Cübran X?lil Cübran
Yüklə 3,04 Mb. Pdf görüntüsü
|
216 – Lakin mən evlərin ətrafında qalaqlanmış cəsədləri görmürəm. – Sən ətrafına təxəyyülünün gözləri ilə baxır və həyat tu- fanının qarşısında titrəyən insanları görürsən. Sən onları canlı hesab edirsən. Lakin onlar dünyaya göz açdıqları andan ölüdür- lər və onları basdıran, torpağa tapşıran bir kəsləri olmadığından nəm torpaq üzərində sərilmişlər və onlardan çürümüş cəsədlə- rin qoxusu gəlir. Mən qorxudan özümə gələrək soruşdum: – Əgər həm ölülər, həm də dirilər həyat tufanın qarşısın- da əsim-əsim əsirlərsə, o zaman mən onları necə fərqləndirə bilərəm? – Ölülər ruhən qorxurlar, dirilər isə həyatın tufanı ilə yarışa çıxır və o dayananda dayanırlar, – deyə cavab verdi. O bunu deyərək əlinə söykəndi. Onun palıdın kökləri ki- mi hörülmüş əzələləri həyat qüvvəsi ilə dolu idi. – Sən evlisən? – deyə soruşdu. – Bəli, evliyəm, xanımım dünya gözəlidir və mən onu sevirəm. – Necə də böyük günah sahibisən! Axı nigah həqiqətən də kişi üçün köləlikdir. Əgər sən azad olmaq istəyirsənsə, xanımından boşan və tənha yaşa. – Axı mənim üç övladım var. Onlardan böyüyü artıq top- la oynayır, kiçiyi isə mənasını anlamadığı sözlər kəkələyir. Bəs onlar necə olsun? 217 – Onlara qəbir qazmağı öyrət. Onlardan hərəsinə bir bel ver və onları tərk elə. – Axı mən tənhalığa tab gətirə bilmərəm. Mən həyatdan arvadım və uşaqlarımla birlikdə zövq almağa vərdiş etmişəm və onları tərk etdiyim halda xoşbəxtliyimdən də məhrum ola bilərəm. – Arvadın və uşaqlarınla həyat sadəcə ağ duvaq altındakı qara günlərdir. Lakin əgər nigahından heç vədə imtina edə bil- mirsənsə, o zaman heç olmasa ruhların qızlarından biri ilə izdivac qur. – Axı həqiqətdə ruhlar yoxdur. Sən nə üçün məni aldadırsan? – deyə qışqırdım. – Ah, cavan oğlan, sən necə də səfehsən! – deyə cavab verdi. Gerçək olan ruhlardır. Ruh olmayanlar isə şübhə və qeyri-müəyyənlik dünyasına məxsusdurlar. – Məgər ruhların qızları gözəl olur? – Onların məlahəti itmir, gözəlliyi isə solmur. – O zaman sözlərinin doğruluğuna əmin olmağım üçün heç olmasa onlardan birini mənə göstər. – Əgər sən ruhların qızını görmək və ona toxunmaq iqtidarında olsaydın, sən mənim məsləhətim olmadan da belə onunla evlənərdin. – Gözə görünməyən və toxunulması mümkün olmayan bir kəslə nigahın faydası nədir? 218 – Bunun faydası tədricən meydana çıxır. Nəticədə həya- tın tufanı qarşısında qorxudan titrəyən canlı ölülər yoxa çıxır və onunla ayaqlaşmaq istəmirlər. O bir anlığa üzünü yana çevirdi, daha sonra yenidən soruşdu: – Sən hansı dinə qulluq edirsən? – Mən Allaha inanır, Onun bütün peyğəmbərlərinə ehti- ram göstərir, xeyirxah əməllərə can atır və axirətə təvəkkül edi- rəm. – Bu sözlər çoxdan deyilib. Sən sadəcə onları təkrarlayır- san – deyə cavab verdi. – Əslində isə sən yalnız öz ruhuna ina- nır, ona ehtiram göstərir, onu sevir və onun əbədi olmasına ümid bəsləyirsən. İnsanlar ta bineyi-qədimdən ruhlarına səcdə edib, arzu, istəklərindən asılı olaraq onu müxtəlif cür adlandı- rıblar. İnsanlardan bir qismi onu Vəəl, digərləri – Yupiter, üçüncülər isə Allah deyə çağırıblar. Daha sonra o, gülümsəyib istehza ilə əlavə etdi: – Ən təəccüblüsü budur ki, onlar öz ruhlarına səcdə edir- lər. Əslində isə onlar üfunətli cəsədlərdən savayı bir şey deyil- dirlər. Bir an keçdi və mən onun sözləri barədə düşünərək onla- rın mənasının həyatdan da qəribə, ölümdən də qorxulu, həqi- qətdən də dərin olması qənaətinə gəldim. Onun söylədikdərinin, eləcə də gizlin dəlillərinin arasın- da fikrimin azmaması və onu öz sirlərini açmağa sövq etmək üçün ucadan dedim: 219 – Allah xatirinə, əgər sən doğrudan da tanrıya inanırsansa, de görüm kimsən? – Mən özüm özümün allahıyam – deyə o cavab verdi. – Bəs adın nədir? – Divanə – tanrı. – Sən harada dünyaya göz açmısan? – Hər yerdə. – Sən nə zaman dünyaya gəlmisən? – Həmişə. – Sənə müdrikliyi kim öyrədib, səni varlığın sirlərindən kim agah edib? – Mən müdrik deyiləm, – o dedi, – çünki müdriklikdən yalnız zəiflər istifadə edir. Mən isə güclü divanəyəm. Mən ad- dımlayıram və torpaq mənim ayaqlarım altında tərpənir, mən dayanıram və ulduzların təntənəli yürüşü mənimlə birlikdə da- yanır. Mən şeytanların insanları necə araya qoyub güldüklərini çoxdan bilirəm. Mən cinlərin şahları və gecənin nəhəngləri ilə söhbət edərək varlığın sirlərini dərk etmişəm. – Bəs sən burada, bu boş vadidə nə edirsən? Gecələrini və gündüzlərini necə keçirirsən? – Səhərlər mən günəşə söyür, günorta – insanlara lənətlər yağdırır, axşamlar – təbiəti məsxərəyə qoyur, gecələr isə ruhum qarşısında diz çökərək, ona dualar edirəm. – Bəs sən nə yeyir, nə içir, harada yatırsan? 220 – Mən – biz, vaxt və dəniz yatmırıq, – deyə o cavab verdi. – Biz insanların bədənini yeyir, onların qanını içir və onların can vermələrindən həzz alırıq! O bu sözləri deyib qamətini düzəltdi, əllərini sinəsində çarpazladı, sonra mənim gözlərimə diqqətlə baxaraq, sakit və həzin səslə dedi: – Xudahafiz. Mən nəhənglərin və şeytanların toplaşdığı yerə yollanıram. Mən başımı yellədərək dedim: – Tələsmə, səndən bir söz soruşmaq istəyirəm. O cismini gizlədən gecə dumanının içindən cavab verdi: – Divanə allahlar heç kəsi gözləmirlər. Xudahafiz. Gecənin zülmət pərdəsi onu ağuşuna alıb bürüdü və mən qorxmuş, özünü itrmiş, həyəcanlaşmış halda tək qaldım. Mən bu yerdən aralananda onun hündür qayalarda əks- səda verən səsini bir daha eşitdim: – Xudahafiz! Xudahafiz! Növbəti gün mən arvadımdan boşandım və ruhların qızlarından biri ilə evləndim. Daha sonra mən uşaqlardan hər birinə bel və kürək verərək dedim: – Gedin və ölüyə rast gələn kimi onun cəsədini torpağa tapşırın. Həmin vaxtdan indiyə qədər mən qəbirlər qazaraq ölülələri basdırıram. Lakin onlar çox, mən isə təkəm və mənə kömək edə bilən bir kimsəm də yoxdur. Yüklə 3,04 Mb. Dostları ilə paylaş:
|