Bəhruz Kəngərli nadir istedada malik bir insandır. O, Azərbaycan xalqının
Yüklə 37,21 Mb. Pdf görüntüsü
|
375
İthaflar
– Onda niyə küçədə dayanmısan, keç içəri. – Tələsmə, Bəhruz. – Nişanlını tapdın? – Yox!
– Ümid də yoxdur? – Yox!
– Bəlkə sağdır?! – Yox, sağ deyil, yalan, doğru eşitdim ki, öldürüblər. Mənsə buna inanmıram, inanmıram. Yenə axtaracağam! Bu nədir? Duman çəkildi, özü ilə bərabər qızı da aparıb getdi. Afər əllərini açıb Bəhruza doğru can atırdısa da, qüvvəsi çatmır, gedir, uzaqlaşır, yavaş-yavaş dumanla birlikdə qeybə çəkilirdi. Geriyə çevriləndə Hürnisənin arxasında məzlum-məzlum dayandığını gördü. – Bəhruz dadaş, keç yerinə uzan... Bəhruz yatağa girəndə hiss etdi ki bərk yorulub, tər basıb, ayaqlarında, qollarında taqət yoxdur. Onu dərhal yuxu apardı. Oyananda gördü ki, Hürnisə yenə əvvəlki yerindədir. Kağız, qələm götürüb çəkməyə başladı. Xalının üstündəki nazik döşəkçədə yun corab geydiyi ayaqlarını uzadıb əyləşmiş qızın başına örtdüyü güllü kəlağayısının ucları sinəsindən sallanırdı. Onun duruşunda sadə bir gözəllik vardı. – Kəlağayını aç başından. Hürnisə kəlağayını açanda qap-qara, yoğun, qəşəng hörükləri sinəsində görünən kimi, Bəhruz Şahab məhəlləsində, Südlü nənənin yaxınlığında gördüyü qızı, onun acı taleyini xatırladı. Bu saçlar Hürnisəni birdən– birə dəyişdi, elə bil qarayanızlılığını, burnunun azacıq kobudluluğunu, dodalarının solğunluğunu gizlətdi, ilk gənclik təravəti ilə dolu üzünün gözəl cizgilərini üzə çıxartdı. Yanaqları necə totuq idi və necə qızarmışdı. Yerə baxdığı üçün, yarıörtülü iri göz qapaqlarının kölgəsi üzündə titrəyirdi. Bəhruz onun hörüklərini çəkirdi.
4 Bəhruz sağaldıqdan sonra, birinci növbədə teatrın divarlarındakı Ağrı dağın şəklini tamam bitirdi. Sonra Xoylu məhəlləsindəki xaraba evləri çəkdi. “Qaçqınlar silsiləsini davam etdirmək niyyətilə şəhəri gəzdi. Köhnə, uçuq evlərin divarlarına söykənən, məscid ətrafında dolanan, bazarda hərlənən, oğurluq edən, küçələrdə gəzən uşaqları, yeniyetmələri, qızları, qocaları bir-bir gözdən keçirdi. Gəzə-gəzə ən böyük arzusunu – Naxçıvan çaparı haqqındakı əsərini çəkib başa vurmaq üçün ikirləşdi. Yenə ürəyinə kədər doğdu; Padşahlıq bağına çatmamış geri qayıtdı, məscidin yanından ötüb Xoylu məhəlləsinə doğru getdi. Bu tərələrdə cır-cındır içində bir oğlan görmüşdü. Onu axtarıb tapdı, yanına çağırdı. Oğlanın üzündə heyrət, qorxu ifadəsi doğdu, yerindən tərpənmədi. Bəhruz özü yaxınlaşıb, məqsədini bildirib fırça qutusunu açdı, qatlama stulunu düzəldib, sulu boya ilə işləməyə başladı. – Adın nədir, oğlan?
376
İthaflar – Qədir.
– Heç kəsin yoxdur? – Bacım var, axtarıram, tapa bilmirəm. Ölüb, qalıb, nigaranam. – Necə qızdır?! – Məndən balacadır, qəşəng, dəyirmi sifəti var, saçlarında nazik hörüklər hörməyi sevir. Başına qırmızı yaylıq bağlayıb, adı Reyhandır. – Söz verirəm, əgər mənə rast gəlsə mütləq yanına gətirərəm. Bəhruz Qədirlə üç gün dalbadal görüşdü, onu xaraba, uçuq evlərin yanında çəkdi. Qədir torba kimi sallanan cırıq yamaqlı şalvarına uyğun gələn bir köynək, onun üstündən başqa bir şalvar geyinmişdi. Qırmızı köynəyin ətəkləri cırıq-cırıq idi. Bu vaxt başqa qaçqın bir oğlan yaxınlaşıb yanında dayandı. Bəhruzun ürəyi yenə sıxıldı, daha ona baxa bilmədi. Cibindən bir manat pul çıxardıb Qədirə verəndə onun gözləri işıqlandı, pulu demək olar ki göydə “qapdı” və bazara tərəf qaçdı. O biri oğlan da dalınca getmək istəyirdi ki, Bəhruz yolundan saxladı: – Dayan, a bala, gəl o daşların üstünə çıx! – Mənə də pul verərsən?? – Yazıq-yazıq dilləndi – Acam e... Səhərdən acam. – Yaxşı, verərəm. Oğlan başını qırmızı yaylıqla bağlamışdı, köhnə əzik-üzük cırıq pencəyinin bir tərəi olmadığından bir qolu çılpaq qalmış, iri, çirkli qarnı qabağa çıxmışdı. Ayaq üstə dayanmış meyitə bənzəyirdi. Rəngi-ruhu solmuşdu. Uçuq divarın daşları üstə qalxmağa oğlanın gücü çatmadı, hıqqanıb, ləhləyib yazıq-yazıq baxdı. Daşlara söykənib qaldı. Bəhruz iki gün dalbadal onu çəkdi, üçüncü gün də görüşməyi qərara aldı. Bəhruz üçüncü gün gələndə onu görə bilmədi, soraqlaşdı, axtardı, Qədirə rast gəldi. Qədir təzə köynək geymişdi, əvvəlkiləri görünür tamam çıxarıb atmışdı. Doğru hərəkət etmişdi, axı köhnə şeyləri əynində saxlamağın nə mənası vardı?! Qədir də dünənki oğlanı heç yanda görməmişdi. Birdən nə ikirləşdisə gözlənilmədən uçuq evlərə doğru qaçdı, Bəhruz da onun dalınca getdi. Evlərin tökülən divarları arasına girən Qədir ora-bura vurnuxdu, səslədi, çağırdı, birdən özü də itdi, səs-səmir kəsildi. Bəhruz o yan, bu yana baxdı, şübhələndi, istədi ki, Qədiri səsləyə bu vaxt tükürpədici qışqırıq eşidib yerində dondu. Bəhruz Qədirin hansı tərəfdə olduğunu təyin etməkdə çətinlik çəkdi, uçuq divarların arasına girib yavaş-yavaş irəlilədi. Bir az sonra onu yarıörtülü bir otağın küncündə dayanan görüb yaxınlaşdı: – Nə olub, Qədir?! Qədir hönkür-hönkür ağlayırdı, əli ilə uçulub tökülmüş qalaq-qalaq daşlardan bir az aralı ot – ələf üstündə uzanmış oğlanı göstərdi. Bəhruz dik atıldı, rəngi ağardı. Bu dəhşətli səhnədən Bəhruz özünə güclə gəldi, Qədirin qolundan tutub bu xarabalıqlardan uzağa apardı. Oğlanın göz yaşları kəsilmək bilmirdi. Bəhruz onu sakit etməyə çalışsa da mümkün olmurdu. O qaçqın oğlanın ölümündən daha çox Qədirin belə dərdli-dərdli ağlamağı Bəhruzun bütün varlığını yerindən oynatdı. O gün işləmək istəmədi, daha doğrusu bacarmadı, şəhəri başdan-başa ələk-vələk elədi, harda qaçqın qız gördüsə onu Qədirin bacısı Reyhana bənzətdi.
Yüklə 37,21 Mb. Dostları ilə paylaş:
|