A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
100 dedim və yazını göstərdim: "üç dəqiqədən artıq danışmaq qadağandır". Qızlar başlarını yellədilər və işarəylə "bu saat, bu saat qurtardıq" – deyə izah edirlər. Sonra yenidən şaqqıldamağa başladılar. Əslinə qalsa mən istəyirdim ki, onlar elə hey danışsınlar, danışsınlar ki, telefon azad olmasın. Lakin onlar telefonun dəstəyini asdılar və gülə-gülə çıxdılar. Qızların birinin uzun hörükləri vardı. O birisinin çənəsinin üstündə balaca xalı vardı. Xallı qız dedi: "Bağışlayın" onlar mənə baxanda xoş bir təbəssümlə gülümsündülər. Bu təbəssüm mənə aid deyildi. Kiməsə, başqasına aid olan bir gülüşün hələ üzlərindən silinib atılmamış qalıqları idi. Mən budkaya keçdim və əlimi ciblərimə salıb çoxlu xırda pul çıxartdım. Mən istəyirdim ki, bu pulların içində 15 köpüklük olmasın. Ovcumun içindəki pullara baxdım. 20 köpük, 10 köpük, 5 köpük… Üç dənə də 15 köpük vardı. Biri bir qədər əyilmişdi, avtomata yaramazdı. İkisi düz idi. Hardansa yadıma düşdü: Tbiri əyri, biri düz". Mən üç şahılığı telefonun yarağına saldım. Dəstəyi götürdüm. Səs gəldi: "Duuuu…" Mən üç nömrəsini çəkdim. Sonra 2. Sonra 5… Aparat qeyri–müəyyən bir sükuta qərq oldu. Başıma qəribə axmaq fikirlər gəlirdi. "Görəsən məhkəmə salonunda hökm oxunma ərəfəsində də belə qeyri-müəyyən bir sükut olurmu?" Mən bilirdim ki, indi O çəksəm və sonra da bir nömrəni çəksəm telefondan səslər eşidiləcəkdir. Əvvəl: "Duuuu… Pauza. Duuuu… Pauza. Duuuuu…" Sonra bir çıqqıltı. Elə bil tum çırtlayırlar. Sonra da bir səs. Həyatda mənə hər şeydən əziz olan bir səs: "Bəli". Görəsən o yenə də "Bəlimi" deyir? Yoxsa "allo". Bəlkə də "dinləyirəm". Ya da başqa bir söz. Kim bilir? Mən telefonu asdım. Üç şahılıq telefonun cibciyinə düşdü. Mən onu götürdüm. Şalvar cibimə qoydum və evimizə qayıtdım. Kağızları vərəqləyib yazdığım axırıncı cümləni oxudum: "Şəfqət dolu gözlər. Təəssüf dolu gözlər. Məlul gözlər…"
101 Mən yazmağa başladım: "Birdən Vüsal hiss elədi ki, heç bir vaxt Dənizəni unuda bilməyəcəkdir. Başa düşdü ki, o qadını hələ də sevir və sonacan sevəcəkdir. Başa düşdü ki, bütün bu şeylərlə – bu ahənglə, bu dinclik, sakitliklə – nə qədər özünü aldatsa da onun qəlbində bir yara qövr eləməkdədir və bu yara da nə Pərişanın nəvazişləriylə, nə də balaca Xəyalın şirin ləhcəsiylə sağalan deyil. Bu yaranın sağalması Dənizə gələnə qalıb. Ya da Vüsal Dənizənin yanına gedənə. Vüsal bilirdi ki, getsə məxfi getməyəcək. Getsə açıq-aşkar gedəcək. Onda ailəsindən keçməliydi. Ailə! Bu mücərrəd məvhum deyildi. Bu Pərişanın doluxsunmuş gözləriydi… Pərişan… Dənizə… məhəbbəti daşdan-daşa dəyəndən sonra Təsəllisiylə, Nəvazişiylə, Mehriylə, Şəfqətiylə ona sığnaq olmuş Pərişan… Bir də balaca Xəyal…Qurd dilli, qıvırcıq saçlı Xəyal… Ciyər parası… Bu ayrılmaz üçlük dağılmalı, ailə əbədi pozulmalı idi… Bütün məsuliyyət ancaq və ancaq Vüsalın üstünə düşürdü. O qərar verməli idi. Bir tərəfdən Dənizə… Yuxularının bayramı… Sevdiyi insan… hamıdan, hər şeydən artıq sevdiyi qadın… O biri tərəfdən borc… məsuliyyət… və bu sözlərin dalında duran bir cüt doluxsunmuş göz… qıvrıcaq saçlar… gülüşü qarət olunmuş uşaq dodaqları. Bəlkə adamlar elə ona görə tam xoşbəxt ola bilmirlər ki, həmişə kiminsə ya nəyinsə qarşısında məsuliyyət duyurlar, borclarını ödəməyə çalışırlar. Elə bir insan həyata haradasa, başqa bir dünyada düşdüyü borclarını qaytarmaqçün, heç bir zaman boyundan atılmayacaq, əbədi və əzəli bir məsuliyyət duymaqçün gəlirlər. Elə bil, bu həyatda hər şeydən, hər şeydən, hətta insanın bəxtiyarlığından belə yüksəkdir. Əlbəttə, hamı bunu inkaredilməz bir həqiqət sayır. Hamı bir ağızdan deyir: "Özün haqqında düşünmə"… Elə bil mən əvvəl də yaşamışam və o biri həyatda öz xoşbəxtliyimi artıqlamasıyla almışam, bu həyatda vəzifəm isə başqasının qeydinə qalmaqdır. Ya da elə bil bu həyatda elədiyim yaxşılıqların,fədakarlıqların əvəzi
102 haçansa, gələcəkdə, başqa bir aləmdə mənə qaytarılacaqdır. "Özün haqqında düşünmə"… Əlbəttə, dünyanın dərdləri haqqında düşün, ailən haqqında düşün. Yaxşı mən təqsirkarammı ki, ömrümün baharı, ən gözəl dəqiqələri Dənizəylə keçirdiklərimdir. Bəli, mən unuda bilmərəm ki, arvadım var, qızım var. Lakin axı mən o anları da unuda bilmərəm. Dənizə… Göz işlədikcə işləyən əngin. Sahilin yumşaq qumları, sahili oxşayan qıvırcıq dalğalar. Dənizənin ipək saçları. Dənizin dən düşmüş köpüklənən qıvrım dalğaları… əlbəttə, bu mənzərələr heç kəsin ürəyində heç bir teli tərpətməz… Lakin onlar mənim qəlbimin ən incə musiqisidir. Axı siz yalnız sözləri görürsünüz. Mən rəngləri, işığı, kölgələri, balıqqulaqlarını, dənizin köynəyində ağ düymə kimi ağaran yelkənli qayıqları… Dənizin, sahilin, Dənizənin saçlarının qarışıq qoxusunu duyuram. Bəlkə də bu xırda hisslərdir. Ama mən Dənizəylə olanda özümü xoşbəxt sayıram. Mən ən adi bir insanam və ən adi insani səadətə mənim də haqqım vardır. Deməli belə. Mən mütləq Dənizənin yanına getməliyəm… Deməli, bütün məsələlər həll olundu. Yaxşı, bəs Pərişan? Pərişan. Nə olsun? Mən ki, onu sevmirəm: özümü də, onu da aldatmağın nə mənası var? Həqiqət bir dəfəlik aşkar olsa onunçün də, mənimçün də daha yaxşı olmazmı? Acı həqiqət şirin yalandan yaxşı deyilmi? Yaxşı bəs balaca Xəyal? Mən qələmi bir kənara qoyub otağımda var-gəl etməyə başladım. Mən qəhrəmanımın qarşısına çıxan axırıncı suala tutarlı cavab axtarırdım. Yataq otağından Solmazın səsi gəldi: –Ata bura gəl. Mən onun yanına keçdim. –Qurtardın? –Nəyi? –Hekayəni də. Gəzişirsən mən elə bildim qurtarmısan. Mən gülümsündüm. Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|