A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- DAĞINIQ VƏRƏQLƏR
- Musiqi qurtardı.
- Dahi sənətkar
- Sol çiynimdən bir az aşağı
- Xoşbəxtlik və Bədbəxtlik
128 Burada yazı qurtarırdı. Qəzənfər də qurtarırdı. Doğrudur, bir də başdan qulaq asmaq olardı. Amma neçə kərə qulaq assan da, Qəzənfər bir kəlmə də artıq söz deməyəcəkdi. Lakin bu, Həmidə xalanı qüssələndirmirdi. Əksinə, onun qəmi–dərdi uçub getmişdi, qəlbinə sonsuz bir şəfqət, bir mülayimlik çökmüşdü. O təsəllisini tapmışdı, elə bil kimsə Həmidə xalaya onun həyatının mənasını açmışdı. Həmidə xalanın ürəyində xoş bir hiss vardı. O, mizin üstünü yığışdırmadı. "Qoy dursun. Uşaqlar da gəlib görsün", – deyə düşündü. Sonra kedib balaca Vaqifin yanına girdi, onun şəvə kimi qara saçlarını sığallayıb alnından öpdü və şirin, rahat, arxayın bir yuxuya getdi.
129
DAĞINIQ VƏRƏQLƏR
Salonda işıq yanır. Böyük, ağ yaraşıqlı qəndillər nə çıl- çıraqlıdır!… Salon doludur. Adamlar necə də bəzəkli, necə də gözəldirlər!. Adamlar söhbət edirlər. Sözlər nə mənalı, cümlələr necə dolğun, ifadələr, gözəl, hisslər yüksəkdir!… Salon böyükdür. Onun havası təmiz, xoşdur… Salonda kişilər var. Onlar sağlam, ağıllı, yaraşıqlı, qeyrətli, qoçaq, təmizdirlər… Salonda arvadlar var. Onlar həzin, qəşəng, şairanə, zərif, incə, məlahətli, mehribandırlar… Salonda bir nəfər qadın da var. O bütün qadınların hamısından gözəl, şairanə, ağıllı, şəfqətli, pak, nəcib, həssasdır. O, mənim sevgilimdir… Salonda mən də varam. Gözələm. Ağıllıyam. Adiləm. Bacarıqlıyam. Qoçağam. Güclüyəm. Darıxmıram. Kədərlənmirəm. Qüssələnmirəm. İstedadlıyam. Dünyaya insanlara yeni söz deməkçün gəlmişəm. Demişəm. Deyirəm. Deyəcəm. Bütün dünya mənə pərəstiş edəcəkdir. Keçmişim ləkəsiz, indim xoş, gələcəyim parlaq. Dünyanın ən gözəl qadınını, qadınların ən yaraşıqlısını sevirəm. O da məni… Musiqi qurtardı. Salonda işıq yanır. Hisli, yöndəmsiz qəndillər tutqundurlar. Salon doludur. Adamlar zövqsüz geyinmiş, çirkin, keçəl, cılız…
Sözlər mənasız, cümlələr boş, ifadələr çeynənmiş, hisslər iyrənc…
Salon böyükdür. Havası ağır, bürkü. Salonda kişilər var. Onlar zəif, axmaq, idbar, qeyrətsiz, 130 qorxaq, çirkab içində… Salonda arvadlar var. Arvadlar – kobud, yaraşıqsız, qaba, çirkli, səliqəsiz, itməcaz… Salonda bir nəfər qadın da var. O, gözəldir, şairanədir, ağıllıdır, pakdır, nəcibdir, məlahətlidir, həssasdır. Amma o mənim heç nəyim deyil. Salonda mən də varam. Çolaq, çopur, ağılsız, zalım, aciz, qorxaq. Darıxıram, kədərliyəm, qüssəliyəm. İstedadsızam. Heç kimə heç nə demək istəmirəm. Desəm nə olsun? Təzə bir şey deyə bilməyəcəm. Köhnələri təkrar eləyən onsuz da çoxdur. Keçmişim qara, indim boş, gələcəyim sönük. Heç nə gözləmirəm. Heç nə məni gözləmir. Heç kəsi sevmirəm. Heç kəs də məni sevmir.
Nadanlar, avamlar, cahillər, köhnəpərəstlər, anlamazlar, paxıllar, xainlər sağlığında onu daşqalaq edib öldürdülər. Amma o öləndən sonra həmin bu daşlardan heykəl yapdılar.
Şəhərimizi gəzən nabələd adam hər vitrində, hər kitab mağazasında, hər plakatda eyni bir müəllifin adını görüb soruşdu: –Bu ad nə məşhurdur. Görünür bu sizin ən böyük yazıçınızdır. Ona cavab verdilər: –Yox, böyük yazıçımız başqasıdır. Onun heç yerdə kitabı qalmamışdır. Hamısını alıb qurtarmışlar.
Televizorda qadınların işıqlı həyata çıxması uğrunda mübarizə aparanlar haqqında veriliş verirlərdi. Ekranda mübariz qadınlardan birinin şəklini göstərəndə bu qadının 131 uşaqları analarının yanına qaçdılar: –Ana səni göstərirlər. Onlar ekranda göstərilənləri analarına danışırdılar. Çünki anası heç bir şey görmürdü. Sürgündə onun gözləri kor olmuşdu.
Deyirlər onda dan ulduzunun kədəri varmış. Səhəri insanlara o xəbər verirmiş, amma özünə bir dəfə də olsun səhəri görmək nəsib olmayıbmış. Deyirlər onda günəşin kədəri varmış. Hamını isidirmiş, amma özü yalqızmış. Çünki hamı onun istisindən əriməyə qorxaraq yaxın durmurmuş.
–Ürəyin daşdır sənin. –Hə. Çaxmaq daşı. *** Mən öləndə həkim deyəcək: –Ürəyi dayandı. Bu yeganə insanın ürəyim haqqında dediyi yeganə doğru söz olacaqdır.
Küçədə bir oğlan çoxdan bəri itirdiyi, sevdiyi qıza rast gəlib bu vüsaldan karıxdı, özünü itirdi. Onun dili–dodağı əsdi. İllərdən bəri hazırladığı sözlərdən birini də yadına sala bilmirdi. Hədsiz bir sevinc, hüdudsuz bir nəvazişlə yalnız bir bunu deyə bildi: –Aman allah! Mən kimi görürəm. Oğlan kor idi. 132 Təcrübə
–Qoyun gedim ora. Qoyun gedim ora. –Yox. –Axı niyə? Axı niyə? –Mən ordan gəlirəm. Ora gedib gələndən sonra həyatda sənin heç bir istəyin qalmayacaqdır.
Küçədə gedən tramvay birdən dayandı. Zınqırovların zəhlətökən səsi kəsildi. Adamların danışıqlarından xış-xış xışıldayan küçə buz kimi dondu, hərəkətsizləşdi, susdu. Adamların basa-bası kənara çəkildi. Pəncərələrin işığı söndü. Divardakı şəkillər dumanlandı. Sifətlər yekrəngləşib seçilməz boz bir kütləyə çevrildilər. Danışıqlar qurtardı. Boşboğaz natiqin səsi eşidilməz oldu. Hər şey susdu, dayandı, qurtardı, kəsdi. Adamların içində səni görmüşdüm .
Mən dünyanın ən bəxbəxt adamıydım. Mən dünyanın ən xoşbəxt adamı oldum. Çünki bir gün qapım açıldı. Yarım gəldi. Səsim titrəyə- titrəyə: –Bu gün getmə – dedim. –Yaxşı – dedi. Bir gün qaldı. Beş gün qaldı. On gün qaldı. Bir il qaldı. On il qaldı. Yüz il qaldı. Min ildir ki, mənimlədir. Dünən getdi. Mən dünyanın ən xoşbəxt adamı oldum. Mən dünyanın ən bədbəxt adamıyam. Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|