Seçilmiş əsərləri, I CİLD
145
olar
dı. Amma indi o, bu sualı Cavad Əmirxanlıya verməkdən
ç
əkinirdi. Qorxurdu ki, bir az ağızdan pərtov adam təsiri bağış-
layan bu
əsəbi kişi özünü saxlaya bilməyib el ağsaqqalı kimi ad
çıxarmış Həmzə Çaparlının ünvanına artıq-əskik söz deyər; on-
nan sonra g
əl Çaparlıların top-tüfənginin qabağında dur görüm
nec
ə duruş gətirirsən?
Bu k
ənddə Həmzə Çaparlının qohumları, dost-tanışları
çox idi. Ki
şinin günü, həftə səkkiz- mən doqquz, buralarda ke-
çirdi, h
əmişə də başında bir dəstə adam. Həmzə Çaparlı xeyrə-
şərə yarayan bir adam kimi pullunun pulunu alıb yaxşı işə dü-
z
əldir, kasıba dəyərli öyüd-məsləhətlər verir, toylarda tamada-
lıq edir, hüzr məclislərində dini hədislər danışıb camaatı köv-
r
əldirdi. O, bu tərəflərdə, necə deyərlər, atını dödrnala sürən ki-
şilərdən idi, sözünün qabağında söz deyən yox idi. Lap elə indi
R
əhmanla şəhərdən gələn qonağın əyləşdikləri bu yeməkxana
da H
əmzə Çaparlnın şəxsi təşəbbüsü ilə tikilmişdi; daha doğru-
su, yem
əkxana Caparlılara məxsus idi, onu Mövlud adlı zirək
bir adama icar
əyə vermişdilər. Həmzə Çaparlnın Mövluda gös-
t
ərdiyi xeyirxahlıq təkcə bununla bitmirdi, o, Mövludun oğlunu
rayon m
ərkəzində hansısa banka işə düzəltmiş, Mövludun gəli-
ninin
ə isə öz yanında, kənddə tikdirdiyi “qəbul evində” iş ver-
mişdi.
Bayaqdan göz
ə dəyməyən yeməkxana müdiri qəfildən
özünü yetirib
əvvəlcə qonaqla, sonra isə bələdiyyə sədri ilə iki-
əlli görüşdü.
-
Xoş gəlmisiz. Həmişə siz gələsiz. Mən bu gün burada nə
göz
əl insanlar görürəm... Mövlud sizin qulluğunuzda durmağa
ha
zırdır.
Bu uzun, caydaq, q
əddi azacıq irəli əyilmiş kişinin iti bur-
nu v
ə şeşə qulaqları vardı, özü də ilk baxışda nədənsə “hinduş-
kaya” ox
şayırdı. Özünü “Mövlud”-deyə, təqdim edən kişi təklif
gözl
əmədən stul çəkib əyləşdi, üzünü ağ xalatlı, dolubədənli
qa
dına sarı tutub ucadan səsləndi:
-Zümrüd,
əvvəlcə bir cay gətir.
Sonra ki
şi qonaqlara tərəf dönüb soruşdu:
Firuz Mustafa
146
-N
ə yeyəcəksiniz?
R
əhman onu qabaqladı:
- Mövlud, narahat olma. Sifa
riş vermişik. Cavad müəllim
yal
nız duru xörək yemək istəyir.
- B
əlkə kabab...
- Yox...
Bu son k
əlməni qətiyyətli səslə Cavad Əmirxanlı dedi və
özü d
ə əlavə etdi:
- Bizim mill
əti bu günə salan elə bu kababdır.
Yem
əkxana sahibi təəccüblə ciynini çəkdi:
- N
ə günə?..
R
əhman vəziyyətdən zarafatla çıxmağa çalışdı:
-
Əlbəttə, Cavad müəllim zarafat edir.
Ca
vad Əmirxanlı ciddi tonda dilləndi:
- Yox, zarafat n
ədir, bu, mənim həqiqi sozümdür. Cox ye-
yib-iç
ən millətin qafası yaxşı işləməz.
Mövlud bir az susub dedi:
-Yox, mü
əllim, bağışlayın məni, hec də elə deyil. Yəqin
si
zin ağlıniz gedib avropalılara. Onların coxu ət yemir. Axı, on-
lar bizim cammat ki
mi işləmir də. Biz gecə də işləyirik, gündüz
d
ə. –Mövlud axırıncı kəlmələri ucadan, həm də açıq bir eyham-
la deyib,
əlini küncdəki televizora sarı uzatdi.- Bax, o kişinin
yax
şı bir sözü var, deyir ki, ət ye, at min, bir də arvad...
Mövlud yen
ə nəsə demək istədi və deyəsən, onun deyəcə-
yi müdrik k
əlmələr qadınlarla bağlı idi, amma kişi qənşərində
əyləşmiş məşhur həmyerlisinin üzünün sərt ifadəsini görub kə-
k
ələdi, duruxdu və susdu.
Ca
vad Əmirxanlı yerində qurcalanıb, sanki söz atırmış ki-
mi dedi:
- B
əs üçüncüsünü nüyə demirsən? Yəqin ki, nəsihətin
üçüncü b
əndi belədir: bir də arvad quc... O “kişi” yəqin ki, belə
deyir, h
ə?.. - O, “kişi” sözünu xüsusi vurğu ilə dedi.
R
əhmanla Mövlud astadan, həm də könülsüz şəkildə gü-
lüşdülər; çünki onlar bu qəribə, əcaib qonağın qırımından hələ
düz-
əməlli bir şey anlamırdılar.
Seçilmiş əsərləri, I CİLD
147
Qonaq ba
şını bulayıb hirslə ayağa qalxdı. Onlar təəccüblə
öz h
əmyerlilərinin, kəşfləri az qala dünyaca məşhur olan ali-
min, üzün
ə baxdılar. Görəsən bu kişiyə birdən-birə nə oldu
bel
ə? Onun qəfildən özündən çıxmasının səbəbi nə idi?
Ca
vad Əmirxanlı əl-qolunu ölçə-ölçə dedi:
- Sitat g
ətirməyə mənbə tapmadınız deyəsən ...
- Cavad mü
əllim, ola bilsin ki, sizin Həmzə Çaparlı ilə nə-
s
ə bir elmi konfliktiniz var. Amma bunun bizə heç bir dəxli
yoxdur. Biz sizin h
ər ikinizi öz eloğlumuz kimi sevib qiymət-
l
əndiririk. Hər ikiniz bu millətin fəxrisiniz...
Bu sözl
əri Rəhman dedi.
Mövlud h
əmkəndlisinin fikirlərini daha da möhkımlıdirir-
miş kimi hündürdən dilləndi:
-Biz kimin kim oldu
ğunu yaxşı bilirik. Həmzə Çaparlı bü-
tün bu k
əndin fəxr etdiyi bir dahidir.
Uzun, caydaq ki
şi, deyəsən, təkcə zahiri görünüşü ilə “hin-
duşka”ya bənzəmirmiş; hiss olunurdu ki, bu anlarda hündürdən
banlamaq, s
əsini uzaqlara yaymaq üçün onun əlinə əlverişli bir
fürs
ət düşüb:
- H
əmzə Çaparlı heç kəslə müqayisə edilə bilməz, heç kəs-
l
ə bir tərəzinin gözünə qoyula bilməz...
Ca
vad Əmirxanlı istehza ilə gülümsədi, pencəyinin yaxa-
sını bərk-bərk qabağa dartıb düymələdi. Qəddini düzəltdi. Qa-
pıya sarı addımladı.
- Hmmm... “Elmi konflikt”... “K
əndin dahisi...” Həmzə
Çapar
lının “elmi kəşfləri”... Bəh-bəh, nə gözəl səslənir... Rəh-
man, s
ən cörəyini yeyəndən sonra yəqin ki, yenə idarəyə gələ-
c
əksən...
R
əhman ayağa durub belini əyərək, pərt halda dodaqaltı
mızıldandı.
- Cavad mü
əllim, axı siz... Sizə bir söz deyən olmadı ki...
Bir s
əhvimiz varsa, bağışlayın. Süfrədən yarımçıq durmaq yax-
şı deyil axı...
Ca
vad Əmirxanlı yeməkxanadan çıxıb iti addımlarla bələ-
diyy
ə idarəsinə sarı yönəldi.
Dostları ilə paylaş: |