A n a r əsərlər I hekayələr, povestlər
Yüklə 3,36 Mb. Pdf görüntüsü
|
60 təklifdə təmiz körpə sadəliyi vardı. Mən bilirdim ki, bu təklifi mən də bax beləcə, uşaqcasına qəbul etsəm və razılaşsam, getsəm orada cavanların arasında bu aldanış çox tez aşkar olacaqdır. Orada, onların içində mən nə qədər yad görünəcəyəm. Zaman qürbətinə düşmüş qərib. Yaşını azmış biçarə. Onlarla dil tapmaq, özünü cavanlığa, mənə nisbətdə arsızlığa qoymaq, yaşı, çoxdan ötmüşkən şux bir gənc və yaxud kefcil bir gənclik dostu rolunda çıxış etmək fikri isə məndə yalnız ikrah hissi oyadırdı. Lakin bir an, nə az, nə çox, düz bir an məndə dəli bir istək oyandı. Oraya getmək. Məhz Nərgizlə birlikdə getmək və orada bütün istedadımı, bütün həvəsimi, bütün təcrübəmi, məndə nə varsa, məndə nə qalıbsa, məndə nə sönməyibsə, hər şeyi atmaq, onlarla, o parlaq, hazırcavab, şux gənclərlə döş-döşə gəlmək, Nərgizi onlardan almaq, ondardan aparmaq. Bu xülya idi. Lakin bir an, nə az, nə çox, düz bircə an mən bu xülyaya inandım. Məni başa düşün. Mən o gəncləri sevirdim. Onlar ağıllı, sağlam, atəşli, gözəl gənclər idi. Mən onlarla yalnız bircə şey üstündə çarpışmaq istəyirdim. Mən Nərgizi onlardan, oradakı oğlanlardan, qızlardan, Asəfdən, onun tay-tuşlarından, yaşdaşlarından almaqla öz gəncliyimi qaytarmaq istəyirdim, gənclikdə itirdiyim qadını Nərgizdə tapmaq, bu gecikmiş məhəbbətdə təsəlli aramaq istəyirdim. Nərgizin dikdaban çəkmələriylə gənclik fəlsəfəmin amansız laqeydliyini tapdamaq istəyirdim. Bir də 20 yaşında, o vaxt, o gün, saat üçə on beş dəqiqə qalanda qaytarmadığım, qaytarmağa cəhd etmədiyim taksini indi geri döndərmək istəyirdim. Lakin mən bilirdim bu xülyadır və mən bilirdim ki... olan oldu, keçən keçdi. Mən bilirdim getməyəcəm. Aralığa sükut çökmüşdü. Biz susurduq. Sükut yayın bürküsü kimi əziyyət verirdi. Bəlkə məhz bu ağır sükutu pozmaqçün Nərgiz birdən dedi: –Bu axşam televizora baxın ha. –Niyə? Nə var ki? downloaded from KitabYurdu.org 61 –Maraqlı veriliş var. –A... – sonra soruşdum, – Sən də baxacaqsan? –Hə. Əlbəttə. Mən dedim: –Onda mən də baxaram. Maşın sola buruldu. İndi o sakit, adamsız küçələrlə gedirdi. Asəfgil bu həndəvərdə olurdular. Mən düşünürdüm: "Budur, bax, indi Nərgiz düşüb gedəcək. Onun paltosunun üstündən geydiyi bu yağışlığı heç mənim xoşuma gəlmirdi. Lakin mən xatırladım ki, qışda bəzi şəhər ağaclarını cürbəcür yöndəmsiz, qaba – saman-həsir örtüklərə bürüyürlər, ört-basdır edib qışın sazağından, ayazından gizlədirlər. Qışda onlar şaquli qoyulmuş nataraz odunlara oxşayır. Lakin qış keçir. Şaxta keçir. Örtükləri açırlar və onların kobudluğu altından nazik, zərif, gözəl, yaşıl bahar çıxır. Mən düşündüm ki, Nərgiz indi maşından düşəcək, görüşüb gedəcək, orada bu yöndəmsiz yağışlığını, paltosunu çıxaracaq, onu soyuqdan qoruyan bu kobud bürümələrin içindən isə kövrək, incə yaşıl paltarlı bir bahar çıxacaqdır. Bu bahar rəqs edəcəkdir. Güləcək, danışacaqdır. Könlünün nəvazişini, istisini insanlarla bölüşəcək, mehribanlığıyla sevindirəcək, etinasızlığıyla qüssələndirəcəkdir və haçansa məclisin şirin yerində bir neçə dəqiqə qonaqlardan, rəqslərdən, tostlardan, komplimentlərdən ayrılacaq, televizora qapılacaq, verilişə baxacaqdır. Mən də evimin kimsəsizliyində bu verilişə baxacağam. Bu bir neçə dəqiqə o mənimlə olacaqdır. Daha doğrusu, onun fikirləri, hissləri, təəssüratı mənimkiylə eyni olacaqdır. Biz eyni şeydən həzz alacağıq, eyni şeyə güləcək, eyni şeydən riqqətlənəcəyik. Deyirlər qabaqlar sevişənlər bir– birlərindən ayrı düşəndə aya baxarlarmış: gözlər, xəyallar orda birləşərmiş. İndi isə televizora baxmaq olar. Baxışlar, qəlblər onun ekranında birləşər. Bu təsəlli deyildimi? Sürücü dedi: –Çatdıq? Buradır? downloaded from KitabYurdu.org 62 –Hə.
Maşın dayandı. Nərgiz maşından düşdü. Düşərkən məndən soruşdu: –Pul vermək lazımdır, hə? Mən zarafata saldım: –Bəs necə ki? Yoxsa elə bilirsən ki, sənin qara gözlərindən ötrü... Lakin cümləni qurtarmayıb susdum. Onun qara gözlərini görüb susdum. Mən dedim: –Ay qız, səninçün eyib deyil, mən dura–dura... Nərgiz gülümsündü: –Yaxşı, nə deyirəm ki... O getdi. Dikdaban, zərli, balaca çəkmələriylə küçəni, yağışı döyə- döyə getdi. Uzun-uzun ardınca baxdım. Ardınca baxa-baxa qaldım. Uzaqlaşdı. Mən yalnız onu görürdüm. Ətrafı görmürdüm. Nə küçəni, nə gecəni, nə evləri, nə adamları, nə də ki, yağışı. Elə bil o gedən yolun iki tərəfi divar idi. Elə bil o, baxışlarımın koridoruyla gedirdi. Addımlarının səsi get-gedə yavaşıdı, özü get-gedə balacalandı, dəhlizə girib görünməz oldu. –Sür.
Maşın hərəkətə gəldi. Sürücü radionu qurdu. Məqalə oxunurdu. Səs qırıq–qırıq, xırıltılı gəlirdi. Gah itir, gah eşidilirdi. Başqa stansiyalar da qatışıb mane olurdular. Yalnız ayrı–ayrı sözləri başa düşmək olurdu: "Siyasi dairələr... olunmuş... Son məlumat... dünən... xarici işlər..." Sanki uzaq bir şəhərlə telefon danışığıydı. Sürücü soruşdu: –Arvadındır? –Yox. –Nişanlındı? Sürücü bizə diqqətlə baxmamışdı, danışığımıza diqqət downloaded from KitabYurdu.org 63 yetirməmişdi. Mən dedim: –Yox. –Deməli, elə–belə, gəzirsiniz. Sürücü gündüz işığında bizimlə üzbəüz gəlsəydi, belə sual verməzdi. Əlbəttə, o mənə və Nərgizə bircə kərə işıqda baxsaydı... Mən dedim: –Yox. –Aaa...
O, əliylə qeyri-müəyyən bir hərəkət elədi. Mənə tərəf döndü. Bic–bic gülümsündü. Başını yellədi. –Aydındı, – dedi. Mən tutuldum. –Nə aydındı? – deyə sərt soruşmaq istədim. Soruşmadım. Mən bildim ki, o Nərgiz haqqında pis düşünə bilər. Mən onu fikirlərdən daşındırmaq üçün olanı deməliydim, onun bu aldanışını bircə kəlməylə, ya bircə hərəkətlə ona anlatmalıydım. Lakin mən düşündüm ki, bir də bu adam yəqin ki, ömründə nə mənə, nə də Nərgizə rast gələcəkdi. Nə məni, nə Nərgizi tanıyacaqdı və onun bu aldanışı heç kəsə zərrə qədər də ziyan gətirməz. Bu fikir yalnız onun öz içində qalacaq, o da bir axşam, bəlkə bir neçə saat, bəlkə bir neçə dəqiqə – gələcək sərnişinə qədər. Mən kədərləndim ki, heç bir vaxt bu adama rast gəlməyəcəm, məni və Nərgizi ər-arvad, yaxud nişanlı, yaxud elə–belə sevişən sayan bu yeganə insanla bir neçə dəqiqədən, bir neçə metrdən sonra əbədilik üzülüşəcək və bir də heç bir vaxt, heç bir vaxt görüşməyəcəyəm. Doğrudur, maşının nömrəsini yadda saxlamaq olardı. Amma nə fayda? Məgər bu təsəllimidir? –Belə gedəcəyik? –Bəli, bu döngəni burul, saxla. Birdən mən istədim, yaman istədim, sürücüyə deyəm ki, bəli o qız nişanlımdır, bu yaxında isə arvadım olacaq. Bəli, biz downloaded from KitabYurdu.org Yüklə 3,36 Mb. Dostları ilə paylaş:
|