Türk bayrağini üRƏKLƏRİNDƏ
Yüklə 1,69 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Təbrizli illərim!
146 - Cənab, mənim adım Cəvanşirdi. Gördüyünüz kimi biraz yaşlıyam. Bəlkə siz biraz daha cavan birisini istərsiniz! Doğrudur, mənim işə ehtiyacım var. Ama...! Maykel: Sözünüz aydındır! Üzr dilərəm, sözünüzü yarımcıq qoyuram! Mən sizi bəyəndim və işə almaq istəyirəm! Biz bir kiçik şirkətik. Səkkiz işçimiz var! Bu binanın hamısı deyil, sadəcə bir qatının yarısı bizimdir. Siz burada çox sinsiməsiniz. Sən istərsən işə başlaya bilərsən! Sabahdan işə başlaya bilərsən. İngilizcən də var! Bu da ayrıca işə alınmağında bir puandır! Bir də deyim ki, gecə aylığın ayrı, gündüz də ayrıdır! Maykel bu şirkətin sahibi, həm də müdüri sayılırdı. O, mənim yaşımda birisi olmasına rəğmən, ikiqat məndən heykəlli və sağlam görünürdü! Çox xoşgülüş və mətin insana bənzəyirdi. Hər gün çay vermək üçün qapısını döyüncə, “cənab Cəvanşir buyur”, deyib hörmətlə məni qarşılayırdı. Çox sevinirdim, ən azından gecələr üçün bir sığınacaq yer tapmışdım. Şirkətin hamam-tualeti sevincimi minə qatlamışdı! İlk kərə vannalı bir hamam görürdüm. Bu üzdən sancıya gəlmiş bədənimi hər gecə vannaya tapşırırdım. İlk başlar burada olmaq çox xoş gəlirdi. Uzun zamanın yorğunluğu canımdan çıxırdı. İlk altı ayı sıxılmadan geridə buraxdım. Bu müddətcə vaxtaşırı dostum Həsənlu bəy gəlib 147 gecələri mənimlə keçirirdi. Burada hətta üç nəfər üçün belə, qalmağa imkan var idi. Burası artıq öz evim kimi olmuşdu! Yeməyim, yatmağım, təmizliyim hamısı burdaydı. Buradan aldığım pulun, hardasa hamısını toplayırdım. Bütün işləyənlər mənimlə olduqca istiqanlı davranırdılar. Oğul Dərvişlu isə ilk davranışından dolayı hələ də özünə gələ bilmirdi. Atası da hələ onu bağışlamaq istəmirdi. Mən isə durumu normala çevirmək üçün çalışırdım. Ən sonunda ata-balanı bir axşam yeməyində birləşdirdim! Hayatımın ən şanslı 18 ayımı Amerika şirkətində keçirdim! Bu mənim üçün inanılmaz fürsət idi. Amerikan şirkətinin böyük hədəfləri var idi. Maykel doğrudan da bilgin, sosial, işini bilən bir tacir örnəyi sayıla bilərdi! O, şirkəti istədiyi böyük hədəflərə daşıyırdı. Mən 55 yaşıma gəldiyim günədək belə bir müdür görməmişdim. Dediyinə görə, artıq İran bazarı böyük hədəflərinə uyğun gəlmirdi. Bu üzdən şirkətini Güney Koreyaya daşımaq fikrindəydi. O, hətta yaxın illərdə İran bazarının təhlükəli olduğunu da proqnozlaşdırırdı! Maykel, İran bazarında bundan sonra qalma-qalın artmasını düşünürdü. Sözsüz ki, bir uğurlu iş adamı kimi o da, ölkəsinin bilgi toplayan politika mərkəzlərilə sürəkli ilişkidə olmalıydı! Nə isə, 1975-ci ilin sonlarına doğru 148 şirkətin Güney Koreyaya daşınması gündəmə gəlincə, mən və oğul Həsənlu işdən azad olduq. Artıq Tehranda qalıb “Park Şəhr”də yatmağı özümə sığışdıra bilmirdim. Təbriz “dəliliyi” elə beynimə vurmuşdu ki, gecə- gündüz vətən-vətən deyə sayıqlayırdım! Tehrana bağlanacaq heç bir motivim qalmamışdır. Ağa Səlimlə Zərifə xanım İsfəhanda olan qızının evindən Tehrana dönərkən yol qəzasında ölmüşdülər. Çiçək məndən xəbər almayınca, uyğun birisilə evlənmiş, iki bala anası olmuşdu! Gülnaz xanımın ölməsilə Maşallahxan bəyin qoyduğu bütün irs uşaqların arasında paylanmış, uşaqlar isə hərəsi bir yerə dağılmışlar. Mənsə, işdən ayrıldıqdan sonra, “Sepəh” xiyabanının aşağı tərəfində bir ucuz pansionda özümü ev dustağı etmişdim! Bu üzdən Tehranda qalmaq üçün əlimdə heç bir bəhanə qalmamışdı. Artıq bu yaşdan sonra kimsənin məni vətəndə tanımasına da inanmırdım. Təbrizə getməyi çox iarzulasam da, çəkingənlik edirdim. Lakin buna baxmayaraq, planımı Təbriz üzərində qurmuşdum! Belə ki, on səkkiz ay boyunca topladığım pulla Təbrizdə kiçik bir ev almağı və işə başlamağı planalaşdırmışdım. Azərbaycana vətənimə dönmək xəyalı bir an başımdan çıxmırdı! Otuz il vətənsiz yaşamağın acısını yalnız bu dərdi çəkən bilər! 149 Firqənin Təbrizdə keçən ən son kadrlar toplantısını xatırlayıram. O toplantıda “ya azadlıq, ya ölüm” şüarı verən liderlərin bu sözləri ölənəcən qulaqlarımda səslənəcək. Liderlər bizi dirənməyə çağıraraq, bir il içində böyük fatih qoşunla Təbrizdə olacaqlarını deyirdilər! Hanı bir ilə dönürdük! Hanı qürbətdə yer salmaq gərək deyilmiş! Hanı azadlıq nisgili çox çəkmədən bitəcəkmiş! Hanı, 30-40 min insanımızın qanı yerdə qalmayacaqmış! Hanı bir çox sorğuların yerdə qalan cavabı? Mən, otuz ildən sonra hansı üzlə ana vətənə dönürəm? “Salam ana vətən, mən gəldim! Ömrümün yarpaqları ələnərək sənə gəldim! Mən, gəncliyimi qocaldaraq sənə gəldim! Kəldim ki, qoynunda hüzur bulum! Mən, ölmək üçün sənə gəldim! Sözümü tuta bilmədiyim üçün məni bağışla, doğma torpağım! Sənin özgürlüyünü, bağımsızlığını qoruya bilmədiyim üçün məni bağışla! Ey Qurdanalar anası, ey əsir düşmüş özgür ruhlu vətənim, ey Azərbaycanım, mənim kimi qafil, özgələşmiş, milli damarı donmuş balanı bir daha qoynuna alırsanmı?! Qəflətimi, özgəliyimi, donmuş damarımı sıcaq qoynunda dərman edirsənmi! Ey vətən...!” Təbrizli illərim! Yüklə 1,69 Mb. Dostları ilə paylaş:
|