206
Azərbaycanı və bir çox başqa məmləkətləri xarabazara
çevirməsinə, kəllələrdən qalalar qurdurmasına nə ad
verilməlidir? Məgər bunlarıdamı Teymur haqq-ədalət,
gələcək nəsillər xatirinə, maarif, mədəniyyət naminə
etmişdir?
Cavidin ümumiyyətlə tarixə, Teymur istilası dövrünə,
eləcə də Teymurun şəxsiyyətinə son dərəcə birtərəfli
yanaşdığı, tarixi həqiqəti çox birtərəfli göstərməsi göz
qarşısındadır. Bu xüsusda ətraflı izahata ehtiyac yoxdur.
Lakin dramaturqun həqiqəti bu cür birtərəfli göstərməkdə
məqsədi nə olmuşdu? Bunun səbəblərindən biri budur ki,
Cavid Teymuru açıqdan-açığa təbliğ etmək istədiyi
müəyyən fikirlərin, xüsusən əvvəlki fəsillərdə ətraflı
bəhs etdiyimiz ―həyat mübarizəsi‖ anlayışışın ruporuna
çevirmək istəmişdir (hərçənd bu əsərdə şair bu məqsədə
heç olmazsa o biri əsərlərində olduğu qədər də nail ola
bilməmişdir). Bu nöqteyi-nəzərdən dramda şair Kirmani
ilə Teymurun mükaliməsi və mübahisələri səciyyəvidir.
Şair Kirmani hər cür müharibə və qan tökülməsinin
əleyhinədir. Onun fikrincə insanlığa kömək etmək, haqq
və ədaləti müdafiə etmək üçün insanlarda olan kin və
küdurəti öldürə bilən sülh, məhəbbət, mərhəmət
ideyalarını təbliğ etmək kifayətdir. Bəşəriyyəti xilas
edəcək bir qüvvə varsa, o da məhəbbət və yalnız
məhəbbətdir, ―fövqəlbəşər‖ bir məhəbbətdir. Şair
Kirmani də, ―Maral‖ faciəsindəki ümumi məhəbbət
ideyasını müdafiəyə çalışan Nadir bəy kimi, ―qan
tökməkdənsə, yara bağlamağı‖ daha üstün tutur.
Dramaturqun nəzərində şair Kirmani məhəbbət ide-
yasını birtərəfli anlayan, haqq, ədalət uğrunda çox passiv
mübarizə aparan, şirin arzular bəsləyən, seyrçi,
xəyalpərvər bir adamdır. Şair bu məsələdə Kirmaniyə
nisbətən Teymura üstünlük verir.
Romantik şairin yaratdığı Teymur surəti də ümumi
207
məhəbbət ideyasını qiyimətləndirir. Lakin bu anlayış
onun nəzərində çox birtərəfli, gücsüzdür, sadəcə xoş bir
təsəllidir. Teymura, daha düzgün deyilsə, Cavidə görə,
təkcə məhəbbət, mərhəmət ideyası ilə insanlığı xilas
etmək olmaz, dünyanı yoluna qoymaq olmaz. Çünki
insanlar arasında insan adını daşıyan ―ikiayaqlı həşərat‖
da çoxdur. İnsanlığı səadətə, sülh və əmniyyətə
çatdırmaq üçün bu ikiayaqlı həşəratı məhv etmək
zəruridir ki, burada ancaq qüvvət, qılınc iş görə bilər.
Yeri var ki, qan tökmək özü də ədalətə, məhəbbətə yol
açmağın mühüm bir vasitəsidir.
Şübhəsiz, bu fikirlər heç bir məktəb və müəllim
görməyən savadsız Teymurun fikirləri ola bilməzdi.
Lakin Cavid son dərəcə sərbəst hərəkət edərək bu
mücərrəd ―fəlsəfi görüşü‖ Teymura isnad edir:
T e y m u r — ...bir qədər də müharibə Ģənliyi yapsaq eyi
ol-mazmı?
A ğ b u ğ a — Məncə müharibə meydanı düyün
dərnəklərindən, eyĢü-nuĢ məclislərindən daha xoĢ, daha
ruhaĢinadır.
T e y m u r — Buna sən nə deyirsən, Ģair?
ġ a i r — Siz cəngavərlər insan qanına hərissiniz, biz
Ģairlər gülgün Ģəraba. Onda vəhĢət və dəhĢət var, bunda
zövq və Ģətarət. Sizin hərb nərələriniz ürəkləri qoparır,
insanları parçaladır, anaları ağladır. ġairlərin eyĢü-nuĢ
təranələri isə kinləri,. küdurətləri öldürür, üzləri, könülləri
güldürür.
T e y m u r — B ə x t i y a r Ģair! Səni sərməst edən tatlı
xəyal, yalnız xoĢ bir təsəllidir. Bununla bərabər sən pək
böyüksən. Əvət, sənin kimi dəyərli simaların qədrü qiyməti
anlaĢılsaydı. mənim kimi topallar soldakı sıfır qədər
mənasız qalırdı. Siz yarasalar ölkəsində, korlar
məmləkətində parlayan bir günəĢsi- niz. Əfsus ki, insan
adını daĢıyan ikiayaqlı həĢərat pək qaba və pək səfil bir
208
Ģey. ĠĢtə Ģu qaba və miskin həĢəratı usandırmaq üçün,
onların pas tutmuĢ, kirli vicdanlarını yıxmaq üçün yalnız
Teymur qılıncı lazım. Əvət, sevgili Ģair, insanlar mərhəmət
və məhəbbətdən ziyadə dəhĢət və qüvvətə tapınırlar
1
.
Yenə başqa bir yerdə eyni mübahisə davam edir:
Te y m u r — Mən məğrurları əzmək üçün yaradılmıĢ
bir allah bəlasıyam.
ġ a i r — Açıq söyləmək lazım gəlirsə, mən qan
tökməkdə heç bir haqq və ədalət görmürəm.
T e y m u r — Əvət, haqlısan, çünki Ģairsən.
A ğ b u ğ a — ġ a i r l ə r də mənəvi həkimlərdir; qan
axıtmaq- dansa, yara bağlamağı daha xoĢ görürlər.
T e y m u r — Bakalım divanbəyi nə deyir!
D i v a n b ə y i — Mənə qalırsa, xeyir və Ģər ekizdir.
Məhəbbətlə ədavət bir-birinə bağlıdır. Lüzumundan fazla
məhəbbət nifrət doğurduğu kimi, həddindən artıq qan
tökməkdə də bir fəzilət yoxdur.
T e y m u r — Divanbəyi daha baĢqa düĢünür. O daha
etidalçı. Fəqət unutmamalı ki, hər səciyyə və Ģəxsiyyət birər
qanun deməkdir. ĠĢtə bu gün Ģəxsiyyətim mənə nə əmr
edərsə, onu yapmaqdan çəkinməm.
Son səhnədə dramaturq ümumi məhəbbət ideyasını şair
Kirmaninin dili ilə daha aydın ifadə edir:
T e y m u r (İldırıma)— Mən Ģu məktubdakı sözlərinizi
unutdum və sizi əfv etdim. Yalnız əfv etmək deyil, hətta
məhəbbətinizi də qazanmaq istəyirəm. (Mənalı və məğrur
bir tövrlə şair Kirmaniyə baxır.) Əcəba buna Ģair nə söylər?
ġair (səmimi və çoşqun bir ahənglə) —Məhəbbət, məhəb-
bət. Əvət, bütün bəĢəriyyəti xilas edəcək yalnız
məhəbbətdir. Məhəbbətlə çırpınan bir çoban qəlbi kin və
ədavət püskürən bir sultan qafasından daha Ģərəflidir.
1
―Topal Teymur‖, səh. 19-20