Asif ata (İnam ata)
Yüklə 1,63 Mb. Pdf görüntüsü
|
16 zərurət kimi düşüncələrə təsir göstərir. İnsan qəlbində ali həqiqətə ehtiraslı pərəstiş yaranır, həm də adiliyə, süniliyə qarşı güclü bir etiraz baş qaldırır. İnsanlarda özünə, Ulus’una, Yurduna qarşı inamsızlıq aradan gedir. Biz sizin qarşınızda öz ömrümüzdə, düşüncələrimizdə yetdiklərimizdən çıxış edirik. Bu vaxtacan hər bir işimizə (bir millət olaraq) “başa gəlməyən iş” kimi baxa-baxa xəlqi quruculuqdan məhrum olmuşuq. Biz özgələrin gücünə, bizi öyrətmələrinə, bizi yenmələrinə inanmışıq. Öz gücümüzə, öz yaratdıqlarımıza inanmaq, inamsızlığa son qoymaq vaxtıdır. Yurdumuza İnam gəlib! İndi biz Mütləqə İnam Ruhaniyyatı ilə dünyanı öyrətmək imkanı əldə etmişik. İnamımız, Ocağımız, Fəlsəfəmiz, Kitabımız, Peyğəmbərimiz – bizi Azadlığa qovuşduran və Gələcəyə aparan Müqəddəs Sərvətimizdir. Yükümüzdən Böyük Fərəhimiz yoxdur! Atamız var olsun! Soylu Atalı Mütləqə Ġnam Ocağının Yükümlüsü 22 Qar Ayı, 30-il. Saray-S. – Atakənd. 17 ĠNSANLAġMAQ Zəmanə İnamını – İnamsızlıq saydım. İnam yaratdım. Zəmanə İdrakını – İdraksızlıq saydım. İdrak yaratdım. Zəmanə Mənəviyyatını – Mənəviyyatsızlıq saydım. Mənəviyyat yaratdım. Zəmanə İradəsini – İradəsizlik saydım. İradə yaratdım. Zəmanə Amalını – Amalsızlıq saydım. Amal yaratdım. Zəmanə Əməlini – Əməlsizlik saydım. Ocaq qaladım. Təqiblərə yüksəldim. Ata çağırıldım. Bəşərin nicatı – İnsanlaşmaqdadır. İnsanlaşın – İnsanlaşdırın... Şölə Ayı, 7-ci il. Bakı. (İyun, 1986-ci il). 18 19 Atalıq Xilqəti Atalıq Xilqəti 20 Kəndliyim (I Fəsil) Birinci fikirlərimi kəndliyim üstə deyirəm. Evimizin qarşı tərəfində qaya. Gözünü açanda qaya görürsən. Qayanın başına yollar dolanır, qayanın başına yağış yağır, dolu düşür. Ancaq qaya tərpənmir, sabitdi, qaya vüqarını pozmur, qaya özü olur. Heç zaman qaya yağışlanmır – yağış yağsa da belə, dağın dağlığında yağışlıq olur. Dolu ağacları qırır, amma dolu dağın başına dəyir və geri çəkilir. Evimizin üst tərəfində qaya. Həssas bir körpə ürəyi – qayayla danışan (ürəyində danışan, təbii ki). Və qaya ilə təmas yaradan, özü də daim qayaya küsənən. Bu, onu çox mənada yalqız eləyirdi, tənha elə- yirdi. Heç kəs dağı inkar eləmirdi, amma heç kəsin gözündə dağ bu qədər açılmırdı. Uşaq başa düşürdü ki, daha doğrusu, hiss eləyirdi ki, bu dağ yalnız daş deyil, yalnız maddiyyat deyil. Bu dağ nəsə hikmətdi, mənadı. Lakin onun mənası nədi, hikməti nədi, bunu hansı dildə oxumaq olar, bunu hansı sözlə demək olar, izah eləmək olar bu mənanı?! Çox belə içəridə, daxildən güclü bir ehtiras, vücudu titrədən, narahatlıq yaradan, qeyri-adiliyə çağıran gözəl bir əhval ki, bunu sözlə ifadə eləmək çox çətindir. Bu qayanın üstünlüyü, qayanın səsi – qayalıq. Deyə bilmərəm ki, məndə o dövrdə filosofluq başladı indiki mənada. Bircə onu deyə bilərəm ki, qayanın qayadan böyük mənası mənə çatdı, ürəyimə çatdı. Bəlkə ağlıma çatmadısa da, ürəyimə çatdı. Hədsiz dərəcədə xoşbəxt idim ki, belə bir qayalı kənddə yaşayıram. Və bu Qaya ilə Göy arasında elə bir ahəng var! Axşam düşəndə Qaya kölgələnir, sonra Göydə Ay doğur, ulduzlar doğur. Elə bil bunlar dağın başına qonur. Hədsiz dərəcədə həyəcanlı idim, hədsiz dərəcədə zəngin duyğuluydum, duyğularım axar çay kimi daxilimdə axırdı. Lakin kimə deyəsən bu fikirləri?! Onda başa düşürdüm ki, bu fikirlər deyiləsi deyil. Təəssüf ki! Anlamazdılar... Dağın aşağısıyla çay axırdı – şırıltıyla, daim dəyişkən. Çayın yaz vaxtı olurdu, payız vaxtı olurdu, qış vaxtı olurdu. Çay danışırdı. Mən qəti əmin idim ki, bu söhbətdi, danışıqdı. Bu eşqdi, bu izhardı – demək istəyir dağa. Dağla Çayın nəcabəti yaranırdı xəyalımda. Xəyal 21 da məni aparırdı. Lakin yenə də gətirib çıxarırdı əfsanələrdən mənaya: niyə Çayla Dağ arasında belə bir uyğunluq olsun?! Nəsə, bu dünya sirli bir şeydi – kobud dünya görünəndən artıqdı. Məgər söhbət ondadır ki, dağda dağlıq var, dağda nə bilim, metal var? Məndə olan o daxili ruhaniyyat pərvazlanırdı – xüsusilə axşamlar, gecələr... Çay həm də bizim kəndi iki hissəyə bölürdü. “O tay” deyirlər, “bu tay” deyirlər... Səhər o başdan o taydan bu taya danışırdılar. Çox doğma bir danışıq idi. Telefon danışığından yerdən göyə qədər fərq- lənən. Belə bir qəribə dünyaya düşmüşdüm – qayalı və çaylı. Yaşamaq istəyirdim. Dünyaya gəlməyimə hədsiz dərəcədə minnətdar idim. Nə gözəl şeydi bu həyat, yaşamaq, insanlarla yanaşı Qayanın olması... Bu cür bu “dünyanın mənası dünyadan artıqdır” ideyasının rüşeymləri mənim qəlbimə çatdı. Yox, dünya görünən deyil, dünya bu deyil. Dünyanın görünəndəkində görünməzlik var. Təbiidir ki, bəlkə bu sözlərlə deyilmirdi, amma duyğuların axarı, duyğuların ahəngi bunu deyirdi. Daha doğrusu, bunu duyğular deyirdi, hisslər deyirdi, həyəcan deyirdi, fərəh deyirdi, qanad deyirdi. Evimizin üst tərəfində təpə var idi. O təpədən uzun bir meşə yaranırdı – təpə üstə. O təpə mənim başımın üstəydi həmişə. Üzüm dağa olurdu, başımın üstündə də təpə olurdu. Təpənin də üstündə me- şələr olurdu. Bu, möcüzəni lap artırırdı. Meşələr, o yerlər hamısı elə bil göylə birləşirdi. Adama elə gəlirdi ki, göy də burdadı, bu meşənin içindədi. Bu, məni lap dəhşətə gətirirdi. İçimdə mahnılar öz-özünə oxunurdu. Çıxırdım təpəyə, bəzən yoldaşlarla, amma onlar öz aləm- lərindəydilər, mən də öz aləmimdə. Lap təpənin yuxarısından bütün kəndimiz görünürdü. Elə doğma görünürdü mənə o kənd zirvədən! Tüstülər görünürdü. Axşamüstü çıxırdım (“qaranlıq qarışanda” deyir- dilər bizdə) tamaşa eləməyə. Orda çıraq yanırdı bütün evlərdə. Necə bunlar bir-birinə oxşayırdılar! Necə doğmaydılar! Çıraq, qaya, meşə... Bax, belə, məndə filosofluq belə yarandı – öz-özünə. İntəhası, burda bir ziddiyyət də ondan ibarət idi ki, bütün bunları heç kəsə deyəm- məzdim. Hiss eləyirdim ki, heç kəs mən deyəni deməyəcək, soyuq bir şey deyəcəklər, qıracaqlar qanadı. Ona görə özümə qapılmalı olurdum. Yüklə 1,63 Mb. Dostları ilə paylaş:
|