ƏLƏVİYYƏ babayeva süSƏN, SÜNBÜL

 

5 

 

—

 

Niyә dinib-danışmırsan,  yoxsa soyuqdur? 

Mәrcan  başını  yırqaladı.  Bir-birinin  çiyninә  söykәnmiş  kolları  göstәrib 

dedi: 

—

 

Eşidirsәn, baba, pıçıldaşırlar. 

Baba qaşlarını dartıb qulaq asdı: 

—

 

Payız  külәyidir,  qızım,  yarpaqlarla  vidalaşır,  de yir  ki,  baһarda 

görüşәrik. 

Mәrcan babasına baxdı: görәn baba zarafat elәyirdi, yoxsa düzünü deyirdi. 

Tramvay gәldi. Mәrcanla babası lap  yuxarı başda özlәrinә yer seçdilәr. 

Tramvay dağüstu parkın qaranlıq xiyabanlarını arxada buraxıb aramla enirdi. 

Aşağı  meydançada  böyük  һovuzdan  qalxan  fәvvarә  gaһ  yaşıl,  gaһ  qırmızı 

rәngә  çalırdı.  Bir  az  irәlidә,  dәnizkәnarı  parkda  Bakı  venetsi yası  par-par 

parıldayırdı.  Ağacların  arxasından  qövs  kimi  әyilmiş  körpülәr  görünürdü. 

Mәrcanın  istiraһәt  günü  Gülәrlә  birlikdә  venetsiyada  gәmi  gәzintisinә 

çıxdığı yadına düşdü. 

Baba  da  çeşmәyini  taxıb  әtrafa  göz  gәzdirdi.  Mәrcan  onun  pencәyinin 

әtәyini çәkdi: 

—

 

Baba, ay baba,  Gülәr gәmidә gәzmәk istәyir,—dedi. 

—

 

Yox,  qızım,  gecdir.  Gülәrә  deyinәn  ki,  nәnәnin  gözünü  yolda  qoya 

bilmәrik. Sәһәr ertә parka gәzmәyә gәlәndә minәrsinnz. İndi, funikulyordan 

çıxandan sonra Pionerlәr parkı ilә düz yuxarı qalxarıq. Orada da qәribә bir 

tramvaya oturub birbaşa evimnzә gedәrik. 

—

 

Qәribә tramvay, һansı tramvaydır?  

—

 

Bu tramvaylar yerin altı ilә gedir. 

—Ona minmәk üçün gәrәk yerin altına düşәsәn? 

—

 

Bәs necә? 

—

 

Yox.  baba,  mәn o tramva ya  minmәk istәmirәm. Mәn  yerüstü tramvayl a 

getmәk istәyirәm. 

Elә bu vaxt onlar aşağı stansiyaya yetdilәr. 

---

 

6 

 

Azәrneft  meydanını  keçib  Pionerl әr  parkına  dönәndә  Mәrcan  bayaqkı 

söһbәtә qayıtdı. 

—

 

Baba, biz yeraltı tramvaya minmәyәcәyik ki? 

Baba güldü. 

—

 

Qızım, sәn qorxma, yeraltı tramvay qәşәngdir, özü dә çox tez gedir. İndi 

özün  görәcәksәn.  Ancaq  seһrli  pillәkәnlәrә  ayaq  basanda  yıxılmayasan 

һa!—deyә o, Mәrcanın qolunu sıxdı. Mәrcan elә başa düşdü ki, babası zarafat 

edir, ona görә daһa dinmәdi. 

Mәrcangil  pioner  parkının  böyük  һovuzlu  xiyabanına  çıxanda  ağaclar 

arasından  gur  işıq  gördülәr.  Mәrcanın  gözlәri  qamaşdı.  Tez  Gülәri  yuxarı 

qaldırdı ki, gözünә işıq düşmәsin. Sonra gözlәri alışdı. 

Onlar parkdan çıxıb qapıları, divarları şüşә olan tәzә bir binanın qarşısına 

çatdılar. Binanın üzәrindә qırmızı bir «M» һәrfi  yazılmışdı. 

Baba Mәrcanın geri qaldığını görüb ayaq saxladı: 

—

 

Nә var, qızım, yoxsa yorulmusan?  

—

 

Yorulmamışam baba, bura nәdir? 

—

 

Bax, bu  bizim  metromuzdur, Yeraltı tramvay  burda işlәyir. Özü dә bu 

gün  işә  düşüb.  Bundan  sonra  daһa  bizә —nәnәnin  yanına  tez -tez  gedib  gәlә 

bilәrsәn. Qәsәbәmizlә mәrkәzin arası on dәqiqәlik yoldur. Ayağını buradaca 

seһrli  pillәkәnә  basarsan,  özü  sәni  aşağı  aparar,  orada  da  tramvaya  oturub 

birbaşa qәsәbәmizә gәlәrsәn. Baba әlini irәli uzatdı. —Qızım, yadına gәlirmi, 

burada bir su köşkü dә var idi. Sәһәr ertә sәni bağçaya ötürәndә gәlib lumulu 

su içәrdik. 

—

 

Yadımdadır, baba, divarları da şәbәkәli şüşәdәndi. 

—

 

Hә, qızım, köşkü  bura qoyanda  mәn lap cavan idim. Sәһәrlәr  mәktәbә 

getmәzdәn әvvәl qoltuğuma bir bağl ı qәzet alıb һәmin bu küçә ilә üzüaşağı, 

üzüyuxarı qaçardım. Qәzetlәri satıb qurtaran kimi köşkә cumardım, sәrin su 

içәrdim. 

Mәrçan  çox  çalışdı,  saçı -saqqalı  ağarmış  Aslan  babasını  ayağı  çapar, 

çevik  oğlan  kimi  nәzәrindә  canlandırmaq  istәdi.  Görәsәn  gözü  çeşmәkli, 

---

 

7 

 

pillәkәn çıxanda әlini belinә dayaq verәn babası, o vaxt bu küçә ilә üzüaşağı, 

üzüyuxarı necә qaçırmış? 

Mәrcan gözlәrini babasına zillәmişdi. Elә bil onu ilk dәfә  görürdü. Aslan 

baba nәvәsinin ürәyindәn keçәnlәri baxışından oxudu. 

—

 

Nә baxırsan, yoxsa elә bilirsәn baban anadangәlmә qoca olub? 

Stansiyanın  qarşısında  һündür  ağaclarla  әһatә  olunmuş  meydanda  iri 

sәbәtlәrdә ağ payız güllәrn satırdılar. 

Baba dedi: 

—Gәl,  çiçәklәrdәn  bir  dәstә  alaq.  Hamının  bir  bayramı  olsa,  bizimki 

ikidir. Axı sәnin nәnәn bәxtәvәr Oktyabrla yaşıddır.  

Nәvә ilә baba ağ, qırmızı güllәrdәn nәnәyә qәşәng bir dәstә bağlatdırdılar. 

Göz  qamaşdırıçı  süd  kimi  ağ  qalpaqların  altında  yanan  çıraqların  işığında 

şәbbu güllәri daһa qırmızı görünürdü. 

Birdәn Mәrcan babasının әlini sıxıb soruşdu: 

—

 

Baba can, yadına gәlirmi yazda biz bağımızda toxum sәpmişdik. Ancaq 

güllәrimi z çox gec çiçәklәndi. Bәs buradakı qırmızı güllәr nә tez çiçәk açıb?  

—

 

Elәdir, bala, zәmanәmizdә һәr şey insanın öz әlindәdir. İstәsә bir neçә 

günә  bağ  da  salar,  ağac  da  yetirәr...  dәnizi  dә  qurudar,  sәһrada  dәniz  dә 

salar... 

Onlar  çırağban  saraya  girdilәr.  Baba  beş  qәpikliyi  daxıla  salanda  qutu 

işıqlandı, üzәrindә «keçin» yazıldı. Baba, Mәrcana pıçıldadı: 

—

 

Cәld keç qızım, geciksәn mәһәccәr bizi tutub saxlar, keçmә yә qoymaz. 

Necә  oldusa baba  keçdi, Mәrçan isә  yubandı. Mәһәccәr  Mәrcanın qabağını 

kәsdi. Mәrcan һa itәlәdi, mәһәccәr onu buraxmadı. Böyürdә dayanmış  göy 

kitelli xala gömәyә gәlmәsә idi, Mәrcan keçә bilmәyәcәkdi. Nәhayәt, onlar 

seһrli pillәlәrә yanaşdılar. Mәrcan ayağını pillәyә basanda sәndәlәdi, ançaq 

yıxılmadı. Tez süraһidәn yapışdı. 

Baba әyilib nәvәsinin qulağına pıçıldadı: 

---