A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 2,48 Mb. Pdf görüntüsü
|
120 –Deyirəm işim var. Gəl mənə kömək elə. Rüstəm həvəssiz yerindən qalxır. Həmidə xala onun qolundan tutub o biri otağa aparır. Onlar telefona yanaşırlar. Həmidə xala deyir: –Götür zəng elə. –Hara? –Özün bilirsən hara. –Yox. –Deyirəm zəng elə! Bax, uşaqlardan heç biri, elə içi sən qarışıqlı, heç vaxt mənim sözümdən çıxmayıb. Bu yeni il gecəsi sözümü yerə salsan, ömrüm boyu səninlə barışmaram. –Ana, vallah... yox... axı... –Deyirəm zəng elə, qurtardı. –Axı... –Əgər istəyirsən ki, bu axşam ürəyimi qırasan... Rüstəm tərəddüd edir. –Mən lap ciddi deyirəm. Səndən elə inciyərəm ki... Rüstəm dəstəyi qalxızır. Anasına baxır: –Bax, ancaq sənin xətrinə görə... "Qurtardı. Zəng eləyəcək". Həmidə xala balaca Vaqif yatan otağa keçir. Telefonun fırlanan dairəsinin səsini eşidir. Balaca Vaqif mışıl-mışıl yatır. Həmidə xala onun yanında əyləşir. Rüstəmin səsi eşidilir. –Hə... Salam... Sükut. Buz kimi soyuq sükut. –Görürsən ki, hə... Sükut. Sonra istehza ilə: –Yox əşi! Həmidə xala düşünür. "Qız nə isə atmacalı söz dedi". –Mən də həmçinin. Yüz faiz əmin ola bilərsən, – deyə Rüstəm soyuq səslə dillənir. Çox təəssüf... "Onlar niyə belə quru, soyuq, yalançı nəzakətlə, acı istehzalarla danışırlar? Axı onlar bir–birini sevirlər". Birdən Rüstəm pıçıltıya keçir. Həmidə xala heç bir şey
121 eşitmir. Bircə onu bilir ki, Rüstəm nə isə danışır, danışır. Özü də indi onun səsində nə soyuqluq var, nə də istehza. Sonra o, yenidən bərkdən danışmağa başlayır. İndi bu yenə həmişəki Rüstəmdir. Mehriban! Həssas! –Hə. Mən də deyirəm axı... O şaqqıldayıb gülür. Sükut. Lakin bu isti, mehriban bir sükutdur. –Aha!.. Rüstəm əsnəyir. Onun əsnəməsində belə rahatlığı, arxayınlığı hiss olunur. –Nə var ki, sizdə? "Yəqin ki, qız Rüstəmi evlərinə dəvət edir". –Yox, bilirsən, anama demişəm ki, evdə olacağam. Həmidə xala durub demək istəyir ki, zərər yoxdur, get, amma nədənsə durmur. –Nə bilim vallah. Sizdə kim olacaq? Həmidə xala durmur. Çünki buna ehtiyac yoxdur. Rüstəm onsuz da gedəcək. –Yox, mənimki onlarla tutmaz. Özünüz tək olsaydınız... "Ya getməyəcək?" –Vallah özümü naza qoymuram. Bilirsən ki... amma yox, onlardan mənim xoşum gəlmir. "Getməyəcək". –Sənin yeni ilini əvvəlcədən təbrik edirəm, sənə çoxlu... "Getməyəcək. Lap yəqin getməyəcək". Sükut. Uzun sükut. –Deyirsən yəni gəlim? "Ya gedəcək?" –Yox, sabah səhər görüşərik... "Getməyəcək". –Yaxşı, yaxşı, yenə başlama. Görüm, bəlkə gəldim. "Gedəcək". –Hə, yaxşı, onda bir yarım saata. "Lap yəqin gedəcək".
122 –Nə? Saat neçədir ki? On ikiyə iyirmi dəqiqə işləyib? Yaxşı, gəlirəm! Rüstəm dəstəyi asır və anasının yanına gəlir. –Ana, bilirsən... Rüstəmlə Tofiqin arasında yeddi yaş fərq var. Amma ikisi də eyni cür pərtləşir. Qəzənfər yazığa oxşayıblar. O da pərtləşəndə yanağı pörtərdi. –Get, a bala, get... Məndən də çoxlu–çoxlu salam de. Rüstəm kostyumunu geyib yenidən anasının yanına gəlir. –Yaxşı, bəs colma–coçuq hardadır? –Dilarə məktəblərinə getdi. Müsamirədə oxuyacaq, Tofiqgil də yoldaşıgildə yığışıblar. –Tofiqə bax ey, sən allah. Qudurasan qurbağa. –Nə olub ki, yekə oğlandır da. –Yaxşı, sən lap təksən? –Yox, niyə? Budey Vaqif də bizdədir. Rüstəm gülümsünür: –Yaman kavalerin var. – Sonra birdən ciddiləşir. – Bu olmadı da. Mən bilsəydim... –Nə olacaq ki? –Sən təksən də... – Əşi, tək niyə oluram. O qıznan ikimiz oturub söhbət edəcəyik. Rüstəm təəccüblə soruşur: –Hansı qızla?! Həmidə xala tam bir ciddiyyətlə deyir: –O televizordakı qızla. Rüstəm gülür. –Bir də, Rüstəm, bilirsən ki, mən axşamdan yatanam. Bir azdan yerimə girib yuxulayacam. Siz gələndə qapını bərk döyün ki, oyanım. –Hə, sən yeni ildə oturan deyilsən. Əlbəttə, Rüstəm o vaxt uşaq idi. Yadına gəlməz. Qəzənfər sağ olanda onların evində yeni il məclisi səhər açılana qədər
123 dağılmazdı. Rüstəm anası ilə görüşüb gedir. Qəribədir. Mizin üstündə on iki adamlıq qab-qacaq var. Tofiqgilin uşaqlarından bir neçəsi gəlib gündüzdən düzüblər. Ortada da iri bir bulud var. Ən qəribəsi odur ki, Həmidə xala da xörəyi bu iri buluda çəkir. On-on beş adamlıq. Sonra boşqabları düzəldib öz-özünə dodaqaltı danışmağa başlayır: –Siz burda əyləşin. Rəhimlə Nəzifə qoy bu başa keçsinlər. Usta, sən də burda otur. Teymur, sən bura keç. Arvadının yanına. Uşaqlar, siz aşağı keçin. Sultan, sən burda otur. Axı, tamada sən olacaqsan. Həmidə xala öz-özünə gülür: –Mənim də deyəsən başım xarab olub. – O, eyvana çıxır. Küçə bom-boşdur... Bu axşam hamı haradasa bir ocaq başına yığışmışdır. "Görəsən heç bu saat küçədə gəzişənlər də varmı?" Elə bu vaxt küçədə iki nəfər görünür. Onlar mağazadan çıxıblar. Hər ikisinin qoltuqları içki şüşələrilə doludur. Soyuqdan büzüşə–büzüşə və bərkdən danışıb gülə–gülə harasa, bir ocaq başına tələsirlər. Həmidə xala otağa qayıdır. Televizoru qurur. Diktor nə isə danışır. –Bəs bu yazıq qız niyə burdadır? – deyə Həmidə xala öz- özündən soruşur. – Bu görəsən yeni ili qarşılamır? Həmidə xala stulunu qabağa çəkib televizordakı qızla söhbət eləməyə başlayır: –Bıy... qızım, sən burdasan? Yeni ili hamı öz evində qarşılayır, ancaq sən... Qız Həmidə xalanın sözünü kəsir: –Bu il mədəniyyətimizin nailiyyətləri sırasında gənc bəstəkar Yusifovun yeni baletini də qeyd etmək olar. Həmidə xala düşünür: "Gənc bəstəkar Yusifov! Gənc bəstəkar Yusifov yəqin indi hardasa oturub dost-aşnasının, tay– tuşunun içində kef çəkir, heç bəlkə televizora da baxmır. Bu saat hamının başı qarışıqdır". Həmidə xala yenə qıza müraciət edir:
Yüklə 2,48 Mb. Dostları ilə paylaş:
|