347
açmağıma heç ehtiyac qalmır. O özü həvvəslə Seymur
müəllimdən danışır. Rüstəmlə uzun–uzadı telefon söhbətləri
zamanı danışır. Amma Seymurla heç vaxt Rüstəm barəsində
danışmırdı. Ümumiyyətlə, onun telefon həyatı haqqında heç
kəsin təsəvvürü yox idi. Mən bilmirdim sevinim buna, ya
kədərlənim. Bəzən mənə elə gəlirdi ki, onun bu barədə heç
kəslə danışmamasına səbəb tam bir laqeydliyi, biganəliyidir.
Bəzən də əksinə düşünürdüm. Düşünürdüm ki, o bunu ən
titrək, ən əziz, ən sirli bir hiss kimi gizlədir, heç kəsə açmaq
istəmir. Qəribə şey idi – elə bil duyğularım qatmaqarışıq
düşmüşdü. Təsəvvür edin, Seymur kimi mən onu telefon
həyatına qısqanırdım. Gecə telefon söhbətlərində isə məni –
Rüstəmi onun Seymur haqqında uzun–uzadı söhbətləri
əsəbiləşdirirdi.
Bir dəfə ona:
—Gəlin, — dedim, — bir-birimizə "sən" deyək. Axı çoxdan
tanışıq.
–Yaxşı, gəl, – deyə telefondan cavab eşitdim.
–Sağ ol, gecən xeyrə qalsın, – dedim və uşaq kimi sevindim
ki, indi Mədinə mənimlə "sən" deyə, onunla isə "SizU deyə
danışır.
Birdən ağlıma gəldi ki, ilk dəfə özüm haqqında, özümün
ikinci "Məni" haqqında özgə bir şəxs kimi düşünürəm.
–Mənə elə gəlir ki, sən bir balaca ondan kəsirsən?
–Nə bilirsən? – deyə işvəylə cavab verdi, – bəlkə o məndən
bir balaca kəsir.
Mən hirslə dəstəyi asdım. Üç gün ona zəng eləmədim.
İşdə isə o gün həvəslə mırt vururduq. İdarənin köhnə
işçilərindən biri mənə yanaşdı:
–Əbəs yerə özünü yorma, – dedi və gülümsündü, — hələ
heç kəs bizim bu balaca xanımın qəlbini fəth eləyə bilməyib.
Hər üçümüz güldük, Mədinə gedəndən sonra müsahibim
dedi:
348
–Rahibə kimi bir şeydir. Heç kəs onun ürəyinə yol tapa
bilmir. Vəfalı arvad imiş. Əri neçə il bundan qabaq həlak olub.
Öyrəndim ki, əri təyyarəçi imiş, göydə həlak olub.
O gün işdən gec çıxmışdım. Qapıdan çıxanda eşitdim ki,
Mədinə makinada nə isə yazır. Onun uzun nazik barmaqları
vardı və o, makinada yazanda adama elə gəlirdi ki, pianoda
çalır.
Gecə ona zəng elədim.
–Salam.
–Salam. Deməli, sənin özündən çıxmağın da varmış. O gün
niyə dəstəyi çırpdın? Sənin açığına bu gün Seymur məni evə
ötürdü.
–Necə? – deyə mən təəccüblə soruşdum və təəccübümün
səmimiyyətinə inana bilərsiniz.
–Elə, işim çox idi. Gec çıxdım. O da məni ötürdü. Çünki
mərifətli adamdır.
"Daha doğrusu, mərifətsiz, gicin biridir" — deyə düşündüm.
Kül ağlıma, elə gec qalmışdı, mən də vidalaşıb getdim, fikrimə
gəlmədi ki, ötürüm".
Ancaq mən başqa şeyi də anlamışdım. Başa düşmüşdüm ki,
onu ötürmək istəsəm, TyoxU deməz, hətta bəlkə ona xoş gələr.
Bəlkə də acıqla deyirdi, telefonu çırpdığım üçün məni –
Rüstəmi hirsləndirmək üçün deyirdi. – Deməli, o mənə –
telefon tanışına da laqeyd, biganə deyildi. Ancaq bunu necə
biləsən? Bunu bir vaxt bilə biləcəyəmmi? Gümanlar,
fərziyyələr içində çaşıb qalmışdım. Amma bircə şeyi dəqiq
dərk etmişdim və odur ki, gələn səfər o işdən gec çıxanda nə
etmək lazım olduğunu bilirdim.
Biz gediş-gəlişi azalmış, adamları seyrəlmiş küçələrlə
keçirdik və mən ondan soruşdum:
–Bəs işiniz olmayanda axşamlar neyləyirsiz?
–Evdə otururam, – dedi.
–Elə tək-tənha oturursunuz evdə?
–Bəli, nədir ki?.. Oxuyuram, radioya qulaq asıram.
349
Görəsən radio haqqında danışdıqlarını indi də danışacaqmı?
Amma tamam başqa məsələdən söz saldı və mən bununçun ona
minnətdar idim.
–Bu da mənim pəncərəm, – deyə üçüncü mərtəbəni göstərdi.
–Bəlkə pilləkən qaranlıqdır, qoyun sizi yuxarıyacan ötürüm.
–Yox, — dedi.
Amma mən geri çəkilmək istəmirdim,
–Bəlkə məni evinizə dəvət edəsiz?
–Məmnuniyyətlə. Amma indi gecdir, – o, saatına baxdı və
mən hiss elədim ki, əsəbiləşir.
–Gecdir? Siz belə tezdən yatırsınız?
–Yox, amma... – o, narahat idi, söz tapa bilmirdi.
–Yaxşı, indi ki, mənə bir stəkan çay vermək istəmirsiniz,
gəlin bir az da gəzişək, hava alaq.
O dinmədi. Biz bir neçə dəfə onların evlərinin başına
hərləndik. Mən yaman getmək istəyirdim onun evinə. Telefon
söhbətlərindən mənə bu qədər tanış olan bu ala-işıq mənzili,
radionu, yumşaq kürsünü görmək istəyirdim. Bəlkə də o gün
məni evinə dəvət etsəydi, hər şeyi ona deyəcəkdim.
Ancaq dəhliz qapısının qarşısında ayrılarkən o, əlini tələsik
mənə uzatdı.
–Yaxşı, hələlik Seymur müəllim. Çox sağ olun. Gecəniz
xeyrə qalsın.
Gülümsündü, cəld çevrilib qaçdı.
Mən onun addım səslərini dinləyirdim və birdən hər şeyi
başa düşdüm. Başa düşdüm ki, o niyə tələsir, əsəbiləşir, tez-tez
saata baxırdı. O, telefon zənginə gecikməkdən qorxurdu.
Mənim zəngimə.
Bir neçə gündən sonra bizim məsul katib istehsalat
müşavirəsində axmaq bir çıxış elədi. Mən söz aldım və onu
birtəhər elədim. O mənə cavab vermədi və birdən mənim
yazığım gəldi bu kişiyə. Neçə ildir qəzetdə işləyir, yəqin hələ
heç kəs onunla bu tonda danışmayıb. Özü də adam içində.
350
Müşavirədən sonra mən özümü narahat hiss elədim, əvvəla
ona görə ki, tamamilə haqlı deyildim, ikincisi ona görə ki,
Firuzun məsləhətlərini xatırladım, üçüncüsü də ona görə ki, bu
işdən də getmək istəmirdim. Axı Mədinə burda işləyirdi. Nə isə
məsul katibin otağına getdim, üzrxahlıq elədim.
Gecə Mədinəyə zəng eləyəndə bilirdim nədən danışacaq.
—Bilirsən, Rüstəm, – onun səsində bir canlanma, həvəs
vardı, – bizim Seymur bilirsən neçə mərd adamdır. Bu gün mən
olmamışam, amma hamı danışır ki, müşavirədə durub məsul
katibi birtəhər eləyib. Yaş yuyub, quru sərib. Ağzından çıxanı
deyib. Bilirsən, hamı bundan danışır. Axı hələ indiyə kimi
onun bir sözünü iki eləyən olmayıb. Özü də bu qədər adamın
içində kişini biabır eləyəsən.
—Bilirəm, – dedim, – bu tipdə adamları mən yaxşı
tanıyıram. İclaslarda alovlu nitqlər deyirlər, adamların içində
basıb – kəsirlər, amma sonra təklikdə gedib üzr istəyirlər.
Yəqin sənin Seymurun da iclasdan çıxıb gedib o kişinin yanına,
şahidsiz-zadsız yıxılıb ayağına, başlayıb yalvarmağa.
O, kədərli səslə:
—Axı belə niyə danışırsan? — dedi. — Niyə sən onu
sevmirsən?
—Ona görə ki, sən onu sevirsən. Mən də səni sevirəm.
–Çox gözəl. Hamımız bir-birimizi sevək də.
—Əlbəttə, sən zarafat elə. Bəla ondadır ki, onunla sən
görüşürsən, üzbəüz danışırsan, kinoya gedirsən.
—Kinoya? Nə bilirsən ki, onunla kinoya gedirəm.
—Niyə də getməyəsən?
O güldü. Görünür bu fikir ona xoş idi.
—Mənimlə isə ancaq telefonla əlaqə saxlayırsan.
—Axı biz səninlə danışmışdıq.
–Sən mənim haqqımda ona bir şey demisən?
–Nə danışırsan? Mən bu barədə heç kimə, heç vaxt bir
kəlmə də deməyəcəyəm. Mənimçün bu, necə deyim, – o bir an
susdu, söz axtardı, – müqəddəs bir şeydir.
Dostları ilə paylaş: |