Microsoft Word Chamenzemli hekayalar 1-cild+. doc
Yüklə 4,51 Kb. Pdf görüntüsü
|
- Bu səhifədəki naviqasiya:
- CÜMƏ AXŞAMI
104 CÜMƏ AXŞAMI Kərbəlayı Həsən axşam bazardan qayıdanda paltarını soyunub, şəbgülahını geyinib, zircamədə gəldi süfrənin başında oturdu və arvada tapşırdı ki, arvad, sən atayın goru, bu gecə ölülər gələcək, elə dolanaq ki, dava-şava olmasın, bəlkə rəhmətliklərin ruhları şad qayıda gedə. Arvad ərinin cavabında başını aşağı salıb dinmədi və qaşlarını qovzayıb, ağzını büzdü. Arvad elə bil bununla onu demək istəyirdi: «Oyana get, ağrım sənin ürəyinə, mənim səndən zəhləm gedir». Arvadın kərbəlayıdan onun üçün zəhləsi gedirdi ki, bunu ərə lap uşaq vaxtından vermiş imişlər, belə ki, Kərbəlayı Həsən saqqalının ağarmış yerlərini həna ilə təmir edəndə arvadı küncdə oturub, gəlin oynadarmış. Kərbəlayı arvadı bir işə-zada göndərəndə arvad qaçaraq gedib yenə cəld geri qayıdardı və sevinə-sevinə gəlinlərini bağrına basıb, üzlərindən öpərdi... Xülasə, kələmdolması ortalığa gəldi. Kərbəlayı üç uşağını məcməyinin kənarında oturtdu və hərəsinin qabağına bir-iki dolma salıb əziklədi. Arvad da süfrənin bir tərəfindən oturub, ürkə-ürkə əlini qaba uzatdı. Kərbəlayı Həsən ucadan «bismillah» çəkib dolmanın birini buğlana-buğlana ötürdü və hərarətdən gözləri yaşarmış: – Arvad, atayın payı olsun! Dolma deyil, lap behişt nemətidir! Arvad kişinin çavabında yarı şad və yarı nifrət izhar edən gözlərini qovzayıb, yavaş səslə: – Onun üçün də qədrim bilinir. – Ay arvad, qədrini bilməyib nə qayırmışam? Vallah, həmişə dəllək Bayramın dükanında deyirəm ki, bizim arvadın dolmasını heç bəy-xan evində də bişirə bilməzlər. Arvad yenə ağzını büzüb, kinayə ilə: – Çox soyuqluq oldu, dəllək Bayram bizə don biçdi. – Ah, ay arvad, bircə kaş bu dilini yaxşıya tərpədə idin. 105 Arvad bir az hirsli: – Yaxşıya tərpətməyib nə qayırıram? Hansı cavanəzəndən pisəm? Kürkü düşüyün birisən, hələ sənə bu dil də azdır! Kərbəlayı tikəsi əlində qaşqabaqlı, uzünü kənara çevirib dodağında: – Zalım qızının dilindən zəhər yağır, zəhər! Vallah, əgər bir adam buna bir gün çörək verib saxlayarsa da! Arvad əlini dolmadan çəkib, bir az da hirsli: – Sənin çörəyinə qalmamışam, vermə!.. Sənə də it gəlməzdi ki, mən gəldim! – Mürtəd qızı mürtəd! Qoymuyacaqsan bir tikə çörək yeyim?–Kərbəlayı gücü gəldikcə çığırdı və hirsindən tikəsini yerə çırpıb, üzünü süfrədən çöndərdi. Uşaqlar gah dədələrinə, gah nənələrinə baxıb, xırda ağızlarını büzdülər və gözlərinin yaşını od kimi tökdülər. Arvad kişinin söyüşünü eşitcək acığından məcməyini gücü gəldikcə kişiyə tərəf itələyib çığırdı: – Bu çümə axşamında ağzını dağıtma, dediklərin öz ölünə getsin!.. Mənim ağzımı açma... – Axmaq qızı! Ağzını açıb mənə nə qayıracaqsan? Atayın ələngə sümüyunü... ağız pambığını... axmaq qızı, sən mənim on iki ildir ömrümü qaraltdın!... – Sən mənimkini qaraltdın, xortdan oğlu xortdan! – Nə deyirsən, nə? Nə? Kərbəlayı Həsən yerindən sıçrayıb, arvadı saçladı və baş- göz deməyib, hər yerinə yumruqdan döşədi. Arvad qışqırdı, uşaqlar çığırışdılar; məcməyi üzüqoylu çevrilib, dolmanın hərəsi evin bir küncünə diyirləndi. Kişi arvadda sağ yer qoymadı; ağzının-burnunun qanını bir yerə qatdı; hörüklərini qoparıb, kürək və qabırğasını əzik-əzik elədi. – Bu saat qazı gəlsin, boşayıram!.. On iki ildir biz belə ömür keçiririk, belə güzəran edirik, buna dağ dayanmazdı ki, mən dayandım!.. Ay uşaq, mənim paltarımı, fanusumu buraya gətirin, qazının dalınca gedirəm!.. – Ay dədə, sən allah getmə! Sən allah getmə! Bəs biz necə 106 olarıq?.. Uşaqlar mələşə-mələşə dədələrinin ayağına töküldülər. Kərbəlayı razı olmadı: oraya-buraya yüyürüb, qurşağını axtarırdı. Uşaqlar bir də mələşdilər, bir də yalvara-yalvara dədələrinin ayağına töküldülər. – Ay dədə, bəs biz necə olacağıq?.. Ay... ay... ay!.. Uşaqların gözlərinin yaşı daha durmurdu; ağlamaqdan az qalırdılar zəhrəçak olsunlar. Kişi uşaqların hərəsini bir tərəfə vurub, axırda əlacı kəsilib, söylənə-söylənə getdi divarın dibində oturdu: – Mən bu on iki ildə evdə bircə qəpiklik ləzzət görmədim! Gedirəm, özümü oda-közə vururam, pul qazanıram, bu xarabaya gəlirəm ki, bir tikə rahat olum, bura da belə! İl uzunu qaşqabaqlı: dinməz, deməz, danışmaz, dindirsən də cavab verməz. Balam, mən sənin atanı öldürməmişəm, mən sənin sahibinəm, mən səni saxlayıram, çörək, paltar verirəm, gərəkdirmi sən də bunun qabağında mənə qulaq verəsən?.. Pərvərdigara, sənə min şükür! Əvvəlki arvadı mənim əlimdən aldın, ikinci başıma «tənbəki oyunu» açdı, onu boşadım: bu da bu!.. Bu da, bu mürtəd qızı, laməzhəb qızı!.. Kərbəlayı Həsən yenidən qızışdı, yenə qalxdı ki, qazı dalınca gedirəm. Uşaqlar bir də mələşməyə başladılar, ev yenə səs-küylə doldu. Kərbəlayı bir də sakit oldu, yenə divarın dibində oturub, öz-özünə deyindi. O qədər deyindi ki, axırda yorulub oturdu. Arvad da sandıqların yanında oturub, sübhə kimi öz gününə ağladı: – On iki ilin arvadıyam, amma heç bilmədim gün haradan çıxdı, harada batdı. Günüm həmişə ağlamaq ilə, ah-zar ilə keçdi! Bir tikə vaxtımdan qoca bir kaftara gəlin gəlib, bilmədim, uşaq adam, evin ağır işinin dərdini çəkim, yoxsa kişinin qəmini yeyim. Gəlin gələndən sonra mən yazıq iki il sərasər ağladım! Deyirdim allah, yenə gecə olacaq, yenə kişi 107 gələcək?–Mən bilirəm kişinin gəlməyi yaxınlaşanda nələr çəkirdim!.. Pərvərdigara, sənə min şükür! On iki ildir ki, gecəm gündüzüm göz yaşı ilə keçib! Sənə min şükür belə ər qismət elədiyin yerdə!.. Arvad danışdıqca odlanıb gözünün yaşını sel kimi axıtdı. Ağlayırdı, ağlayırdı, sakit olurdu və sonra gözlərini bir evə gəzdirib, uşaqlarını quru yerdə yuxu tutduğunu görüb, gözü ərinə sataşanda bir də on iki ildə keçirdiyi ömür gəlib qabağında dururdu və yenidən arvad ağlamağa başlayırdı. Bu minval ilə ər, arvad sübhə kimi oturub, hərə ürəyində bir dərd çəkişdirirdi və belə də gözləri yaşlı günün ilk şüasını qarşıladılar. 1911 Yüklə 4,51 Kb. Dostları ilə paylaş:
|