Böyük Azərbaycan yolçusu
Yüklə 7,76 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- Böyük Azərbaycan yolçusu
- MƏHBƏS HƏYATIM
Böyük Azərbaycan yolçusu 145 nümayəndəsi, daha sonra Rəşid Həsənov oldu. Sonra sözü verdilər mənə. Mən təxminən 15 dəqiqə çıxış etdim və çıxışımda təbrik sözlərindən sonra İranın siyasətini təhlil etdim. Zaldan mənim çıxışıma çox güclü həmrəylik bildirildi. Bu vəziyyət İran rəsmilərini qorxutdu və onlar mən kürsüdən düşməmiş tədbirin qurtardığını bildirdilər. Mən Kürsüdən düşəndə bir qrup adam məni çox sürətlə zaldan çıxarıb maşına apardı. Bunlar İranda Bütöv Azərbaycan davası aparan Milli qüvvələr idi. 24. Bu dəhi fəcr dövründə İran tərəfi bizə,- mənə, Asifə və Arifə ayrıca proqram tutdular. Proqrama görə biz əvvəl Xoya gedəcək, sonra 3 gün Urmiyada qalacaq, daha sonra da 3 gün Təbrizdə olacağıq. Təbrizdən sonra bizi Quma və Məşhədə aparacaqlar. Mən proqramın Təbrizdən sonrakı hissəsinə qəti etiraz etdim və əgər bizim razı qalmağımızı istəyirsinizsə bizi Təbrizdən sonra Ərdəbilə aparın dedim. İran tərəfi əvvəl razı olmasa da bizi daha çox saxlayıb həm öyrənmək, həm də bizdən istifadə yollarını tapmaq məqsədi ilə bizimlə daha çox birlikdə olmaq istədiyinə görə mənim təklifimə razı oldu. Urmiyada bizi İrşad İslam Cəmiyyətindən olduğu deyilən Hüseyn Səccadi adlı (biz ilk gün öyrəndik ki, İrşad cəmiyyətində Hüseyn Səccadi adlı adam yoxdur və bu İran Xüsusi Xidmət orqanı SAVAMA-nın (ETTELATIN) nümayəndəsidir) bir nəfər müşayət edirdi. 25. Əvvəlcədən razılaşdığımız kimi Asəf Quliyev də ayrı xətlə Təbrizdə idi. Təbrizdə bizi Ərdəbilə aparmamaq üçün Ərdəbil yolunun bağlı olduğunu bəhanə etdilər. Mənim etiraz və təkidlərimdən sonra axır ki, bizi Ərdəbilə apardılar. Ərdəbildə bizim Şeyx Səfi türbəsini ziyarətimizi əngəlləmək üçün dedilər ki, həm bayramdır, həm də türbənin rəsmisi (direktoru) burda deyil. Bu zaman biz bir çayxanaya girdik və başladıq camaatla mehriban söhbətə. Heç15 dəqiqə keçmədi ki, direktoru tapıb gətirdilər və biz türbəni ziyarət etdik. Bu Böyük Azərbaycan yolçusu 146 türbəni, xüsusi ilə Şah İsmayılın qəbrini ziyarət etmək mənim ən böyük arzularımdan biri idi. Şah İsmayılın qəbrindən silib təmizləyərək götürdüyüm torpaq indidə qalır. 26. Ərdəbildən qayıdandan sonra Güneydəki bizimlə maraqlanan bəzi insanlarla (mən onları tanımırdım, amma deyəsən onlar məni tanıyırdı) əlaqə lazım idi. Hər addımımız nəzarətdə olduğundan bunu edə bilmirdik. Yenə razılaşmamıza görə mən aradan çıxdım və Təbriz bazarında həmin uşaqlar məni tapdı. Tanımadığım bir yerə apardılar. Çox ağıllı bir söhbət elədik. Həmin uşaqlardan ayrıldıqdan sonra birbaşa Culfa keçid məntəqəsinə gəldim ki, keçim Naxçıvana. Körpünü keçmək istəyəndə Şərqi Azərbaycan Ostanı ETTELAT-nın rəhbərlərindən biri Hacı Əli Şeyxlu gəldi və məni bir neçə gün qonaq saxlamaq istədiyini bildirdi. Mən qətiyyətlə Naxçıvana getməli olduğumu bildirdim, amma Hacı da məni buraxmaq istəmirdi. Bu müzakirə təxminən 2 saatdan çox çəkdi. İşə bizim xüsusi idarə, gömrük rəhbərliyi və sərhədçilər qarışdı. Təxminən 2 saatlıq müzakirədən sonra Hacı Əli Şexlu mənə çoxlu dəvətnamə verdi və yenidən İrana gələcəyimə razılıq alandan sonra məni buraxdılar. 27. 1993-cü il martın 19-23 arası yenə böyük bir nümayəndə heyyəti ilə Türkiyənin Antaliya şəhərində Türk Dövlət və Topluluklarının Dostluq, Qardaşlıq və İşbirliyi Qurultayına getdik. Nümayəndə Heyyətinə Baş Nazir əvəzi Əli Məsimli rəhbərlik edirdi. Bunu qeyd edim ki, o zaman bizdəki millətçilik Türkiyədə yox idi. Türkiyədə millətçilik əsasən islamçılıq və ya ümmətçilik kimi anlaşılırdı. Türkiyədə millətçiliyin formalaşmasında bizim-Azərbaycan türklərinin təsiri çox oldu. 28. Bu dövrdə dünyanın harasında yaşamasından asılı olmayaraq milli mövqedə olub Naxçıvana gələn hər bir adam demək olar ki, bizim kənddə və evdə olub. Hətta bəziləri ilə (Qaqauz Tudora Arnaut, Altay türklərindən Ejer Çolakov, Böyük Azərbaycan yolçusu 147 Almaniyada Münhendə yaşayan Gündüz Varol, yenə Almanıyada yaşayan Hamburq universitetinin müəllimi Nemət Rəhməti və s.) kənddə görüşlər də keçirmişik. Adətən bu görüşlərin keçirilməsində əsas rolu Əli Şamil oynayırdı. Elə buradaca bu dövrdə fəal olan dostlarımıza müraciət edərək bu dövrü gələcək nəsilləri daha dəqiq və ətraflı bilməsi üçün ya xatirələrini yazmağa ya da bizlərə yardımçı olmağa çağırıram. MƏHBƏS HƏYATIM 1. Bilmirəm hakimiyyət özü belə istəyirdi və ya hakimiyyətdən xəbərsiz olaraq həmin adamların mənə səmimi münasibəti idi, 1996-cı il başlayandan bir neçə dəfə mənə xəbər gəldi ki, məni həbs edəcəklər, başıma bir çarə qılım. Hətta yol da göstərirdilər, ”çıx get Türkiyəyə, 1-2 il keçsin qayıdıb gələrsən”. Mən isə hər dəfə heç yerə gedən deyiləm, nə vaxt istəyirlər tutsunlar” deyə cavab verirdim. 1996-cı il mayın 25- də Nehrəm 2-saylı məktəbində son zəng və 28 May Respublika günü ilə bağlı tədbir hazırlamışdım. Çox maraqlı bir tədbir idi. Tədbirin gedişində Babək rayon polis şöbəsinin iki zabiti gəldi. Bu çağrılmamış qonaqların gəlişi bütün tədbir iştirakçılarında bir narahatlıq yaratdı. Çünki hamı bilirdi ki, bu gəlişin məqsədi mənəm və hətta elə düşünülürdü ki, məni elə oradaca həbs edəcəklər. Buna görə də müəllim, valideyin və şagirdlərdən bəziləri bunlara açıq etiraz etmək istədi. Amma mən israrla xahiº etdim ki, əhəmiyyət verilməsin və tədbir davam etdirilsin. Biz tədbiri davam etdirdik, həmin zabitlər isə biraz da oturub sonra çıxıb getdilər. 2. Həyətimizdə tikdiyim balaca bir binada satal (dükan,market) açmışdım. 1996-cı il iyun ayının 16-da axşamçağı saat 4 olardı, oturmuşdum satalda. Birdən 6-7 maşın dalbadal keçdi və bizim qapıda saxladı. Evdə heç kim yox idi. Qızım Lalə xəstə olduğundan yoldaşım qaynatamgildə Böyük Azərbaycan yolçusu 148 idi, anam isə özü xəstə olsa da xəstə qonşunu soruşmağa getdiyindən qapını həyətə mal-heyvan girməsin deyə iplə bağlamışdı (bunu deyim ki, məhəllədə kimsə həyət qapısına qıfıl vurmazdı). Bu gələn dəstə qapını bağlı görüb çıxılmaz vəziyyətdə qaldı. Artıq məsələ mənə aydın idi. Rayonun bütün rəhbərliyi, polis işçiləri, prokurorluq sistemi, MTN işçiləri hamımız birbirimizi tanıyırdıq deyə mən gəldim və nə lazım olduğunu soruşdum. Prokurorluğun müstəntiqi Əli müəllim prokurorluğun axtarış sanksiyasını göstərərək axtarış edəcəklərini dedi. Beləliklə kənd sovetinin sədri Səfəralı Hüseynəliyev (kənddə Səfan deyilir), iki hal şahidi (tanımadığım adamlar idi, mən bunlara etiraz edərək iki qonşumu 70 yaşlı Əhmədalı Məmmədovu və onun bacısı oğlu 45 yaşlı həkim Şəmil Əliyevi (Əsəd müəllimin oğlu) hal şahidi kimi dəvət etdim. Mən bunları dəvət etməyə gedəndə axtarışa gələnlər qapıda və həyətdə idilər), müstəntiq, Babək rayon polis şöbəsi rəisinin müavini Babək rayonunun Yarımca kəndindən olan Arif Abdullayev və unutduğum 2-3 nəfər evə gəldi. 3. Evdə hər şeyi tökdülər ortaya. Və ən nəhayət guya yorğan – döşəyin arasından Makarov tipli tapança tapdılar. ”Mən əl vurmayın əl izləri götürüləcək” deyəndə bu Arif deyilən adam (adam deməyə dilim gəlmir) tapançanı götürüb hamının gözü qarşısında balınca silərək “sən burda əl izi qoyarsan” deyə hırıldadı. 4. Babək polis şöbəsində saxlanarkən parez keçirdim. Əvvəl əhəmiyyət vermədilər və həkim çağırmadılar. Sonradan vəziyyətin ciddi olduğuna və ailə üzvlərimin etirazlarına görə həkim gəlməsinə razılıq verdilər. Qardaşım Şiralının kürəkəni Rauf Cəfərovu (stomotoloqdur) sağ olsun Əli həkimi (Ələsgərov) gətirdi. 5. Naxçıvanda təcridxanada olanda Ləkətağdan ya Bəyəhməddən olan Ağa adında bir nəzarətçi var idi. Elə bil Yüklə 7,76 Kb. Dostları ilə paylaş:
|