A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
89 –Bilirəm - deyirəm - Mələk xala, bilirəm. Məni bağışla. Sərxoşam. Amma sabah ayıq olacam. Mən dəstəyi asıram. Yenidən Aydınla oturub içirik. Axı hələ səhərə çox var. Hərdən bir Rüxsarə xanım qapını açıb məzəmmətlə başını yelləyir.
Bakı 90
HEKAYƏ
Axşam! Vüsal onu qəfilcən duydu. Nizami muzeyinin yanında 3 nömrəli trolleybusu gözləyəndə şəhərə hələ durğun və bürkü bir gündüz hakim idi. Trolleybusun içində – nəfəsi od püskürən adamların basa– basında – isti daha artıq əziyyət verirdi. Üç dayanacaq arasındakı yol Vüsala sonsuz və yorucu bir səfər kimi görünürdü. Neft meydanında – Dəniz bağının yanında trolleybusdan düşəndə Vüsala elə gəldi ki, o Gündüzdən Axşama səyahət eləmişdir; tünlük, havası ağır trolleybusdan sonra daha saf və geniş görünən Neft meydanının açıqlığındanmı, yoxsa yapalaq kölgəli ağacların günəşdən gizlətdiyi dəniz bağının yaxınlığındanmı Vüsal birdən–birə bütün günü bədəninə yaş paltar kimi yapışan çiriş–istinin xoş bir axşamla əvəzləndiyini duydu.
Axşam dənizdən gəlirdi… O, bütün günü narın ləpələrin arasında yırğalanmış, nazlanmış, uymuşdu. İndi isə nəhəng yanar kos kimi bütün fəza boyu hərlənib dənizə dığarlanan odlu günəş onu ürküdüb oyatmış, axşam salxım-salxım dəniz yellərinin qanadlarında şəhərə uçurdu. Gündüz cəhənnəm hərarətində çabalayan qızdırmalı şəhər susuzluqdan dodaqları cadar–cadar olmuş adam bulağa döşənən kimi Axşamı içirdi. Axşam şəhəri aram və əzəmətlə öz himayəsinə alırdı. Onun rəngi, təravəti istidən cana gəlmiş adamları sakitləşdirir, tərlərini soyudur, xəfif meh onların saçlarını ana barmaqları kimi mehriban sığallayır, üzlərini, əllərini tükənməz bir nəvazişlə oxşayırdı. Bəlkə heç kim yayda, illah da iyulun cırcıramasında qızmar
91 günəşi dənizə atıb batıran, harın gündüzlərin yanğınına buzlu su təkin sərinlik çiləyən axşamların ləzzətini bakılılar qədər çəkmir.
Adamlar evlərindən, idarələrindən, məktəblərindən bulaq- bulaq axışaraq küçələrin insan selinə qovuşur, dolu, rəngarəng, gurultulu bir çay kimi Dənizə, Axşama, Sərinliyə tərəf axırdılar. Vüsal işdən çıxmışdı. Evlərinə tələsirdi. O, Azərneft binasının yanından burulub yaşadıqları evə tərəf addımladıqca sol yanda qalan dəniz bağının kölgələri Vüsalı cəzb edir, sərin yellərlə pıç–pıç pıçıldaşan, xısın–xısın danışan ağaclar elə bil onu bu kölgəliklərin altında bir qədər dincəlməyə, təmiz hava udmağa çağırır. Amma Vüsal indi dəniz bağına tərəf dönmür. O bura axşam tərəfi ailəsiylə birlikdə gələcək. Həmişə olduğu kimi bu axşam da onlar ta gecəyə qədər bu bağda gəzəcək, dənizin saf havasıyla nəfəs alacaqlar. Vüsal. Arvadı Pərişan. Bir də balaca qızları Xəyal. Vüsalla Pərişan balaca Xəyalın əllərindən tutacaqlar. Yumşaq, tumbul əllərindən. Yəqin ki,Xəyal yenə də həmişəki təki dondurma istəyəcəkdir. –Ata, mənə dondurma al. Sən allah ata. Mənim yaxşı atam, mənim göyçək atam, mənim gözəl atam. Köpəyin qızı elə qurd dillidir ki. Bəlkə də onlar kinoya gedəcəklər. Görəsən bu axşam "Bahar"da nə gedir. Seans yəqin ki 8.30–dadır. Hava qaralanda. Vüsal dayandı. O, maşın axınının qurtarmasını gözləyirdi. İşıq göstərəndə yaşıl rəng sarıyla, o da qırmızıyla əvəz olundu. Axın dayandı. Vüsalgilin evlərinin tinində sıx, zil qara, topa bığlı Musa kişi çiçək satırdı. Musa bir dəstə Pərişanın sevdiyi çiçəklərdən, bir dəstə balaca Xəyalın çiçəklərindən, bir dəstə də özünün xoşladığı çiçəklərdən aldı. Bu ailədə hərənin öz sevimli çiçəyi vardı.
92 Onların balaca eyvanında gül-çiçək əlindən tərpənmək olmurdu. …8 il bundan əvvəl soyuq bir mart axşamı Vüsal Pərişanla ilk dəfə görüşə gələndə üç tər bənövşə gətirmişdi. Vüsalın etirafına ehtiyac qalmamışdı. Bənövşələr onun yerinə hər şeyi Pərişana dedilər. Soyuq martın ilk günlərində bir gəncin bir qıza bağışladığı ilk bahar müjdəçiləri – tər bənövşələr, toy ya da matəm çiçəkləri təkin heç bir izah tələb etmirdilər; onlar özləri izah idilər. Sonra Vüsal Pərişanı öpdü, sonralar onlar evləndilər və Vüsal tez–tez nişanlısına, arvadına cürbəcür çiçəklər, güllər gətirirdi. Hər çiçək onlar üçün bir xatirə, bir tarix idi. Elə tarix ki, o yalnız ikicə nəfərə aiddir və onu heç kəsə nə izah etmək olar, nə də onu heç kəslə bölüşmək olar. Elə çiçəklər də vardı ki, onlar yalnız Vüsalçün əziz idi, Pərişançün yox. Nədənsə Vüsal zanbağı bütün çiçəklərdən artıq sevirdi. Çiçəklərdən başqa hər şeydə onların zövqləri, fikirləri, istəkləri bir-birinə uyğun idi. Vüsal şalvarının balaca cibciyindən açarı çıxarıb qapını açdı.
Qapı layları marçıltıyla öpüşüb ayrıldılar. Bu səs nə qədər tanış idi. Həmçinin yarım qaranlıq dəhliz. Bu dəhlizdəki mixəyi asqılıq. Onun sınıq güzgüsü. Asqılıqdan asılmış yaşıl alınlıq. Onu Xəyal başına örtərdi. Qara şərf. Pərişanın şərfi. İndi asqılığın bu iki sakininin yanına üçüncü əlavə olunacaqdı. Vüsalın həsir şlyapası. Qışda həmin bu asqılıqda axşamlar yan- yana üç palto asılardı. Göy, mavi, qırmızı. Vüsal, Pərişan, Xəyal. Yayda asqılıq çılpaq olurdu. Yalnız bir alınlıq, bir şarf, bir şlyapa. Vüsal bu saat balaca Xəyalın "Atam gəldi, atam gəldi" – deyə çığıraraq ona tərəf qaçacağını bilirdi. Amma onu heç kəs qarşılamadı. O asqılığa baxdı. Asqılıq lüt-anadangəlmə idi. Vüsal otağa keçdi. Pərişanla Xəyal evdə yox idilər. O təəccübləndi. Onun işdən gəldiyi vaxt idi. Nahar vaxtı… Birdən yadına düşdü. Axı bu gün Xəyalın rəfiqəsinin ad
Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|