54
Bu fərq qarşılıqlı dözümsüzlüklərə və gərginliklərə səbəb ola bilər
və olur da. Televiziya öz mifini, stereotiplərini quraraq ona baxan
seyrçinin düşüncəsini öz arzusunda qurur. Politoloq L. Saqal de
yir: “Jurnalistlər musiqi bəstələmirlər, ifa da etmirlər, onlar yal
nız səsi gücləndirirlər”. Bir çox hallarda televiziya yaradıcı işçiləri
nəyi təbliğ etdiklərini, nə dediklərini və bunun sonrakı təsirini
qiymətləndirə bilmirlər. Korkoranə informasiyanı ötürürlər. Te
leobraz və onun sosial maskası özü də bilmədən informasiya ötü
rür, manipulyativ mərhələdə öz payı ilə iştirak edir. Hətta adi bir
hadisənin işıqlandırılması zamanı montaj vasitəsilə qurulan dra
maturgiya müəyyən manipulyativ istiqamətə yönəlir. Reportyor
montaj yolu ilə tamam başqa, gizli olan informasiyanı ötürə bilər.
Bəzən hər TV öz yaradıcı siyasətinə uyğun xəbərvermə metodunu
seçir, bununla da eyni bir hadisəni hər TV öz mənafeyinə uyğun
şəkildə təqdim edir və manipulyasiya prosesi başlayır. Lakin bu
proses elə ustalıqla icra olunmalıdır ki, müəyyən bir fikrin təlqin
olunmağı bilinməsin. Televiziya önündə olan seyrçi də ustalaşaraq
hər informasiyanı qəbul etmir. Bu mənada “nocomment” xəbər
bloklarına daha çox baxılır. Əlavə şərh verilmədən, montaj yolu
ilə aksentlərlə zənginləşməyən informasiyanı izləməyi daha effek
tiv sayan seyrçi bununla da özünü manipulyativ təsirdən sığorta
lamış olur. Amma “nocomment”lərin də öz fəndləri var. Bu da
informasiyanın, görüntünün düzülüşü ilə əldə olunur. Televiziya
hadisənin çözümündənsə, onun özünü göstərir. Əsas diqqəti də
tələsən, işgüclə məşğul olan insanların üzərinə qoyur. Həm də
əyləncənin – əsas gəlir gətirən yayımın vaxtına girməmək üçün
xəbər buraxılışlarının yayım vaxtı qısa olur. Xəbər buraxılışlarının
quruluşu, şərhlər və icmallar nə düşünmək lazım olduğunu diktə
edir. Bununla da müstəqil düşünmək istəyini öldürür, gerçək sosi
alsiyasiiqtisadi problemlərdən insanı uzaqlaşdırır.
TVnin təqdim etdiyi həyat tərzini, davranışı təkrarlamaq seyr
çinin əsas fəaliyyətlərindən birinə çevrilib. Ölüm hadisələri, sui
qəsdlərin yardımı, bu barədə danışılması və bədii nümunələrin
göstərilməsi bu cür hərəkətləri tirajlayır. Suisid baş verməsi ilə
bağlı xəbərlərin verilməsi bu hadisəni populyarlaşdırır. Ölkəmizdə
“Aşkıməmnu” (Türkiyə) çoxseriyalı filminin həyəcanlı finalında
baş qəhrəmanın özünü öldürməsindən sonra ötən üç ay ərzində
özünə qəsd edənlərin (xüsusən də sevgi kontekstində) sayı şiddətlə
artmış və yetmiş səkkiz belə hadisə qeyd olunmuşdur. Həmçinin
qısqanclıq zəminində qətllərin sayının artması məhz bu seria
lın totalpsixoloji təsirindən irəli gəlirdi. Yaxud “Qurdlar vadisi”
55
(Türkiyə) çoxseriyalı filmində baş verən cinayətlərin təkrarlanması
halları dözülməz həddə çatmışdır. Hətta birinci çoxseriyalı filmin
neçə ailədə problemlər yaratdığını hesablamaq çətindir (556).
Özünəqəsdə cəhd etməyən insanlarda əsəb pozuntusu, dağınıqlıq
hökm sürür ki, bu da avtoqəzalara və ya hər hansı ehtiyatsızlıq
ucbatından özünə xəsarət yetirməyə gətirib çıxara bilər. Deyilən
müddətdə baş verən suisidlərin üçdörd gün fasilələrlə baş ver
məsini aşağıdakı kimi izah edək: bu, birbaşa psixoloji hadisədir.
D. Filipsin tədqiqatından məlum olur ki, yeniyetmə qızların arasın
da hansısa özünəqəsddən sonra növbəti hadisə yeddi gün ərzində
baş vermişdir və bu məlumat yayımlandıqdan sonra 12585 nəfər
məhz bu xəbəri eşidib özlərinə qəsd ediblər. Tərəddüd içində olan
bir insan kiminsə özünə qəsd məlumatını oxuyunca, bunun yeganə
çıxış yolu olduğunu düşünüb oxşar addım atır. Qəzet və telexəbər
onunçün bir növ nümunə rolunu oynayır. Psixologiya elmi bu ha
disəni “Verter sindromu” adlandırır (116). Məhz 1774 cü ildə Hö
tenin “Gənc Verterin iztirabları” romanı çap olunan kimi Avropa
da göy frak, dairəvi şlyapa, sarı jilet, başı qatlanan çəkmələr dəbə
minməklə bərabər, qarşılıqlı sevgini qazanmayan gənclərin özünü
öldürməsi də dəbə mindi. Elə məhz buna görə də roman Avropa
nın bir neçə ölkəsində qadağan olundu. Televiziya gün ərzində on
larla təlqin obyektini insanlara təqdim edir. Müsbətlimənfili bu
obyektlər cəmiyyətə köçür və hər kəs özünü birinə oxşadır (bura
da seçdiyi obrazın yaşıd olması olduqca önəmli amildir). Yaponi
yada bir müddət öncə bir məktəbli Təhsil nazirinə məktub yolla
yıb məktəbdəki zorakılığa dözməyərək özünü öldürmək istədiyini
yazmışdır. Bundan sonra nazir dərhal mətbuat konfransı çağıraraq
canlı yayımla məktəblini bu addımdan çəkindirdi və nazirliyin
veb səhifəsində çağırış yerləşdirildi. Sonradan nazirə ünvanlanan
məktubların sayı ilə bərabər, özünə qəsd edənlərin də sayı artdı.
Baş verənlərin qarşısını almaq üçün tədbirlər görülsə də, polis və
valideyn müdaxiləsi olsa da, heç nə kömək etmədi. Bir il ərzində
özünü öldürən məktəblilərin sayı 608ə çatdı. Mətbuat hansı
sa bir faktı yazdıqca oxşar hadisələr yenidən vüsət alırdı. Lakin
məsələ adiləşəndən və hayküy səngiyəndən sonra ölümlərin sayı
kəskin azaldı. Bir növ, KİV məktəbdə qorxudulan uşaqlara gələcək
fəaliyyət ssenarisini təqdim edirdi (555).
TV həm də yeni model insan yaradıb. Özü də uşaqlıqdan cizgi,
uşaq filmləri hesabına yetişən yeni insan modeli təqdim olunub.
Nəsli, inamı bilinməyən, baxışları, emosiyası, tələbatı biçimli, su
bay 3549 yaşları arasında, qida, içki və şəxsi gigiyena qaydalarını