A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
58 Saçlarının qıvırcıqlarından sallanmış yağış damcıları kiçilmiş, miniatürləşdirilmiş üzüm salxımlarına bənzəyirdi. Saçında, qaşında, kirpiklərində parlayan yağış danələri mirvariyə, inciyə oxşayırdı. Üst-başına səpələnmiş yağış gilələri xırda dağ çiçəklərini andırırdı. Yağış onun saçlarını dağıtmış, yanağını, qaşını, kirpiyini yuyub yalamış və elə bil qara su olub gözünün gilələrinə yığılmışdı. Yağış onu hər budağından narın çiçək, ya da xırda meyvə sallanan ağaca oxşadırdı. Ona yağış da yaraşırdı. Bəli, hər şey dəyişmişdi. O, cavandı, gözəldi, Mənim yaşım ötmüşdü. Bu mütərəddidlik də o zamankı qərarsızlıq deyildi. O vaxt qarşımda yalnız öz biganəliyim, öz laqeydliyim, öz dəruni "soyuğum" dururdu. İndi isə real keçilməz sədlər. Yaş. Adamlar. Rəylər. Əxlaq normaları. Hər şey dəyişmişdi. Lakin bu duyğular mənə tanışdı. Mən onları simfoniyanın sonunda birinci hissəsinin mövzusunu tanıyan kimi tanımışdım. Bu mövzu bütün əsər boyu keçir. Dəyişir, ayrılaşır, özgələşir. Şadlıqdan keçir, kədərdən keçir, dalğınlıqdan keçir. Ancaq axırda onu yenə də tanıyırsan. O dəyişmişdir və dəyişməmişdir. O həm köhnə tanışdır, həm də yeni dost. O, həm ondakıdır, həm indiki. Bəli, hər şey dəyişmişdi. Amma yenə də lap o vaxtkı təki mən istəmirdim, heç istəmirdim ki, taksi gəlib çıxsın. Lakin onda da, indi də taksi gəlib çıxdı. Tindən buruldu. Yanı da dama–dama naxışlı, qabaq şüşəsi də yaşıl işıqlı. –Allo, taksi. Saxladı. İkimiz də dalda əyləşdik. Küçələr parıldayırdı. Lak çəkilmiş qara çəkmə kimi. Küçənin yaş qara aynası üzərində rəngbərəng işıqlar üzürdü. Yaşıl, sarı, qırmızı. Maşınların qabaq faraları küçələri sarı işıqla süpürür, dal faraların qan qırmızısı isə yol boyu ardlarınca sürünürdü. Al lenta təkin. İşıqforlar küçələrə yaşıl yarpaqlar səpmişdi. Göydə kəlağayı buludlar. Bulud yarğanlarından görünən
59 səma. Göz işlədikcə işləyən əngin. Bir də soyuq ay. Gecənin sarı xalı. Yerdə şəhər. Küçələr. Adamlar. Bu taksi. Bu taksidə dördümüz. Sürücü. Nərgiz. Mən. Bir də mənim əcaib məhəbbətim. Yox, bir də mənim yaşım – taksi sayğacının rəqəmləri kimi bir-birini təqib edən illərin sayı. Bir də qiyabi adamlar. Onların nəsihətləri, anlayışları, Bir də mənim kədərim. Bir də onun nə ağıla, nə tərifə, nə də bu maşına sığmayan gözəlliyi. Aşıq demişkən "tamam bir kəndə dəyən" yox, tamam bir şəhərə dəyən gözəlliyi. Bir də onun beynində və qəlbində, arzularında, yaddaşında, qulaqlarında, gözlərinin içində yer eləyib qalmış qarabuğdayı, qonur gözlü bir gənc, ağıllı, kamallı, həm də bir az dəli-dolu gənc. Qəflətən maşınımız dayandı. Elə bil işıqfor yelləncək kimi üstümüzə axdı. Küçə qəndillərində – yol boyu düzülmüş işıqforlarda sarı işıq qırmızıyla əvəz olurdu. Küçə boyu-qırmızı işıq dairələri. Gecənin lalələri. Soyuq, namehriban, isintisiz işıqlar. –Demək eyib olmasın, bu vaxt o tərəflərdə sizin nə işiniz var? Bu sözlərdə, onların deyiliş tərzində cavan bir qızın əmisinə, dayısına, yaxud yaxın ailə dostuna olan bir məhrəmlik duyulurdu. Mən də eyni şıltaq-qəmzəli ədayla cavab verdim: –Hər şeyi deməzlər ki... İşıqfor göz vurdu. Yollar açıldı. Maşın tərpəndi. Mən dedim: –Bəs sizinki nə məclisdi? –Asəfin ad günüdür, – mən bilirdim. – Ata-anasını tovlayıb evdən qaçırtmışıq. İndi ancaq özümüz olacayıq. Mən dedim: –Yəni ancaq cavanlar. Gör indi nə vur–çatdasın olacaq? O, yəqin ki, səsimdəki həsədi sezmədi. Riqqətləndirici bir sadəlövhlüklə təsdiq etdi. –Hə, – sonra əlavə etdi, – gəlin siz də gedək. Bu təklif quru nəzakət deyildi, riyakarlıq da deyildi. Bu
60 təklifdə təmiz körpə sadəliyi vardı. Mən bilirdim ki, bu təklifi mən də bax beləcə, uşaqcasına qəbul etsəm və razılaşsam, getsəm orada cavanların arasında bu aldanış çox tez aşkar olacaqdır. Orada, onların içində mən nə qədər yad görünəcəyəm. Zaman qürbətinə düşmüş qərib. Yaşını azmış biçarə. Onlarla dil tapmaq, özünü cavanlığa, mənə nisbətdə arsızlığa qoymaq, yaşı, çoxdan ötmüşkən şux bir gənc və yaxud kefcil bir gənclik dostu rolunda çıxış etmək fikri isə məndə yalnız ikrah hissi oyadırdı. Lakin bir an, nə az, nə çox, düz bir an məndə dəli bir istək oyandı. Oraya getmək. Məhz Nərgizlə birlikdə getmək və orada bütün istedadımı, bütün həvəsimi, bütün təcrübəmi, məndə nə varsa, məndə nə qalıbsa, məndə nə sönməyibsə, hər şeyi atmaq, onlarla, o parlaq, hazırcavab, şux gənclərlə döş-döşə gəlmək, Nərgizi onlardan almaq, ondardan aparmaq. Bu xülya idi. Lakin bir an, nə az, nə çox, düz bircə an mən bu xülyaya inandım. Məni başa düşün. Mən o gəncləri sevirdim. Onlar ağıllı, sağlam, atəşli, gözəl gənclər idi. Mən onlarla yalnız bircə şey üstündə çarpışmaq istəyirdim. Mən Nərgizi onlardan, oradakı oğlanlardan, qızlardan, Asəfdən, onun tay-tuşlarından, yaşdaşlarından almaqla öz gəncliyimi qaytarmaq istəyirdim, gənclikdə itirdiyim qadını Nərgizdə tapmaq, bu gecikmiş məhəbbətdə təsəlli aramaq istəyirdim. Nərgizin dikdaban çəkmələriylə gənclik fəlsəfəmin amansız laqeydliyini tapdamaq istəyirdim. Bir də 20 yaşında, o vaxt, o gün, saat üçə on beş dəqiqə qalanda qaytarmadığım, qaytarmağa cəhd etmədiyim taksini indi geri döndərmək istəyirdim. Lakin mən bilirdim bu xülyadır və mən bilirdim ki... olan oldu, keçən keçdi. Mən bilirdim getməyəcəm. Aralığa sükut çökmüşdü. Biz susurduq. Sükut yayın bürküsü kimi əziyyət verirdi. Bəlkə məhz bu ağır sükutu pozmaqçün Nərgiz birdən dedi: –Bu axşam televizora baxın ha. –Niyə? Nə var ki?
Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|