Fati MƏ fati MƏDİ R

 
92 
övladlarınız  yalnız  fitnə dir”.  Uş aqların  yeriyə   bilmə diyini  görüb  tab 
gə tirmə dim, sözümü yarımçıq saxladım, onları götürdüm”. 
Hüseynə  nə vaziş i isə  hə ddi aş ır. Hə zrə t onu çiyninə  götürür, 
onunla  oynayır.  Uzanıb  onu  sinə sinə   oturdur,  “ağ zını  aç”  deyir, 
öpüş lə rə   qə rq  edir.  Hə yə candan  titrə yə n  bir  sə slə   deyir: 
“Pə rvə rdigara, onu dost tut, mə n onu dost tuturam”. 
Bir gün öz yaxınları ilə  bazardan keçə rkə n, Hüseyni öz yaş ıdları ilə  
oynayan  görür.  İ rə li  gə lib,  nə və sini  tutmaq  istə yir.  O  isə ,  o 
tə rə f-bu tə rə fə  qaçaraq oynayır. Nə hayə t, Hə zrə t onu tutur, bir 
ə
li ilə  baş ını, o biri ə li ilə  çə nə sini tutub öpür və  deyir: “Hüseyn 
mə ndə ndir,  mə n  Hüseyndə n. Pə rvə rdigara,  Hüseyni  sevə ni  sev”. 
Hə zrə tin yaxın adamlarından biri bu sə hnə ni müş ahidə  edib deyir: 
“Mə nim də  oğ lum var, amma bircə  də fə  də  onu öpmə miş ə m”. 
Hə zrə t    övlada  qarş ı  bu  soyuq  münasibə t  haqda  eş idib  deyir: 
“Mehriban olmayan kə s mehribanlıq görmə z”. 
Günlə r  bir-birini  ə və z  edir.  Fatimə   (ə )  hə yatının  ə n  ş irin 
anlarını yaş ayır və  ötə n acıları sanki unudur.  
Xeybə r  döyüş ü  olur.  Yə hudilə r  Fə də k  bağ larını  hə zrə t 
Peyğ ə mbə rə  (s) bağ ış layırlar. Peyğ ə mbə r (s) bu bağ ları qızı 
Fatimə yə  (ə ) verir və  ailə də ki kasıblıq qismə n aradan qalxır.  
Mə kkə nin fə thi baş lanır. Fatimə  qüdrə tli atası və  qə hrə man 
ə
ri  ilə   Mə kkə yə   yola  düş ür.  O,  İ slamın  ə n  böyük 
qə lə bə sinin ş ahidi olur. Doğ ulduğ u ş ə hə rin mə nzə rə lə ri 
acılı-ş irinli  xatirə lə ri  canlandırır.  Mə scidül-Hə ram,  ağ rılı 
hadisə lə r,  ata  evi,  bacıları,  Əbu  Talibin  və   anası  Xə dicə nin 
qə birlə ri... 
Qə lə bə   dolu  bir  qayıdış !  Atasına  qarş ı  düş mə nçiliklə r 
yavaş -yavaş   azalır,  onun  kölgə si  yarımadanı  bürüyür.  Ərinin  Bə dr, 

---

 
93 
Ühüd,  Xə ndə k,  Xeybə r,  Mə kkə nin  fə thi,  Hüneyn  və  
Yə mə ndə   çaldığ ı  zə rbə lə r  Qiyamə tə də k  ins  və   cinnin 
ibadə tində n üstün tutulur.  
Əzabla  dolu  hə yatın  yeganə   sə mə rə si  olan  övladları  atasının, 
özünün soyunu davam etdirə si, “Əhli-beyt”i tamamlayasıdı.  
Bə li, Fatimə  sanki bütün ə zablarının və  fə zilə tlə rinin mükafatını 
almış dır. Onu ə n çox sevindirə n budur ki, bu uş aqlar atasının qə lbini, 
könlünü fə rə hlə  doldurmuş lar. On üç izdivacdan yalnız misirli kə niz 
Peyğ ə mbə rə   (s)  İ brahimi  vermiş di.  İ brahim  isə   südə mə r 
vaxtı  öldü.  İ ndi  bu  boş luğ u  Hə sə n,  Hüseyn,  Zeynə b  və   Ümm-
Gülsüm  doldurur.  Acılıqdan  baş qa  bir  ş ey  görmə miş   insan  hə yatın 
ş irinliyini hiss etmə yə  baş layır. Xüsusi ilə  yaş ı altmış ı keçmiş  
atanın övlada olan hiss və  ehtiyacı daha artıqdır.  
Ailə də   mehriban  hə yat  hökm  sürür.  Fatimə nin  (ə )  çöhrə sində  
tə bə ssüm görünür. Onun ailə si xoş bə xtlik içində dir.  
Amma  bütün  bunlar  tufandan  qabaq  labüd  olan  sakitlikdir.  Tufan  isə  
qopmaqdadır.  
Peyğ ə mbə r  (s)  yatağ a  düş dü  və   bir  daha  qalxa  bilmə di. 
Çöhrə lə r  də yiş di,  Mə dinə   kin-küdurə tlə   doldu.  Siyasə t  də , 
iman  və   ixlas  da  Mə hə mmə dlə   (s)  getdi.  Qardaş lıq  ə laqə lə ri 
qırıldı, qə bilə  peymanları cana gə ldi. Artıq Peyğ ə mbə r (s) fə rman 
vermir.  Əlinin  (ə )  arxasınca  adam  gedir.  Aiş ə   və   Hə fsə   atalarını 
çağ ırtdırır.  Dünə n  mehrabda  Peyğ ə mbə rin  (s)  yerində   Ömə r 
durmuş du,  bu  gün  isə   Əbu  Bə krin  sə si  eş idilir.  Üsamə nin 
döyüş çülə ri,  hə tta  nifrinlə rə   baxmayaraq,  cə rgə yə   düzülmüş  
halda durur. Qoş unun baş çısı - bayrağ ını ə linə  almış  Üsamə yə  
qarş ı e`tiraz sə slə ri ucalır.  

---

 
94 
Cümə   axş amıdır.  Hə zrə tin  gözlə rində n  sel  kimi  yaş   axır. 
Buyurur:  -  “Qə lə m  və   lövhə   verin  bir  ş ey  yazım  ki,  yolunuzu 
azmayasınız”. Hay-haray  salıb qoymadılar, dedilə r ki: - “Sayıqlayır. Qur`an 
var, baş qa yazıya nə  ehtiyac?! 
“Artıq  Hə zrə t  (s)  danış mır”,  deyir  Fatimə   (ə ),  “Aiş ə nin 
otağ ındadır.  Baş ı  Əlinin  dizlə ri  üstə dir.  Dodaqları  qapanır. 
Mə nimlə   gözlə riylə   danış ır.  Mə n  dözə   bilmirə m.  O,  mə nim 
atamdır, mə n isə  onun “anası”. O, bu ş ə hə rdə  mə ni bu insanlarla 
tə nha  qoysa,  nə   olacaq?  Gözünü  mə ndə n  çə kmir.  Hamıdan  çox 
mə ndə n nigarandır. Nə  çə kdiyimi üzümdə n oxuyur. Mə nə  qə lbi 
yanır.  Gözü  iş arə   edir  ki,  baş ımı  üzünə   yaxınlaş dırım.  Qulağ ıma 
deyir ki, bu ölüm xə stə liyidir, mə n gedirə m. Baş ımı qaldırıram. Bu 
müsibə t mə ni üzüb. Atamdan sonrakı müsibə t qə lbimi parçalayır. Axı 
nə   üçün  bu  sözlə ri  tə kcə   mə nə   deyir?  Mə n  ki,  onun  ölümü 
qarş ısında  ə n  aciz,  ə n  üzüntülü  kə sə m.  Amma  o,  hə lə   də  
gözlə rini mə nə  dikib. Sanki, körpə  uş aq tə k ona möhtac olduğ umu 
hiss  edib,  deyir:  “Qızım,  mə nim  ailə mdə n  ardımca  ilkin  gə lə cə k, 
ilkin  mə nə   qovuş acaq  ş ə xs  sə nsə n!  Yoxsa  bu  ümmə tin 
qadınlarının rə hbə ri olmaq istə mirsə n?” 
Nə  böyük tə sə lli! Bu müsibə t odunu baş qa hansı müjdə  soyuda 
bilə r? Sağ  ol, ata! Fatimə ni necə  sakitlə ş dirmə k lazım olduğ unu 
yaxş ı  bilirsə n.  Ona  görə   də   bu  xə bə ri  mə nə   verir.  İ ndi 
ağ lamağ a, növhə  demə yə  gücüm var: 
 
Çöhrə sinə  buluddan yağ ış  istə yə n kiş i,  
Yetimlə rin pə nahı, eş qə  baş  ə yə n kiş i... 
 

---