Estetikaning zamonaviy muammolari Reja

San’at xillari va turlarini tasniflashtirish muammosi

Tasniflashtirish avvalo san’atni xillashdan boshlanadi. San’at an’anaviy tarzda uch xilga bo’lib kelinadi: 1) epos; 2) lirika; 3) drama.
«Epos» atamasi qadimgi yunonchadan olingan bo’lib, so’z, hikoya, qissa ma’nolarini anglatadi. Unda muallifning o’zi aralashmagan holda voqeanavislik qilishi, ya’ni ijodkor-sub’ektdan voqelik-ob’ekt alohidalik tabiatiga egaligi eng muhim belgi hisoblanadi. U dastlab badiiy adabiyot doirasida qo’llanilgani uchun hozir ham ba’zilar uni faqat og’zaki va yozma adabiyot namunalariga nisbatan tadbiq etishga urinadilar. Bunga qo’shilib bo’lmaydi. Chunki san’at turlari ravnaq topib borishi natijasida hozir eposni epiklik ma’nosida qo’llash, boshqa san’at turlariga ham nisbat berish mumkin. Endilikda faqat Homerning «Iliada»si, «Alpomish», «Kalevala» dostonlarigina, roman janrining vujudga kelishi bilan, L.Tolstoyning «Urush va tinchlik», Abdulla Qodiriyning «O’tgan kunlar» romanlari singari asarlar ham san’atning epos xiliga kiradi. Bugina emas, keyingi paytlarda rangtasvir, musiqa v.b. san’at turlariga ham eposni tadbiq etish mumkin bo’lib qoldi. M., Rixard Vagnerning «Nibelunglar uzugi» operasini, Bahodir Jalolovning panno-polotnolarini, xalq qahramonligiga bag’ishlagan haykaltaroshlik majmularini v.b. shu kabi miqyosli asarlarni misol qilib keltirish mumkin.
Lirika eposdan ko’pincha qat’iy syujet chiziqlariga ega emasligi, voqelikni ob’ektda emas, sub’ektda berilishi, bevosita muallifning «aralashuvi» bilan shartlanganligi tufayli vajralib turadi. Ayni paytda ko’lam nuqtayi nazaridan ham uni farqlash mumkin; lirikadagi voqelik muallifning hissiyotlari prizmasidan o’tib, idrok etuvchiga etib boradi; unda hajm eposdagidek katta ham bo’lishi mumkin, lekin miqyos, ko’lam sub’ektlashtirilgan ob’ekt tarzida, sub’ektning bir qismi sifatida nisbatan torayadi va kichrayadi. Lekin idrok etuvchi dunyosini eposdagidan kam boyitmaydi, voqeiylikning kambag’allashuvi hissiyotlarning mo’lligi orqali o’z rasamadini topadi. Xullas, eposda muallif idrok etuvchini olisdan kuzatib borsa, lirikada u bilan yonma-yon «suhbatlashib» boradi. SHuning uchun muallifni odatda «lirik qahramon» deb ataydilar. Lekin lirik qahramonni muallif «men»i bilan hamma vaqt ham aynanlashtirish maqsadga muvofiq emas. Bu «men» umuman inson, m., u yo kosib, yo qari, yoki yosh, yo o’tkinchi, yo bevafo sevgilisini o’ldirgan kishi v.h. Muallif esa, aslida ularning birortasi ham emas, butunlay boshqa odam bo’lishi mumkin. Bu erda «men»ning kimligi masalani hal qilmaydi, balki uning idrok etuvchiga beradiga lirik kayfiyati muhim. Zero lirikaning asosiy vazifasi aynan ana shu. Mohiyatan lirik kayfiyat bag’ishlashga qaratilgan asarlarni biz faqat she’riyatda, badiiy adabiyotda emas, san’atning rangtasvir, qo’shiqchilik, musiqa kabi turlarida ham uchratamiz. Ya’ni, lirikani yaratishda so’zdan tashqari rang, ohang, ovoz singari badiiy asar «tillari»ning ishtiroq etishini e’tirof qilmoq lozim.
Drama (yunonchada-harakat degani) sahnada ijro etishga mo’ljallangan, matni qatnashuvchilarning dialog va monologlari asosiga qurilgan, voqelikdagi hayotiy qarama-qarshiliklarni zididiyat holati (konflikt) orqali ifodalaydigan, san’atning nisbatan «sof» adabiy xili. Dramada lirikadagi sub’ektivlashish hodisasi yo’q, eposdagi

voqeanavislikni ham uchratmaymiz: hamma narsani ishtirok etuvchilarning xatti-harakatlari va nutqlari hal qiladi. SHuningdek, unda eposdagi «og’ir karvonlikni», lirikadagi «oniy kayfiyatni» ham ko’rmaymiz: qahramonlar taqdiri dinamik tarzda rivojlanib boradigan fojeaviy azob-uqubatlar, og’ir ko’rgiliklar yoki tanqidiy kulgi vositasidagi echim bilan nihoya topadi. Kino san’ati vujudga kelganidan keyin kinokomediya, kinodramaturgiya kabi atamalar ham estetikaga kerib keldi.
San’at o’ziga xos yaxlitlikka ega ekanini ko’rib o’tgan edik. SHu jihatdan olganda, uning bu uch xilini juda qat’iy chegaralab, ajratib tashlash mumkin emas: ular muayyan yaxlitlikning uch qismi sifatida harakat qiladi, bir-biri bilan dialektik aloqada voqe bo’ladi. Eposda lirika va drama unsurlarini, lirikada epik va dramatik holatlarni, dramada
– lirizmni ko’p uchrtamiz. Chunonchi, «liro-epik doston», «lirik drama», «dramatik doston», «she’riy darama», singari janriy ko’rinishlar, epik asarlardagi lirik chekinishlar – ularaning o’zaro aloqadorlignini ta’kidlab turadi.
Shunday qilib, san’atni xillash borasida qisqacha fikrlashib oldik. Endi eng og’ir muammo - san’at turlarini tasniflashtirishga o’tamiz. Bu haqda o’nlab ilmiy taklif-mulohazalar mavjud. Ba’zi olimlar - voqelikning in’ikos ettirilishi, boshqalar - asarning idrok qilinishi, yana birovlar - badiiy mazmunning o’ziga xos «til»da ifodalanishi nuqtayi nazaridan tasniflashtirshga yondashganalar. M., so’z san’ati, tovush san’ati, plastik san’at yoki tomoshaviy san’at, tasviriy san’at, ifodaviy san’at v.h. Eng so’nggi Yangilik sifatida ularning bor-yo’g’i ikki turkumga bo’linishini keltirish mumkin.: tasviriy san’at va notasviriy san’at. Afsuski, bularning birortasini ham turkumlashtirishdagi to’g’ri yo’l deb atash qiyin. M., badiiy adabiyot – so’z san’ati. Lekin mohiyatan u so’z orqali tasvirlash san’ati. Xuddi shuningdek, musiqa – ohang orqali, haykaltaroshlik – substrat orqali, raqs – harakat orqali tasvirlash san’ati emasmi?! YOki boshqa bir misol. Teatr, kino – tomosha san’ati. Lekin tasviriy san’at turkumiga kiradigan rassomlikni, haykaltaroshlikni tomosha qilmaymizmi?! YOki bemalol hamma san’at turlarini ifodaviy degan bir turkumga kiritish mumkin emasmi?! Axir, hammasi muayyan mazmunni «o’z tili» - rang, ohang, so’z, substrat v.h. bilan ifodalamaydimi?! Xullas, bunday tasniflashtirishda manaman degan estetik-faylasufning ham, motorni echib, bir chekkadan ochib, so’ng yiqqan paytida ancha muncha gayka, bolt, vint kabi murvatlari ortib qolib, ularni qayoqqa joylashtirishni bilmay boshi qotgan haydovchining ahvoliga tushishi hech gap emas. Bizning nazarimizda, bu borada mantiqiy yondashuv tamoyili yaxshi ish bermaydi. Chunki san’atda shartlilik ustuvor rol o’ynaydi, uning alohida o’z mantiqi – badiiy mantiq bor, shu bois doim ham unga doir mulohazalar, oddiy mantiq ilmi qoidalariga amal qilavermaydi.
Mazkur muohazalarni hisobga olgan holda, biz, san’atning mavjudlik shartidan, ya’ni uning ma’naviy borliq sifatida namoyon bo’lish holatidan kelib chiqib, ko’pchilik tomonidan qabul qilingan makon (me’morlik, haykaltaroshlik v.h.), zamon (badiiy adabiyot, musiqa v.h.) va makon-zamon (teatr, stirk v.h.) bo’yicha tasniflashtirishni ma’qul deb hisoblaymiz. Biroq san’at tarixiy hodisa ekanini, u qadimdan tadrijiy rivojlanib kelganini, taraqqiyoti mobaynida o’zgarishlarga uchraganini va ma’lum bir tarixiy davrda muayyan san’at turi faol, etakchi bo’lganini nazarda tutib, ayni paytda yuqoridagi birgina turkumlashtirish hamma tomonni qamrab olomasligini hisobga olib, masalaga tarixiylik tamoyili asosida yondashuvni ham maqsadga muvofiq deb o’ylaymiz. Shundan kelib chiqqan holda, biz taklif etayotgan tasnif san’at turlarini uch turkumga bo’lib o’rganishin taqozo qiladi. Bular: 1) arxaik - endilikda tarixga aylangan, hozirga paytda real hayotda amalda bo’lmagan; 2) an’anaviy - qadimdan hozirgi kungacha o’z o’rnini va ahamiyatini yo’qotmay kelayotgan; 3) zamonaviy – ilmiy-texnik taraqqiyot natijasida vujudga kelgan «texnikaviy», Yangi san’at turlari.
Ushbu tasnifga ko’ra, arxaik san’at turlari – badihago’ylik va xattotlikni; an’anaviy san’at turlari – badiiy adabiyot, baxshilik, me’morlik, ko’rgazmali amaliy san’at, haykaltaroshlik, rangtasvir, grafika, musiqa, teatr, raqs, qo’shiqchilik, estrada, stirk va askiyani; zamonaviy san’at turlari – fotosan’at (badiiy suratkashlik), kino, televidenieni o’z ichiga oladi.
Mazkur ikki yo’nalishdagi turkumlashtirish ma’lum ma’noda san’at turlarini tasniflashtirishni estetik boshqotirmaga aylanib ketishdan saqlashga xizmat qiladi, deb o’ylaymiz.