Sevginin dadı (roman)
Yüklə 2,71 Mb. Pdf görüntüsü
|
149
hər yerdə kimyəvi tərkibi eyni deyilmi? Mən Azərbaycan və‐ təndaşı, İngiltərə vətəndaşı yox, Dünya vətəndaşı olmaq istəyi‐ rəm! Qaldırın fərqli dilləri, sərhədləri, qayda‐qanunları, pulu! Mən səhər yeməyimi Avstraliyada, günortamı Kanadada, ax‐ şam yeməyimi isə Əfqanıstanda yemək istəyirəm! Həm də eyni pulla, yerli dostumla birlikdə eyni dildə danışaraq, – tam ağız dadıyla və mehriban insan kimi! Neftini, qazını, qızılını, dəmi‐ rini, pambığını, üzümünü qucaqlayıb – “Mənimkidir, heç kimə də vermərəm!” – desən, bilmirsənmi ki, başına qapaz vurub zorla əlindən alacaqlar? İnsana yaşamaq üçün nə lazımdır? – isti‐soyuqdan daldalanmaq üçün sərin yer və ölməmək üçün qida! Bunu isə yaradan bolluca verib. Bundan savayı hər şey şeytana qul olmağımızın cəzasıdır çəkirik – komfortlu villalar, dəbdəbəli ziyafətlər, şeytani siyasətlər, mənasız müharibələr... İnsan birinci növbədə insanlığına qayıtmalı, sonra insanlığı və dünya nemətlərini paylaşmağı bacarmalıdır. Yoxsa, bəşəriyyət müharibə və səfalətdən xilas ola bilməyəcək. Bunu anlamalıyıq – Bakıda çıxan neft, həm də Hindistanda çıraqsız qalan büt‐ pərəst hindlinindir. Çünki, məni yaradan Allah, onu da mənim kimi eyni torpaqdan və eyni sevgiylə yaradıb. Allahın nemətlə‐ ri isə paylaşmaq üçündür. Dünyanı insanın hədsiz nəfsi məhv edəcək – buna bütün biçarə bəşər övladı əmindir. Bəşəri sevgi qalib gəlməlidir! Hansı ad altında başlanmasından asılı olmaya‐ raq son nəticədə müharibə sadəcə insan qırğınıdır! “Amma gün gələcək ya müharibə, ya da insanlar dəbdən tamam düşəcək”. Erməni ilə bizim davamız isə iki keçəlin daraq davasıdır – xuduru
43
insan qırğını... * * *
43
Mənasız, boşuna. 150
Atamı çiynimə söykəyərək “Qazel”ədək gətirdim. Bacım dəli kimi şivən qoparırdı, sözünə qulaq asılmayan natiqlər kimi ağladı, ağladı və sonda atamın boynuna sarılıb kiridi. Dostlarım ən yaxın adamlarına qovuşmuşdular sanki – atamı qucaqlarına alıb maşına mindirdilər. Birbaş Bakıya – bacımgilə gəldik. Yanı‐ mızdakı zabit hərbi həkim çağırdı. Həkim atamı müayinə edib sahə poliklinikasında qeydiyyata aldırdı. Müalicə resepti yazıb getdi. Bacımgilin evi yenə qonum‐qonşuyla dolub‐boşaldı. Ax‐ şama yaxın Milli Təhlükəsizlik Nazirliyinin əməkdaşı gəldi, atamın yatdığı yataq otağından hamını çıxarıb onu uzun‐uzadı sorğu‐suala tutdu, – “Ermənilər hara qədər işğal ediblər, ordu‐ sunun sayı, silah və texnikaları, Kamo kimdir, onunla necə tanış olmusunuz?”... Atamın girovluqdan azad olmasının sevinci, anamızın itki‐ sini qismən unutdurmuşdu. Yazıq anam, səni heç ağızdolusu doyunca da ağlamadıq... Baş verənlər insaniyyətimizi dondur‐ muşdu elə bil. ...Bu günədək ana məzarının nisgili, vətən həsrətli didər‐ ginlik həyatı davam etməkdədir. Həyasız‐həyasız bu həyatı ya‐ şadığımıza görə tanrıya şükür edir, usanıb‐yorulmadan – “Al‐ laha təvəkkül”– deyib, ömrümüzü taleyin axarına buraxıb üzü harayasa gedirik. Hər şeyimiz – taleyimiz də, aqibətimiz də indi murdar siyasətə tabedi... * * *
Atamın erməni əsirliyindən qayıtmasından xeyli vaxt keç‐ di. Acı didərginlik həyatının çərçivəsinə yerləşmək məcburiy‐ yətini qəbul etmişdik. Gözümüz televizorda, qulağımız radio‐ daydı – vətənə qayıtmaq barədə şad xəbəri eşitmək üçün qula‐ ğımız cingildəyir, anamızın qərib məzarından ötrü gözümüz saralırdı. Hələ, Füzulinin Məngələnata yüksəkliyini bizimkilər
151
geri qaytaranda evimizdə əsl toy‐bayram olmuşdu. Atam tanış‐bilişi sevincək muştuluqlamışdı ki, – “Gözün aydın, və‐ tənə qayıdırıq!”. ...İdarəmizi ləğv etdilər və daxili işlər orqanlarından azad edildik. İdarənin keçmiş fəaliyyətini yoxlamaq üçün Hərbi Pro‐ kurorluq araşdırma başlatdı. Haqqımızda cinayət işi açmışdılar – adımızı “Boz Qurdlar” qoyub, bu yöndəki “fəaliyyətimizi” yoxlayırdılar. Axı biz müharibəyə könüllü gedənlərdəniydik, deməli şübhəli adamlardıq... * * * Yeni dərs ili açıldı. İnstituta daxil olmuş dünənki abituri‐ yentlər tər‐təmiz libasda bir‐birindən utanırmış kimi divarların dibində komalaşıb hələ yenicə tanış olurdular. Biz “qocaman” məzunlar isə hər künc‐bucağını tanıdığımız ali məktəbə inamla girib tədris şöbəsinin qapısı ağzında cəmləşdik – diplomları‐ mızı və təyinatımızı almağa gəlmişdik. Tələbəçiliyin dadını da düz‐əməlli çıxara bilmədik biz zavallılar... Məni gənc mütəxəssis kimi təyinatla Mingəçevir şəhərinə – 6 nömrəli Tikinti Trestinə göndərdilər. Atam bacımgildə qaldı. Biz hamımız bunun daha münasib olduğuna qərar vermişdik. “İnşaatçı‐mühəndis” diplomumu al‐ dıqdan düz bir həftə sonra indiyədək üzünü heç görmədiyim, həyatımın 8 ilini yaşayacağım Mingəçevir şəhərinə yollandım. Azərbaycanın şəhərləri içində ən təmizi, ən ürəyimə yatanı, adamlarında yaşayıb‐yaratmaq istəyinə məftun olduğum Min‐ gəçevirə. Təyinat yerimə yollandım. Məni “Sosial tikinti sahə‐ sinə” usta (“master”) işinə qəbul etdilər. Həkim olmaq istəmiş‐ dim, ortaya yönsüz bir mühəndis kimi çıxmışdım...
Yüklə 2,71 Mb. Dostları ilə paylaş:
|