722
«Bunu düĢündükcə mən də qorxuram», –
dedim. «Çünki mən də bu Ģayiələri eĢitdim».
BostançıbaĢının
adamlarından
nəqqaĢlar
bölüyünə dedi-qodular çatıb, deyirlərmiĢ ki, Zərif
əfəndini və rəhmətlik ƏniĢtəni qətlə yetirənin artıq
gizliliyi qalmayan o kitab üçün gözlərinin nurunu
tökmüĢ biz nəqqaĢların arasındadı.
Qara ƏniĢtənin kitabı üçün neçə rəsm
çəkdiyimi soruĢdu.
«Birincisi Ģeytandı. Ondan ötrü Ağqoyunlu
nəqqaĢxanalarında qədim ustadların çox çəkdiyi
yeraltı Ģeytanın rəsmini çəkdim. Məddah mənim
yolumdandı, onun üçün də iki dərviĢ çəkmiĢdim.
ƏniĢtənə mən məsləhət gördüm ki, kitabına daxil
eləsin. Osmanlı məmləkətlərində həmin dərviĢlərin
yeri olduğuna görə qəbul etdirdim».
«Vəssalam?»
Daha bir Ģey olmadığını deyəndə Qara
Ģəyirdin oğurluğunu tutan kimi, yekəxana tərzdə
qapıya doğru getdi, eĢikdən yağıĢda islanmıĢ bir
topa kağız gətirib balalarına yaralı quĢ gətirən ana
piĢik sayaq biz üç nəqqaĢın qarĢısına qoydu.
Onları hələ qoltuğunda olanda tanımıĢdım:
qəhvəxanada bu gecə basqında mənim qapıb
qaçırtdığım rəsmlər idi. Bunları girib evimdən necə
götürdüklərini heç soruĢmadım. Yenə də Kəpənək
və Leyləklə birgə rəhmətlik məddah üçün
723
çəkdiyimiz rəsmləri itaətlə bir-bir göstərdik.
Beləcə, bir at, gözəl bir at qıraqda boynubükük
qaldı. Atın rəsm edilməsindən xəbərim belə yox idi,
inanın mənə.
«Bu atı sən çəkməyibsənmi?» – Qara
əlidəyənəkli xoca kimi soruĢdu.
«Mən çəkməmiĢəm», – dedim.
«Bəs ƏniĢtənin kitabındakını?»
«O atı da mən çəkməmiĢəm».
«Üslubundan o atı sənin çəkdiyin məlum
oldu», – dedi. «Üstəlik bunu Ustad Osman baĢa
düĢdü».
«Mənim heç bir üslubum yoxdu», – dedim.
Bunu indilərdə əsən ruzigara qarĢı olmaq üçün
söyləmirəm. Günahsızlığımı sübut eləmək üçün də
demirəm. Çünki, mənə görə, üslubu olmaq qatil
olmaqdan da betərdi».
«Səni qədim ustadlardan və baĢqalarından
ayıran bir fərqin var», – Qara dilləndi.
Ona gülümsədim. Sizin, güman ki, hamınızın
bildiyiniz Ģeylər barədə danıĢmağa baĢlamıĢdı.
PadĢahımızla xəzinədarbaĢının baĢ-baĢa verib
cinayətlərin qabağını almaq üçün çarə axtarmaları,
Ustad Osmana verilən üç gün, kəniz üsulu, atların
burun deĢikləri və ən böyük möcüzə əndərun
xəzinəsinə girib, o əlçatmaz kitablara həqiqətən
baxdıqları haqqında dediklərini çox diqqətlə
724
dinlədim. Hamımızın həyatında hələ baĢımıza
gələndə belə elə vaxtlar var ki, bundan sonra çox
uzun
müddət
unutmayacağımız
bir
Ģeyi
yaĢadığımızı baĢa düĢürük. Qüssəli yağıĢ yağırdı.
Kəpənək yağıĢdan qüssələnən kimi, kədərli halda
xəncərini qucaqlamıĢdı. Zirehinin arxası undan
ağappaq olan Leylək əlində lampa cəsarətlə
təkkənin içərilərinə gedirdi. Təkkə divarlarında
kölgələri xəyal kimi gəzinən bu usta nəqqaĢlar
mənim qardaĢım idilər, onları yaman çox sevirdim!
NəqqaĢ olduğuma görə xoĢbəxtlik duyurdum.
«Ustad Osmanla yan-yana oturub günlərlə
qədim ustadların möcüzələrinə baxmağın necə
xoĢbəxtlik olduğunu bilirsənmi?» – Qaradan
soruĢdum. «Səni öpdümü? Gözəl üzünü oxĢadımı?
Əlindən tutdumu? Bacarığına, biliyinə heyran
oldunmu?»
«Ustad Osman mənə qədim
ustadların
möcüzələri arasında sənin üslubun olduğunu
göstərdi», – Qara dilləndi. «Üslubun, nəqqaşın özü
istəyib seçdiyi bir şey olmadığını, nəqqaşın
keçmişinin, unutduğu xatirələrinin bu gizli nöqsanı
üzə çıxardığını öyrətdi. Bir vaxtlar çox utanılan,
bizi qədim ustadlardan fərqləndirməsinə görə
gizlədilən həmin gizli nöqsanların, zəifliklərin,
ayıbların firəng ustadlarının üsulları bütün cahana
yayıldığına görə bundan sonra artıq «şəxsi
725
xüsusiyyət», «üslub» kimi təriflənib ortaya
çıxacağını da göstərdi. Bundan sonra nöqsanlarıyla
öyünən sadəlövhlər üzündən aləm daha rəngli, daha
səfeh və əlbəttə, daha çox nöqsanlı olacaq.
Söylədiklərimə qürurla inanması Qaranın bu
yeni səfehlərdən biri olduğunu göstərirdi.
«PadĢahımızın kitabları üçün illər boyu
yüzlərlə atın burun deĢiyini düzgün çəkməyimi
Ustad Osman izah eləyə bildimi?!» – soruĢdum.
«Lap uĢaq vaxtlarınızdan bəri sizə verdiyi eşq,
vurduğu şillələr üzündən sizin həm atanız, həm
sevgiliniz olduğuna görə hamısını özünə və bir-
birinə oxşatdığını o da baĢa düĢə bilməz. O
istəyirdi ki, sizin yox, Osmanlı nəqqaĢxanasının
üslubu olsun. Siz də içinizdən gələn nöqsanları,
qəlibdənxaric şeyləri, fərqləri onun heyran
olduğunuz kölgəsi üzündən unutmursunuz. Sən nə
vaxt ki Ustad Osmanın gözlərinin dəyməyəcəyi
baĢqa kitablar, baĢqa səhifələr üçün rəsm elədin, o
zaman içində illərlə yatan atı çəkdin».
«Rəhmətlik
anam atamdan daha çox
ağıllıydı», – dedim. «NəqqaĢxanada yalnız Ustad
Osmandan yox, o biri sərt və əsəbi ustadların
Ģillələrindən, bölükbaĢının bizi sındırmaq üçün
xətkeĢlə vurmasından gözüm qorxub daha
qayıtmayacağıma görə evdə ağladığım bir axĢam
mənə aləmdə iki cür adam olduğunu demiĢdi: uşaq
Dostları ilə paylaş: |