Stephen King Maça Kızı

Nutmeg satış merkezi, bir zamanlar St. Gabriel yüksek ve orta öğretim okullarının bulunduğu yerdeydi. Eski postane şimdi boş bir arsaydı. Tren istasyonu hâlâ kent meydanına bakıyordu, ama üst geçidin taş kolonlarına yazılar karalanmıştı. Bay Burton'un gazete sattığı kulübesine ise keresteler çakılmıştı. River Caddesi'yle Housatonic'in arasında hâlâ çimenlik alanlar vardı, ama ördekler gitmişti. Bobby bu ördeklerden birini bej kostümlü bir adama fırlattığını anımsıyordu, inanılması güç, ama doğru. Adam, "Sana dokunmama izin verirsen iki dolar veririm," demiş, Bobby de ördeği adamın suratına savurmuştu. O işi hatırladıkça şimdi gülümseyebiliyordu, ama o sırada ahlaksız herif çok korkutmuştu.

Asher Empire adlı sinemanın bulunduğu yerde şimdi bir kargo şirketinin ambarı vardı. Daha ilerde Bridgeport'a doğru gidilince Asher Caddesi'nin Puritan Meydanı'yla buluştuğu yerdeki William Penn Grili de gitmiş, onun yerini bir Pizza Uno almıştı. Bobby bir ara içeri girmeyi düşündü, ama sonra vazgeçti. Midesi de vücudunun kalan kısmı gibi elli yaşındaydı ve pizzayla eskisi gibi anlaşamıyordu.

Ne var ki asıl neden bu değildi. Bazı şeyleri hayal etmek çok kolay olurdu, asıl neden buydu. Boyası cırlak denecek kadar parlak olan kocaman bayağı otomobilleri gözlerin önünde canlandırmak fazlasıyla kolaydı.

Bobby bu nedenle hiç durmadan Harwich'e dönmüştü. Colony Lokantası her zamanki yerinde olmaz ve listesinde hâlâ ızgarada pişmiş sosisler bulunmazsa vay haline. Sosisler de kahrolası pizzalar gibi zor sindirilirdi, ama Prilosec gastronomik geçmişe bir yolculuk yapılmasına yardım etmezse ne işe yarardı? Bobby de bir Prilosec yuttuktan sonra iki sosisi mideye indirmişti. Sosisler hâlâ yağ lekeli karton kutular içinde servis yapılıyordu ve lezzetleri müthişti.

Bobby sosislerin arkasından bir pay yedi, sonra da gidip kısa bir süre arabasının yanında durdu. Onu olduğu yerde bırakmaya karar verdi; iki yere daha uğramak istiyordu, ikisi de yürüyerek gidilecek kadar yakındı. Spor salonu için getirdiği torbasını yolcu koltuğundan aldı ve önünde benzin pompaları bulunan bir 7-Eleven mağazasına dönüşmüş Spicers'in yavaş yavaş yanından geçti. Geçerken kulağına sesler geldi: 1960'lardan kalma hayalet sesler, Sigsby ikizlerinin sesi.

"Annemle babam kavga ediyorlar." "Annem dışarda kalın dedi." "Niçin yaptın bunu, akılsız Bobby, Garfield?" Akılsız Bobby Garfield işte oydu. Geçen yıllarla birlikte biraz akıllanmıştı, ama o kadar da fazla değil.

Broad Sokağı Yokuşu'nun yarısında kaldırımın üstünde bir sek sek oyununun yatay ve dikey çizgilerini gördü. Bir dizinin üstüne çöktü ve solan ışıkta çizgileri inceledi, parmaklarının ucunu dörtgenlerin üstünde gezdirdi.

"İyi misiniz, bayım?" Konuşan, kollarının arasında 7-Eleven torbası bulunan genç bir kadındı. Bobby'ye gözlerinde endişeyle şüphenin birbirine karıştığı bir anlamla bakıyordu.

Bobby ayağa kalkıp ellerinin tozunu silerken, "İyiyim," dedi. Gerçekten de iyiydi. Dörtgenlerin yanında değil bir kuyruklu yıldız, bir tek ay veya yıldız bile yoktu. Dahası, kentte dolaşırken kayıp evcil hayvan posterleri de görmemişti, "iyiyim."

Genç kadın, "Buna sevindim," diyerek yoluna devam eti. Gülümsememişti. Bobby onun arkasından baktıktan sonra yürümeye başladı. Sigsby ikizlerine ne olduğunu, şimdi nerede bulunduklarını merak ediyordu. Ted Brautigan'ın bir gün zamandan söz açıp onu yaşlı dazlak sahtekâr diye nitelediğini anımsıyordu.

Bobby, Broad Sokağı'nın 149 numarasını görünceye kadar burasının video filmi kiralayan bir dükkân veya bir sandviççiye ya da belki kat mülkiyetli bir apartmana çevrildiğinden neden böylesine emin olduğunu anlayamamıştı. Oysa bina aynen eskisi gibiydi, sadece bezemesi şimdi yeşil yerine krem rengindeydi. Kapının yanında bir bisiklet görünce Bobby, Harwich'teki son yazında bir bisikletinin olmasını ne kadar istediğini anımsadı. Hatta içinde para biriktirmek için bir kavanozu bile vardı ve üstündeki etikette Bisiklet Fonu falan yazılıydı.

Sokakta durduğu yerde gölgesi uzarken başka hayalet sesler kulağına geldi.

"Gotrock'lar olsaydık, küçük kız arkadaşını gezmeye götürmek için bisiklet kavanozundan para ödünç almana gerek kalmazdı."

"O benim kız arkadaşım değil! Benim küçük kız arkadaşım değil!"

Hatırladığına göre, bunu annesine yüksek sesle söylemiş, hatta yüzüne karşı bağırmıştı, ama bu anısının doğruluğuna emin değildi. Annesi, yüzüne karşı bağrılabilecek annelerden değildi. Kafanızdaki saçların yerinde kalmasını isterseniz susardınız.

Ayrıca, Carol gerçekten de onun küçük kız arkadaşıydı, değil mi? Gerçekten de öyleydi.

Arabasına dönmeden önce uğramak istediği bir yer daha vardı, Bobby de 1960 yılı ağustosuna kadar annesiyle birlikte oturduğu eve son bir kez uzun uzun baktıktan sonra bir elindeki spor torbasını sallaya sallaya Broad Sokağı'nda yokuş aşağı yürümeye başladı.

O yaz bir sihir vardı. Elli yaşında olduğu bugün bile bunu sorgulamıyordu, ama bunun nasıl bir sihir olduğunu artık bilmiyordu. Belki çoğu küçük kent çocukları gibi Ray Bradbury türünden bir çocukluk yaşamıştı ya da en azından öyle olduğunu hatırlıyordu. O dünyada gerçek dünyayla hayal dünyası bazen birbirine karışıyor, böylece bir tür sihir yaratıyordu.

"İyi, ama..."

Gül yaprakları vardı tabii, Carol vasıtasıyla gelenler... Ama bir anlamları var mıydı? Bir zamanlar öyle gözükmüştü... yani o zamanki yalnız ve neredeyse kayıp çocuğa öyle gözükmüştü, oysa gül yaprakları çoktan gitmişti. Los Angeles'teki o yanmış evin fotoğrafını görüp Carol Gerber'in öldüğünü anladığında kaybetmişti onları.

Ölümü sadece sihir düşüncesini değil, çocukluğun amacını da yok ediyordu. Sizi bu tür olaylara mahkûm ettikten sonra neye yarardı? Göz bozukluğuyla yüksek tansiyon bir şeydi, kötü fikirler, kötü düşler ve kötü sonlar başka bir şey. Büyürken saflığınızı kaybediyordunuz, herkes bunu biliyordu, ama umudunuzu da kaybetmeniz gerekli miydi? On bir yaşındayken dönme dolapta bir kızı öpmenin, on bir yıl sonra gazeteyi açıp da o kızın bir kenar mahalle çıkmazındaki berbat bir küçük evde yanarak öldüğünü öğrenmenin ne yararı vardı? Korku içindeki o güzel gözlerini veya güneşin nasıl saçlarının içinde ışıldadığını hatırlamanın ne yararı vardı?

Bir hafta önce bütün bunları, hatta daha fazlasını söyleyebilirdi, ama sonra o eski sihirin bir parçası uzanıp ona dokunmuştu. "Gel," diye fısıldamıştı. "Gel Bobby, gel piç, eve dön." O da işte burada, Harwich'deydi. Eski arkadaşını onurlandırmıştı, eski kentte küçük bir gezinti yapmıştı, şimdi de artık gitme zamanıydı. Ama gitmeden önce durmak zorunda olduğu bir yer daha vardı.

Akşam yemeği zamanıydı, Commonwealth Parkı da neredeyse boşalmıştı. Bobby B sahasının arkasındaki tel örgüye doğru yürürken geç kalmış üç oyuncu yanından geçerek aksi yöne gittiler. Çocukların ikisi kırmızı renkli büyük torbaların içinde spor malzemesini taşıyorlardı. Üçüncü, taşıdığı radyoda The Offspring'i bar bar bağırtıyordu. Oğlanların üçünün de kendisine şüpheyle bakmalarını Bobby çok doğal buldu. O, çocukların dünyasındaki bir yetişkindi ve onun gibilere kuşkuyla bakıldığı bir dünyada yaşıyordu. Onlara başını ya da elini sallayarak veya, "Oyun nasıldı çocuklar?" gibilerden aptalca bir şey söyleyerek durumu daha da kötüleştirmekten kaçındı. Çocuklar da geçip gittiler.

Bobby parmaklarını tel örgünün deliklerine geçirerek durdu; akşam saatinin kızıl ışıklarının skor tahtasından, OKULDA KALIN ve ONLARA NİÇİN UYUŞTURUCU DİYORLAR SANIYORSUNUZ? türünden posterlerden yansıyarak dış sahanın çimenlerinin üstüne vurmasını seyretti. Ve bu arada o soluk kesici büyüyü tekrar hissetti. Dünya, sanki daha parlak ve daha karanlık başka bir şeyin üstüne gerilmiş ince bir yaldızmış gibi olan hissi tekrar duydu. Sesler her yerdeydi şimdi ve fırıl fırıl dönüyorlardı.

"Bana sakın budala deme, Bobby-O." "Bobby'ye vurmamalısın, o bu adamlar gibi değil." "O çok tatlı, çocuk, Jo Stafford'un o şarkısını çalacak." "Ka bu... ve ka kaderdir." "Seni seviyorum, Ted..." "Ben de seni seviyorum, Ted." Bobby bu sözleri nutuk çeker gibi ya da fısıldar gibi söylemedi. Aslında Ted Brautigan'ın neye benzediğini net olarak hatırlayamıyordu bile, (Hatırladığı sadece Chesterfield'lerle sayısız şalgam suyu şişeleriydi.) ama o sözleri söylemek içini ısıtmaya yetti.

Burada başka bir ses daha vardı. Konuştuğu zaman, Bobby, dönüşünden beri ilk kez yaşların gözlerinin köşelerini yaktığını hissetti.

"Büyüyünce bir sihirbaz olmanın benim için hiçbir sakıncası yok, biliyor musun Bobby? Bir karnaval ya da bir sirkle seyahat etmek, siyah takım elbiseyle silindir şapka giymek..." Bobby, "Ve şapkanın içinden tavşanlarla bok çıkarmak," diyerek B sahasına arkasını döndü. Gülerek gözlerini sildi, sonra bir elini tepesinde gezdirdi. Başında saç yoktu; sonuncu teli yaklaşık on beş yıl önce kaybetmişti. Patikaların birinden geçti (1960'da burası çakıldı, şimdi ise asfalt ve YALNIZ BİSİKLETLER İÇİN! türünden küçük yaftalarla işaretliydi.) ve sıralardan birine oturdu. Belki de Sully'nin onunla sinemaya gitmesini ve Sineklerin Tanrısı'nı bitirmek istediği için reddettiği gün oturduğu sıraydı bu. Spor torbasını sıranın üstünde yanına bıraktı.

Tam ilerde bir koruluk vardı. Bobby burasının, ağlamaya başladığı zaman Carol'un onu götürdüğü yer olduğuna hemen hemen emindi. Kimsenin Bobby'yi bebek gibi ağlar görmesini istemediği için yapmıştı bunu. Yalnız Carol bilecekti bunu. Ağlaması tükeninceye kadar Bobby'yi kollarının arasında mı tutmuştu? Emin değildi, ama öyle olduğunu düşünüyordu. Daha net olarak hatırladığı, St. Gabe'in öğrencilerinden üç çocuğun sonradan onları neredeyse pataklamak üzere olduğuydu. Onları Carol'un annesinin arkadaşı kurtarmıştı. Bobby kadının adını hatırlayamıyordu, ama tam zamanında yetiştiği kesindi. Tıpkı Sineklerin Tanrısı'nın sonunda donanmanın o erinin Ralph'ın beykınını kurtarmak için tam zamanında gelmiş olması gibi.

Rionda'ydı adı. Onlara papaza her şeyi anlatacağını, papazın da çocukların ailelerine her şeyi anlatacağını söylemişti. Ama o çocuklar Carol'u yalnız başına yakaladıkları zaman Rionda ortalıkta yoktu. Harry Doolin'le arkadaşları ona ilişmeseydi, Carol yine de Los Angeles'deki o yangında ölür müydü? Buna emin olunamazdı, ama Bobby bu sorunun yanıtının hayır olmasının mümkün olduğunu düşünüyordu. Şimdi bile, ama sonunda seni güzel kıstırdım, Harry. Evet, efendim, diye düşünürken yumruklarını sıkıyordu.

Ancak, o zaman çok geçti. O zamana kadar her şey değişmişti.

Bobby spor çantasının fermuvarını açtı, içini karıştırdı ve pilli bir radyoyu çıkardı. Az önce malzeme barakalarına götürülen radyo kadar büyük olmaktan uzaktı, ama amacı için yeterince büyüktü. Bütün yapacağı düğmesini çevirmekti; radyo şimdiden WKND'ye ayarlıydı. Troy Shondell 'This Time'ı söylüyordu. Bobby'ye göre hava hoştu.

Koruluğa bakarak, "Sully, sen harika bir piç kurusuydun," dedi.

Arkasında bir kadın sesi ciddiyetle, "Küfredersen seninle yürümem," dedi.

Ona yapışmıştı. Beyninin derinlerinde bir ses, "Bir hayalet görmek demek böyle olurmuş," diye fikir yürütüyordu.

"Bobby, iyi misin?"

Kadın hızlı hareket ederek sıranın etrafını döndü. Batmakta olan kızıl renkli güneş Bobby'nin doğrudan gözlerinin içine giriyordu. Soluyarak bir elini kaldırdı ve gözlerini kapadı. Kadının parfümü burnuna doluyordu... ya da bu yaz otlarının kokusu muydu? Onu bilemiyordu. Tekrar gözlerini açtığında kadının şekli dışında hâlâ bir şey göremiyor-du; yüzünün olduğu yerde güneşin yeşil bir görüntüsü kalmıştı.

Bobby, "Carol?" dedi. Sesi boğuk ve pürüzlüydü. "Tanrım, sahiden sen misin?"

Kadın, "Carol mu dedin?" diye sordu. "Ben Carol'u tanımıyorum. Adım Denise Schoonover."

Yine de oydu. Bobby'nin onu son görüşünde on bir yaşındaydı, ama o olduğunu biliyordu. Bobby panik halinde gözlerini ovuşturdu. Çimenlerin üstündeki radyodan diskjokeyin sesi kulağına geldi. "Burası WKND. Burada geçmişiniz daima sizinle beraber. Ben Clyde McPhatter. Size çok sevmiş olduğunuz bir parça çalacağım."

Hayatta olursa geleceğini biliyordun. Bunu biliyordun.

Tabii; zaten o da bu yüzden gelmemiş miydi? Herhalde Sully için değil veya yalnız Sully için değil. Öte yandan Carol'un öldüğüne öylesine emindi ki. Los Angeles'deki o yanmış evin fotoğrafını gördüğü andan itibaren inanmıştı buna. Bu yüzden yüreği paramparça olmuştu. Carol'u en son kırk yıl önce Commonwealth Caddesi'nde koşarken görmüştü, ama hep dostu olarak kalmıştı.

Adam, önünde asılı kalmış güneş lekesini yanan gözlerini kırpıştırarak uzaklaştırmaya çalışırken, kadın onu dudaklarından öptü, sonra da kulağına, "Eve gitmek zorundayım. Salatayı yapmak zorundayım. Bu nasıl?" diye fısıldadı.

Bobby, "Çocukluğumuzda bana en son söylediğin sözlerdi," diyerek ona doğru döndü. "Geldin. Yaşıyorsun ve geldin."

Gün batımının ışığı kadının yüzüne vuruyordu, güneşin bıraktığı görüntü de yeterince zayıfladığı için Bobby artık onu görebiliyordu.

Sağ gözünün köşesinde başlayan ve bir oltanın kancası gibi bir kıvrılarak çenesine kadar inen yara izine rağmen... veya belki de o yüzden güzeldi. Gözlerinin köşelerinde ince kırışıklar vardı, ama alnında veya boyasız dudaklarının etrafında çizgi yoktu.

Bobby saçlarının tamamen kırlaşmış olduğunu görerek şaşırdı.

Kadın, onun aklından geçenleri okumuş gibi elini uzatıp başına dokundu. "Çok üzgünüm," dediyse de, Bobby onun gözlerinde eskisi gibi neşe kıpırtılarını görebiliyordu. "Ne kadar göz kamaştırıcı saçların vardı. Rionda, sana duyduğum aşkın yarısının saçlarına olduğunu söylerdi."

"Carol..."

Kadın elini uzatıp onun dudaklarına dayadı. Elinde de yara izleri vardı. Bobby ayrıca küçük parmağının şekilsizleşmiş, adeta erimiş olduğunu gördü. Bunlar yanık izleriydi.

"Carol adında birini tanımadığımı sana söyledim. Adım Denise. O eski Randy ile Gökkuşağı şarkısındaki gibi." Kadın şarkının küçük bir bölümünü mırıldandı. Bobby şarkıyı iyi biliyordu. Bütün eski şarkıları bilirdi. "Kimliğime bakarsan Denise Schoonover adına çıkarıldığını görürsün. Seni ayinde gördüm."

"Ben seni görmedim."

Kadın, "İstediğim zaman görülmemekte ustayımdır," dedi. "Bu, uzun zaman önce birisinin bana öğrettiği bir numaradır. Belirsiz olma numarası." Tüyleri ürperdi. Bobby çoğunlukla kötü romanlarda insanın tüylerinin ürperdiğini okumuştu, ama gözleriyle görmemişti. Kadın devam etti. "Kalabalık yerlere gelince, en arkada durmakta ustayımdır. Zavallı Sully-John. Yoyosunu hatırlıyor musun?"

Bobby'nin yüzünde hafif bir gülümseyiş biçimlendi. "Bir keresinde hünerini kanıtlamaya çalıştığını hatırlıyorum. Onu bacaklarının arasından ve sırtından geçirecekti. Husyelerine çarpınca kahkahadan ölüyorduk. Bir grup kız koşarak geldi -eminim, aralarında sen de vardın- ve ne olduğunu öğrenmek istedin, ama sizlere söylemedik. Ne kadar kızmıştınız."

Kadın, bir elini ağzına götürerek gülümsedi. Bobby onun bu hareketinde bir zamanki çocuğu açıkça gördü.

Bobby, "Öldüğünü nereden bildin?" diye sordu.

"New York Post'ta okudum. Onların spesiyalitesi olan korkunç bir manşet vardı KATİL TRAFİK deniyordu. Ayrıca onun resimleri de vardı. Post'un kolaylıkla bulunduğu Poughkeepsie'de oturuyorum." Kısa bir aradan sonra tamamladı. "Vassar Koleji'nde ders veriyorum."

"Vassar'da ders veriyorsun ve Post'u okuyorsun ha?"

Kadın gülümseyerek omuzlarını silkti, "Herkesin ufak tefek günahları vardır. Ya sen, Bobby? Sen de Post'u okuyor musun?"

"Bulunduğum yere Post gelmiyor. Bana Ted söyledi. Ted Brautigan."

Kadın oturduğu yerde Bobby'ye bakakalmıştı. Yüzünden gülümseyiş silindi.

"Ted'i hatırlıyor musun?"

"Kolumu bir daha kullanamayacağımı zannetmiştim. Ama Ted kemikleri mucizevi şekilde yerleştirdi. Tabii ki onu hatırlıyorum. İyi ama..."

"Senin burada olacağını biliyordu. Pakedi açar açmaz bunu düşündüm, ama seni görene kadar inandığımı sanmıyorum." Bobby uzandı ve bir çocuğun doğal hareketiyle kadının yüzündeki izin üstünde parmağını gezdirdi . "Bu, L. A. hatırası, değil mi? Ne oldu? Oradan nasıl kurtuldun?"

Kadın başını salladı. "O günlerin hiç lafını etmiyorum. O evde olanlardan da kimseye söz etmedim. Hiçbir zaman da söz etmeyeceğim. Oradaki farklı bir hayattı. O kız da farklı bir kızdı. O kız öldü. Çok genç ve idealist ruhluydu. Ve kandırıldı. Savin Rock'daki o iskambil cambazını hatırlıyor musun?"

Bobby biraz gülümseyerek "evet" der gibi başını eğdi. Kadının elini avucuna aldı, kadın da onun elini kavradı. "Şimdi hareket ediyorlar, şimdi yavaşlıyorlar, şimdi duruyorlar ve işte kalanlar. Adı McCann mıydı, McCausland mıydı ya da başka bir şey miydi?"

"Adın önemi yok. Önemli olan, kızın nerede olduğunu bildiğinize sizi her zaman inandırmasıydı. Sizi daima kazanabileceğinize inandırıyordu. Doğru değil mi?"

"Doğru."

"O kızın böyle bir erkekle ilişkisi oldu. Kartları sizin yapabileceğinizi zannettiğinizden her zaman daha hızlı oynatabilen bir erkekle. Kafası karışmış, öfkeli çocuklar arıyordu ve onları buldu."

Bobby, "Arkasında sarı bir palto var mıydı?" diye sordu. Şaka edip etmediğini kendisi de bilmiyordu.

Kadın ona biraz kaşlarını çatarak bakınca Bobby, onun hikâyenin bu bölümünü hatırlamadığını anladı. Ona alçak adamları anlatmış mıydı acaba? Söylediğini düşünüyordu, ona her şeyi anlattığını düşünüyordu, ama hatırlamıyordu. Belki de L. A.'de başından geçenler belleğinde bazı boşluklar açmıştı. Bobby böyle bir şeyin olabileceğinin farkındaydı. Ve Carol bu açıdan tek örnek değildi. Kendi yaşlarında pek çok kişi John Kennedy'nin Dallas'da ve John Lennon'un New York'da öldürülmesinin arasındaki yıllarda kim olduklarını ve nelere inandıklarını unutmak için büyük bir savaş vermişlerdi.

Bobby, "Neyse, boş ver," dedi. "Devam et."

Fakat kadın başını salladı. "Hayatımın o bölümü hakkında söyleyeceğim her şeyi söyledim. Söyleyebileceğim her şeyi. Carol Gerber, Los Angeles'deki Benefit Sokağı'nda öldü. Denise Schoonover, Poughkeepsie'de oturuyor. Carol matematikden nefret ediyor, kesirleri hesaplayamıyordu bile, ama Denise öğrencilerine matematik öğretiyor. Nasıl aynı kişi olabilirler? Bunun düşüncesi bile gülünç. O defter kapandı. Ted hakkında ne demek istediğini bilmek isterim. O artık hayatta olamaz, Bobby. Yüz yaşını geçmiş olurdu. Çoktan geçmiş olurdu."

Bobby, "Bir Kırıcı olursan zamanın fazla bir anlamı yoktur," dedi. John Gilmer'in Sugar Shack'i söylediği WKND'de de bir anlamı varmış gibi gözükmüyordu.

"Bir Kırıcı mı? O da ne?"

Bobby, "Bilmiyorum. Zaten önemi de yok," dedi. "Ama işin bu kısmı önemli olabilir, onun için beni dikkatle dinle. Tamam mı?"

"Tamam."

"Ben Philadelphia'da oturuyorum. Profesyonel fotoğrafçı olan çok tatlı ve güzel bir karım, çok tatlı ve güzel üç yetişkin çocuğum, kalçası hasta çok tatlı ihtiyar bir köpeğim ve sürekli onarılmayı isteyen eski bir evim var. Karım, terzi kendi söküğünü dikemezmiş, tezinin doğru olduğunu söylüyor."

"Yani sen şimdi bir marangoz musun?"

Bobby "evet" der gibi başını eğdi. "Redmont Hills'de oturuyorum, bir gazete satın almak isteyince de daima Philly Inquirer'ı alıyorum."

Kadın, "Bir marangoz ha," diye devam etti. "Oysa ben senin günün birinde bir yazar ya da onun gibi bir şey olacağını zannediyordum."

"Ben de öyle zannediyordum. Ama Connecticut Devlet Hapishanesi'ne düşeceğime inandığım bir süreçten geçtim. Neyse ki korktuğum olmadı. Demek ki her şey zamanla dengeleniyor."

"Sözünü ettiğin pakette ne vardı? Ve bunun Ted'le ne ilgisi var?"

"Pakedi yollayan Norman Oliver adında biriydi. Bir bankacı. Sully-John'un vasiyetinin hükümlerini yerine getiriyordu. Pakedin içinde şunu buldum."

Bobby spor çantasının içinden yıpranmış eski bir beysbol eldiveni çıkardı. Bunu yanında oturan kadının dizlerinin üstüne bıraktı. Kadın bunu çevirerek yanında mürekkeple yazılmış ada baktı.

"Aman Tanrım," dedi. Donuk sesi büyük bir şok yansıtıyordu.

"Seni o ağaçların altında kolun çıkmış bir halde bulduğum günden beri bu bebeği görmemiştim. Herhalde bir çocuk sonradan oradan geçti, eldiveni otların üstünde gördü ve aşırıverdi. Hoş, o sıralarda da durumu pek o kadar parlak değildi ya."

Kadın zor duyulur bir sesle, "Onu Willie çalmıştı," dedi. "Willie Shearman. Onun iyi bir çocuk olduğunu sanırdım, insanları ne kadar az tanıdığımı görüyorsun. O günlerde bile."

Bobby ona sessiz bir şaşkınlıkla baktıysa da kadın bu bakışı fark etmedi; eski Alvin Dark modeli eldivene bakıyor, dolaşmış olan ham deriden bağcıklarını çekiştiriyordu. Bundan sonra, kutuyu açıp içinde ne olduğunu görünce Bobby'nin yaptığının aynını yaparak eski arkadaşını mutlu etti: Beysbol eldivenini yüzüne yaklaştırarak tatlı yağ ve deri aromasını içine çekti. Şu farkla ki, Bobby eldiveni düşünmeden eline geçirmişti. Bir beysbol oyuncusunun, bir çocuğun otomatik olarak yapacağı bir hareketti bu. Norman Oliver'in de bir zamanlar çocuk olduğu kesin, ama görünüşe bakılırsa beysbol oynamamıştı. Çünkü eldivenin son parmağının -eski inek derisindeki derin sıyrıklı parmağın- dibine tıkılmış kâğıt parçasını bulamamıştı. Sonuçta kâğıdı bulan Bobby olmuştu. Küçük parmağının tırnağı kâğıt parçasına dayanarak onu çatırdatmıştı.

Carol eldiveni elinden bıraktı. Saçları kırlaşmış olsun ya da olmasın yine genç ve dinamik görünüyordu. "Anlat bana."

"Onu arabasının içinde oturur durumda ölü buldukları zaman eldiven Sully'nin elindeymiş."

Kadının gözleri irileşti ve yusyuvarlak oldu. Bu haliyle o an Bobby ile birlikte dönme dolaba binen küçük kıza benzemekle kalmıyordu, o küçük kızın ta kendisiydi.

"Eldivenin avuç bölümünün arkasına, Alvin Dark imzasının yanına bak. Ne görüyorsun?"

Ortalık hızla kararmaktaydı, ama kadın bunu net olarak gördü.

B.G.

1464 Dupont Circle Sokağı

Redmont Hills, Pennsylvania

11. Bölge

Kadın, "Adresin," diye mırıldandı. "Şimdiki adresin."

"Evet, ama şuna baksana." Bobby 11. Bölge kelimelerine dokundu. "Posta idaresi altmışlı yıllarda postaları bölgelere göre bölmekten vazgeçmişti. Ben araştırdım. Ted bunu ya bilmiyordu ya da unuttu."

"Ya da adresi kasten o şekilde yazdı."

Bobby başının hareketiyle doğruladı. "Mümkün. Her neyse, Oliver adresi okudu ve bana eldiveni yolladı; eski bir oyuncunun eldivenini mirasa dahil etmeye gerek görmediğini söyledi. Öncelikle benim -eğer o vakte kadar öğrenmediysem- Sully'nin öldüğünü ve Harwich'de bir anma töreninin yapılacağını bilmemi istemişti. Öyle sanıyorum ki eldivenin öyküsünü dinlemek için benim gelmemi istiyordu. Ne çare ki ona fazla yardımcı olamadım. Carol, Willie'nin... Emin misin?"

"Eldiveni elinde görmüştüm. Sana yollayabilmem için onu bana geri vermesini söyledim, ama razı olmadı."

"Sence sonradan onu Sully-John'a mı vermişti?"

"Herhalde öyledir." Öyle demesine rağmen, bu kadına pek olası gözükmüyordu; gerçeğin çok daha garip olduğunu hissediyordu. Willie'nin eldiven karşısındaki tutumu da aslında garipti, ama kadın bunun nasılını artık tam olarak anımsayamıyordu.

Bobby, "Her neyse," diyerek eldivenin iç yüzündeki adrese dokundu. "Bu Ted'in baskısı. Buna eminim. Sonra elimi eldivenin içine sokunca bir şey buldum. Gelmemin gerçek nedeni de bu."

Bobby üçüncü kez elini spor çantasının içine soktu. Işıktaki kızıllık kaybolmaktaydı; ışık şimdi soluk bir pembeydi, yaban güllerinin rengi. Hâlâ otların arasında yatan radyoda Huey 'Piano' Smith'le Clown'ların bir parçası çalmaktaydı.

Bobby buruşmuş bir kâğıt parçasını çıkardı. Eldivenin terli iç kısmı yüzünden yer yer lekelenmişti, ama bunun dışında şaşılacak kadar beyaz ve yeni gözüküyordu. Onu Carol'a uzattı.

Kadın kâğıdı yüzünün biraz uzağında ışığa tuttu. Bobby onun gözlerinin eskisi gibi sağlam olmadığını gördü. Carol, "Bir kitabın başlık sayfasıymış," diyerek güldü. "Sineklerin Tanrısı. Aman Tanrım, bu senin favorin, Bobby."

Adam, "Sayfanın altına bak," dedi. "Orada ne yazılı olduğunu oku."

"Faber ve Faber, Limited... Russell Meydanı... Londra." Kadın soru sorar gibi onun yüzüne baktı.

Bobby, "1960'a ait Faber karton kapaklı baskıdan alınmış," dedi. "Arkasında öyle diyor. Ama ona baksana, Carol! Gıcır gıcır gözüküyor. Bana öyle geliyor ki, bu sayfanın koparıldığı kitap 1960'da sadece bir kaç haftalıktı. Eldiven değil, eldiven onu bulduğum zamankinden daha eski durumda, ama başlık sayfası farklı."