Ələsgərin Firudin adlı oğlu vardı.
Firudin 1868-ci ildə Şuşa şəhərində doğulmuşdu. Molla
yanında oxumuşdu. Ticarətlə məşğul idi.
Fətəlinin üçüncü oğlu Ələkbər 1833-cü ildə Şuşa şəhərində
anadan olmuşdu. Molla yanında oxumuşdu. Ticarətlə məşğul idi.
Kərbəlayı Canı uşağı
Təbrizli məhəlləsinin tanınmış sakinlərindən biri də Camdır.
Cam XVIII yüzilin sonlannda, XIX yüzilin önlərində yaşamışdı.
Mədrəsə təhsili almışdı. Müqəddəs Kərbəla torpağını ziyarət
etmişdi.
Kərbəlayı Canının Abdulla, Əbdüləzim adlı oğlanlan vardı.
Abdulla 1782-ci ildə Şuşa şəhərində anadan olmuşdu.
Mükəmməl mədrəsə təhsili almışdı. Mədrəsə yoldaşlarından
Mirzə Əzizin adı bəllidir.
Abdulla şair idi. Öz adıyla rəvan təbli şeirlər yazırdı.
Dövrünün şair və aşıqlanyla yazışmaları qalıb.
Abdulla Müqəddəs Kərbəla torpağım ziyarət etmişdi.
Təzkirəçi Mir Möhsün Nəvvab yazır: «Kərbalayı Abdulla
Canının oğludur və Qarabağın Şuşa qalasında sakin idi. Kəsbkarlıq
da edərdi. Ağıllı bir adam idi və dövrünün ariflərindən hesab
olunurdu. 1255-ci ildə (1839) sağ idi və təxminən 50 yaşı var idi.
1259-cu ildə vəfat edib. Bəzi qəribə elmlərlə maraqlanırdı.
Eşitdiyimizə görə, kimyanı məşq edirdi. O vaxtlar artıq səriştəsi də
var idi. İstəyirdi ki, Mürtəzəvinin «Cefri-came» («Sehirli fal»)
kitabım yazsm. Bu falnamənin cüzvlərindən on üç cüzv yazmışdı
ki, fani dünyadan köçdü, allah ona rəhmət eləsin. Mən o on üç
cüzvü nəzərdən keçirəndə öz gözümlə gördüm ki, doğrudan da,
zəhmət çəkmişdir».
Kərbəlayı Abdullanın şeirindən seçmə.
178
Ey ki, zülmət gəhi-zülf içrə nurun misli-çırağ,
Məsti-sərxoş gözünə qarşı yaman gözlər İraq.
Olmasın xaki-dərin guşeyi-çeşmidən uzaq,
Ləblərindən dəhənim dərdə dava etdi soraq.
Söylədi ağzıma innabi-şəkər, sib buxaq.
Baxdı mərdum üzünə, saldı nəzərdən ayi,
Qıldı xəm şöhrəti-əbruyi-lətifin yayi,
Qədru qiyməti ləli-ləbin həmtayi,
Həvəsi-zülfi-siyahmla olub sövdayi
Ki, çəkib məsəleyi-kakili-tərradə daraq.
Görünür, çəhrələrin lalə kimi gülgünü al,
Qoymadı al ilə rüyin görünə, oldu məhal,
Sürməni şux gözün fitnəyə saldı filhal,
Qıldı iztıari-şərəf Kəbeyi-ruxsardə hal,
Üzünü sərdi qədəmgahinə gülgün yanaq.
Kakilin şaxələnir zinəti düş etmək üçün ,
Xoş gəlir həlqeyi-ləb hərfi neyuş etmək üçün,
Dil dilər şərbəti-güftarını nuş etmək üçün,
Həlqədən vəsfi-binaguşunu guş etmək üçun,
Bəhr açdırdı sədəfdən duri-qəltanə qulaq.
Gül xitab etsə sənə qönçə ona eylər itab,
Qönçə kimdir ki, o qarşı üzünə verə cəvab?
Baxsa mərdüm üzünə şərmdən olmazmı kəlab?
Nədir ayinə ki, kuyində səni eyləyə yab?
Əksi-rüxsarm ona olmuya mənada dayaq.
Düşsə ayinə müqabil, üzünə qılsa nəzər,
Ona üz vermə, nəzərdən
sal onu şamü səhər,
Qazədən qoyma qala dövrü-yanağında əsər,
Sərməvü vəsmə gözü qaşına meyl etsə əgər,
Sürməni sehrə salıb, vəsməyə et qaşü qabaq.
Hüsnünə aşiqi-sadiq demə hər gümrahi,
Aşiq oldur,
yaxa çərxi dili-atəşgahi,
İmtəhan eylə şəbi-hicrdə Abdullahi,
Şöleyi-ahinə gər yanmasa çərxin mahi,
Tiğ çək, başını kəs, şəm kimi atəşə yax”.
179