A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
81
SABAH BİZ AYIQ OLACAYIQ
Biz günortadan oturub içirdik. Mən. Bir də Aydın. Əvvəl araqnan pivədən başladıq. Sonra keçdik konyaka. İndi də ki hələlik çaxırın üstündə dayanmışıq. Çaxır. Al qırmızı şərab. Portveyn. Yaxşı çaxırdır. Şip-şirin. Lap elə pis olsun. Bizimçün indi heç bir təfavütü yoxdur. Nə cür olur, olsun, cəhənnəmə ki… Kefimiz yaman kökdür. Aydın dünən arvad-uşağını Moskvaya yola salıb. Səhər mənə zəng elədi ki, gəl bura. Gəldim. Gördüm, bəli, məclis tamamdır. Məclis deyəndə, yəni ki, bir mən idim, bir də Aydın. Amma butulkalar, bir cavan şairin yazdığı kimi "qoşun təkin stolun üstünə düzülmüşdülər". Bəli başladıq, başladıq, nə başladıq. Dörd-beş saat olar ki, içirik. Əlbəttə ara verə-verə. Çoxlu söhbət eləyirik. Kefimiz yaman kökdür. –Sən öl, da o gecə evə necə gəlib çıxdığım yadımda deyil. Əşi zalımın qızına deyirəm… Biz hər şeyi açıq danışa bilmirik. Aydının anası Rüxsarə xanım o biri otaqdadır. Amma elə belə, üstü örtülü danışanda da hər ikimiz hər şeyi başa düşürük. Mənim yadıma yay əhvalatı düşür: –Yadında, Aydın, – deyirəm, – Plyajda, Lyalyaynan. Aydın gülüb özündən gedir. –Lap yadımdan çıxmışdı – deyir – Axı bir ay bundan əvvəl Lyalyanı gördüm. Ərə gedib. –Yox əşi?
82 İndi mən gülməkdən özümü saxlaya bilmirəm. Aydın gücnən özünə gəlib: –Sən öl – deyir – Bir nümunəvi arvad olub ki. Deyir ərim məni bir saat gözündən iraq qoymur. –Əşi mən ölüm düz deyirsən? –Vallah, Zeynal canı. –İnanmaram. Dünyasında belə şey ola bilməz. Mən doğrudan da inana bilmirəm ki, yer üzündə bu cür məzəli möcüzələr ola bilər. Lyalya ha? Ay səni, Aydın. Aydın var gücüylə məni inandırmağa çalışır. –Canınçün öz gözümlə görmüşəm. –Əşi yeri attanmağının dalıycan, mən guya Lyalyanı tanımıram. –Sluşay, sənə söz deyirəm. Da Lyalya o sən görən Lyalya deyil e. –Bəs Mura necə? – Mən gülməkdən sözümü qurtara bilmirəm – Yoxsa Mura da… ha, ha, ha-mən gülüşdən boğula- boğula – yoxsa, yoxsa Mura da… ərə gedib – deyirəm. –Mura? Ha, ha, ha… Mura. Aydın gülür, gülür və kürsüdən yerə yıxılır. O ayağa qalxa bilmir. Mən yanaşıb onu qaldırmaq istəyirəm. O dartıb məni də yerə yıxır. Biz parket döşəmənin üstünə sərələnirik. Rüxsarə xanım gəlib bizə baxır, məzəmmətlə başını yelləyir və dinməz o biri otağa keçir. Mən döşəmənin üstündə özümü o qədər rahat hiss eləyirəm ki, heç durmaq istəmirəm. Gözlərimi tavana zilləmişəm. Tavan lap alçaqdır. Tavanda yaşıl yarpaqlar, sarı, qırmızı güllər çəkilmişdir. Elə ala-bəzəkdir ki, elə bil qusublar. Hardansa yadıma knyaz Andrey Balkonski düşür. Lap yaxşı yadımdadır ki, oda hardasa, hansı çöldəsə bax beləcə mitil kimi sərələnib göylərə tamaşa edirmiş. Hardasa oxumuşdum ki, bir tənqidçi deyir ki, Tolstoy bu yerində ceyranı lap gözündən vurub, yəni əntiqə yazıb. Dahiyanə yazıb. Mən bunu Aydına danışmaq istəyirəm, ona başa salmağa çalışıram ki, Andrey Balkonski
83 niyə çöldə uzanıb göyə baxırmış və niyə görə bu dahiyanədir. Aydın qanmaz heç nə başa düşmək istəmir. Ancaq pis-pis söyüşlər söyür. –Zəhləmi tökmə, əl çək. Mən onun yaxasından yapışıram. –Ay axmaq, heç bilirsən Andrey Balkonski kimdir? Aydın əlini yelləyir. –Svoloçdur. Mən razılaşıram. Aydın deyir: –Əsgər də svoloçdur? –Hansı Əsgər? –Muradov. –Yaxşı. Mən razı. Yüz əlli faiz. Aydın deyir: –Muxtar Hüseynov da svoloçdur. Mən məmnuniyyətlə razılaşaram. Aydın bir qədər fikrə gedir, sonra deyir: –Sən də svoloçsan. Mən etiraz edirəm. –Aydın canı yox – deyirəm. Aydın deyir: –Amma mən svoloçam. Həm də əclaf. Mən deyirəm: –Onda mən də svoloçam. Aydın razılaşır. –Yaxşı, onda biz ikimiz də svoloçuq. –Oldu. Çox gözəl, çox da pakizə. Birdən mənim yadıma Knyaz Andrey düşür. –Biz svoloçuq – demirəm – Andrey Tolstoy dahidir. Aydın deyir: –Cəhənnəmə ki. Kefini pozma! Bütün dahilər bir az o söz. O barmağını gicgahına qoyub fırladır. Mən təəccüblə baxıram. Axı, adamın heç inanmağı gəlmir. Aydın lap qəti
84 deyir:
–Sən öl, mən lap yəqin bilirəm. Sonra nə isə yadına düşür. Mənə baxıb gülür: –Axı sən də bir vaxt dahi olmaq istəyirdin, yadında? Mənim də yadıma düşür. İkimiz də gülməkdən ölürük. Hələ bu harasıdır; Aydın daha da gülməli xatirələr yadına salır: –Yadında, Zeynal, bir bina tikmək istəyirdin e, fırlanan, ha, ha, ha. Necə oldu tikdin? Ha, ha, ha. Jalki çertojnik. Muxtar Hüseynovun mladşi pomoşnikinin starşi zamestiteli. Ha, ha, ha. Məni gülmək boğur. Bir təhər nəfəsimi dərib: –Hə, tikdim – deyirəm, – tikdim. Hamamın tipovoy proyektini dünən köçürürdüm. Bəs hamamın içindəki duş fırlanmır? Hə, Aydın, fırlanmır? –Ha, ha, ha. Biz doyunca gülürük. Sonra Aydın deyir: –Amma mən uşaqlıqda şarlatan olmaq istəyirdim. –Niyə?
–Mən elə bilirdim ki, şarlatan 1 Mayda o rəngbərəng şarları satana deyirlər. O şarlardan yaman xoşum gələrdi. –Yox əşi? Öz canımçün. Həmişə məndən soruşarlardı ki, Aydın nəçi olacaqsan. Deyərdim: şarlatan. Hamı gülməkdən ölüb gedərdi. Biz yenidən qəhqəhə çəkirik. Ayaqlarımızı bərk-bərk yerə döyürük və "Qubanın ağ alması" havasını oxuyuruq:
Yeməyə bağ alması, Yar gələnə qalıb
Aydın balqabaq oxuyur ki, "yaz gələnə qalıb", deyirəm, ay mən deyən" yaz yox, e, yar, elə kor dediyin tutan kimi əl çəkmir, yaz ki, yaz. Deyirəm ay küdü", yar, e, yar, bilirsən "yar" nə deməkdir"? Rüxsarə xanım içəri girir və bu səfər bizə acıqlanır. Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|