Stephen King Maça Kızı

Yaşlı mamasan bir şey söylemedi, zaten hiçbir zaman söylemezdi ki. Ama neyin kanıtlandığını bildiğini Sully gözlerinde görebiliyordu, insanlar tuhaftı, çocuklar olmayacak şeyler söylüyorlardı, kazananlar hiçbir zaman vazgeçmiyorlardı. Vazgeçenler ise hiçbir zaman kazanmıyorlardı. Tanrı Amerika'yı korusun.

"Her neyse, bütün o hafta süresince bizi kovaladılar, bizi sıkıştırmaya başladıkları, yanlardan kıstırdıkları belli oluyordu. Kayıplarımız sürekli artıyordu. Dahası, işaret fişekleri, helikopterler ve geceleyin çıkardıkları uğultudan geceleri uyuyamıyordunuz. Sonra üzerinize geliyorlardı... yirmisi, üç düzinesi geliyordu... dürtüyorlar ve geri çekiliyorlardı, dürtüyor ve geri çekiliyorlardı... sonra da şöyle yapıyorlardı..."

Sully ağzının kuruduğunu fark ederek dudaklarını yaladı. Şimdi Pags'in cenazesine hiç gitmemiş olmayı istiyordu. Pags iyi çocuktu, ama bu anıların hortlamasına değecek kadar değil.

"Orman içine dört veya beş havan topu yerleştirmişlerdi... Bizim tarafımızdan birine... Her havan topunun yanına da tümünün elinde bir mermi olan sekiz veya dokuz adamlarını diziyorlardı. Emir gelince, siyah pijamalı küçük adamların her biri mermisini topun namlusunun içine atıyor, sonra ellerinden geldiği kadar hızlı ileri koşuyorlardı. Bu şekilde koşarak mermilerinin aşağı inmesiyle neredeyse aynı zamanda düşmana saldırıyorlardı. Bu bana, Bobby Garfield'in üst katındaki adamın bir gün bize söylediğini düşündürür hep. Dodger'lerin takımındaki bir beysbol oyuncusuyla ilgili bu. Ted, bu gencin hızıyla ilgili olarak, sayı kalesinde bir vuruş yapıp sonra koşarak topu ikinci ve üçüncü kaleler arasında kendisinin yakaladığını söylüyordu. Gerçekten cesaret kırıcıydı bu."

Evet. Sully'nin de şimdi karanlıkta kendi kendine hayalet öyküleri anlatma hatasını işleyen bir çocuk gibi sinirleri bozulmuştu.

"Helikopterlerin düştüğü o açıklığa yağdırdıkları ateş de aynıydı, inanın bana." Aslında bu tamamı tamamına doğru değildi. Yanan helikopterlerin etrafına ormandan yağdırılan ateş yağmur değil, çok şiddetli bir sağnak gibiydi.

Arabanın eldiven gözünde sigaralar vardı, Sully'nin acil durumlar için sakladığı eski bir Winston pakedi. Dieffenbaker'den aldığı sigara içindeki canavarı hortlatmıştı, şimdi de yaşlı mamasan'ın üzerinden uzanıp eldiven gözünü açtı, kâğıtların üstünde elini dolaştırdı ve pakedi buldu. Sigaranın bayat bir tadı olacak, genzini yakacaktı, ama bunun önemi yoktu. Onun istediği de buydu.

Sully bir yandan çakmağa uzanırken mamasan'a, "İki hafta boyunca ateş ve sıkıştırılmak," dedi. "Sürekli kayba uğruyorduk, gerektiği zaman havadan korunmuyorduk, kimsenin gözüne uyku girmiyordu, A Shau'dan başka arkadaşlar bize katıldıkça her şey daha beter oluyordu. Willie'nin çocuklarından birinin -adı Havers veya Haber'di- mermiyi kafasına yediğini hatırlıyorum. Kahrolası kafasından kurşunlanıp patikanın orta yerine serildi; gözleri açık yatıyor, sanki konuşmaya çalışıyordu. Bir yandan da şurasından kan boşanıyordu." Sully parmağıyla kulağının hemen yukarsında, kafatasına dokundu. "Değil konuşmak, yaşadığına bile inanamıyorduk. O helikopterler olayı ise... sanki bir film sahnesi gibiydi, bütün o dumanlar ve bup-bup-bup-bup diye patlamalar. Böylece kentinize girdik. Gelgelelim sokakta o sandalye karşımıza çıktı. Kırmızı oturağıyla bir mutfak sandalyesine benziyordu. Çelik ayaklarını göğe dikmişti. Sizin çocuklar böyle bir yer için ölmek istemiyorlardı. Biz niçin isteyecektik? Kent berbat kokuyordu. Ölmüşlerdi. Kokudan çok, o sandalye bana dokundu.-O bir tek sandalye her şeyi anlatıyordu."

Sully çakmağın ucundaki kiraz kırmızısı bobini sigarasının ucuna dayarken birden bir tanıtım arabasında olduğunu hatırladı. Bir tanıtım arabasında sigara içebilirdi -galeri nihayet ona aitti- ama satıcılardan biri dumanın kokusunu alırsa, patronun, başkasının kovulmasına yol açacak suçu işlediği sonucuna varırdı. Söylediklerinizi siz de uygulamak zorundaydınız... saygı görmek için uygulamak zorundaydınız.

Yaşlı mamasan'a, "Excusez moi,"• dedi. Motoru hâlâ çalışan arabadan indi, sonra pencereden içeri eğilerek çakmağı kontrol panelin-deki yerine itti. Hava sıcaktı, duraklamış dört şeritli araba denizi ise daha da sıcak görünmesine yol açıyordu. Sully etrafındaki sabırsızlığı hissedebiliyordu, ama duyabildiği tek radyo kendisininkiydi. Başka herkes kendi klimalı küçük kozalarına hapsolmuş durumda Liz Phil'den William Ackerman'a kadar yüz farklı çeşit müziği dinlemekteydiler. Bu trafik sıkışıklığına yakalanarak Allman Kardeşler'in CD'si ve Holding Company'nin teypi bulunmayan başka gazilerin de geçmişin hiç ölmediği ve geleceğin hiçbir zaman gelmediği WKND'yi dinlediklerini tahmin etti. Tuut- tuut, biip-biip.

Sully parmakuçlarının üstüne dikilerek güneşin ışıltısına karşı elini gözlerine siper etti ve sorunu görmeye çalıştı. Ama göremedi tabii.

Kahpe Kızlar, barbeküler ve bowling turnuvaları, diye düşündü ve bu düşünce Malenfant'ın cıyaklayan sesiyle çınladı. Mavi göğün altındaki ve ormanın içindeki o karabasan sesi. "Haydi, çocuklar, koz kimde? Puanım doksan, zaman da kıt, bir an önce harekete geçelim."

Sully, Winston'dan derin bir nefes çekti, sonra da bayat sıcak dumanı öksürerek salıverdi. Öğleden sonrasının parlaklığında siyah benekler dans etmeye başlamıştı. Sully parmaklarının arasındaki sigaraya komik diye nitelenebilecek bir dehşetle baktı. Ne halt etmeye yine bu pisliğe başlıyordu? Delirmiş miydi? Tabii ki deliydi. Arabalarında ölü yaşlı hanımların yanlarında oturduğunu görenlerin deli olması gerekirdi, ama bu, aynı pisliğe tekrar bulaşmasını gerektirmezdi. Sully, Winston'u elinden yere fırlattı. Bu, doğru karar gibi gözüküyor, ama kalbinin atışlarını yavaşlatmıyor ve katıldığı keşif kollarından hatırladığına göre ağzının içinin tıpkı yanık bir deri gibi kuruyup büzüştüğü hissini değiştirmiyordu. Bazı kimseler kalabalıktan korkarlardı -buna agorafobi ya da açık alandan korkmak deniliyordu- ama Sully bu çok fazla hissini ancak bu zamanlarda duyuyordu. Asansörlerde, tiyatroyla konser salonlarının kalabalık lobilerinde ve tren istasyonlarında rahatsızlık duymuyordu, ama trafik etrafında bu şekilde tıkanınca, aklı gidiyordu. Böylesi bir durumda kaçacak yer, saklanacak bir delik yoktu çünkü.

Başka birkaç kişi de klimalı kabuklarından çıkmaktaydılar. Kahverengi tayyörlü bir kadın, kahverengi bir BMW'nin yanında duruyor, güneş altın bileziğiyle gümüş küpelerinden yansırken incecik yüksek ökçesini sabırsızlıkla yere vuruyordu. Sully ile göz göze gelince, "her zamanki gibi" der gibi gözlerini yuvarlayarak göğe baktı, sonra (o da altından olan ve parlayan) bileğindeki saate göz attı. Yeşil Yamaha'lı bir adam motorunu susturdu, sonra kaskını çıkararak pedalım yanındaki yağlı kaldırıma bıraktı. Arkasında siyah şort ve önünde NEW YORK YERLİLERİNİN MALIDIR yazılı kolsuz bir gömlek vardı. Sully motosikletini bu kılıkla saatte sekiz kilometreden daha büyük bir hızla ileri savurursa bu centilmenin, derisinin yaklaşık yüzde yetmişini kaybedeceğini hesapladı.

Motosikletli, "İlerde bir kaza olmalı. Umarım, radyoaktiviteyle bir ilgisi yoktur," dedi ve şaka ettiğini anlatmak ister gibi bir kahkaha attı.

İlerde en soldaki şeritte -otoyolun bu bölümünde trafik hareket halinde olsa burası hızlı şerit olurdu- beyaz tenis kıyafetli bir kadın bir Toyota'nın yanında duruyordu. Toyota'nın plakasının sol yanına ATOM BOMBASI YOK yazılı bir etiket yapıştırılmıştı. Sağdaki etikette ise EV KEDİSİ: ÖBÜR BEYAZ ET yazılıydı. Kadının etekliği çok kısa, bacakları uzun ve yanık tenliydi. Gözlüğünü sarı röfleli saçlarının üstünde arkaya itince, Sully onun gözlerini görebildi. İri ve maviydiler; derinlerinde panik okunuyordu. Bu bakış insanda onun yanağını okşama (veya bir ağabey gibi tek kolla kucaklamak), endişelenmemesini, her şeyin düzeleceğini söyleme isteği uyandırıyordu. Sully'nin çok iyi hatırladığı bir bakıştı bu. Yüreğini paramparça eden bakıştı. Oradaki tenis giysili ve lastik ayakkabılı kadın Carol Gerber'di.

Sully, 1966 sonlarında evine uğradığı ve kanapede (fena halde şarap kokan Carol'un annesiyle birlikte) oturup televizyon seyrettikleri geceden beri onu görmemişti. Sonunda aralarında savaş konusunda bir tartışma çıkmış, Sully de çekip gitmişti. Eski Chevrolet'siyle (daha o zamandan bir Chevrolet adamıydı.) uzaklaşırken, soğukkanlılığımı koruyacağıma emin olunca tekrar gelip onu göreceğim, diye düşündüğünü anımsıyordu. Ama bir daha oraya dönmemişti. 1966 sonlarında Carol savaş karşıtı faaliyetlere batmıştı -Maine'deki sömestri sırasında başka bir şey değilse bile bunu öğrenmişti- ve yalnızca bunu düşünmek dahi Sully'yi öfkelendirmeye yetiyordu. Kahrolası kuş beyinli kız, komünist savaş karşıtı propagandaya kanıp sürüklenmişti. Sonra o kaçık MÖÖ grubuna katılmıştı.

Sully, "Carol!" diye seslenerek ona doğru bir adım atmıştı. Bu arada bir kamyonetin arka tamponuyla bir sedanın arasına sıkışmış yeşil motosikletin yanından geçti, on altı tekerlekli bir aracın yanını izledi ve Carol'u geçici olarak gözden kaybetti. Sonra onu tekrar gördü. "Carol! Hey Carol!" Kadın ona doğru dönünce Sully aklından şüphe etti. Eğer hayattaysa Carol'un şimdilerde onun gibi elli yaşına yakın olması gerekirdi. Oysa bu kadın otuz beş yaşında görünüyordu.

Aralarında hâlâ bir şerit kaldığı sırada Sully durdu. Her tarafta arabalar ve kamyonlar gümbürdüyordu. Havada garip bir ses vardı, Sully önce bunun rüzgâr olduğunu sandı, oysa öğleden sonra sıcak ve tamamen rüzgârsızdı.

"Carol? Carol Gerber?"

Ses şiddetlenmişti. Birisi sanki büzülmüş dudaklarının arasından sürekli olarak dilini uzatarak şaklatıyordu. Az ilerdeki bir helikopterin çıkardığı sese benziyordu bu. Sully başını kaldırınca bir abajurun sisli mavi gökten doğru üzerine yuvarlandığını gördü. İçgüdüsel bir refleksle kendini arkaya çekti, ama tüm okul hayatını çeşitli atletizm kollarında faaliyet göstererek geçirmişti, böylece başını arkaya çekerken elini uzatmıştı. Abajuru çevik bir hareketle yakaladı. Üstünde, kızıl renkli bir gün batımında nehrin aşağı boylarına doğru suları püskürte püskürte yol alan yandan çarklı bir tekne vardı. Teknenin üstünde eski moda, helisel harflerle MISSISSIPPI'NİN ÜZERİNDE KEYFİMİZ YERİNDE diye yazılıydı. Yazının altında BAYOU• NASIL? deniyordu.

Sully, bu da nereden çıktı şimdi, diye düşünürken büyümüş bir Carol Gerber'e benzeyen kadın haykırdı. Saçlarının üstünde oturan güneş gözlüğünü düzeltmek ister gibi elleri yukarı kalktı, sonra omuzlarının hizasında asılı kaldı. Şaşkın bir orkestra şefinin elleri gibi titriyorlardı. Yaşlı mamasan Dong Ha eyaletindeki o pislik kulübesinden o pislik kentin o pislik sokağına fırlarken aynen onun gibi görünüyordu. Tenisçi kadının beyaz elbisesinin omuzlarına kan dökülüyordu. Önceleri püskürtü şeklinde olan kan çok geçmeden sel halini aldı. Güneş yanığı üst kollarından akıyor, dirseklerinden aşağı damlıyordu.

Sully, "Carol?" diye aptal aptal sordu. Bir Dodge Ram kamyonetiyle bir Mack'ın arasında duruyordu. Üstünde cenaze törenlerinde giydiği lacivert bir kostüm vardı. Elinde Mississippi Nehri hatırası bir abajur tutuyor ve başından bir şey çıkan kadına bakıyordu. Kadın gözleri iri iri açılmış halde elleri titreyerek öne doğru sendeleyince, Sully söz konusu cismin kablosuz bir telefon olduğunu fark etti. Bunu kadının attığı her adımla titreyen anteninden anlıyordu. Kablosuz bir telefon gökten düşmüş, hem de Tanrı bilir kaç y üz veya bin metre yüksekten düşmüştü ve şimdi kadının kafasının içindeydi.

Kadın bir adım daha attı, koyu yeşil renkli bir Buick'in ön kaputuna çarptı ve dizleri bükülüverince yavaş yavaş yere çökmeye başladı Sully bunu bir denizaltının batmasına benzetti, şu farkla ki kadın ortadan kaybolunca ortada kalacak olan bir periskop değil, o kablosuz telefonun güdük anteni olacaktı.

Sully, "Carol?" diye fısıldadı, ama bu kadın o olamazdı, çocukken tanıdığı, seviştiği hiç kimsenin kaderinde yüksekten düşen bir telefonun açtığı yaralardan ölmek olmasa gerekti.

İnsanlar bağırmaya ve haykırmaya başlamışlardı. Bağırışlar daha çok soruları hatırlatıyordu. Klaksonlar ötmekteydi. Motorlar, gidilecek bir yer varmış gibi çalışıyordu. Sully'nin yanında on altı tekerlekli Mack'ın sürücüsü motorundan ritmik horultular çıkarmaktaydı. Bir arabanın alarmı ötmeye başladı. Birisi acıdan ya da şaşkınlıktan uludu.

Titreyen bir beyaz el yeşil Buick'in ön kaputuna sarıldı. Bileğinde tenis bileziği vardı. Elle bilezik yavaş yavaş Sully'den öteye kaydı. Carol'a benzeyen kadının parmakları motor kapağına bir an sarıldı, sonra da gözden kayboldu. Başka bir cisim ıslık çalarak gökten düşmeye başladı.

Sully, "Yere yatın!" diye uludu. "Yere yatın kahrolasılar!"

Islık kulak zarlarını yırtan tiz bir düzeyi buldu, sonra düşen cismin Buick'in ön kaputuna çarpıp onu yumruk gibi ezmesiyle kesildi. Buick'in motor bölmesinden dışarı taşan cisim bir mikrodalga fırına benziyordu.

Etrafında çeşitli cisimlerin düştüğü duyuluyordu. Yerin altı yerine üstünde olagelen bir depreme yakalanmak gibi bir şeydi bu. Zararsız bir dergi yağmuru; Seventeen, GQ, Rolling Stone ve Stereo Review yağmaya başlamıştı şimdi. Dalgalanan açık sayfalarıyla vurulmuş kuşlara benziyorlardı. Sully'nin sağında bir büro koltuğu maviliğin içinden döne döne düşmeye koyuldu. Sonunda Ford marka bir steyşının tavanına çarptı. Steyşının ön camı tuzla buz olurken, koltuk sekerek havaya fırladı ve gelip steyşının motor kapağının üstüne oturdu. Daha ilerde portatif bir TV, plastik bir çamaşır sepeti, kayışları birbirine dolanmış fotoğraf makinelerine benzer bir cisim ve lastik bir beysbol sayı kalesi ağır şeritle arıza şeridine düştü. Sayı kalesini beysbol sopasına benzer cisim izledi. Sinemalardakilerin büyüklüğünde bir mısır patlatma makinesi yola çarparak pırıl pırıl parçalara bölündü.

Kolsuz gömlek ve sümük yeşili bir pantolon giymiş olan adam yeterince görmüştü. Motosikletini üçüncü şeritte durmuş trafikle hızlı şeridin arasındaki dar koridorda koşturmaya başladı. Çıkıntı yapan yan aynalardan kaçmak için bir slalom kayakçısı gibi kıvrımlar çeviriyor, bu arada, bir ilkbahar sağanağı sırasında sokakta karşıdan karşıya geçen biri gibi tek elini başının üzerinde tutuyordu. Hâlâ abajuru tutmakta olan Sully, adamın kaskını yakalayıp tekrar başına geçirmesinin daha akılcı bir davranış olacağını düşünüyordu, ama etrafınızda gökten çeşitli cisimler düşmeye başlarsa, unutkan olursunuz, ilk unutacağınız şey de çıkarlarınızın nerede olduğudur.

Başka bir şey yukardan iniyordu şimdi; Buick'in motor kapağını ezen mikrodalga fırından daha büyük olduğu kesindi. Çıkan ses bu kez bombanın ya da merminin çıkaracağı bir ıslık değil, düşen bir uçağın veya bir evin sesiydi. Vietnam'da Sully bütün bu cisimlerin gökten düşüşüne tanık olmuştu, (Evin parça parça düştüğünü söylemeye gerek yok.) öyleyken bu ses çok belirgin bir biçimde farklıydı: dünyanın en büyük rüzgâr zilleri gibi müzikaldi.

Düşen cisim beyaz üstüne altın bezemeli kuyruklu bir piyanoydu. Siyahlar giymiş uzun boylu ve soğuk görünüşlü bir kadının trafiğin uğultusu içinde, yalnız odanızın sessizliğinde Night and Day'i tıngırdatmasını bekleyeceğiniz bir piyanoydu, bu. Beyaz renkli bir konser piyanosu Connecticut göklerinden döne döne düşüyor, beklemekte olan arabaların üstüne denizanası gibi bir gölge yayıyor, bağrından hava geçtikçe rüzgârda yayılan melodik sesler çıkarıyor, tuşları bir otomatik piyanonun tuşları gibi dalgalanıyor, sisli bir güneş ışığı pedallarının üstünde göz kırpıyordu.

Piyano ağır ağır ve döne döne iniyor, çıkardığı ses bir şeylerin madeni bir tünelin içinde durmadan titreşmesini akla getiriyordu. Şimdi Sully'ye doğru düşüyor, sanki yukarı çevrili yüzüne nişan alıyordu. Sully, "GELİYOR!" diye haykırdı ve koşmaya başladı. "GELİYORR!"

Piyano paralı yola doğru düşüyor, hemen arkasından beyaz bir sıra geliyordu. Sıranın arkasından notalardan, plaklardan, küçük gereçlerden, sarı bir pantolondan, araba lastiğinden, bir barbekü ızgarasından, rüzgâr gülünden, dosya dolabından ve fincandan oluşan bir kuyruklu yıldız geliyordu.

Pags'in ipekli astarlı tabutunun içinde yattığı cenaze evinin dışında Sully, Dieffenbaker'e, "Bunlardan bir tane alabilir miyim?" diye sormuştu. "Hiç bir Dunhill içmemiştim."

Sully, Dieffenbaker'in sokakta o devrilmiş mutfak sandalyesinin yanında duruşunu hâlâ hatırlıyordu. Yüzü ne kadar soluktu, dudakları nasıl da titriyordu. Giysileri duman ve dökülmüş helikopter yakıtı kokuyordu. Dieffenbaker'in Malenfant'la ihtiyar kadından bakışını çevirerek Mims'in vurduğu ağlamakta olan çocuğu içki dökerek tutuşturan diğerlerine gözlerini çevirişi. Deefin Teğmen Shearman'a bakışını anımsıyordu, ama oradan herhangi bir yardımın geleceği yoktu. Sully'nin kendine bile yardım edecek durumu yoktu. Slocum, Packer artık öldüğüne göre teğmen olan Deef'e bakıyordu. Sonunda Deef de Slocum'a bakmıştı. Slocum subay değildi -ormanda general kesilen, ancak, iş işten geçtikten sonra fikrini söyleyen gevezelerden de değildi- sadece sıradan bir erdi. Ne var ki, başkalarının yapmadığını yapmaya hazırdı. Yeni teğmenin şaşkın bakışından gözlerini ayırmadan başını hafifçe yana, Malenfant'a Clemson'a, Peasley'e, Mims'e ve Sully'nin artık hatırlamadığı yöneticiliğe soyunan diğerlerine doğru çevirdi. Slocum daha sonra Dieffenbaker'le tekrar tam göz iletişimi kurdu. Deliren toplam altı veya sekiz kişi vardı. Çamurlu sokakta haykıran yaralı çocuğun yanından geçerek berbat küçük kente doğru yürüyorlardı. Bir yandan da bağırıyorlardı; futbol maçlarındaki gibi tempoyla bağırıyorlar, eğitimin temel kadanslarını duyuruyorlardı. Slocum da gözleriyle, "Hey, ne istiyorsun? Artık patron sensin, ne istiyorsun?" diyordu.

Dieffenbaker de başının hareketiyle onayladı.

Sully o baş hareketini kendisinin de yapıp yapamayacağını merak ediyordu. Sanmıyordu. İş ona kalsa, Clemson, Malenfant ve öbür serseriler enerjileri tükeninceye kadar öldürmeyi sürdürürlerdi. Calley'le Medina'nın komutasındaki adamlar da aşağı yukarı aynı şeyi yapmamışlar mıydı? Ama itiraf etmeli ki, Dieffenbaker bir William Cally değildi. Dieffenbaker o küçük baş hareketini yapmıştı işte. Slocum da aynı hareketi tekrarladıktan sonra tüfeğini kaldırmış ve Ralph Clemson'un kafasını uçurmuştu.

Sully o sırada Clemson'un, Slocum, Malenfant'ı iyi tanıdığı için kurşunu yediğini düşünmüştü. Slocum'la Malenfant birlikte loco yapraklara tüttürmüşlerdi. Slocum'un da boş zamanlarını öbür King oyuncularıyla birlikte Kahpe Kız'ı kovalayarak geçirdiği biliniyordu. Ama orada oturup Dieffenbaker'in sigarasını parmaklarının arasında evirip çevirirken Sully, Slocum'un Melanfant'la loco• içişini ya da Malenfant'ın favori iskambil oyununu umursamadığını kavradı. Vietnam'da Hint keneviri ve iskambil oyunu kıtlığı yoktu. Slocum'un Clemson'u vurması, Malenfant'a ateş açmasının işe yaramayacağını bilmesindendi. Delta Yıldırımı'na karşı gelenlerin başına neyin geleceğini göstermek için kafaları değneklere geçireceğini Kong'lara haykıran Malenfant, o sokakta çamurları sıçrata sıçrata ve ateş aça aça ilerleyen adamların dikkatini çekemeyecek kadar uzaktaydı. Zaten yaşlı mamasan nasılsa öldüğüne göre, varsın Malenfant onu doğrasındı.

Deef şimdi, buluşma toplantılarına gitmekten cayan dazlak kafalı bir bilgisayar satıcısı olan Dieffenbaker'di. Sully'nin sigarasını Zippo'suyla yaktı, sonra Sully'nin dumanı ciğerlerine çekmesini, ardından da öksürerek dışarı üfürmesini seyretti.

"Epeyi zaman geçti, değil mi?" dedi.

"İki yıl."

"İşin ürkütücü yanının ne olduğunu biliyorsun, değil mi? İnsanın bu işlere ne kadar kolay alıştığı."

"Yaşlı kadını sana anlatmıştım, değil mi?"

"Evet."

"Ne zaman?"

"Geldiğin son toplantıdaydı sanırım... Jersey kıyısındaki. Hani Durgin'in o garson kızın saçını kopardığı toplantı. Ne çirkin sahneydi ama."

"Öyle mi? Hatırlamıyorum."

"O sırada iyice sarhoştun."

Tabii ki öyleydi, hep olurdu bu. Bütün toplantılarda. Bir diskjokey, istenmeyen plakları çalınca dayakla tehdit edildiği için daima toplantıdan erken ayrılıyordu. O vakte kadar hoparlörlerden Filipinler'de çevrilmiş Vietnam filmlerindeki ses bantları çın çın ötüyordu.

Toplantılar müzik, barbekü kokuları (Bu koku Sully'ye daima yanan helikopter yakıtını hatırlatıyordu.) ve kırık buz dolu kovaların içindeki bira kutularıyla başlıyordu. Bu kısım gerçekten hoştu, ama göz açıp kapayana kadar ertesi sabah oluyor, ışık gözlerinizi yakıyor, başınızı bir tümör gibi hissediyordunuz, mideniz de zehir dolu oluyordu. O sabahların birinde Sully, diskjokeye Neil Sadaka'nın Oh! Carol'unu tekrar tekrar çaldırdığını, durursa onu ölümle tehdit ettiğini hatırlar gibiydi. Bir başka sabah da Sully, Frank Peasley'nin eski karısının yanında uyanmıştı. Burnu kırıldığı için horluyordu. Yastığı kana bulanmıştı, yanakları da kanlıydı. Sully de kadının burnunu kendisinin mi kırdığını, yoksa bunu kahrolası Peasley'nin mi yaptığını anımsayamıyordu. Sully, bunu yapanın Peasley olmasını istiyordu; bazen özellikle sekste başarılı olduğu kadar başarısızlığa da uğradığı o Viagra öncesi günlerde çıldıracak gibi olurdu. Neyse ki uyandığı zaman kadın da hatırlayamadı. Ama Sully'nin iç çamaşırsız halini hatırlıyordu. "Nasıl oluyor da sende yalnız bir tane?" diye sormuştu.

Sully, "O bir taneye dahi sahip olduğum için çok şanslıyım," demişti. Başının ağrısı korkunçtu.

Şapelin yanındaki yolda sigara içerlerken, "Yaşlı kadın hakkında ne söyledim?" diye Dieffenbaker'e sordu.

Dieffenbaker omuzlarını silkti. "Sadece onu sürekli gördüğünü. Onun bazen farklı giysilerle göründüğünü, ama daima o, yani Malenfant'in geberttiği yaşlı mamasan olduğunu söylüyordun. Seni susturmak zorunda kaldım."

Sully, "Kahretsin," diye mırıldanarak elini saçlarında gezdirdi.

Dieffenbaker, "Aynı zamanda Doğu Kıyısı'na döndükten sonra durumun biraz düzeldiğini söylemiştin," dedi. "Hem baksana, arada sırada yaşlı bir kadını görmenin nesi kötü? Bazı insanlar uçan daireler görüyorlar."

Sully içini çekti. "İki bankaya bir milyon dolara yakın borcu olan insanlar değil," dedi. "Bilselerdi..."

"Neyi bilselerdi? Sana söyleyeyim. Hiçbir şeyi. Sen ödemelerini yaptığın sürece ışığı söndürdüğün veya yanar bıraktığın zaman ne gördüğünü kimse umursamaz. Kadın iç çamaşırları giymeni veya karını dövmeni ya da Labrador'unu düzmeni kimse umursamaz. Ayrıca, o bankalarda ormanda bulunmuş kimseler olabileceğini düşünmüyor musun?"

Sully, Dunhill'den bir nefes çekti ve Dieffenbaker'e baktı. Gerçek şu ki böyle bir şeyi hiç düşünmemişti. Doğru yaşta olan iki tefeci temsilcisiyle işi vardı, ama bu konuyu hiç konuşmuyorlardı. Tabii o da. Onları bir daha gördüğüm zaman yanlarında Zippo olup olmadığını sormalıyım. Kurnaz olmak gerek, diye düşündü.

Dieffenbaker, "Neye gülümsüyorsun?" diye sordu.

"Hiçbir şeye. Ya sen, Deef? Senin de yaşlı bir hanımın var mı? Kadın arkadaşını kastetmiyorum. Kastettiğim yaşlı bir kadın. Bir mamasan."

"Tanrı aşkına, bana Deef deme. Artık kimse beni öyle çağırmıyor. Hiçbir zaman hoşlanmadım zaten."

"Var mı?"

Dieffenbaker, "Benim mamasan'\m Ronnie Malenfant," dedi. "Bazen onu görüyorum. Senin gördüğün şekilde değil, yani oradaymış gibi. Ama anılar da gerçektir, değil mi?"

"Evet."

Dieffenbaker ağır ağır başını salladı. "Keşke anılar her şey olsaydı. Biliyor musun? Keşke anılar her şey olsaydı."

Sully susuyordu. Şapelde org şimdi ilâhiye benzemeyen, sadece müzik olan bir parça çalıyordu. Yas tutanlar gitmeleri için müzik aracılığıyla uyarılıyorlardı. Evine dön, Jo-Jo. Annem bekliyor."

Dieffenbaker, "Anılar, bir de aklının içinde gördüklerin var," dedi. "Yani çok iyi bir yazar tarafından yazılmış bir kitap okuduğunu, yazarın da kitabında betimlediği şeyi gördüğünüz zaman olduğu gibi. Diyelim ki bahçedeki çimenleri kırpıyorum ya da konferans masamızın başında oturup bir tebliği dinliyorum veya onu yatırmadan önce torunuma bir öykü okuyorum, hatta belki divanın üstünde Mary ile oynaşıyorum, derken birdenbire Malenfant, sivilceli yüzü ve dalgalı saçlarıyla beliriyor. Saçlarının nasıl kıvrıldığını hatırlıyor musun?"

"Evet."

"Ronnie Malenfant kahrolası bir şeyler hakkında sürekli konuşuyordu. Her fırsatta etnik bir fıkra patlatıyordu. Bir de kese vardı. Hatırlıyor musun?"

"Tabii. Kemerine takılı küçük bir deri keseydi. Kartlarını içinde taşıyordu. İki deste. 'Hey, Kahpe Kız'ı kovalamaya gidiyoruz, çocuklar! Bir puan beş cent. Ne kadarınız var?' Ve hepsi gidiyorlardı."