ƏHLİ-beytiN (ƏleyhiMÜs-salam) matəMİNDƏ MƏRSİYƏLƏR, ŞE`RLƏR, XÜTBƏLƏr toplayan m. ƏLİzadə
*** Keçər ahum oxu daşdan, Üzüldüm qohum-qardaşdan Atam Heydər kimi başdan, Yaralandım bacı Zeynəb ***
Yüklə 3,87 Mb.
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Olmadı cavab istədi gedə , Gəldi guşinə nagəhan səda : Mən Hüseynivəm qardaşı ölən
- Dolanır Əli qızı məqtəli (2), Qan içində bir bədən axtarır Yolun üstə qafilə ləng
- Hüseynim vay , Hüseynim vay , Hüseynim (2) ***
- Mətbəx
- Yaralı başı kəsilən ətşan Ya Hüseyn məzlum , ya Hüseyn məzlum (2) ***
*** Keçər ahum oxu daşdan, Üzüldüm qohum-qardaşdan Atam Heydər kimi başdan, Yaralandım bacı Zeynəb
Əgər ki sinə dağlarsan, Yaralı görsən ağlarsan Gəlib sən yaxşı bağlarsan, Yaralandım bacı Zeynəb
Peyğəmbərin gülü soldu, Əmmaəməm qan ilə doldu Mənə ölmək yəqin oldu, Yaralandım bacı Zeynəb
Oğul yox səsləyəm dadə, Bu gündə yetsin imdadə Xəbər tutub gələ dadə, Yaralandım bacı Zeynəb
Ölüb ənsar, ələmdarım, Düşüb qaolsuz ələmdarım Sən ol mənim pənahdarım, Yaralandım bacı Zeynəb
Fələk aramımı aldı, Məni dərdə. qəmə saldı Səkinə atasız qaldı, Yaralandım bacı Zeynəb
İMAM HÜSEYN (əleyhis-salam)-IN ŞƏHADƏTİ Nəhayət Şimrin əmri ilə qoşun kütləvi şəkildə İmam Hüseynə (əleyhis-salam) hücum edib onu mühasirəyə saldılar, oxçular hər tərəfdən o həzrətə ox yağdırmağa başladılar. O qədər ox vurdular ki, İmamın müqəddəs cismi oxların çoxluğundan görünmürdü. Şimr öz qoşunu ilə İmamı (əleyhis-salam) xeymələrdən ayırdı, amma o həzrətin azadlıqsevər ruhu heç də icazə vermirdi ki, öz sağlığında övladlarına, xanımlara və xeymədəkilərə bir zərər yetişsin. Buna görə də uca səslə fəryad etdi: “Vay olsun sizə, ey Əbu Süfyan övladlarına tabe olanlar! Əgər dininiz yoxdursa və qiyamat günündən qoxmursunuzsa, heç olmasa bu dünyada azad insan olun, öz milli keçmişinizə hörmət qoyun necə ki özünüzü ərəb tayfasından hesab edirsiniz.” Bu kəskin fəryad çəkic kimi düşmənlərin başına oturdu, Şimr əmr etdi ki, geri qayıtsınlar. Yaralar bir-birinin ardınca İmamın mübarək cisminə endirilirdi, qan o həzrətin bədənindən fəvvarə kimi axırdı, həzrətin son nəfəsləri idi. Bu dəmdə Saleh ibni Vəhəb nizə ilə İmam (əleyhis-salam)-a həmlə etdi, o həzrətin bel sümüyünü sındırdı. İmam (əleyhis-salam) atdan yerə yıxıldı. Bu hadisəni görən Həzrət Zeynəb (əleyha-salam) özünü Ömər Sədə yetirib dedi: –Ey Ömər, sənə yaraşarmı ki, Əbu Əbdillahı öldürsünlər, sən də durub baxasan? Ömər Səd heç nə demədi. Bu halda Həzrət Zeynəb fəryad edib dedi: –Sizin aranızda bir müsəlman tapılmazmı? İmam Hüseyn (əleyhis-salam) piyada döyüşü davam etdirir, özünü nizələrdən, oxlardan kənara çəkir yenidən düşmənə həmlə edirdi. Sonra Kufə qoşununa xitab edərək son sözlərini buyurdu: –Məni öldürmək üçün yığışmısınızmı? Allaha and olsun, məndən sonra Allah bəndələrindən heç birini öldürməyəcəksiniz. Allah məni öldürdüyünüzə görə sizə qzəblənəcəkdir. Aləmlərin Allahına and olsun, mən ümidvaram ki sizin namərdliklərinizin qarşısında Allah məni əziz edəcək, mənim intiqamımı sizdən elə alacaqdır ki, heç özünüz də dərk etməyəcəksiniz. Agah olun, mənim öldürülməyim səbəbi ilə içərinizdə qan axıdılması çoxalacaq, mütəal Allah Öz qəzəbini sizə artıracaq, nəhayət dərdli axirət əzabına düçar olcaqsınız. Yazırlar ki, İmam (əleyhis-salam)-ın bədəninə 72 yara vurmuşdular. Zəiflik o həzrətə qələbə çalırdı. O, bir anlığa dincini almaq üçün dayandı. Bu anda uzaqdan ona tərəf bir daş atdılar. Daş mübarək alnını yardı, qan üzünə axdı, İmam (əleyhis-salam) köynəyini qaldırıb alnının qanını silmək istədi, Bu vaxt üç şö”bəli bir ox o həzrətin qəlbinə sancıldı. Həzrət üzünü göyə qaldırıb dedi: “İlahi, Sən bilirsən ki, bunlar elə bir şəxsi öldürürlər ki, yer üzündə ondan başqa Peyğəmbərin heç bir oğlu yoxdur.” İmam (əleyhis-salam) oxu qəlbindən çıxartdı, qan fəvvarə kimi axmağa başladı. Heç kim o həzrətə yaxınlaşmağa cürət etmirdi. Çünki “İmam Hüseyn (əleyhis-salam)-ın qatili” kimi Allah dərgahında sorğu-suala tutulmaqdan qaorxurdu. Şimr nə”rə çəkdi: –Vay olsun sizə, nə üçün durmusunuz? Analarınız matəminizdə otursun. İrəli gedin işi birdəfəlik qurtarın! Atlılar, piyadalar hər tərəfdən o həzrətə hücüm etdi. İrəli gələn ilk şəxs İmam (əleyhis-salam)-ın zərbəsi ilə həlak oldu. İkinci şəxs İmam (əleyhis-salam)-ın çənəsini yaraladı. Sinan ibni Ənəs həyasızcasına irəli gəldi, nizəsi ilə İmam (əleyhis-salam)-ın sinəsini yardı, sonra bir ox atıb o həzrətin mübarək boğazını yaraladı. İmam Hüseyn (əleyhis-salam) yerə oturdu, ölləri ilə qanını üzünə yaxdı, buyurdu: “Bu halda Pərvərdigarımın körüşünə gedəcəyəm, halbuki, bunlar mənim haqqımı qəsb etmişlər!” Hilal ibni Nafe deyir: “Mən Ömər Sədin ləşkərində idim ki, birdən belə bir səs eşitdim: “Ey əmir, muştuluğumu ver, Şimr Hüseyni qətlə yetirdi!” O əzizlər qan içində çabalayırdılar, Kufə yırtıcıları onların bədənlərinnin bəndlərini bir-birindən ayırırdılar Seyyidüş-şühədanın vücud günəşini (kainatın yaranış səbəbini, mövcudatın hərəkət mərkəzini) görərdin ki, ox qılınc zərbəsindən bədəndə sağ yeri qalmamışdı, qanlı Kərbəla elə bir şəhidlər oylağı idi ki, heç bir peyğəmbərə, heç bir peyğəmər canişininə nəsib olmadı və ilahi təqdirdə (qəzadü-qədərdə) yalnız şəhidlər sərvəri (İmam Hüseyn (əleyhis-salam) bu şəhidlər oylağında olan ləyaqətinə nail oldu. Bu Kərbəla elə bir yer idi ki, yer sakinləri ki heç, üstəlik səma əhlini, mələkləri də heyrətdə qoymuşdu. İmam Riza (əleyhis-salam)-ın buyurduğu kimi, bu gün (Aşura) elə bir gün idi ki, İmam əbədi olaraq gözləri yaralı, ağlar qəlbləri qanlı etmişdir1“ Rəsuli Əkrəm (səlləllahu əleyhi və alihi və səlləm) də bu barədə buyurmuşdur: “Həqiqətən İmam Hüseyn (əleyhis-salam)-ın qətlindən möminlərin qəlbində hərarət (iman odu) vardır ki, heç vaxt sönməyəcəkdir.”2 İmam Hüseyn (əleyhis-salam)-ın qızı Səkinə deyir: Elə ki düşmən şəhidlərin arvad-uşaqlarını cənnazələrin arasından çəkirdi, özümü atamın cənazəsinin üstünə atdım, onu bağrıma basdım. Bu vaxt müqəddəs hülqumundan bu səsi eşitdim: “Şiələrim! Hər vaxt sərin su içsəniz, məni yad edin: bir qərib, yaxud şəhid barəsində eşitsəniz mənə ağlayın.”3 İmam Hüseyn (əleyhis-salam)-ın müqəddəs qiyamının hədəflərindən biri də bu idi ki, əməvilərin İslam Peyğəmbərinin adı altında camaata hökmranlıq edən rüsvayçı işgəncələrə son qoysun, onların müsəlmanlara rəhbərlik üçün ləyaqətsz olduqlarını, bu iş üçün azacıq da olsun insani və ürfi nişanələrə malik olmadıqlarını isbat etsin. Bu hədəflər onların son dərəcədə daşürəkli, qəsavətli olmalarını, onların törətdikləri cinayətləri, faciələrini açıb göstərməklə mümkün olacaqdı. Heç kim hətta adi bir şəxsə belə bu cür faciələri, cinayətləri rəva görməzdi, o ki qala Peyğəmbər camalının aynası, böyük Əhmədi xülqünün nişanəsi! İmam Hüseyn (əleyhis-salam) isbat etdi ki, belə bir faciələrə o əl atmaq ilahi namus məcralarından inhirafa yuvarlanmaqdır, fəzilət mələkələri dairəsindən uzaqdır. Onların hətta heyvanlarda da müşahidə olunmayan bu əməlləri göstərir ki, heç bir dəlillə İslam ümmətinə hakim olmaq ləyaqətləri yoxdur. Həzrəti Zeynəb əleyha-salam İmam Hüseyn əleyhis-salama matəm saxlayanda deyirdi: “ey bazar ertəsi günü qətlə yetirilən!” İmam Hüseyn (əleyhis-salam) cümə günü qətlə yetirilib, amma Həzrət Zeynəb (əleyha-salam) bu sözlə demək istəyir ki, bu faciənin əsl səbəbkarı Peyğəmbərin vəfatından sonra, bazar ertəsi günü Əbubəkrin xilafəti qəsb etməsi olmuşdur. Əbubəkr Öməri, Ömər də Osmanı xilafətə təyin etdi. Osman da Quranın “xəbis şəcərə” adlandırdığı sülalədən olmaqla, öz nümayəndəsi olan Müaviyənin Şamdakı hökmranlığını möhkəmlətdi, o da Həzrət Əli (əleyhis-salam)-ın əleyhinə qiyam etdi, beyət etmədi, İmam Həsəni hiyə ilə qətlə yetiridi, sonra oğlu Yezidi xəlifə təyin etdi, o məlun da Peyğəmbər övladını məzlumcasına qətlə yetirdi.
Ləşgəri ədüv payimal edər, Yerdə cismimi bir dayan bacı Sinəm üstə gör at dolandıran, Qövmi kinəni bir dayan bacı Gərçi xeymələr od tutub yanar, Suzi ahilən bir dayan bacı Atların ayağında peykərim, Səslə: va Hüseyn, va Mühəmməda!
Xeymələr yanar qoyma Abidi, Xeymədə qala odlara yana Vur özün oda sinən üstə al, Çək bacı o bimarı bir yana Xırda qızlarım odda yanmasın, Başda məcəri damən odlana Su kimi qanım çöllərə axar, Başımın olar məskəni cida
Şimri dün vuran vəqtə qızları, Ver qabağa sən əllərin bacı Qoyma çox sala sərsəri xəzan, Dadü-naliyə gəlmiyə sənin Dad edən şirin dillərin bacı, Səbr elə müsibətlərə necə Səbr edib anan Xeyrətünnisa
Gün batar gələr bəcdəli cəfa, Kari fitnəcu peykərim tapar İncidər mənim yara cismimi, Ol şəqiyyü-qəddarü-nabekar1 Fikri vardı yığmağa qarətə, Barmağımda əngüştərim tapar Xaric eyliyə bilməz axırı, Barmağım kəsər ol duni dəğa
Daşları kənar eylə birbəbir, Peykərimin üstündə ağlama Nizə ox qılıc parəsinə çox, Baxma əşgivi ruyə bağlama Öz sefid olan ruyivə bacı, Qanımı yaxıb sinə dağlama Ta yaran batar qanimə olar, Çarəsiz olan dərdlərə dəva
İsti qumların üstə bi kəfən, Rəsi nizədə rəsi ənvərin2 Bir tərəfdə Əbbasü, Əkbərin, Fəzlü-Qasimin, Ovnü, Cəfərin Açdı başını va əxa deyən, Va əba deyən Ali Müstəfa Dəftərü-qələm əldə sailəm, Dərgəhizdə hər sübhü-hər məsa
Əli başda dörd tərəfə qaçır, Dayanır çuxur yerə baş vurur Gör nə yerdi duxti Əbu Turab1, Qədəmin turabə yavaş vurur Yadına o səhnə düşübdü ki, Hamı bir yaralıya daş vurur Pozulubdu gülşəni arizu, Gülü-bülbülü-çəmən axtarır
Deyir Allahım bu əzizlərin, Nədən aşiyanəsi2 qalmayıb Qolu bağlı quşlarımın evi, Talanıbdı lanəsi3 qalmayıb Soyulub vücudi Hüseynimin, Başı yox nişanəsi qalmayıb Görürəm hərayə anam gəlib, O da qanlı pirəhən4 axtarır.
Yorulub oturdu yerə bibi, Alıb ətrin odlanıram Hüseyn Bu qədər ki daş tökülüb yerə, Keçə bilmirəm yanıram Hüseyn Bədənin nüması5 pozulsa da, Yenə mən səni tanıram Hüseyn Məni sən çağır yerivi bacın, İtirir dübarədən axtarır
Hərəkət zamanı qəm əhlinə, Yaranıbdı bu qüssəli mənzərə Özünü çəməndə hər əndəlib6, Yetiribdi bir gülü-pər-pərə Analar sürudi vida7 oxur, Biri Qasimə, biri Əkbərə Elə bir Rübab itirib özün, Əli başda süd əmən axtarır
Üsərayi xəsteyi Neynəva8, Hamı dildə ahü-nəva gedir Anadır başında qara gedir, Bacıdır ürəkdə yara gedir Düzülüb nizamə kəcavələr, Şühəda qalır, üsəra gedir Doludur ürəkləri dərdilən, Vəli xəlvət əncümən9 axtarır
Gediri Səkinə yavaş-yavaş, Üzünün tozun yuya Əlqəmə Deyə şərhi halını mubəmu1, Su yanında sahibi pərçəmə2 Əmu can dur əllərüvə fəda, Kömək eylə carəsiz əmməmə Çağırır hərəmdə bibi səni, Gözü yoldadı gələn axtarır
Olub Əhli-beytə zəmanə tay, Kərəmin sönübdü çıraqları Bala qızlar istiri naqəyə, Minə leyk, titrir ayaqları Kimə mehman gedir ey Xuda, Gözü yaşlı Kufə qonaqları? Görəsən Mədinə hayandadır?, Gözü Zeynəbin vətən axtarır HÜSEYNİM VAY Zəbihi ə”zəmi dini Mühəmməd3 Hüseynim vay, Hüseynim vay Hüseynim Nişani taci ayini Mühəmməd
Ərəblər həlqə verdi misli zəncir Aradə çün negin4 bir seyyidi pir Yağış tək üstünə yağdırdılar tir5 O qədri qan gedib zə”f etdi təsir Hüseynin ta əlindən düşdü şəmşir Peyğəmbərlər dedi ba sovti təkbir:6 Hüseynim vay, Hüseynim vay, Hüseynim *** İmamın Zülcənah ilhamın aldı Xəm etdi dizlərini nim xiz7 qaldı Yerin torpağı cuş etdi ucaldı Qum üstə şehpərin8 Cəbrəil saldı Tutub Zəhra onu ağuşə aldı Dedi: ey cani madər bu nə haldı? Hüseynim vay Hüseynim vay, Hüseynim *** Düşüb gəhvarə tək cünbiş cəhanə1 Yetib rə”şə kürrati asimanə2 Şəbih oldu həva atəş fişanə3 Hüseyn gəlmiş məqami imtəhanə Dəmi xəncər dayanmış üstüxanə4 Gəlib göydən sədayi aşiqanə: Hüseynim vay, Hüseynim vay, Hüseynim *** Çıxıb cənnatidən cəddi Peyambər Əliyyi Mürtəza ilən bərabər Dalınca Müctəba dilbəndi Heydər Xəlilü-Adəmü-Nuhi müəmmər5 Gəriban çakü-aşofte mükəddər Hüseyni görcəkin səsləndi yeksər: Hüseynim vay, Hüseynim vay, Hüseynim *** Qara toz qovzanıb səthi cəhandən Uçan quşlar çəkib əl aşiyandən Çıxıb zəccə sədası cinniyadən Mülki məsuridən kərrubiyandən6 Nidayi qeybi gəldi asimandən: Hüseynim vay Hüseynim vay Hüseynim
O yandan təblü-şeypurun sədası Ömər Sədin başında Rey həvası Dayamış müntəzir Şimrin cidası Bu yandan Zeynəb ney tək nəvası Hüseynin sinədə dörd min yarası Dəmadəm səslənir Zəhra anası: Hüseynim vay, Hüseynim vay, Hüseynim *** İmamın ömrünün axır zəmanı Hərəmlər tərk edib xeymə səranı Görüb sərnizədə nuri Xudanı Hücum etdi o matəm karivani Araya aldılar qanlı cidanı Nəva doldurdu dəşti Neynəvanı: Hüseynim vay, Hüseynim vay, Hüseynim *** Nümayandır Hüseynin gözlərindən Çəkir guya xəcalət xahərindən Pərişan zülfü qarə məcərindən Səda gəldi kəsilmiş həncərindən:1 Bacı qorxma bu Şamın ləşgərindən Hərəmlər səs veribdi dövri bərdən: Hüseynim vay, Hüseynim vay, Hüseynim *** Oxursan nə gözəl Qu”ran Hüseynim Qoyubsan aləmi heyran Hüseynim Xəcalət çəkmə məndən can Hüseynim Sənə Zeynəbdi həmpeyman Hüseynim Anam Zəhra sənə qurban Hüseynim Deyərəm titriyir meydan Hüseynim Hüseynim vay, Hüseynim vay, Hüseynim *** Görüb qanlı başı qaçdı Səkinə Ona sarı yaxınlaşdı Səkinə İki qollarını açdı Səkinə O nizəylə qucaqladı Səkinə Kəsik başilə ağlaşdı Səkinə Səfər peymanı bağlaşdı Səkinə Hüseynim vay, Hüseynim vay, Hüseynim ŞƏHİDLƏRİ İMAM SƏCCAD (əleyhis-salam) DƏFN EDİR
Bu sözümüzün şahidi İmam Riza (əleyhis-salam)-ın Əliyyibni Əli Həmzə Bətainini söhbətidir. İmam Riza (əleyhis-salam): –De görüm Hüseyn ibni Əli İmam idimi? Dedi: –Bəli. İmam Riza (əleyhis-salam) –O şəhid olandan sonra (onun qüslü, kəfəni dəfni) kimin öhdəsinə idi? Dedi: –Həzrəti Səccad (əleyhis-salam)-ın. İmam Riza (əleyhis-salam): –O vaxt Həzrət Səccad harada idi? Dedi: –İbni Ziyadın zindanında idi, amma ibni Ziyad xəbər tutmadan oradan çıxdı, gedib atasını dəfn etdi, sonra ziyndana qayıtdı. İmam Riza (əleyhis-salam) –Əliyyibni Hüseynin Kərbəlaya gəlməsinə, atasını dəfn edib yenidən qayıtmasına qüdrət verən şəxs Allah bu zamanın da İmamına qüdrət verər ki, Bağdada gedib atasının (İmam Museyi Kazimin) dəfn işini görməyə qüdrət verər, halbuki o (zamanın İmamı) həbsdə, əsirlikdə də deyildir1. Elə ki, İmam Səccad (əleyhis-salam) Kərbəlaya çatdı, gördü ki, bəni Əsəd qəbiləsi sərgərdan qalmış, bədənlərdə baş olmadığı üçün, nə edəcəklərini bilmirdilər. Həzrəti Səccad (əleyhis-salam) şəhidləri adbaad tanıtdırdı. Ah-nalə, ağlaşma səsləri ucaldı. Bəni Əsəd qəbiləsinin arvadları saçlarını yolur, sinələrinə döyürdülər. Sonra İmam Səccad (əleyhis-salam) o məzlum atasının pak cənazəsinə tərəf getdi, onu bağrına alıb ucadan ağlamağa başladı. Cənazəni qəbir qazılacaq yerə gətirib bir az trrpaq götürdü, birdən hazır bir qəbir açıldı, üstündə də üstü açıq zərih göründü. Cənazənni təklikdə qəbrə qoydu. (Bəni Əsəddən heç kim bu işdə İmam Səccada kömək etmirdi) Sonra buyurdu: “Mənim yanımda bir kəs var ki, mənə kömək edir.” Cənazəni qəbrə qoyandan sonra dodaqlarını atasının kəsilmiş damarlarına qoydu, buyurdu: “Xoş o yerin halına ki, sənin pak cəsədini ağuşuna alıb. Sənə nədən deyim? Gözlərimə yuxu görünməyən qəm-qüssəmdənmi? Məndən sənə salam olsun, ey Rəsululla-hın oğlu, Allahın rəhmət və bərəkəti sənə olsun!” O, İmam Hüseynin (əleyhis-salam) qəbri üstündə belə yazdı. “Bu, Hüseyn ibni Əliyyibni Əbitalibin qəbridir. Onu susuz və qərib öldürdülər.” Sonra əmisi Abbas (əleyhis-salam)a tərəf getdi, onu, elə asimanda mələkləri dəhşətə bürümüş, behişt hurilərini ağlar qoymuş əvvəlki halda gördü, əyilib əmisinin boğazının kəsilmiş damarlarını öpdü, dedi: “Ey Qəməri Bəni Haşim, səndən sonra kül olsun dünyanın başına! Məndən sənə, ey şəhid, xalis salam olsun, Allahın rəhməti və bərəkəti sənin halına şəamil olsun.” Sonra Həzrət Abbas (əleyhis-salam) üçün də bir qəbir qazıb buyurdu: “Mənim yanımda köməkçilərim var.” O həzrət bəni Əsəd qəbiləsinə buyurdu ki, onlarda iki başqa böyük qəbir qazsınlar, birində Bəni Haşimin, digərində isə səhabələri dəfn etsinlər1. Hürr şəhid olandan sonra qohumları onu döyüş meydanından çıxarmış, onun iydiki qəbri olan yerə gətirmişlər. Yazıblar ki anası döyüş meydanında var imiş, görəndə ki düşmənlər şəhidlərin başlarını kəsib bədənlərini tapdalayırlar oğlunu bu yerə gətirmişdir.2
Həmran dedi: –Canım sənə fəda olsun, mənə xəbər ver görüm Əliyyibni Əbitalib, Həsən və Hüseyn (əleyhimüs-salam) Allah dini yolunda qiyam etdilər, halbuki, zülm, tüğyan əhli onlara zəfər çaldı. Bu necə olan işdir? Həzrət Baqir (əleyhis-salam) buyurdu: –Ey Həmran! İlahi elmdə belə yazılmış, qəzavü-qədərdə belə qərar qoyulmuşdu. Rəsulullah (səlləllahu əleyhi və alihi və səlləm)-in buyurduğuna görə “Bizdən (İmamlardan) xüruc (qiyam) edən və sakit olan hər bir şəxs elm və agahlıq üzündən xüruc etmiş, elm və agahlıq üzündən sakit olmuşlar. Ey Həmran, əgər bəla nazil olma və zülm əhli onlara (İmamlara) qələbə çalırdılarsa onlar həmişə Allahdan istəyirdilər ki, o tüğyançıların mülkünü, padşahlığını məhv etsin, onları qəbul etsəydi, və o bəlaları onlardan dəf etsəydi, tüğyançıların padşahlıqlarını təsbehin ipinin qırılmasından və dənələrinin bir-birindən ayrılmasından da tez bir zamanda məhv edərdi. Amma İmamlar (əleyhis-salam) təslim olmaq razılıq məqamında idilər və Allahın onlar üçün məsləhət gördüyü işlərdən qeyrisini istəmirdilər. Ey Həmran, onlara üz verən (müsibətlər) günah üzündən deyildi ki, o günahı görmüş olalar, yaxud Allahla müxalifət etməmişdilər ki, onun cəzasına çatmış olalar. Lakin bu müsibətlərin səbəbi bu idi: Allah istəyirdi ki, onlar bu müsibətlərin vasitəsi ilə behiştdə yüksək (mənəvi) məqamlara çatsınlar. Ey Həmran, onların barəsində pis fikirləşmə, Aşura günü İmam Hüseynin (əleyhis-salam) dostları, köməkçiləri qılınc, nizə zərbələrindən özlərində heç bir dərd, ağrı hiss etmirdilər. Bu barədə İmam Baqir (əleyhis-salam) buyurdu: “Cəddim Hüseyn (əleyhis-salam)-ın fədakar köməkçiləri düşmənin qılınc, nizə zərbələri altında ağrı hiss etmirdilər.” MƏRSİYƏ
Bacun ediblər Kufəyə rəvanə qardaş Olum o qanlı peykərin fədası qardaş Gedən təmami qarətə əsasi qardaş Bu gül bədəndə qalmayan libası qardaş Dur ey müinim, du nuri eynim Bu nazlı canə, fəda Hüseynim *** Bu qürbət ölkədə Hüseyn, bacın olub xar Gül üzlü qızların olub əsiri küffar Şotor səvari baş açıq yanında əğyar Nə var pənahım, nə dadixahım Bu qədri zülmə, nədir günahım? *** Nə qədri çəkmişəm bu gün qəmi müsibət Təmami rəxti zivərim olundu qarət Vururlar qəmçi başimə edər şəmatət Bu qövmi küffar, edərlər azar Nə bir pənahım, nə rəhm edən var *** Zibəs dəyibdi sinəvə xədəngi peykan Olubdu lalə tək tənin sərasər al qan Soyublar nə”şivi Hüseyn, qoyublar üryan Gedib təvanım, üzüldü canım Çıxar səmayə, Hüseyn fəğanım *** Vuranda xeyməgahə od bu qövmi əşrar Dağıldı çöllərə hamı bu Ali Əthar Od içrə qaldı bir nəfər zəifü-bimar Nə onda taqət, nə məndə qüvvət Nə qədri çəkdim, bu gün əziyyət *** Olub hərəmlərin bu gün əsiri üdvan Qorosnə təşnə qızların bu çöldə veylan Edib rəvanə Kufəyə bu qövmi süfyan Bu hali müztər, nə yarü-yavər Saği solunda, sipahi kafər *** Bu Kufədə xanımlığım düşübdü yadə Varımdı şani şövkətim Hüseyn ziyadə Necə gedim özüm əsir başun cidadə Nə başda məcər, nə zibü-zivər Ediblər qarət talandı yeksər *** Götürmə Kufə möhnətin bəyanə Nazim Bu qəmli qissə od salar cəhanə Nazim Gəlir bu qəmdə şiələr fəğanə Nazim Tutarlar matəm, ba çəşmi pürnəm Fəğanü-nalə, edərlər hər dəm ŞAMİ-QƏRİBAN NÖVHƏSİ Mətbəx səradır, 1 Zəhrayi nalan (2), Bərpa edibdir, şami qəriban (2) Biyər ey islamə olan qurban, Yaralı başı kəsilən ətşan Ya Hüseyn məzlum, ya Hüseyn məzlum (2) *** Virdi2 olub “va veyla” anavun, Sındırma qəlbin, Zəhra anavun Gözün aç mən gözlərivə qurban, Mənə səs ver sözlərivə qurban
Mən ki cahanda, oldum şəhidə, Sitəmlə oldu, qəddim xəmidə3 Ağaran gisulərimə4 bir bax, Bu sınan pəhlulərimə5 bir bax
Aç gözlərin ey, dəryayi rəhmət, Mən gəlmişəm bax, cəddim Peyambər Anavu dindir, sərfəraz6 eylə, Qanlı baş ilə, pişivaz eylə
Əhvalım olub, rəncurü-xəstə1, Mən gəlmişəm bax, qəlbi şikəstə Mən oğul məzlumiye dövranəm, Mənə səs ver ki, səsi giryanəm2
Yüklə 3,87 Mb. Dostları ilə paylaş:
|