Bu dünya göRÜŞ yeriDİ

Aqil İman 

 

 

170 

ruhu  sevinsin,  ailəmiz,  qohumlarımız,  onu  sevənlər  rahat-

lansın.  Əlavə  etdi  ki,  yeni  şeirlərini  də  əldə  eləmişəm,  söz 

verənlər  də  var...  Bu  gözlənilməz  şad  xəbərdən  Qılmanın 

özü qədər sevindim!  

Bəlkə, o gecə Aqil İmanın ruhu da bizi göylərdə dinlə-

yirdi.  Nə  bilim,  bir  onu  bilirəm  ki,  ömrümüzü,  günümüzü 

amanatlayan fani adlanan qoca dünya hər şeyə toxunsa da, 

sözə  toxunmur.  Yaşadacaq  da.  Çünki  söz  onu  yaradandan 

gəlir. 

Nakam  şairin  yaradıcılığı,  bütövlükdə  yaralı  poeziya 

aləmi o qədər ruha yatan, qəlbə yaxındır ki, saralmış vərəq-

lərdə  boyun  bükən  misralardan  ayrılmaq  istəmirsən.  Bu 

yerdə Dədə Ələsgərdən fikrimi canlandıran iki misra gəldi: 

 

Onda vay halına yazıq Ələsgər, 

Özün getdin, sözün qaldı dünyada. 

 

Məzar evində Qarabağ dərdi, Göyçə nisgili ilə torpağa 

qarışan  Aqil  İmana  ulu  Tanrıdan  bir  diləyim  var:  Tanrım, 

onun axirət dünyasını qapalı eləmə! Günlü-günəşli elə! Söz 

ömrünü ömrünə cala! İnsanlara məzarını yox, özünü göstər! 

Bütün  günahlarını  sözlərinə  bağışla!  Aqil  də  sənsən,  İman 

da səndən gəlir! Sonuncu şeirinə özü nöqtə qoyub, Tanrım, 

sən  onun  ömrünə  nöqtə  yazma!  Amin!  Amin!  Yenə  də 

Amin! 

Nəhayət,  sönməz  şairin  əcəl  mürəkkəbi  ilə  yazdığı 

“Qurban  olaram”  gəraylısını  möhtərəm  oxucuların  maraq 

dünyasına  təqdim  edir  və  bu  yazıma  ürək  ağrısıyla  sonluq 

qoyuram:  

 

---

Bu dünya görüş yeridi 

 

 

171 

Ay çiçək, sənin əslinə, 

Soyuna qurban olaram. 

Bir səs eylə harayına, 

Hayına qurban olaram. 

 

Eşqini buta eylə sən, 

Eyb olmaz хəta eyləsən. 

Bir öpüş əta eyləsən, 

“Payına” qurban olaram. 

 

İstərəm canıyananlıq, 

Göstərəsən bircə anlıq. 

Ayağın altda qurbanlıq, 

Qoyuna qurban olaram. 

 

…Eşq məni İman eyləyib, 

Müşkülə güman eyləyib. 

Sən gedən gün qan eyləyib, 

Toyuna qurban olaram. 

“Bizim söz” qəzeti, 

10 oktyabr 2010-cu il 

 

---

Aqil İman 

 

 

172 

Maşallah ХUDUBƏYLİ 

 

YARIMÇIQ ÖMRÜN YADİGAR QAFİYƏLƏRİ 

 

“Bir gövdənin üç budağı”nın son xanəsinə yetirkən nə-

dənsə  ani  olaraq  fikrim  dumanlandı,  ürəyim  kövrəkləşdi. 

Bircə  hovur  içində  xəyalım  ellər  dolaşdı.  Dağlardan  aşıb, 

düzlərdən keçdi, bağçalar dolanıb, bağları gəzdi. Kökü tor-

pağın dərin qatlarına işləyən nəhəng bir ağac gəlib dayandı 

gözlərimin  qabağında.  İllərin  qoynunda  qat-qat  olub  dəmir 

kimi  bərkiyən,  qabığını  yarıb  göylərə  ucalan  üç  budaq 

gördüm  onun  üstündə.  Bu  budaqlar  gövdələşib  qol-qanad 

açarkən,  üçüncü  budaq  hələ  puçurlarını  açıb  ərsəyə  yet-

məmiş öz nazikliyində, kövrəkliyində qalırdı.  

Amma  inkişaf  etməsə  də,  nə  özü  qurumamışdı,  nə  də 

üstündəki bahar müjdəli yarpaqları.  

Kim  bilir,  hələ  neçə  belə  baharda  çiçəkləyəcək  onun 

tumurcuqları?! 

Və neçə yaz ağzında al-yaşıl donuynan bəzənib gözləri, 

könülləri oxşayacaq onun yarpaqları?! 

Həyatın  qəribə  qanunları  var.  Bəzən  təbiətlə  cəmiyyət 

arasındakı zahiri uyğarlıq onun fəlsəfi tərəflərinə də sirayət 

edir… 

Mən də, bax beləcə, bu düşüncələrlə “Mənim sazlı-söz-

lü dünyam”ın 2-ci sayındakı “Bir gövdənin üç budağı” fəs-

linin sonuncusunu qələmə alarkən ürəyimin kövrəkliyi çul-

ğadı köksümü. İstər-istəməz onun dedikləri düşdü yadıma:  

 

Bilirsənmi, fürsət yoxdu, 

Gündə yüz yol görəm səni, 

Təravətli çiçək kimi, 

Sinəm üstə hörəm səni. 

 

---

Bu dünya görüş yeridi 

 

 

173 

Ay, baхışı körpə ceyran, 

Mən bir ovçu, sənə heyran, 

Kaş qarşımdan qaçan zaman, 

Qovub-qovub yoram səni. 

 

Kaş yetəydim o xoş günə, 

Seviləydim, a yar, sənə. 

Aqil İman deyər, mənə, 

Kim buyurar haram səni?!  

 

İstədiyi el gözəlini gündə yüz yol görməyə fürsəti yox-

muş  onun.  Amma  arzuları  sonsuzmuş,  saya  gəlməzmiş. 

Gah  “dağ  çiçəyinə”,  gah  “marala”,  gah  da  “ceyrana”  bən-

zətdiyi  istəklisini  gündə  yüz  yol  görə  bilməsə  də,  ömrün 

tale  qismətiynən  ayın,  günün  hansı  çağındasa  vüsalına  ye-

tərmiş. 

Fəqət!… 

Bax,  elə  yazımın  bu  məqamında  Aqil  İmanın  əlimdə 

olan şeirlərini çək-çevir elədim ki, arasından  indiki  halıma 

uyğun  bir-iki  kövrək  misra  tapıb  onun  gözünə  qatım.  Am-

ma tapa bilmədim.  

Hansı qoşmasını oxudumsa, orada bir nikbinlik, nəsihə-

tamizlik,  məhəbbət  aləmində  sədaqətlə  yanaşı  vəfasızlara 

qeyzini gördüm.  

Hansı gəraylısına nəzər saldımsa, orada şuxluq, oynaq-

lıq, ömrün sabahına ürək dolu ümid, təsəlli gördüm. 

Və elə bil qəflət yuxusundan ayılıb öz-özümə dedim:  

–  Ruhun  şad  olsun,  Aqil  İman!  Məgər  insanın  ömrü 

təkcə onun bu dünyadakı sağlığıynanmı ölçülür?! 

Heç də yox! 

---