1. Bilishning mazmuni va mohiyati. «Gnoseologiya»

Bilish faoliyat turi sifatida. Insonning o‘zini qurshagan dunyoni tushunib etishi muhim falsafiy muammolardan biridir. Mohiyat e’tibori bilan, dunyoni bilish mumkinmi, degan masala dunyoning inson ongida aniq va to‘liq aks etish, insonning bu dunyoda ongli va erkin mo‘ljal olish va faoliyat olib borish imkoniyati to‘g‘risidagi masaladir.
Insonning o‘zini qurshagan dunyoda mo‘ljal olish funksiyasini bilim bajaradi. Bilim – inson ong yordamida oladigan dunyo haqidagi ma’lumotlarning eng oliy darajasidir. Bilim obrazlar va belgilar shaklida mavjud bo‘ladi va undan odamlar amaliy faoliyatining ideal rejasi sifatida foydalanadi. Bilimsiz (oddiy, ilmiy, badiiy va boshqa bilimlarsiz) dunyoning manzarasini shakllantirish mumkin emas. F.Bekon shu munosabat bilan bilim kuchdir deb ta’kidlagan edi. Bilimni Gegel ta’biri bilan aytganda faqatgina sub’ektiv tasavvur, erkin mulohaza, tasavvur mahsuli bo‘lgan fikrdan farqlay bilish lozim. Insonning dunyoni bilishga intilishining mohiyati u aniq yoki noaniq bilimlarni faol va izchil izlashi va ularni olishidan iborat. Falsafaning bilish muammolari ko‘rib chiqiladigan bo‘limi gnoseologiya yoki bilish nazariyasi deb ataladi. Insonning dunyoni bilish jarayonini boshqa fanlar – mantiq, psixologiya, sotsiologiya ham o‘z nuqtai nazaridan o‘rganadi.
Bilish va bilim to‘g‘risida so‘z yuritganda o‘rta asrlardagi kabi bilim va e’tiqodni qarama-qarshi qo‘yish yaramaydi. E’tiqod – moddiy va ma’naviy dunyo narsalari, jarayonlari va hodisalarini dalil-isbotsiz bilish demak. «Men Xudoning borligiga ishonaman»; «men yaqinda bahor kelishiga ishonaman»; «men o‘z ishimning muvaffaqiyatiga ishonaman» va h.k. va sh.k. E’tiqod – bu insonning ishonchi. Bilim bizga aniq-ravshan ko‘rinib turadigan narsalarni kashf etish imkonini bersa, e’tiqod, ishonch insonga hozircha ko‘rinmaydigan sirli narsalarni aniqlashga yordam beradi. Shu tariqa e’tiqod bilish jarayonida faol ishtirok etadi va uning muhim unsuri hisoblanadi. Biroq, shu bilan bir vaqtda, zamirida aqlning so‘qirligi, mutaassiblik va insonning kuchsizligi yotuvchi soxta e’tiqod ham mavjudligini qayd etib o‘tish lozim.
Bunga qarama-qarshi o‘laroq, inson kuch-qudratining ramzi sanalgan oqilona e’tiqod mavjud bo‘lib, u odamzotning emotsional va intellektual faolligiga imkoniyat yaratadi, bilish yo‘lida izlanishga rag‘batlantiradi. Barcha olimlarning ilmiy faoliyati zamirida inson tafakkuriga qattiq ishonch yotadi, aks holda ular o‘z kashfiyotlarini yarata olmaydilar. Shu ma’noda oqilona e’tiqod go‘yo zulmatdagi nur, haqiqat va taraqqiyotni harakatlantiruvchi kuch hisoblanadi. Oqilona e’tiqod bilim yo‘lini mash’al kabi yoritadi, ijodga imkoniyat yaratadi, bu yo‘lda insonga ishonch va kuch baxsh etadi. E’tiqodning yo‘qligi esa, aksincha, skeptitsizm, bo‘shliqda mavjudlik va bilishning samarasizligi tuyg‘usini uyg‘otadi. Shunday qilib, fikr, e’tiqod va bilim haqiqat sari yuksalishning zarur bosqichlari, inson ma’naviy tajribasining muhim shakllari hisoblanadi.
Xo‘sh, bilishning o‘zi nima? Uning mohiyati nimada?
Avvalo, bilish – inson aks ettirish faoliyatining alohida turi. U «inson – mehnat vositalari – tabiat» tizimi doirasida insonning narsalar mohiyati, masalan, magnetizm tabiati, hayot mazmuni va hokazolar yashirinib yotgan dunyoning «qobig‘i»ni ochishga yo‘naladi. U dunyoning sirlarini ochadi.
Bilish – inson qo‘lga kiritadigan axborotning eng oliy darajasi. Bu axborotni u bilish muammolari va vazifalarini qo‘yish va echish yo‘li bilan, izchil anglab etadi. Axborot miyaning mvhumlashtiruvchi faoliyati yordamida belgi shaklini (2  2  4) kasb etadiki, bu unga ishlov berish, saqlash va keyinchalik undan foydalanish uchun qulaydir.
Bilish inson izchil va ijodiy faoliyatining ijtimoiy jarayoni bo‘lib, unda tashqi dunyoning ideal obrazlari yuzaga keladi va bilish maqsadi bo‘lgan bilim shakllanadi.
Bilish jarayoni tarix falsafasida muayyan vaqt mobaynida (masalan, XVIII asr falsafiy materializmida) insonning sezgi a’zolariga tabiatning mexanik ta’siri sifatida qaralgan. Inson passiv mavjudot va tabiat uni o‘z maqomiga yo‘rg‘alatadi, deb hisoblangan. «Biz qo‘g‘irchoqlarmiz va taqdir bizni iplarimizdan tortib o‘ynatadi», deb yozgan edi V.Gyugo. Biroq amalda bilish doim ancha faol xususiyatga ega bo‘lgan va shunday bo‘lib qoladi. Bu odamlarning ehtiyojlari va manfaatlari, ularning umumiy maqsadlarga erishish yo‘lidagi hamkorligi va boshqa omillar bilan belgilanadi. Boshqacha aytganda, bilish ijtimoiy tabiat, jihat va xususiyatlarga ega. Bunga, jumladan, nemis klassik falsafasida sub’ektning faolligi konsepsiyasida (I.Fixte va boshqalar) alohida e’tibor qaratilgan.
Bilishning ijtimoiy tabiati, agar bu haqda atroflicha so‘z yuritadigan bo‘lsak, yana quyidagilarni ham anglatadi. Bilish doim ijtimoiy munosabatlar va madaniy dunyosining faol ta’siri ostida yuz beradi. Biz faqat o‘zimiz yashayotgan davr shart-sharoitlarida va bu shart-sharoitlar beradigan imkoniyat darajasida bilishimiz mumkin. Bu shart-sharoitlar jamiyatning muhim ehtiyojlari ko‘rinishida ijtimoiy buyurtmani yuzaga keltiradi. Ular sub’ektni shakllantiradi va bilish jarayoniga muayyan darajada ta’sir ko‘rsatadi – uni jadallashtiradi yoki sekinlashtiradi. Masalan, o‘rta asrlarda dunyo va insonni bilishga din va cherkov katta ta’sir ko‘rsatgan. XX asrda esa bilishga boshqa omillar, chunonchi: kosmosni keng miqyosda o‘zlashtirish, ekologiya, oziq-ovqat muammolarini echish va hokazolar kuchli ta’sir ko‘rsatmoqda.
Bilish intellektual manbaga tayanishni talab qiladi. Intellektual manba insoniyatning jami bilimlari, bilish metodlari, tushunchalar apparati, mavjud ilmiy dalillar va boshqa bilimlarni o‘zida mujassamlatiradi. Ishni har safar bo‘sh joyda, «noldan» boshlamaslik uchun bilishda erishilgan yutuqlarga tayanish juda muhim. I.Nyuton bu haqda so‘z yuritar ekan, u gigantlar elkasida turgani uchungina fanda hammadan uzoqni ko‘rganini qayd etgan edi.
Bilish jarayonini muomala vositasi sifatidagi til yordamidagina amalga oshirish mumkin. U butun jamiyatning jamoa boyligi, insoniyat madaniyatining muhim unsuri hisoblanadi. Fan uchun esa til, avvalo, axborotni jamg‘arish va saqlash vositasi, dunyo haqidagi bilimlar va ma’lumotlarning ulkan omboridir.
Ijtimoiy munosabatlar sub’ekt bilish ob’ektiga o‘z manfaatlaridan kelib chiqib yondashishini belgilaydi. Shundan ijtimoiy hayotning aynan bir hodisalari va muammolarini har xil, ba’zan hatto bir-biriga teskari idrok etish va talqin qilish hollari yuz beradi. Masalan, tarixda insoniyatning kelajakdagi rivojlanish yo‘li va shakli har xil tasavvur qilingani ma’lum. Hozirgi siyosiy hayotda aynan bir hodisalar (xususiy mulk instituti, bozorning shakllanishi va boshqalar) ayrim ijtimoiy guruhlar tomonidan ijobiy baholansa, boshqa ijtimoiy guruhlar tomonidan salbiy baholanadi. Bularning barchasi ijtimoiy hodisalarni bilishda mafkura, ya’ni muayyan ijtimoiy hodisalarni har xil ijtimoiy guruhlar va tabaqalar nuqtai nazaridan baholash mavjudligidan dalolat beradi.
Bilishga insonning sezgilari, uning ehtiroslari dunyosi kuchli ta’sir ko‘rsatadi. Shu munosabat bilan K.Gelvetsiy: «...ehtiroslar bo‘lmasa, buyuk artistlar ham, buyuk sarkardalar ham, buyuk vazirlar ham, buyuk shoirlar ham, buyuk faylasuflar ham bo‘lmas edi»², deb yozgan edi. Ehtiroslar tadqiqotchiga kuch-g‘ayrat beradi va bilish jarayonini ilgari suradi. Inson ehtiroslarisiz haqiqatni izlash mumkin emas.
Bilish doimo qandaydir yangi, ilgari noma’lum bo‘lgan narsani yaratishga yo‘nalgan ijoddir. Ijodning bosh mezoni (ko‘rsatkichi) – olingan natijalarning yangiligi va ijtimoiy ahamiyatga ega ekanligi. U juda katta aqliy va jismoniy harakat («ijod mashaqqatlari» deb bejiz aytmaydilar), ba’zan fuqarolik jasorati va hatto jonbozlik talab qiladi.