19
Tabbz Cons Nümayəndələr palatasında çıxıĢ etdi və bu qadın Ohayo
Ģtatındakı seçkilərin nəticəsi ilə razılaĢmadığını, elektorların sertifikatına
Ģübhəsini bildirdi. O, çox sayda səsvermə proseduralarının pozulmasını
sadaladı, bu pozuntular isə seçki günü qeydə alınmıĢdı. Sıravi
respublikaçılar acıqlı-acıqlı qaĢ-qabaqlarını töküb, bir-birrləri ilə pıçıldaĢırdı
(qulağıma «Xəstə uduzanlar» sözləri çatır). Lakin spiker Hastert və
çoxluğun lideri Deley təlaĢ keçirməyən sifətləri ilə öz hündür yerlərindən
hamıya tamaĢa edirdilər, yaxĢı anlayırdılar ki, səs də, çəkic də onların
əlindədir. Kaliforniyadan olan Barbara Bokser etiraza qol çəkməklə razılaĢdı
və biz Senatın iclas zalına qayıdanda həmin gün yetmiĢ üç ya yetmiĢ dörd
səs verənlə birlikdə ilk səsimi verirdim, bu vaxt Corc BuĢu ikinci müddətə
BirləĢmiĢ ġtatların prezidenti seçdilər.
Həmin səsvermədən sonra mənə çox sayda acıqlı telefon zəngləri gəldi,
iri dəstələrlə qəzəbli məktublar alırdım. Mən qəzəblənmiĢ partiya
yoldaĢlarıma zəng edib, izah edirdim ki, Ohayoydakı vəziyyətdən halı idim,
deyirdim ki, təhqiqat hər Ģeyi aydınlaĢdıracaqdır, lakin hər halda mənim
nöqteyi-nəzərimə görə Corc BuĢ seçkiləri udmuĢdur və bu da mümkün
deyildir ki, bu vəzifədə olduğum iki gündən sonra satıla bilim, ya da
baĢqasının fitnəsinə qoĢulum. Təqribən həmin vaxtlarda keçmiĢ senator Zell
Millerlə görüĢdüm. Corciya Ģtatından olan arıq, zillənmiĢ baxıĢları olan bu
demokrat Milli atıcılar assosiasiyasının (NRA) idarə heyətinin üzvü idi.
Demokratik partiyadan ümidi kəsildikdən sonra Corc BuĢu dəstəkləmiĢ,
Respublikaçıların partiya qurultayında qəzəbli çıxıĢ edərək amansız Ģəkildə
əhdi pozan Con Kerrini və onun milli təhlükəsizlik sistemini zəiflətməyi
nəzərdə tutmasını kəskin surətdə tənqid etmiĢdi. Biz bir qədər söhbət etdik,
istehza ilə dolu kəlmələr iĢlətdik ki, yaĢlı Cənublu gedir, gənc qara ġimallı
gəlir və öz mötəbər partiya qurultaylarımızdakı çıxıĢlarımızda bu kontrast
mətbuatın diqqətindən yayınmadı. Senator Miller məni səmimi Ģəkildə təbrik
etdi, yeni yerdə mənə hər cür uğurlar arzuladı. Sonra o, özünün «Ləyaqət
defisiti» kitabında qurultayda etdiyim çıxıĢı nə vaxtsa eĢitdiyi ən yaxĢı çıxıĢ
adlandırmıĢdı. Onu da əlavə etmiĢdi ki, - bunu güman edirəm ki, bic
təbəssümlə yazmıĢdı, - belə çıxıĢ seçkilərdəki qələbəyə çətin ki, kömək
edərdi.
BaĢqa sözlə, mənim adamım uduzdu, Zell Millerin adamı isə, əksinə,
uddu. Siyasi gerçəkliyin sərt, soyuq üzü belədir.
Bütün yerdə qalanlar isə yalnız sadəcə hissdir.
Arvadım təsdiq edə bilir ki, təbiət etibarilə mən coĢğun emosiyalarımı o
qədər də tez-tez biruzə vermirəm. Enn Koulterin və ya Siin Hannitinin
20
televizorun ekranından ildırım çaxdırdıqlarını görəndə, onları o qədər də
ciddi qəbul etmirəm. DüĢünürəm ki, onlar reytinqlərini yüksəltmək və
kitablarının satıĢını artırmaq üçün belə hərəkət etməyə məcburdurlar,
baxmayaraq ki, təsəvvür edə bilmirəm ki, kimsə nifrət oyandıran belə
tiplərlə öz qiymətli axĢamını bir otaqda keçirmək istəsin. Hansısa bir
yığıncaqda Demokratlar məni danıĢığa tutub olduqca pis dövrdə
yaĢadığımızı, sürünən faĢizmin öz kəndirini boğazımıza keçirdiyini deyəndə,
mən öz həmsöhbətlərimə nə ilə cavab verəcəyimi bilirdim – bu, Franklin
Delano
Ruzveltin
(FDR)
prezidentilyi
dövründə yapon mənĢəli
amerikalıların nəzarət altında saxlanmasıdır, Con Adamsın dövründə
Əcnəbilər haqqında və Qiyama təhrik barədə olan qanunlardır və ya onlarla
adminstrasiyanın dövründə yüz il ərzində linçləmənin davam etməsidir.
Bütün bunlar olmuĢdur, bəlkə daha pisləri də olmuĢdur, ona görə də xüsusən
təĢviĢ keçirməyə elə bir ehtiyac da yoxdur. Rəsmi nahar məclislərində
məndən soruĢandakı, hazırkı siyasi Ģəraitdə, bütün bu böhtan
kampaniyalarının və Ģəxsi hücumların içərisində necə iĢləyirsən, mən Nelson
Mandelanı, Aleksandr Soljenitsini, Çin və ya Misir dustaqxanalarında yatan
istənilən məhbusu yada salıram. Ümumiyyətlə, nə vaxtkı səni söyürlər, bu o
qədər də pis deyildir.
Əlbəttə, mənim indiyədək dərdə qarĢı immunitetim yoxdur. Əksər
amerikalılar kimi, bu gün bizim demokratiyanın güclü Ģəkildə təhrif
olunduğu hissi mənə də yad deyildir.
Mən onu nəzərdə tutmuram ki, bizim etiqad etdiyimiz ideallarla
gündəlik reallıq arasında keçilməz uçurum əmələ gəlmiĢdir. Bu uçurum
həmiĢə mövcud olmuĢdur, bəlkə də Amerikanın doğuluĢundan mövcuddur.
Amalları və real həyatı yaxınlaĢdırmaq üçün müharibələr baĢ verdi, qanunlar
qəbul edildi, islahatlar aparıldı, ittifaqlar təĢkil edildi, etirazlar eĢidildi.
Ən təhlükəlisi çağırıĢların böyüklüyü ilə bizim siyasi həyatın cılızlığı
arasındakı uçurumdur, gündəlik mənasızlıq, bayağılıq, sərt qərarlardan
xroniki qorxu, istənilən ciddi problemi həll etmək naminə iĢlək konsensus
qurmaq sahəsində bacarıqsızlığımız bizi çox asanlıqla öz arxasınca aparır.
Hamımız bilirik ki, ümumdünya rəqabəti bərabər imkanlar və
cəmiyyətin daim artan mobbilliyi inamına həqiqi sədaqəti nəzərə almadan
belə, bizdən yuxarıdan aĢağı bütün təhsil sistemini köklü sürətdə
dəyiĢdirməyi, pedaqoji kadrları xeyli dərəcədə təzələməyi, dəqiq və təbiət
elmlərinin öyrədilməsinə böyük diqqət verilməsini, yoxsul rayonlarda
uĢaqların savadsızlığına qarĢı qəti mübarizə aparılmasını tələb edir. Lakin
bütün bunlar barədəki mübahisələr heç bir fayda vermir, çünki kəskin
dəyiĢikliklərin tərəfdarları və hazırkı vəziyyətə səcdə qılanlar arasında,
pulun təhsildə heç bir rol oynamadığını bəyan edənlər və böyük maliyyə
Dostları ilə paylaş: |