Biz özgənin yaratdığı dünyada yaşayırıq
Yüklə 360,3 Kb. Pdf görüntüsü
|
157 Neçə insanın umudunun meyitini Buza qoymuşam qəlbimdə? ...Bağışla, çoxdur ölənlərim, Sənə ağlaya bilməyəcəm...” 9 *** “Termometrə bənzədirəm ağıllı qadını. Onunla şüurun istənilən qatında, qəlbin hər cür halında danışa bilirsən. 30, 40 dərəcə istidə, yaxud 20, 30 dərəcə şaxtada yaşaya bildiyin kimi. Beləsi bütün səviyyələrdə, mövzularda söhbətə hazır, açıq olur”. *** “...Mən həyat qalamın darvazalarını qasırğa tək yerindən qoparan adamlara güvənə bilmə- rəm”. “Bəlkə qalasız, darvazasız həyat daha gözəldir. Bir də ki, nə bilirsən həqiqət hardadır?” “Ətrafımdakıları və özümü hər zaman güvəndə saxlamağı xoşlayıram. Bunu düzənlikdə necə etmək olar?” “Dünyanın ən böyük fatehi Çingiz xan dünyanın ən qüdrətli və güvənli imperiyasını düzənlikdə yaradıb. Bir dənə də qala tikməyib, darvaza asmayıb. Bilirsən nəylə? İradəsi və ədalətiylə!” *** 9 Müəllif Vaqif Səmədoğludur. 158 “Sənlə mənə aydın olmayan bir məkana düşürəm, orada özümü çox rahat hiss edirəm. O məkan bu dünyada deyil, başqa yerdədi, mənim bilmədiyim, heç min il sonra da ağlıma gəlməyəcək yerdədi. Bu yerin adı nədi? Bilmirəm! Mən sənə inanıram. Sadəcə, sənin umudlarını doğrultmamaq qorxum var. Bəlkə də o üzdən sənə inamsız görünürəm”. Rəssamın telefonla göndərdiyi hələ bir xeyli mesaj da vardı. Onları da mətnə əlavə edib- etməməyə qərar verə bilmirdim. Sonra onlara bir də baxacam. Əzizim, bu qədər olanlardan sonra yenə Allahdan sevgi dolu bir ürək istəyirəm. Sənin yanına bir ürək dolusu sevgiylə gəlim deyə. Qoy bütün boşluqlarımı sevgi doldursun. Saf, məsum, həsrəti ürək göynədən, hər gecəsi intizar dolu, sabahları yollara baxan lal baxışlarla ötüşən, öpüşünü düşünəndə dodaqlarımı əsdirən, varlığı ilə mənim də var olmamı mənə xatırladan, bütün vücudumu bürüyən bir sevgi! Öz yaratdığımız dünyanı istəyirəm! Bu gün yenə məktublarını oxuyurdum. Onları çap eləmişəm. Daha kompüterdən oxumuram. Yatağım sözlərin yazılmış vərəqlərlə dolur gecə- 159 lər, onlara sarılıb yatıram. Qoxunu alıram onlardan. Sənin qoxunu duymadım heç… Bilsən özümü nə qədər lənətləyirəm buna görə… Bir udumluq qoxun üçün canımı verərəm indi. Vərəqlər bədənimə yapışır. Üzümə, gözümə, dodaqlarıma, sinəmə, qollarıma, ayaqlarıma, …hər yerimə. Səni dərimlə duyuram. Qucaqlayıb bağrıma basıram. Yatağımda dikəlib dizlərimi qucaqlayıram. Göz yaşlarım yanağımdan üzü aşağı süzülür, dodağım duz dadır, çənəmdən sinəmə damcılayır, döşümün üstündəki vərəqə düşür. Bilirsən hansı sözlərinə? “Ehhh, Qadın! Sən hardan biləsən mənim həyəcanımı, mənim duyğularımı, mənim ehtirasımı, həyat eşqimi, mənim SEVGİmi. Bu anımda sən TANRIMsan... Amma bunun sənin indiki anına, halına dəxli yoxdu... Bu mənim anımdı, mənim halımdı”. Kövrək adam deyiləm. Xarakterim belədi. Hər sentimental söz mənə təsir eləməz. Amma boynuma alıram, bu sözlərdən pis oldum, gözüm yaşardı. Ona yazığım gəldiyindən deyil, öz halıma acıdığımdan ağladım elə bil. Bir anlıq elə zənn elədim ki, bu sözləri mənə yazır. Dəli bir istək keçdi könlümdən. İstədim Rəssamın adından ona yazam. Könlünü alam, ovudam. Yaza bilərdim. Kod oğurlayıb birinin yazılarını oxuyan, onun sevgilisinə də tamah salar, hələ başqa nə alçaqlıq desən eləyər. Bütün bu şəbəkə 160 olayından bəri ilk kəs düşüncələrimə görə xəcalət çəkdim. Bu gün sərginin açılışı oldu. Yoxluğunun bir ili tamam olan gün. Dostların təşkil eləmişdilər, sağ olsunlar. Yaxşı dostların varmış. Nazirlər, deputatlar, xeyli tanınmış adam gəlmişdi. Tiflisdən rəssam dostun da gəlmişdi. Səni futbola saxlaya bilmədiyi üçün özünü az qala lənətləyirdi. Çox təsirli çıxış elədi. Xanımına heyran qaldım. Hər gələn tamaşaçıya əziz adamı kimi elə baxırdı ki... Elə bil onlardan sənin iyini çəkirdi. Səninlə fəxr elədiyi rəsmlərə baxışından duyulurdu. Xəfif təbəssümü, məsum gözləri onun gözəlliyini daha da artırırdı. Mən o şəkli, mənim şəklimi gördüm. Elə bil bədənimdən cərəyan keçdi. İldırım vurubmuş kimi donub qaldım bir müddət. Salonun baş divarından tək asmışdılar. Ən çox tamaşaçı da elə onun qabağına yığılmışdı. İndi bildim sən bunu niyə həm yarımçıq, həm də bitmiş sayırmışsan. Tabloda yalnız bir cüt göz var... Onlar mənim gözlərimdir! Bilirsən, altından nə yazmışdılar? “Tamam- lanmayan naməlum qadın portreti”. Az qalırdım qışqıram: “Yox, tamamlanıb. Mənəm! O, məni elə beləcə görüb, onunçün mən beləyəm!..” Amma deyə bilmədim. 161 Tamaşaçıların hərəsi bir söz deyirdi: “Yeni işdir. Yəqin səfərdən sonra tamamlayacaqmış”, “Qəribədir, rəsm tamamlanmayıb, amma gözlər tam çəkilib”, “Görəsən, bu qadın kimdir?”, “Allah bilir!” Gözlərim isə sənin bu söhbəti dinləyə-dinləyə rəsmə baxan xanımında idi. İlahi, o necə də gözəldi, başını dik tutmağı necə də bacarırdı! Görəsən, bu gözlərə baxıb nə düşünürdü? Özgə qadın gözləri çəkən rəssam ərləri barədə nə düşünür xanımlar?! Mənə elə gəldi ki, o məni tanıdı. Evinə gələn “jurnalist” kimi yox, tablodakı gözlərin yiyəsi kimi tanıdı. O qədər adam içində gözü məni alanda donub qaldı, sonra çevrilib rəsmə bir də baxdı. Qəribə vəziyyət alındı. O da, mən də bilmədik neyləyək, hər ikimizin başı qabağa əyildi, amma bu, salam vermək deyildi. Yaxşı ki, kimsə ona yaxınlaşdı, arxaya çevrildi. Dərhal yox oldum. Sizə getdiyim günü lənətləyirəm. Böyük səhv idi. ...Görən tanıdımı? Bir gözlə adamı tanımaq beləmi asandı? Bəs niyə elə baxdı mənə? Belə bir gözəlin sevdiyi adam sevgisini niyə başqa yerdə axtarsın? Bəlkə qiyamətəcən açılmayacaq insan sirlərindən biri də budur, nə biləsən?! Amma mən bu gün anladım! Bunu mənə sən anlatdın. Sənin axtardığın qadın sevgisi deyildi. Biz özgənin yaratdığı dünyada yaşayırıq. Fərq etməz o dünya necə yaranıb, Allahın “Ol!” Yüklə 360,3 Kb. Dostları ilə paylaş:
|