Müəyyən xalqlann öz müstəqil milli fəlsəfəsinin mövcud
olması fəlsəfənin elmdən daha bir fərqini göstərir. Milli (alman,
yapon və s.) riyaziyyat, fizika, biologiya və s. yoxdur və ola da
bilməz.
Fəlsəfi bilik yalnız təmiz nəzəri idrakdan çıxanimır, o həm
də bütün insan həyatının təsiri altında formalaşır. Fəlsəfə ən
geniş mənada bəşəriyyətin bütün idrak təcrübəsini
ümumiləşdirir. Buraya həm elmi, həm də gündəlik adi təcrübə,
incəsənət və əxlaq, dinin təhlili (marksizmdə ateizm) daxildir.
Bu mənada məşhur alman filosofu F.Nitsşenin (1844-1900)
sözləri maraqlıdır. Filosof necə olmalıdır sualına o, belə cavab
verirdi: «...Ola bilsin ki, onun özü həm tənqidçi və skeptik
(şübhə edən), həm ehkamçı (doqmatik), həm tarixçi, bundan
başqa şair və toplayıçı, həm səyahətçi, həm tapmaca açan, həm
əxlaqçı, həm gələcəyi görən, həm «azadfıkirli», insani dəyərlər
və müxtəlif hissi dəyərlər çevrəsindən keçmək üçün nə desən
ondan olmalıdır ki, müxtəlif gözlər və müxtəlif vicdanla
yüksəkdən hansı uzaqlığı, dərinlikdən hansı yüksəkliyi, dar
məkandan hansı genişliyi istəyirsən görmək
imkanına malik
olsun. Lakin bunların hamısı onun vəzifəsinin ilkin şərtləridir;
vəzifənin özü isə nəsə başqa bir şey - dəyərlər yaratmağı tələb
edir».”
Başqa alman filosofu A.Şopenhauer (1788-1860) fəlsəfənin
praktiki məsələlərlə məşğul olmasının qəti əleyhinə idi:
«Mənim fikrimcə fəlsəfə həmişə nəzəri xarakter daşıyır, belə ki,
onun bilavasitə tədqiqat predmeti nə olursa olsun, ona göstəriş
vermək deyil, nəzərdən keçirmək və öyrənmək xasdır. Əksinə,
praktiki olmaq, insanların fəaliyyətinə rəhbərlik etmək, onlann
xarakterini dəyişmək köhnə iddialardır; fəlsəfə indi daha yetgin
görüşlərə nail olaraq onlardan gərək imtina edəydi».^®
Fəlsəfənin vəzifəsi hər şeydən əvvəl mədəniyyətin
dərinliyində baş verənləri, onun müxtəlif sahələrində (elmdə,
texnologiyada, siyasətdə, əxlaqda və s.) baş verən qarşılıqlı
münasibətlərin dinamikasını öyrənib ümumiləşdirməkdir.
Dostları ilə paylaş: