Yazıq bədənim, vücudum” – deyə ağlayır... Amma sən Familənin əlindən tut gətir, qoy xıncımlanmış bədənini görüb qorxmasın... Familə, bir azdan səni torpağa basdıranda möhkəm susayacaq‐ san, şeytan əlində su yanına gəlib, – “Allahı danırsanmı?”– de‐ yə soruşacaq. Onda, – “Ləiləha illəllah, Mühəmmədən rəsul‐
42
. 136
lullah”dan başqa heç nə demə, yoxsa bu qədər zəhmətin hədər gedər. Heç qorxub çəkinmə. Bax, mələklərin əlindəki kağızda ikinizin də adı karandaşla dairəyə alınıb. Bilirsən niyə? Cünkü, sizə cənnətin yuxa salanları kimi ayrıca guşə ayıracaqlar, mələklər sizə kündə daşıyacaq, siz sac üstündə yuxa salmağı axirət sakinlərinə öyrədəcəksiniz... Bilirsiniz, bu saat elə istəyi‐ rəm ki, sizin yanınızda olam. Ölümün bu qədər adi bir şey olduğunu heç bilməzdim. Bəlkə Allah məsləhət bildi, mən də sizin yanınızda qalası oldum... Allahın altında, bu dəqiqə arxa‐ dan bir erməni məni güllə ilə vuraydı və ikimizi də bu qazdı‐ ğım məzara atıb üstümüzü torpaqlayaydı. Nə yaxşı olardı... Bəlkə özümü öldürüb sizə qovuşum? Yox, intihar günahdı, cəhənnəmlikdi... Onsuz da gec‐tez mən də yanınıza gələcəyəm, heç darıxıb eləməyin. Bir‐birinizdən göz‐qulaq olun... İnşallah, bir‐iki aya qayıdıb məzarınızın üstündə ağac da əkərəm. Biləyilə alnının tərini sildi: – Hə, Familəm mənim, adına layiq olmasa da məzarın hazırdı, daha yoruldum, qaza bilmirəm – belin sapını sinəsinə dirəyib nəfəsini dərdi. – Bu gündən evin buradır, ruhun bizimlə, cəsədin isə burada olacaq. Tez‐tez yuxuma gələrsən, balalarının qarşısına çıxan bəlalardan məni xəbərdar edərsən. İndi isə, nənəsi, sən də əllərini üzünə qaldır, əzizimiz Familənin “Yasin”i‐ ni oxuyaq, onu doğulduğu torpağa tapşıraq. Qoy bizim də son məzarımız öz qəbristanlığımız olsun. Allah bizi yad obalarda basdırılmaqdan qorusun. Ya Allah.., başlayaq! Ağəli “Yasin”i tələsmədən, aramla axıradək oxudu. Salavat çevirib, meyidin alnından öpdü: – Hə, əzizim, ayrılıq vaxtı gəldi, yerin behişt, cənnət yolçuluğun mübarək olsun. Sağ‐ lığında haqqının halallığını ala bilməmişəm – haqqını halal elə. Mən də haqqımı sənə halal edirəm. Dar günümdə mənə həm xanımlıq, həm dostluq, həm də bacılıq etmisən. Allah axirətini cənnətlə mükafatlandırsın, kitabı sağdan verilənlərdən olasan,
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|