İbn
Rüşd
(lat. Averroes) (1126-1198) Şərq peripatetizminin son
təmsilçisi hesab edilir. O, Avropada və Şərqdə çox geniş
yayılmış həqiqətin ikiliyi təliminin banisidir. Bu təlimə görə,
fəlsəfi həqiqət ilə dini həqiqət bir-birinə zidd deyil, çünki onlar
müxtəlif məzmuna malikdirlər: din insana necə hərəkət etməyi,
yaşamağı öyrədir, fəlsəfə isə mütləq həqiqəti dərk edir.
İbn Rüşd ağılı aktiv və passiv kimi iki qismə bölürdü. Passiv
ağıl insanın fərdi hissi təsəvvürləri ilə bağlıdır, aktiv ağıl isə
əbədi olan ümumi intellekt xarakteri daşıyır. Yalnız bəşəriyyətin
ümumi ağılı əbədidir.
Platonun «Dövlət» əsərinə yazdığı təfsirdə İbn Rüşd
göstərirdi ki, ən yaxşı quruluş elə dövlət hesab edilməlidir ki,
onun əsasında etik dəyərlər ilə praktiki fəaliyyətin təbii əlaqəsi
dayanır. Praktiki fəaliyyət və əxlaqi dəyərlər ali xeyirxahlığın
(fədail) əsasıdır. İbn Rüşd hər şeydən əvvəl ictimai sferanın şəxsi
həyat qarşısında üstünlüyünü xüsusi qeyd edir.
İbn Rüşd özünün «Təkzibin təkzibi» əsərində dini «zəruri
siyasi sənət» kimi dəyərləndirirdi. Ruhanilərin tiraniyasını o,
pozulmaqda olan dövlətlərin zəruri variantı hesab edirdi. Onun
sosial-siyasi görüşləri Platonun «Dövlət» kitabına yazdığı
təfsirdə və başqa əsərlərində ifadə olunur.
İbn Rüşd yaxşı işləyən qanunçuluğa əsaslanan hökmdar
haqqında düşünürdü. Qanunlar müdrik adamlar tərəfindən
yaradılarsa, onlar həqiqətə uyğun olarlar. O, yazırdı: «Nəyinsə
həqiqi olması şərti onun hamı tərəfindən qəbul edilməsi deyil.
Ümumi tərəfindən qəbul edilmək hamıya məlum olmaq
deməkdir. Məlumdur ki, nəyinsə ümumi tərəfindən qəbul edil-
106
məsi heç də onun öz-özlüyündə həqiqi olması demək deyil».^’
Son nəticədə həqiqilik elə həmin müdriklər tərəfindən
müəyyənləşdirilir.
İbn Rüşd belə nəticəyə gəlir ki, bir adamın və yaxud bir neçə
adamın hakimiyyəti çoxluğun hakimiyyətindən daha yaxşıdır.
Başqa sözlə, monarxiya və yaxud aristokratiya demokratiyadan
yaxşıdır.
Dostları ilə paylaş: |