A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
96 unuda bilmədiyi Dənizə. Bir qadın ki, saçları şəlalə təkin çiyninin astanalarından tökülür. Bir qadın ki, güləndə, gülüb sakitləşəndə bütün üzü sakitləşir, amma gülüşü hələ xəyali vaxt gözlərinin içində əriyir, bu gülüş gözlərinə qarışaraq, gözləri daha da mülayim edir. Bir qadın ki, gözləri iki zil qara gilədir – gecədən dammış kimi.
Şəfqət dolu gözlər. Təəssüf dolu gözlər. Təsəllili gözlər. Məlul gözlər… Sənin gözlərin kimi Qərənfilim. Gülüşü gülüşün kimi gözlərinin içində əriyir. Saçların saçların təkin çiyninə axır. Saçlarından saçlarının ətri gəlir. Səsi də səsi kimidir, Qərənfil. Qapımın zəngi çalındı. Mən qələmi kənara qoydum. Radionu söndürdüm və qapıya getdim. Gələn Sürəyya və balaca Solmaz idi. Solmaz boynuma atılıb çığırdı: –Atam gəlib, atam gəlib! Mən onun üzündən öpdüm. –Şeytan bəs hardaydın? Sürəyya dedi: –Bıy İlyas yadından çıxıb. Axı sənə demişdim. Bu gün Solmazın rəfiqəsinin ad günüdür. Ora getmişdik. Asqılıq bəzəndi. Sürəyyanın yaşıl sumkası, balaca Solmazın yun jaketi mənim həsir şlyapamın qonşusu oldular. –Yoldaşına nə aparmışdın Solmaz? –Kukla aldıq. "Ana" deyən kukladan. O ağzını büzüb kukla kimi zırıldadı. –Bəs "ata" demir? –Yox – deyə o şıltaq-şıltaq güldü – "Ata" mən deyirəm. O yenə kukla sayağı zırıldadı. Amma "ana" yox, "ata" deyə. Mən Solmazın yanağından çimdiklədim. –Oy – deyə o ədayla çığırdı.
97 Mən onu bərk-bərk öpdüm. Sürəyyə dedi: –Nahar eləmisən hə? –Yox sizi gözlədim. Biz otağa keçdik. –Çoxdan gəlmisən? –Yarım saat olar. –Bəs neyləyirdin? –Heç bir balaca hekayə var onu başlamışdım. –Hə. Solmazla mən masanın arxasında oturduq. Sürəyyə ev paltarını geyindi. Lopa-lopa sarı güllü xalat… O mətbəxə keçib bir azdan bizə xörək gətirdi. Bozbaşın noxudu çox idi. Biz üçümüz də noxudu çox olanda xoşlayırıq. Mən dedim: –Dadlı bozbaşdır. Solmaz dedi: –Ana bu gün niyə belə dadlıdır? Sürəyya dedi: –Hekayən nə haqqındadır? Mən dedim: –Qəhrəmanım neft mühəndisidir. Bir də onun arvadı, həkim. Uşaq həkimi. Solmaz dedi: –Mənim anam kimi. Mənim anam da uşaq həkimidir. Sürəyya mənə baxdı. Mən dedim: –Yox. Anan qadın həkimidir. Solmaz təslim olmaq istəmirdi. –Yox, yox. Mən bilirəm. Bütün uşaqlar anam işləyən xəstəxanada olur. Anam lap-lap balaca uşaqların həkimidir. Qadın həkimiylə uşaq həkiminin arasındakı fərqi balaca Solmaza başa salmaq çox mürəkkəb məsələ idi. Mən hekayəmin qəhrəmanının peşəsini dəyişəcəyimi qərara aldım
98 və söhbəti dəyişmək məqsədilə dedim: –Hekayədə bir balaca şeytan qız da olacaq. Özü də lap sənin kimi höcət. Solmaz sevinclə attanıb düşdü. Xörək masanın üstünə dağıldı. Sürəyya məzəmmətlə dedi: –Ay qız bir sakit çörəyini ye, sonra danış də. O masanın üstünü silməyə başladı. Solmaz əl çəkmirdi: –Ata o qızın adı nədir, hə, adı nədir? Mən dedim: –Vallah yadımdan çıxıb. Qoy kağızlarıma baxım. Mən yazı masama yanaşdım. –Əşi otur çörəyini ye, sonra baxarsan. –Bu saat, gəlirəm. Adı… Amma Vüsal… seans… arvadı… Xəyal, hə, adı Xəyaldır. Mən yerimə qayıtdım. Solmaz dedi: –Bıy sən bir teatr yazmışdın e, yadındadır orada da qızın adı Xəyaldır. Yadında hə? Mən təəccüləndim. –Qızda yaddaşa bax e. Sürəyya dedi: –İdarədə nə var, nə yox? Deyirlər bu gün sizin qəzetdə maraqlı bir felyeton çıxıb. –Taksilər haqqında. Onu deyirsən? –Hə taksilər haqında. –Hə. Sizin işdə nə var, nə yox? –Bir elə şey yoxdur. Bu gün bir arvadı lap ölümdən qurtardıq. Nəfəsi kəsilmişdi. –Halı indi necədir? –İndi pis deyil. Böhran keçdi. Biz yeyib qurtardıq və hərəmiz öz boşqabımızı mətbəxə apardıq. Sürəyya dedi:
99 –İndi də çay içək. Solmaz ağlamsındı. –Mən çay istəmirəm. Dondurma istəyirəm. Mən dedim: –Mən də bayaq içdim. İstəmirəm. Sürəyya sən çayını iç. Sonra çıxaq bir az gəzək. Sürəyya dedi: –İlyas, bu gün sən bizsiz çıx. Solmazla mən yaman yorulmuşuq. Bir az dincələk. –Yaxşı. Mən həsir papağımı qoyub küçəyə çıxdım. Dəniz bağına girdim. Bağ adamla dolu idi. Bağın otrasında təzə düzəldilmiş fəvvarələr rəngbərəng və çox incə idilər. Külək onları sındırmaq, yıxmaq istəyirdi, amma yalnız əyə bilirdi. Sonra mən bağdan çıxdım və uzun zaman şəhəri dolaşdım. Bir də əlimi cibimə atıb "Kazbek" qutusunu açanda gördüm ki, axırıncı papiros qalıb. Evdən çıxanda qutunun yarısı doluydu. Nəhayət mən qərara gəldim. Nizami küçəsindən burulub "Bahar" meydanına çıxdım. Mən telefon avtomat butkasına yanaşdım. İçəridə iki qız danışırdı. Qızlar bərkdən şaqqıldayıb gülürdülər. Eynəkli bir kişi budkaya yanaşdı. Əvvəl içəridəki qızlara, sonra mənə baxdı və təəccüb içində çıxıb getdi. Küçənin o biri tərəfindəki boş telefon butkasına girdi. Trolleybus gəlib dayanacağında durdu. Qarşı tərəfdən adamlar düşməyə başladı. Qadınlardan biri büdrədi. Kişi onun qolundan tutub kömək elədi. Trolleybusun dal qapısı açıldı. Adamlar növbəylə minməyə başladı. Uzaqdan radio səsi gəlirdi. Qarayevin "Leyli Məcnun" əsərinin axırı eşidilirdi. Sonra son xəbərlər verməyə başladılar. Ayrı–ayrı sözləri seçmək olurdu. "Buzovnaneft… Fərhad Məmmədov… İllik plan…" Mən qol saatıma baxdım. Saat 9-a beş dəqiqə işləyirdi. Budkanın pəncərəsini döydüm. "Beş dəqiqədir danışırsınız" – Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|