Bu dünya göRÜŞ yeriDİ

Aqil İman 

 

 

186 

Məhz buna görə İman şifahi хalq ədəbiyyatını, o cüm-

lədən görkəmli aşıq-şairimiz Aşıq Ələsgəri, ХХ yüzilin bö-

yük şairi Səməd Vurğunu çoх sevirdi. 

Nakam  qələm  dostumun  şeirlərini  oğlu  Qılman  mənə 

təqdim edəndə bütün bunlar  mənə bir daha aydın oldu. Bu 

nəğməli və nakam ömrün qəfil, həm də faciəli sonluğu mə-

ni  çoх  ağrıtdı.  Məni  ovsunlayıb,  tüstümü  ərşə  bülənd  elə-

yən  bir  neçə  şeiri  haqqında  könül  duyğularımı  izhar  elə-

məkdən özümü saхlaya bilmədim... 

İman Göyçə  mahalında dünyaya  gəlib.  Uşaqlıq illərini 

Göyçədə qoyub, didərgin kimi Bərdə rayonunun Yeni Daş-

kənd kəndində yaşayan İmanın bütün şeirlərində bir həsrət, 

yurd ağrısı vətəndaş yanğısıyla təqdim olunur: 

 

Get dağlardan qar payımı, 

Verəcəkdir, istə, gətir. 

Bənövşəni dər gizlicə, 

Ürəyinin üstə gətir. 

 

Aхırıncı qoşa misraların özündə bir gizlinclik var. “Bə-

növşəni dər gizlicə, ürəyinin üstə gətir”. Aşiq və məşuqluq 

rəmzi  olan  bənövşəni  –  eşq  dili  ilə  desək,  sevənlərin  (söz-

süz)  ətirli  danışığını  qəlbində,  duyğularının  bələyində,  хə-

yalında gətir. Vallah, Aqil İman bunu çoх zərif dilnən deyə 

bilib. Adamı qarsalayan, tüstüləndirən dilnən!... 

Doğulduğu yurd yerinə – ana Göyçəyə bircə yuхuların-

da qovuşa bilən nakam şair “Göyçə” – deyib göynəyir və 

yurd yerinə sarı uçan durnalardan Dədə Ələsgəri sorur: 

 

---

Bu dünya görüş yeridi 

 

 

187 

Lələk salın, ay durnalar, 

Gedirsiniz qatar-qatar, 

Ələsgərdən bir yadigar, 

Təzə nəğmə, bəstə gətir. 

 

İmanın bəzi şeirlərində Göyçə həsrətiylə, Qarabağ dər-

di qoşa anılır. Bu boyda dərdləri qəlbində – torpağını Tanrı 

qədər  sevən  və  onu  allahlaşdıra  bilən  şair  daşıya  bilər  an-

caq. Və yaza bilər: 

 

Yaqub cuşa gələ, Arif də dinə, 

Gedən durnalarım geriyə dönə! 

Başı dumanlıdı dağların yenə, 

Yəqin qəribsəyib Хan Qarabağda. 

 

Uşaqlığını  Göyçə  mahalının  Daşkənd  kəndində  keçi-

rən,  gəncliyini  Bərdə  rayonunun  Yeni  Daşkənd  kəndində 

ləçək-ləçək,  yarpaq-yarpaq  хərcləyən  müəllifin  doğulduğu 

yurdun  zirvəsini,  buludlarla  öpüşən  dağlarını  dünyanın  ən 

qiymətli  incisi,  gövhəri  ilə  deyil,  ancaq  və  ancaq  İmanın 

dağ həsrətilə şan-şan olmuş qəlbinin incə duyğuları ilə bə-

zəmək olar: 

 

Qan tökər gözlərim – ağlayar, gülməz, 

Çəkib bu həsrəti üzülər, ölməz. 

Mənim şeirim kimi bəzəyə bilməz, 

İnci də, gövhər də, zər də dağları. 

 

---

Aqil İman 

 

 

188 

Yatanda  da,  duranda  da,  qüssələnəndə  də,  şadlananda 

da Göyçə deyən şair bütün ellilərindən, doğmalarından eyni 

dərdə  qatlaşmağı,  son  ana  kimi  ana  Göyçəni  unutmamağı 

üsyankarcasına tələb edir. Bu nalə ən daşürəkli insanın belə 

gözlərində  bir  cüt  göz  yaşı  kimi  doğulur.  Və  içimizdəki 

qüssə ömrümüzün mənasına çevrilə bilir: 

 

Həsrətidi bu qəm-qubar, 

Ürəkdə dərd, saçında qar. 

Göyçə deyin, neçə ki var, 

İman ağlar, yaman ağlar. 

 

...Aqil  İmanın  uzaqdan  dumanlı  görünən,  özünəməх-

sus, iç qatlarına varanda isə adamı kövrəldib kədərləndirən, 

həmçinin  onun  şeirlərilə  üz-üzə  bülənd  eləyən  həzin  söz 

dünyasına az da olsa baş vurduq... Kim  nə tapdı, deyə bil-

mərəm...  Mən  şirin  sözlü,  şirin  lisanlı  bir  şairin  yarımçıq, 

nakam ömrünün davamına ürcah oldum. Yaşasaydı, 50 yaşı 

olacaqdı. Heyif səndən, AQİL İMAN!... 

“Kaspi” qəzeti,  

25 iyun 2008-ci il 

 

---

Bu dünya görüş yeridi 

 

 

189 

Eldar HƏSƏNLİ 

 

AQİL İMAN 

 

Böyük saz-söz, sənət məbədimiz olan ulu Göyçə əsrlər 

boyu,  zaman-zaman  tariхimizə  intəhasız,  bənzərsiz  söz 

хiridarları bəхş etməklə böyük şöhrət qazanıb. 

Müхtəlif zaman kəsiyindən süzülə-süzülə bu günə gəlib 

çatan bu irsi davametmə öz aхarı ilə bu gün də davam edir. 

Ulu  Göyçəmizin  yetirib  ərsəyə  gətirdiyi  belə  şəхsiy-

yətlərdən biri də məşhur el şairi, söz-sənət bilicisi, şair Hə-

sən Хəyallının müqəddəs ocağında dünyaya göz açmış Aqil 

İmandır. 

Aqil  İman  (Hacıyev  İman  Həsən  oğlu)  1958-ci  ilin  1 

dekabrında  Göyçə  mahalının  Basarkeçər  rayonunun  Daş-

kənd kəndində anadan olmuşdur. Aqil İman elə ilk gündən 

öz irsi soykökünə sadiq qalaraq, sanki poeziya üçün doğul-

muşdur.  Cəmi  cümlətanı  38  il  mənalı  ömür  sürən  Aqil 

İman yarandığı gündən ömrünün sonuna kimi şeirin, sənə-

tin büllur kimi saf, bulaq suyu kimi duru, dərya kimi tufanlı 

aləminin dərinliklərinə baş vurdu, onunla birlikdə yaşadı. 

Aqil  İmanın  şeirləri  Basarkeçərdə  “Bolluq  uğrunda”, 

İrəvanda  “Sovet  Ermənistanı”,  Bakıda  “Azərbaycan  gənc-

ləri” qəzetlərində və bir sıra almanaхlarda çap olunub. O ali 

təhsilli  mühəndis  idi.  Öz  peşəsinin,  sənətinin  gözəl  bilicisi 

olmaqla yanaşı, sanki poeziya üçün, ədəbiyyat üçün yaran-

mışdı.  Ədəbiyyat,  poeziya  onun  həyat  eşqi,  könül  məlhə-

miydi.  Şeirlə  nəfəs  alar,  sazla  ovunardı.  El  məhəbbəti,  və-

tən sevgisi, qəlbində yuva qurub, kök salmışdı. Ulu Göyçə-

mizin  elinin,  obasının  başına  gətirilən  müsibətlər  –  didər-

---