A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
85 –Yekə kişisiniz. Bu nə gündür. Aydın deyir: –Ana sənə qurban olum – yüyürüb onu öpmək istəyir. - səndən başqa mənim heç kimim yoxdur. – Rüxsarə xala cəld o biri otağa çəkilir. Mən durub kürsüdə otururam. Aydın da qalxır. –İçək?
–Əlbətməkin. O nə sözdür? Biz yenə içirik. Kefimiz lap əladır. Aydın anasına nə dedi? Nə qədər çalışıramsa yadıma sala bilmirəm. İndicə e, bax bu saat. Nə isə mənə təsir etdi. Amma nə dediyini yada sala bilmirəm. Biz bir də içirik. Kefimiz lap əladır. Amma nə isə mən hiss eləyirəm ki, nə isə, niyəsə tamam bəxtiyar ola bilmirəm. Nə isə yaddaşımın, ya ürəyimin, bilmirəm heç haramın harasındasa nə isə bir tikan batıb bir az zoqquldayır, məni tamam bəxtiyar olmağa qoymur. Ha fikirləşirəm, tapa bilmirəm. "Yaxşı nə ola bilər? Sabah tezdən işə gedəcəm? Nə olsun. Tezdən durmağı çoxdan vərdiş eləmişəm. İlk günlər bir az çətin olurdu. İndi öyrəşmişəm. Muxtarın çertyojlarını da dünən hamısını köçürdüm verdim. Yaxşı bəs nə olub? Nə olub? Nə?". Aydın yenə nə isə oxuyur. Məndən soruşur ki, mən niyə oxumuram. Mən də oxumağa başlayıram. "Uca dağ başında, ceyran… yaxşı ev kirəsini də vermişəm. Heç kəsə borcum da yoxdur. Yol eylər… Ürəyimin başında… Dişimi də çəkdirmişəm. Çəkməm sıxmır. Evim dammır. Peykan yol eylər. Yaxşı bəs onda nə olub, axı, nə olub? Axı nədi? Fikrim dumanlıdır, yada sala bilmirəm. Aydın nə isə çərənləyir. Fikir vermirəm. Axtarıram. Bu gün. Dünən. Srağa gün. Bir həftə, bir ay, aylar, il, illər… Aha, tapdım. –Kamilə – deyirəm.
86 –Nə? - deyə Aydın təəccüblə soruşur. –Kamilə. –Hə.
Aydın mənə çaxır tökür. –İçək?
–İçək. İçirik. Aydın arvadının hoqqalarından danışır. –Mənə deyir ki, yaşıl paltonu geyinmə, xoşuma gəlmir, deyirəm, Sevda bu yaşıl palto deyil, qaradır, deyir, gərək elə həmişə mənim acığıma bu yaşıl paltonu geyinəsən. Aydın bərkdən şaqqıldayıb gülür və söhbətini davam eləyir: –O gün kinoya gedirik… Mən Aydına baxıram. –Kamilə – deyirəm. Aydın: –Hə deyir – Bəsdi Zeynal. Onu deyirəm axı, kinoya gedirik… O mənim gözlərimə baxıb susur. Sonra deyir: –Bu barədə düşünmə Zeynal. Unut. Gəl içək. Kefimiz əməlli başlıdı, sən allah soğan doğrama. Öz qanını da qaraltma mənimkini də. Aydın haqlıdır. –Əlbəttə əşi – deyirəm mən yenidən bayaqkı kimi şən olmaq istəyirəm – içək. İçirik. Mən tam bəxtiyar deyiləm. Amma zərər yoxdur. Qoy heç olmasa kefimiz kök olsun. Mən məzəli bir əhvalat danışmağa başlayıram. –Dünən vağzalda… – deyirəm. Hiss edirəm ki, dalın danışmayacam. Həvəsim qaçdı. Aydın mənə baxır. Mən deyirəm: –Kamilə. Aydın birdən-birpə ciddiləşir. –Unut.
87 –Unuda bilmirəm. –Onda iç. –İçə bilmirəm. –Gedək yat. –Yata bilmirəm. -Onda ağla. -İstəmirəm. -Bəs nə istəyirsən? –Zəng eləyəcəm. –Hara –Kamiləyə. Aydın təəccüblə mənə baxır. Heç bilmirəm bu haradan mənim ağlıma gəldi dedim. Amma indi ki, dedim sözümün üstündə duracam. Birdən Aydın bərkdən şaqqıldayıb gülür. –Axmaq adam, niyə gülürsün? Telefonunuz hanı? Aydın yenidən ciddiləşir. –Deyəsən pyansan. –Özünsən pyan. Mən… Mən onu vurmaq istəyirəm. O üzümdə nə ifadə görürsə qorxur. Telefonun yerini göstərir. Mən onsuz da bilirdim ki, telefon hardadır. Telefona tərəfə getmək istəyirəm. Aydın zəif bir təşəbbüs eləyir.
-Zeynal, vallah lazım deyil. Mən onu itələyirəm. Götürüb bir stəkanı doldurub başıma çəkirəm. Sonra səndələyə-səndələyə telefona yanaşıram. Dəstəyi götürüb fikrə dalıram. İndi zəng eləyəcəm və xoşbəxt olacayıq. Bəxtiyar olmaq necə də asan imiş. Bir şüşə araq, bir şüşə konyak, bir də çaxır. Vəssəlam. Qurtardı getdi. Hə, bir də telefon. – Flan - flan - flan - filan. "Alla, sizsiz Mələk xala Salam meleykim. Kamiləni çağırın. Kamilə, salam. Zeynaldır. Bəli. Gəlsənə gəzməyə çıxaq. Bəli. Yaxşı gəlirəm". Bütün problemlər necə də asan həll olunurmuş. Bir şüşə
88 araq, bir şüşə konyak, bir də çaxır. Vəssəlam. Sonra isə Kamilə. Qurtarmaz gəzintilər. Pərvanə tək başlarına dolanacağımız kvartallar. Qarış-qarış ölçəcəyimiz küçələr. Kölgəliklərində dincələcəyimiz bağlar. Bəxtiyarlıq. Tam bəxtiyarlıq. Doğrudur, fırlanan bina olmayacaqdı. Amma əvəzində Kamilə. Qurtarmaz gəzintilər. Kamilənin nəvazişləri. Səsi, Məlahəti. Bizə bu qədər çətin görünən problemlər necə də asan həll olunurmuş. Aydın yeni bir təşəbbüs eləyir: –Zeynal, qardaşımsan. Telefonun dəstəyini qoy yerə. Gəl otur. Yaxşı deyil. Məzəlilik eləmə. O tamamilə ayılmışdır. Mən isə hiss eləyirəm ki, axırıncı stakan lap beynimin içinə axmışdır, başım dumanlanıb, odur ki, zəng eləmək istəyimin qarşısını heç nə ala bilməz. Tam bəxtiyarlıq üçün nə qədər az şey lazım imiş. Bir şüşə araq. Ya iki şüşə araq. İki şüşə olsa heç konyak-zad da lazım deyil. Daha da yaxşı. Konyakla arağı qatışdırmaq yaxşı olmur. İki şüşə araq. Bəsdi. Hə, bir də telefon. Mən nömrələri yığıram. –Flan - flan - flan - flan. –Allo, sizsiz Mələk xala. Salam məleyküm. Zeynaldır. Aydın yüyürüb dəstəyi qapmaq istəyir. Mən itələyib onu yıxıram və dəstəyə deyirəm: –Kamiləni olar? Dəstək sükuta qərq olur. Sonra Mələk xala titrək bir səslə: –Dəli, dəli olmusan Zeynal? - deyir. –Niyə dəli olmuşam Mələk xala, Kamiləni istəyirəm, Kamiləni, Kamiləni - deyə mən həsrətlə bağırıram - Neyləyim, axı neyləyim? Bədbəxt qadın sonsuz bir iniltiylə: –Kamiləni qoruya bilmədin, biçarə - deyə hönkürür - qara torpaqlara verdin.
Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|