A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
124 –Qızım, sən də çıx get evinizə. Mədəniyyətimizin nailiyyətlərindən sabah danışarsan. Nə olacaq? Nailiyyətlər qaçmayacaq ki? –Rəssamlıq sahəsində də bir çox görkəmli əsərlər yaranmışdır. –Hələ on ikiyə iyirmi dəqiqə var. Maşına minsən çatarsan. Get dostlarının, yoldaşlarının yanına. Yəqin səni də gözləyənlər var. Axı, cavansan, gözəlsən. Yəqin nişanlın var. Sənsiz darıxır. Axı o da belə gecədə səninlə bir yerdə olmaq istəyir. Elə deyil, qızım, hə? –Fazilovun çobanlara həsr etdiyi tablosu orijinal və təbiidir. –Neynək, qızım. Qoy təbii olsun, amma sən get, bilirsən, deyiklin necə sevinər. Yaxşı qız, bilirəm özünün də ürəyin tələsir. Bütün Bakı sənə baxsa da, sən özün bircə nəfərin yanında olmaq istəyərdin, eləmi? – Yeni kino–filmlər sırasında... –Elədir, qızım, qulluqdur, bilirəm qoyub gedə bilməzsən. Amma bu gecə heç insafdır ki... Birdən Həmidə xalanın ağlına gəldi ki, bu qızın "kompaniyası" yəqin ki, söz qoyublar yeni ili Moskva vaxtı ilə qarşılasınlar. Həmidə xala təsəvvürünə gətirdi ki, qızın nişanlısı indi bir maşın tutub yuxarı televiziya studiyasına gedəcək, veriliş qurtaranda istəklisini götürüb birbaş məclisə gətirəcəkdir. Qız heç paltarını da dəyişə bilməyəcəkdir. O həmin bu paltarda, Həmidə xalanın gördüyü paltarda, nişanlısı ilə, dostları ilə bir yerdə şadlıq, şənlik içində yeni ili qarşılayacaqdır. Lakin Həmidə xala artıq onu bu halda görməyəcək. Necə şadlandığını, adi həyatda necə davrandığını, necə danışdığını bilməyəcəkdir... Həmidə xala daha qızı düşünmürdü. İndi o, radio diktorlarını düşünürdü. Amma bəlkə indi radioda da heç kəs yoxdur, ancaq yazılı lentləri buraxırlar. O, bunu bilmirdi. Həmidə xala yenidən düşünməyə başladı: görəsən bu yeni il gecəsi daha kimlər evdə deyillər? Məlumat bürosunun işçiləri.
125 Həmidə xala telefona yanaşdı və 09 yığdı. Uzun zaman düşə bilmədi. 09 məşğul idi. Təkrar yığdı. Qadın səsi eşidildi: – Məlumat bürosu sizi dinləyir. –Salam, qızım. – Hara?
– Deyirəm, salam, qızım. Qadın təəccüblə dedi: –Əleyküm-salam. –Sizin yeni ilinizi təbrik edirəm. Qadın daha artıq təəccüblə dedi: –Çox sağ olun. Danışan kimdir? –Heç, bir nəfər... Bilirsinizmi, mən sizdən soruşmaq istəyirdim, necəsiniz, bu axşam... –Axı, kimdir? – deyə qadın yenidən səbirsizliklə soruşdu. –Heç, bir nəfər, siz tanımırsınız... Qadın hirslə: –Telefonu məşğul eləməyin, – dedi və əlavə etdi: – hələ yeni il gəlməyib, indidən içib sərxoş olublar, – və telefonu asdı. Həmidə xalanı gülmək tutdu. O, dəstəyi asdı və öz yerinə qayıtdı. Televizordakı qız qeyb olmuşdu. Verilişlər qurtarmışdı. Bakı vaxtı ilə artıq yeni il idi. Həmidə xala televizordakı qızın yox olmasına bir qədər heyfsiləndi. İndi o, otaqda lap tək qalmışdı. Telefonun zəngi çalındı. Danışan Rüstəm idi. –Ana? –Hə.
–Yeni ilin mübarək olsun. –Səninlə belə, can bala! –Kimnən belə danışırdın? Bayaqdan zəng eləyirəm telefon məşğuldu. Həmidə xala Rüstəmi necə başa salaydı ki, o kimlə və nə üçün danışırdı? Sonra Tofiq zəng elədi. Təbrik elədi. Sonra Gülarə təbrik
126 elədi və soruşdu ki, Vaqif oyanıb ya yox? Dilarənin yəqin ki, zəng eləmək imkanı yox idi. Yoxsa o da eləyərdi. Həmidə xala reproduktoru qurdu. Radio musiqi verirdi. Həmidə xalanın xoşuna gələn musiqi deyildi, odur ki, radionu söndürdü. Onun sevdiyi musiqi Bülbülün nəğmələri idi. Onların maqnitofonlarında Bülbülün bir neçə nəğməsi yazılmışdı. Həmidə xala maqnitofona yaxınlaşdı. "Görəsən niyə adama ömrünün axırında bircə bu cihazlar qalır?" – deyə düşündü və dərhal bu bədbin fikirləri başından qovdu: "Yox, mən haqlı deyiləm. Mənə yalnız tək bir cihazlar qalmayıb. Mənim gül kimi balalarım var. Hamısı da məni çox istəyir". Birdən Həmidə xalanın başına qəribə bir fikir gəldi. O, bu fikri nə qədər qovmaq istəyirdisə də, qova bilmirdi. O, bu işi etmək istəyirdi. Qorxurdu. Çünki evdə tək idi. Amma yenə də istəyirdi. O, Qəzənfərlə danışmaq: daha doğrusu, Qəzənfəri dinləmək istəyirdi. Qəzənfərin səsini eşitmək istəyirdi. Qəzənfər öz sağlığında səsini maqnitofona yazmışdı. O, öləndən bəri evdə heç kəs bir dəfə də olsun bu səsə qulaq asmağa ürək eləməmişdi. Birdən hardansa Həmidə xalanın başına gələn bu fikir, onun iradəsinə hakim kəsildi. O, axırda öz istəyinə tabe oldu. Balaca siyirməni açdı, lenti çıxartdı, maqnitofonu işə salıb dinləməyə başladı. Qəzənfərdən əvvəl uşaqların və onun özünün – Həmidənin səsi gəlirdi. Gülüşlər, qəhqəhələr, səs–küy. Sonra qəfil sakitlik və Qəzənfərin mülayim səsi: "Qulaq as, Həmidə..." Həmidə xalanın əti ürpəşdi. Elə bil Qəzənfər o dünyadan onunla danışırdı. "Mən nə şairəm, nə filosof. Mən adi bir fəhlə babayam. Doğrudur, özümə görə adım–sanım var, beş kişinin içində hörmətim olub. Amma yenə deyirəm ki, mən adi bir adamam, elə bilmə ki, çox dərin qırıldatmaq ya filosofluq eləmək
127 istəyirəm. Yox. İntəhası mənim həyatda təcrübəm çox olub. Həyatın, necə deyərlər, hər üzünü görmüşəm, sənə də bir–iki söz demək istəyirəm. Görürsən, nə ədəbi cümlələrlə qırıldadıram. Bir gün olacaq ki, mən olmayacağam". Maqnitofondan Həmidə xalanın etiraz dolu səsi eşidildi: – Bəsdi, yenə başlama, sən allah, sənsiz bizim bir günümüz də olmasın. O vaxt bu sözlər nə qədər təbii idi və nə qədər inkaredilməz görünürdü. Qəzənfərin gülüşü eşidildi; "Yaxşı, ay arvad, qırx–əlli ildən sonra. Qulaq as. Bir gün olacaq mən olmayacağam. Bax sənə bircə əmanətim bu uşaqlardır. Ömür vəfa eləsə, hamısını özüm böyüdüb başa çatdıracağam. Yox, işdi... Onda bax, bunları sənə tapşırıram. Demirəm ki, hamısına ali təhsil ver. Demirəm ki, hamısını doktor elə, injiner elə, amma adam olsunlar. Yaxşı adam olsunlar. Sonra, Həmidə, bir gün gələcək, hamısı böyüyəcək, boya– başa çatacaq və yuvasından qanadlanan quşlar kimi bir–bir uçub gedəcəklər. Bax, onda onlara vəfasız demə ha! Onu bil ki, hara getsələr, hansı ailəyə düşsələr, hansı mühitə düşsələr, səndən və məndən nə isə aparacaqlar, necə ki, biz də bir-birimizlə görüşəndə hərəmiz öz ata-babalarımızdan nə isə gətirmişdik. Deyəcəksən Qəzənfər yenə filosofluq eləyir. Amma bax, mən, vallah belə fikirləşirəm. Adamlar hamısı nəsil-nəsil bir-birlərinə bir şey verirlər. O işi ki, biri başlayır, amma qurtara bilmir, o iş itmir, batmır, sonrakı nəslə qalır, o işi sonra gələnlər tamamlayırlar. Dünyada heç nə itmir, batmır, heç kəs ölmür. Yaxşı da, pis də keçir, nəsildən-nəslə keçir. Biz, Həmidə, mən biləni, yaxşı yaşamışıq, əlimizin zəhmətiylə çörək qazanmışıq. Qoy bizim həyatımızda yaxşı nə olubsa, uşaqlarımız özləriynən öz təzə həyatlarına, təzə nəsillərə aparsınlar. Həyat da elə budur da... Hə, yaxşı, görək necə yazıb. Lentnn də lap axırıdır".
Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|