A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
61 –Maraqlı veriliş var. –A... – sonra soruşdum, – Sən də baxacaqsan? –Hə. Əlbəttə. Mən dedim: –Onda mən də baxaram. Maşın sola buruldu. İndi o sakit, adamsız küçələrlə gedirdi. Asəfgil bu həndəvərdə olurdular. Mən düşünürdüm: "Budur, bax, indi Nərgiz düşüb gedəcək. Onun paltosunun üstündən geydiyi bu yağışlığı heç mənim xoşuma gəlmirdi. Lakin mən xatırladım ki, qışda bəzi şəhər ağaclarını cürbəcür yöndəmsiz, qaba – saman-həsir örtüklərə bürüyürlər, ört-basdır edib qışın sazağından, ayazından gizlədirlər. Qışda onlar şaquli qoyulmuş nataraz odunlara oxşayır. Lakin qış keçir. Şaxta keçir. Örtükləri açırlar və onların kobudluğu altından nazik, zərif, gözəl, yaşıl bahar çıxır. Mən düşündüm ki, Nərgiz indi maşından düşəcək, görüşüb gedəcək, orada bu yöndəmsiz yağışlığını, paltosunu çıxaracaq, onu soyuqdan qoruyan bu kobud bürümələrin içindən isə kövrək, incə yaşıl paltarlı bir bahar çıxacaqdır. Bu bahar rəqs edəcəkdir. Güləcək, danışacaqdır. Könlünün nəvazişini, istisini insanlarla bölüşəcək, mehribanlığıyla sevindirəcək, etinasızlığıyla qüssələndirəcəkdir və haçansa məclisin şirin yerində bir neçə dəqiqə qonaqlardan, rəqslərdən, tostlardan, komplimentlərdən ayrılacaq, televizora qapılacaq, verilişə baxacaqdır. Mən də evimin kimsəsizliyində bu verilişə baxacağam. Bu bir neçə dəqiqə o mənimlə olacaqdır. Daha doğrusu, onun fikirləri, hissləri, təəssüratı mənimkiylə eyni olacaqdır. Biz eyni şeydən həzz alacağıq, eyni şeyə güləcək, eyni şeydən riqqətlənəcəyik. Deyirlər qabaqlar sevişənlər bir– birlərindən ayrı düşəndə aya baxarlarmış: gözlər, xəyallar orda birləşərmiş. İndi isə televizora baxmaq olar. Baxışlar, qəlblər onun ekranında birləşər. Bu təsəlli deyildimi? Sürücü dedi: –Çatdıq? Buradır?
62 –Hə.
Maşın dayandı. Nərgiz maşından düşdü. Düşərkən məndən soruşdu: –Pul vermək lazımdır, hə? Mən zarafata saldım: –Bəs necə ki? Yoxsa elə bilirsən ki, sənin qara gözlərindən ötrü... Lakin cümləni qurtarmayıb susdum. Onun qara gözlərini görüb susdum. Mən dedim: –Ay qız, səninçün eyib deyil, mən dura–dura... Nərgiz gülümsündü: –Yaxşı, nə deyirəm ki... O getdi. Dikdaban, zərli, balaca çəkmələriylə küçəni, yağışı döyə- döyə getdi. Uzun-uzun ardınca baxdım. Ardınca baxa-baxa qaldım. Uzaqlaşdı. Mən yalnız onu görürdüm. Ətrafı görmürdüm. Nə küçəni, nə gecəni, nə evləri, nə adamları, nə də ki, yağışı. Elə bil o gedən yolun iki tərəfi divar idi. Elə bil o, baxışlarımın koridoruyla gedirdi. Addımlarının səsi get-gedə yavaşıdı, özü get-gedə balacalandı, dəhlizə girib görünməz oldu. –Sür.
Maşın hərəkətə gəldi. Sürücü radionu qurdu. Məqalə oxunurdu. Səs qırıq–qırıq, xırıltılı gəlirdi. Gah itir, gah eşidilirdi. Başqa stansiyalar da qatışıb mane olurdular. Yalnız ayrı–ayrı sözləri başa düşmək olurdu: "Siyasi dairələr... olunmuş... Son məlumat... dünən... xarici işlər..." Sanki uzaq bir şəhərlə telefon danışığıydı. Sürücü soruşdu: –Arvadındır? –Yox. –Nişanlındı? Sürücü bizə diqqətlə baxmamışdı, danışığımıza diqqət 63 yetirməmişdi. Mən dedim: –Yox. –Deməli, elə–belə, gəzirsiniz. Sürücü gündüz işığında bizimlə üzbəüz gəlsəydi, belə sual verməzdi. Əlbəttə, o mənə və Nərgizə bircə kərə işıqda baxsaydı... Mən dedim: –Yox. –Aaa...
O, əliylə qeyri-müəyyən bir hərəkət elədi. Mənə tərəf döndü. Bic–bic gülümsündü. Başını yellədi. –Aydındı, – dedi. Mən tutuldum. –Nə aydındı? – deyə sərt soruşmaq istədim. Soruşmadım. Mən bildim ki, o Nərgiz haqqında pis düşünə bilər. Mən onu fikirlərdən daşındırmaq üçün olanı deməliydim, onun bu aldanışını bircə kəlməylə, ya bircə hərəkətlə ona anlatmalıydım. Lakin mən düşündüm ki, bir də bu adam yəqin ki, ömründə nə mənə, nə də Nərgizə rast gələcəkdi. Nə məni, nə Nərgizi tanıyacaqdı və onun bu aldanışı heç kəsə zərrə qədər də ziyan gətirməz. Bu fikir yalnız onun öz içində qalacaq, o da bir axşam, bəlkə bir neçə saat, bəlkə bir neçə dəqiqə – gələcək sərnişinə qədər. Mən kədərləndim ki, heç bir vaxt bu adama rast gəlməyəcəm, məni və Nərgizi ər-arvad, yaxud nişanlı, yaxud elə–belə sevişən sayan bu yeganə insanla bir neçə dəqiqədən, bir neçə metrdən sonra əbədilik üzülüşəcək və bir də heç bir vaxt, heç bir vaxt görüşməyəcəyəm. Doğrudur, maşının nömrəsini yadda saxlamaq olardı. Amma nə fayda? Məgər bu təsəllimidir? –Belə gedəcəyik? –Bəli, bu döngəni burul, saxla. Birdən mən istədim, yaman istədim, sürücüyə deyəm ki, bəli o qız nişanlımdır, bu yaxında isə arvadım olacaq. Bəli, biz
64 evlənəcəyik. İstədim deyəm ki, bax, sən elə bilmə ki, biz bircə axşam, hətta bircə bu axşam bir–birimizdən ayrı dura bilərik. Yox, biz ayrılmadıq. Mən onu özgələrin yanında qoymadim. Onun axşamını, təbəssümünü, saçlarının iyini başqalarına vermədim. Yox, bu müvəqqətidir. Bilirsən, dostum, nə var, mən onu müvəqqəti olaraq ora – xalasıgiləmi bilmirəm, bibisigiləmi bilmirəm, apardım. Bir balaca işi var. Bir balaca işim var. Yarım saatdan sonra taksi tutub dalıycan gedəcəyəm, onu götürüb gətirəcəyəm. Mən demək istəyirdim ki, mən vaxta qalib gəlmişəm, bu yağışlı axşam, çox–çox illər bundan qabaq isti gündüz çağı itirdiyimi tapmışam və tapdığımdan elə muğayat olacağam ki, bir də itirməyim, ömür gecəsinin sonuna kimi itirməyim. –Buyur. Maşın dayandı. Gəlib çatdıq. Pul verdim. Düşdüm. Heç nə demədim, heç nə deyə bilmədim. Taksi tərpəndi. Yaxasında yaşıl düymə. Ardınca baxdım, baxdım və birdən qərara gəldim. –Ey, saxla, saxla, görüm ey! Taksi! Taksi elə bil diksinib dayandı. Çağırdım. Qayıtdı. Oturdum. Sürücü qaranlıqda təəccüblə mənə baxırdı. Mənim üzüm gülürdü. –Fikrimi dəyişdim, – dedim, – sür gedək. –Hara? Mən dedim: –Qızı düşürdüyümüz yerə, – sonra inamla əlavə etdim.– Nişanlımı... –Aa... çox gözəl. Sürücü də gülümsündü. Gülümsündü də sözdü. Lap ağzı getdi qulağının dibinə. Vallah, bu dəqiqə o mənə qardaşımdan əziz idi. Mən ən yaxın bir adam kimi onunla qəlbimdəkiləri bölüşdürmək istəyirdim. –Bilirsən, – dedim, – bir balaca qonaqlıq kimi var. Qızın dostlarıgildə. Mən getmək istəmirdim, işim vardı. Amma
Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|