A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
77 10 dəqiqədən sonra Leyla qara damsız göydə güclə seçilən iki yaşıl bir qırmızı işıqdı. Zeynəb xala dalda, Rüstəm qabaqda oturdu. Aerodromdan şosseyə çıxanda Əjdər yenidən göyə baxdı. İki yaşıl bir qırmızı işıq… Lakin bu bəlkə də içində Leyla olan yox, başqa təyyarə idi. Çoxdan Əjdərin ürəyi xoş və sevincli olmurdu. Nədən belə? Əjdər gecə maşın sürməyi çox sevirdi. O, bu ləzzətin qurtaracağı haqqında düşünmək istəmirdi. Hələ yol çox uzun idi. Rüstəm və Zeynəb xalanı Bakıya aparmaq, sonra da tək bağa qayıtmaq. Düzdü Şəhla onu gözləmirdi. O, elə bilirdi ki, Əjdər səhər gələcək. İki kilo yağ gətirəcək. Bir də darçın. Amma Əjdər bu əsrarəngiz səyahətinin ləzzətindən əl çəkmək istəmirdi. Düzdür o bu ləzzəti sabah gecə, biri gün və hər hansı başqa bir gecə də ala bilərdi. Amma məhz bu gün istəyirdi. Məhz bu gecə xüsusi həvəsi vardı. Yağış çisələyirdi. Şosse par-par parlayırdı. Maşının qabaq faralarının işığı yolun aynası üzərində üzürdü. Yol, təyyarə, göy, gecə, Rüstəm, Zeynəb xala, Şəhla, yol, Leyla, Şəhla, təyyarə, Rüstəm, yol, Zeynəb xala, Bakı, Şəhla, yol, təyyarə, Leyla, Bağ, Şəhla, Səhər, yağ, iki kilo yağ, Şəhla, darçın, yol, Leyla, təyyarə, Leyla, Rüstəm, gecə, Leyla, yol, Şəhla, bağ, dəniz, Şəhla, darçın, Şəhla, Leyla, yol, yol, təyyarə, gecə, Şəhla, Şəhla, Rüstəm, yol, Şəhla, yol, yol, Şəhla, yol, yol, Şəhla, Şəhla, Şəhla, hə Şəhla. Şəhla mən səni sevirəm. Ürəkdən sevirəm. Lakin bu azdır. Bu heç bir şeyi həll etmir. Şəhla, mən səni lap çox istəyirəm. Lakin bu bayağı dünya həqiqi, əbədi, ülvi məhəbbətçün layiq yer deyil. Mən səni sevirəm Şəhla. Sevirəm. Amma könlümüzün gecəsindən kimin xəbəri var? Çətindir, Şəhla çətindir. Könlü mıxlamaq olmur, Şəhla. Mən səni sevirəm Şəhla, lakin bu problemləri həll etmir. Mən səni sevirəm Şəhla, çünki dünyada səndən gözəl qadın yoxdur. Lakin mən neyləyim, neyləyim, neyləyim ki, darçın, darçın, darçın…
78 –Yatmısan? –Hə. – Əjdər diksindi. Cəld sükanı sola burdu. Sağ tərəfdən vıyıltıyla keçən yük maşını az qala onları vurmuşdu. Əjdər Rüstəmi söhbətə tutdu. Əvvəl Zeynəb xalanı evlərinə apardılar. Zeynəb xala Rüstəmə müraciətlə: –Bizi yaddan çıxartma – dedi – Əjdəri də gətir. –Mütləq Əjdər birinci sürətə qoşdu. Maşın tərpəndi. Şəhər yuxulu və səssiz idi. Əjdər birdən dedi: –Nahaq Leylanı tək buraxdın. Gərək özün də məzuniyyət alıb onunla gedəydin. – O əlavə etdi – nə olar öz hesabına alaydın. Rüstəm cavab vermədi. Ayrı vaxt olsaydı Əjdər inciyərdi. İndi kefi kök idi. –Gecən xeyrə qalsın. –Sağ ol – deyə Rüstəm maşının qapısını çırpdı. Yol hərəkətsiz, gediş–gəlişsiz idi. Tək–tük maşınlar böyük sürətlə gedirdilər. Əjdər də sürəti 100 qaldırdı. Onun qəlbi fərəhlə doluydu. Pencəksizdi. Külək üzünə vurub köynəyini dalğalandırırdı. Amma üşümürdü. Küləyi toxunulan bir şey kimi qucmaq, saxlamaq istəyirdi. Hardansa Əjdərin fikrinə belə qəribə bir sual–cavab gəldi: –Əjdər, həyatınızın ən gözəl, ən xoş, ən sevimli, ən təsirli xatirəsi nədir? –Qara damsız göydə güclə görünən iki yaşıl, bir qırmızı işıq. Leyla Rüstəmin nişanlısı idi. Rüstəm Şəhlanın qardaşı idi. Şəhla Əjdərin arvadı idi. Əjdər arvadını ürəkdən sevirdi. Lakin o heç bir vax Leylanı xörəyə darçın tökən görməmişdi. Səhər Əjdərlə Şəhla çay içirdilər. Şəhla deyinirdi: –Mən elə düz bilmişdim ki, yağı yaddan çıxaracaqsan. Əjdər düşündü: "Görəsən darçını da yadına salacaq". O
79 ürəyində bir şey tutmuşdu. Əgər Şəhla darçını soruşsa – onda belə, soruşmasa – belə. Şəhla dedi: –Yaxşı yadıma düşdü. Darçın da almadın hə. Əjdər dedi: –Şəhla. –Hə.
–Heç. – Əjdər fikrini dəyişdi. Şəhla dedi: –Leylanı elə sənnən Rüstəm ötürürdü? –Yox anası da ordaydı. –Zeynəb xala? "Görəsən Leylanın Zeynəb xaladan başqa anası da var?" Əjdər özünü ələ aldı və sakit cavab verdi: –Hə. Zeynəb xala. Birdən Əjdər soruşdu: –Şəhla sən məni sevirsən? –Bıy… Şəhla təəccüblə Əjdərə baxdı. Sonra başa düşdü. Ciddiləşdi: –Hə. Əlbəttə. Sevmək söymək sözündəndir. Mən səni sevirəm, deməli, söyürəm, çünki… Əjdər dedi: –Dayan Şəhla. Mən zarafat eləmirəm. Ciddi soruşuram bu çox vacibdir. Şəhla bunu da bilirdi. –Mən də lap ciddi deyirəm ki, – lakin o birdən Əjdərin üzünün ifadəsini görüb susdu. Sonra təəccübləndi. Gülümsündü və dedi: –Əlbəttə sevirəm, Əjdər, özün bilmirsən. Birdən bunu niyə soruşdun. Doğrudan da o bunu niyə, axı niyə soruşdu? Sonra Şəhla nə haqqındasa düşündü və soruşdu: –Bəs sən? Sən necə, sən də məni əvvəlki kimi sevirsənmi? Əjdər dedi:
80 –Sevirəm. Lap-lap çox sevirəm. Əvvəlkindən də yüz dəfə çox. Min dəfə, milyon dəfə, milyard dəfə çox. O doğrudan da Şəhlanı lap, lap çox istəyirdi, sevirdi. Məhz buna görə də onlar ayrılmalı idilər. Bu Əjdərin son və qəti qərarı idi. Amma o bilirdi ki, heç bir vaxt bu qərarını icra edə bilməyəcək. –Şəhla mənə bir stəkan çay tök. –Bu saat, qaynasın. Sonra onlar dənizə çimməyə getdilər. Bakı, 1958 Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|