Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar
Yüklə 7,81 Mb. Pdf görüntüsü
|
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 648
isə bir payız axşamı qarağacın küləkdən xışıldayan yarpaqları altında ilk dəfə əsmər sinəsindən öpüş vermiş, vüsal şərbəti içirtmişdi… Pablonun sehrli teatrında çox şey gördüm – sözlə heç mindən birini də demək olmaz! Axır ki, bir vaxt sevdiyim qızların hamısı mənim oldu, hərəsi də yalnız özünün verə biləcəyini verdi, hərəsi də məndən ala biləcəyini aldı. Nə qədər məhəbbət, səadət, nəşə, həm də müəmmalar, iztirablar daddım. Həyatımın boşa getmiş məhəbbət çağları bu əfsanəvi anlarda təzədən baş qaldırdı, ömür gülüstanımda bakirə zərif güllər, alışıb-yanan güllər, tez solan tutqun güllər çiçək açdı. Qəlbim çılğın bir ehtiras, ülvi bir xəyal, coşqun bir kədər, qorxu dolu bir ölüm, parlaq bir pərvəriş həvəsi ilə doldu. Qadınlara rast gəldim ki, bircə dəqiqənin içində, elə ilk hücumda ovladım. Eləsi də oldu ki, arxasınca sürünmək, nazını çəkmək əsl səadətə çevrildi. Həyatımın nə vaxtsa, lap bircə anlığa da olsa, cinsi yetkinliyi duyan, qadın baxışından odlanan, dümağ işıldayan bir qız bədəninə uçunan dumanlı çağları bircə-bircə təzədən baş qaldırdı, əldən çıxmış anlar geri qayıtdı. Hərəsinə bir cür yanaşıb, hamısına da sahib oldum. Əvvəlcə qeyri-adi tünd-şabalıdı gözləri, kətan rəngli saçları olan qadın gəldi. Nə vaxtsa sürət qatarının pəncərəsi önündə on beş dəqiqə yanaşı dayanmışdıq və sonralar tez-tez yuxuma girmişdi. Onda bircə kəlmə də danışmadı, ancaq mənə heç bir təsəvvürə sığmayan, dəhşətli, öldürücü məhəbbət oyunları öyrətdi. Və bir də Marsel-şümal, kirimiş, dupduru bu çinli qız da eşidilməmiş şeylər bilirdi. Hərəsinin özünəməxsus sirri vardı. Hərəsindən bir torpağın ətri gəlirdi. Hərəsi bir cür gülürdü, hərəsi bir cür öpürdü, hərəsi bir cür utanırdı, bir cür açıq-saçıqlıq edirdi. Hamısı bircə-bircə gəlib getdi. Hansı axınsa onları mənim yanıma gətirdi, hansı axarsa məni qoynuna alıb ora apardı, sonra da uzaqlaşdırdı. Naməhrəmlik dünyasında nəşə təhlükə, heyrət dolu bir uşaq oyunu idi. Və çox təəccübləndim ki, mənim üzdən kasıb, quru görünən yalquzaq həyatım vurğunluq, macəra, cazibədarlıqla belə zəngin imiş! Demək olar ki, hamısını əldən vermiş, hamısından gen gəzmiş, yan keçmiş, hamısını da teztələsik unutmuşdum. Ancaq, sən demə, hamısı yığılıb qalıbmış, özü də yüzlərlə, minlərlə imiş, heç biri də itməyibmiş. Hamısını indi gördüm, özümü onların ixtiyarına verdim, qəlbimi üzlərinə açıq qoydum. Çəhrayı rəngə bələnmiş o dumanlı cəhənnəmə baş vurdum. Pablonun bir dəfə təklif elədiyi azğınlıq da, ondan əvvəlkilər də qayıtdı. Həmin vaxtlarda başa düşmədiyim qeyri-adi eyş-işrət… özü də üçlükdə, dördlükdə… Hamısı bir yerdə məni təbəssümlə öz qoynuna aldı. Elə şeylər oldu, elə oyunlar oynanıldı ki, heç birini sözlə ifadə etmək mümkün deyildi. Sonu-sonucu görünməyən bu eyş-işrət, əxlaqsızlıq, müəmmalar dalğasının qoynundan bir də baş qaldırdım. Bu dəfə sakit, dinməz, hazır, ağıllı, müdrik, təcrübəli idim, Hermine üçün yetişmişdim. Min cür dünyası olan əsatirin son qəhrəmanı Hermine oldu, saysız-hesabsız adların axırında onunku gəldi. Həmin dəqiqə də ağlım başıma qayıtdı, məhəbbət əfsanəsinə son qoydum. Çünki onunla bu sehrli güzgünün dumanlı qoynunda görüşmək istəmirdim. Axı Harri bütövlükdə onunku idi. Oho, indi fiqurları elə düzəcəyəm ki, hamısı onun ətrafında fırlansın, elə buradaca da öz oyununu qurtarsın. Dalğa məni sahilə vurdu, yenə də teatrın sükut çökmüş dəhlizinə düşdüm. İndi neyləyim? İstədim əl atıb cibimdəki fiqurları çıxarım, ancaq o dəqiqə də həvəsim söndü. Məni qoynuna almış bu qapılar, lövhələr, sehrli güzgülər dünyasının ucu-buçağı görünmürdü. Qeyri-ixtnyari yaxınlıqdakı lövhəni oxudum və ətim ürpəşdi: _________________________________________________
“Çağdaş dünya ədəbiyyatı. Bədii nəsr. Romanlar. Povestlər”.
Ə
Yeni Yazarlar və Sənətçilər Qurumu – www.kitabxana.net – Milli Virtual Kitabxana 649
Adamı məhəbbətlə necə öldürürlər ________________________________________________ Ani olaraq beynimdə keçmiş xatirələrdən biri oyandı: Hermine restorandakı stolun arxasında oturub və qəflətən qarşısındakı şərabı da, xörəyi də unudur, qorxunc bir söhbətə başlayır, baxışlarından amansız ciddilik yağır; deyir ki, mənim əlimlə ölmək xətrinə özünü mənə sevdirəcək. Qəlbimi dəhşətli bir qorxu, zülmət bürüdü, qəflətən hər şey gözlərim önündə canlandı, qəflətən lap dərinliklərdən yenə də baş qaldıran bədbəxtliyi, qisməti hiss elədim. Ümidsiz-ümidsiz əlimi cibimə apardım ki, fiqurları çıxarım, sehrkarlığa başlayım, şahmat taxtası üzərindəki düzümü dəyişim. Ancaq birini də tapmadım. Fiqur əvəzinə cibimdən bıçaq çıxdı. Dəhşət içində dəhliz boyu yüyürməyə başladım, qapıların yanından keçdim, axırda gəlib nəhəng güzgünün qarşısında dayandım, ona baxdım. Orada özüm boyda iri, qəşəng bir canavar sakitcə dayanıb mənə baxır, qorxa-qorxa gözlərini döyürdü. Birdən mənə göz vurub azacıq gülümsədi, ani olaraq cəhəngləri aralandı, qıpqırmızı dili göründü. Bəs Pablo haradaydı? Hermine haradaydı? Şəxsiyyət yaratmaq haqqında şirin-şirin çərənləyən o ağıllı adam haradaydı? Təzədən güzgüyə baxdım. Deyəsən, bayaq heç ağlım başımda deyilmiş: dilini ağzında oynadan canavar yoxa çıxmışdı. Güzgüdəki özüm idim: sifəti bomboz bozarmış, min cür oyundan çıxmış, min cür əxlaqsızlıqdan yorulmuş, saralıb-solmuş Harri... Ancaq hər halda, insan idi, onunla danışmaq olardı.– Harri, – dedim, – sən burada neyləyirsən? – Heç nə, – güzgüdən cavab verdi. – Gözləyirəm. Ölümü gözləyirəm. – Ölüm haradadır ki? – İndi gələr, – dedi. Bu anda teatrın içərilərindəki boş otaqlardan gözəl bir musiqi səsi gəldi. «Don Juan»da Daş qonağın gəlişi zamanı çalınan həmin gözəl musiqi idi. O dünyadan, ölməzlərin yanından gələn buz kimi soyuq səslər bu sehrli binanı başına götürmüşdü, adamın tükləri ürpəşirdi. «Motsart», – deyə fikirləşdim və bununla da and içirmiş kimi mənəvi dünyamın ən əziz, ən qiymətli xatirələrinn oyatdım. Bu vaxt arxa tərəfdən cingiltili, buz kimi soyuq bir gülüş səsləndi. İnsanlara həmişə sirli-soraqlı görünən o dünyanın məşəqqətlərindən, ilahi yumorundan doğulmuş bir gülüş! Həmin gülüşdən donadona, xoşallana-xoşallana geri döndüm və Motsartı gördüm. Gülə-gülə yanımdan keçib, səssiz addımlarla qapılardan birinə yanaşdı, onu açıb içəri girdi və mən də özümü saxlaya bilməyib, cavanlıq çağlarında Allah kimi baxdığım, qəlbimdəki məhəbbətin, pərəstişin son zirvəsi hesab elədiyim adamın ardınca getdim. Musiqi hələ də çalınırdı. Motsart lojanın arakəsməsi yanında dayanmışdı. Teatr yoxa çıxmış, ucu-bucağı görünməyən otağa isə zülmət çökmüşdü. – Görürsünüz, – Motsart dilləndi, – saksafonsuz da keçinmək olur. Əlbəttə, bununla heç də o gözəl aləti qiymətdən salmaq istəmirəm. – Haradayıq? – deyə soruşdum.
Yüklə 7,81 Mb. Dostları ilə paylaş:
|